เมื่อดาวดวงที่เจ็ดได้ยินเสียงของโม่ฝาน ในขณะที่มันกำลังวิ่งเล่นด้วยความเร็วสูงนั้น มันค่อยๆชะลอตัวลงพร้อมกับชำเลืองมองเขาช้าๆ จากนั้นมันเริ่มที่จะขยับตัวเข้ามาใกล้กับแถวมากขึ้นเรื่อยๆ… มากขึ้น… เรื่อยๆ…

ดีมาก… เด็กน้อย… มาเลย… มาตรงนี้นะ… เก่งมาก !

โม่ฝานเห็นว่ามีแนวโน้มที่เขาจะสามารถเอาชนะดาวดวงที่เจ็ดได้แล้ว ในตอนนี้หัวใจของเขาพองโตขึ้นอย่างมาก

ดาวทั้งหกดวงแรกนั้นคล้ายกับสุนัข เมื่อพวกมันได้ยินเจ้าของเรียกแล้วนั้นทั้งหมดจะรีบวิ่งมาเสนอหน้าพร้อมกับนั่งรออย่างเป็นระเบียบ แต่ทว่าดาวดวงสุดท้ายนั้นคล้ายกับแมว มันเย็นชาและไม่เคยหยุดนิ่ง

ถ้าหากต้องการให้มันเข้ามาหาและอยู่เฉยๆ แน่นอนว่าจะต้องใช้ความพยายามและความอดทนอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้

ช้าลง… ช้าลงอีก… ค่อยๆเข้ามาช้าๆ

ในที่สุดดาวดวงที่เจ็ดก็มายืนเรียงแถวต่อกับดาวทั้งหกดวงก่อนหน้านี้ เส้นทางของดวงดาวเสร็จสมบูรณ์แล้ว!

ในไม่ช้าปรากฏเส้นทางของพลังขึ้นมา มันสวยงามและดูลึกลับอย่างมาก พลังของสายฟ้าสีม่วงแม้จะดูคลุมเครือ แต่ในตอนนี้พวกมันอยู่รวมกันเป็นเส้นตรงและเริ่มเคลื่อนไหวไปมาราวกับมีหาง ณ ตอนนี้ร่างกายของโม่ฝานเต็มไปด้วยพลังที่ไหลเวียนอยู่ด้านใน!

มองดูพวกมันสิ!

เวทมนตร์ได้เกิดขึ้นแล้ว!

โม่ฝานนั่งอยู่ที่ท้ายรถบัส เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่มีลวดลายเป็นเส้นโค้งขีดไปมา ซึ่งในตอนนี้มันดูกลมกลืนกับเส้นสายฟ้าสีม่วงที่กำลังโคจรอยู่บนร่างกายของเขาอย่างร่าเริง

“สวรรค์!!!”

“มันคือสายฟ้า!!!”

โม่ฝานมีความสุขจนไม่อาจกักเก็บอารมณ์เอาไว้ได้ เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น!

“ฮ่าฮ่าฮ่า~~~~~~~~~~~”

ในมือขวาเส้นสายฟ้าขดอยู่รอบๆแขนของเขาราวกับงูเหลือม พลังลึกลับสีม่วงเข้มกำมะหยี่ถูกเก็บไว้ในมือขวาของเขา ถ้าหากเขาเหวี่ยงมือออกไปในตอนนี้ แน่นอนว่าจะต้องเกิดฟ้าผ่าที่กลางรถบัสแน่! แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นนี้ไว้ได้จนเผลอเหวี่ยงมันออกไป

“สวรรค์ ให้ตายเถอะ! โอ้ ผมไม่ตั้งใจ”

“เวทมนตร์ มันคือเวทมตร์!! เอ่อ มันคือเวทสายฟ้า! โอ้ พระเจ้า!”

เกิดเสียงร้องขึ้นมาในรถบัส หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้นกำลังจะกลับบ้านหลังจากออกมาซื้ออาหารเย็น อีกทั้งยังมีชายวัยกลางคนที่เพิ่งออกกำลังกายเสร็จ หญิงสาวที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ ทุกคนมองมาที่โม่ฝานด้วยสายตาประหลาดใจอย่างมาก

“อ่า ขอโทษด้วย อ่าคือ… ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไป” ชายวันกลางคนก่อนหน้านี้คุกเข่าลงตรงหน้าของโม่ฝานพร้อมกับเริ่มอ้อนวอนขอชีวิตจากเขา น้ำตาไหลอาบสองแก้มอย่างน่าสงสาร

ชายวันกลางคนนั้นตกใจ เขาคิดว่าโม่ฝานมองเห็นพฤติกรรมที่เลวร้ายของเขา จากนั้นเขาจึงปลดปล่อยสายฟ้าออกมาเพื่อลงโทษเขา

พลังของสายฟ้านั้นร้ายแรงอย่างมาก ร่างกายของเขาสั่นเทา มือและขากลายเป็นอัมพาตชั่วคราวเพราะไฟช็อต เขาจึงคิดว่านี่คือการลงโทษและเกรงกลัวจนแทบจะหมดสติไป!

“ชีวิตที่ไร้ค่าของแกน่ะจงรักษามันให้ดี อย่าให้ฉันเจอหน้าแกอีก ไม่อย่างนั้นมือนั้นแกก็ไม่อาจรักษาไว้ได้!” โม่ฝานกล่าวพร้อมกับยืนขึ้น พร้อมเชิ่ดหน้าเล็กน้อยแสร้งทำเป็นผู้พิทักษ์คุณธรรม

“แน่นอน ไม่ทำแล้ว ผมไม่ทำอีกแล้ว ไม่กล้า!” หลังจากนั้นชายวัยกลางคนผู้นั้นรีบกระโดดลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว

เหล่าผู้สูงวัยในรถต่างพากันปรบมือให้กับโม่ฝานอย่างจริงใจ มีวัยรุ่นสองถึงสามคนที่โค้งให้กับโม่ฝานเพื่อแสดงความขอบคุณ

“แม่ครับ พี่ชายคนนั้นมีพลังด้วย ผมจะสามารถทำแบบพี่เขาได้ไหมในอนาคตน่ะ?” เด็กชายวัยเจ็ดหรือแปดปีเอ่ยปากถามแม่ของเขาอย่างกระตือรือร้น

“เวทมนตร์ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะสามารถเป็นได้นะลูก …โดยเฉพาะนักเวทสายฟ้า!”

โม่ฝานนั้นเริ่มมองเห็นแล้วว่าเวทมนตร์ของเขาสร้างปัญหาอย่างไร ในตอนนี้เขาไม่คิดจะอยู่บนรถคันนี้ต่อไป เขาเกรงว่าเดี๋ยวก็คงจะมีปัญหาวิ่งเข้ามาชนเขาอีกแน่นอน ดังนั้นเขาต้องลงจากรถ!

โม่ฝานเดินอยู่ข้างถนน อารมณ์ของเขายังไม่สงบลงแม้แต่น้อย

‘ฉันเจ๋งเกินไปรึเปล่า นี่มันเรื่องสุดยอดเกินไปแล้ว!’ เขายังคงเดินคิดในใจ

เขามองไปที่เครื่องหมายสายฟ้าที่อยู่บนแขนของตัวเอง พร้อมรำพันในใจ ‘ฉันสามารถจัดการกับผู้อื่นได้เพียงแค่สะบัดมือออกไปเพียงครั้งเดียว นี่มันยิ่งกว่าความฝันซะอีก!’

เวทมนตร์จริงๆสินะ?

ใช่ มันคือเวทมนตร์!!!

หัวใจของโม่ฝานเต้นโครมคราม แม้ว่าในตอนนี้สายฟ้าจะไม่ถูกปลดปล่อยออกมา แต่โม่ฝานก็รู้สึกถึงพลังที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขา ถ้าหากเขาต้องการเรียกใช้มัน แน่นอนว่ามันจะไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เช่นนี้โม่ฝานจึงต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา

ผู้คนที่อยู่บนรถบัสต่างพากันชื่นชมพร้อมกับหวาดกลัวสายฟ้าของเขาอย่างมาก บ้างก็กางเกงเปียกด้วยความตกใจกับอุบัติเหตุเมื่อครู่

มันเป็นประสบการณ์ที่เขาจะต้องจดจำไปอีกนานเลยล่ะ!

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าใครจะสามารถหยุดฉันได้? จงยอมสยบแทบเท้าของพี่ใหญ่ผู้นี้เถิด ฮ่าฮ่า!”

โม่ฝานสามารถควบคุมเวทสายฟ้าได้ภายในหนึ่งเทอมเท่านั้น ซึ่งความจริงนักเรียนจะต้องทำสิ่งนี้ได้เมื่อผ่านไปหนึ่งปี

ตั้งแต่ต้นเทอมจนถึงจบเทอมแรก โม่ฝานใช้เวลาทั้งหมดห้าเดือนเท่านั้น ถ้าหากความเร็วเหล่านี้ถูกเปิดเผยต่ออาจารย์และเหล่านักเรียนทั้งหมด ไม่รู้เลยว่าใบหน้าของพวกเขาจะบิดเบี้ยวได้มากแค่ไหน!

และดูเหมือนว่าเด็กนักเรียนธาตุสายฟ้าของอาจารย์ซางจิงเก่านั้นเพิ่งจะควบคุมดวงดาวสายฟ้าได้เพียงสี่ดวงเท่านั้นเอง

‘ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ชายคนนี้จะสั่งสอนแกเอง อยากจะสู้กับพ่อคนนี้สักหน่อยไหมล่ะ?! แล้วบุรุษใบชาผู้นั้น มันจะสู้กับฉันยังไงน้า? ฮ่าฮ่า’

ลวดลายของสายฟ้ายังคงอยู่บนแขน ความรู้สึกในตอนนี้คือพลังของมันไหลเวียนไปทั่วร่างกายอย่างซุกซน โม่ฝานมองสิ่งเหล่านี้พร้อมกับหัวใจที่ตื่นเต้นและไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย

เขาสูดเอาลมเย็นเข้าปอดช้าๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ เขาไม่สามารถระเบิดเสียงหัวเราะตรงนี้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงถูกมองว่าเป็นไอ้บ้าหลุดออกมาจากโรงพยาบาล! ในตอนนี้เขาคือนักเวทย์แล้ว เช่นนั้น จะต้องวางมาดสักหน่อย!

โม่ฝานคิดว่าจะลองใช้มันอีกครั้ง แต่ทว่าในตอนนี้เขารู้สึกเวียนหัวและร่างกายกำลังเบาขึ้นเรื่อยๆ

“หรือนี่จะเกี่ยวกับสิ่งที่อาจารย์พูดถึง… เรื่องของพลังเวทย์?” โม่ฝานกล่าวออกมาเบาๆ

ปกติแล้วเมื่อโม่ฝานใช้ความพยายามที่จะควบคุมพวกมัน เมื่อหมดเวลาสองชั่วโมง เขาจะเหนื่อยล้าอย่างมากและไม่สามารถฝืนไปต่อได้

แต่ในครั้งนี้เขาเพิ่งจะควบคุมพวกมันเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น แต่หลังจากที่พลังถูกปลดปล่อยออกไป มันราวกับว่าจิตวิญญาณของเขาแทบจะหายไปจนหมดสิ้น ความเหนื่อยล้าทางจิตวิญญาณเกาะกุมร่างกายจนสะบัดไม่ออก

เมื่อคราวที่เขากำลังฝึกฝนการควบคุม พลังเวทย์นั้นถูกใช้ไม่มากเท่าปลดปล่อยออกไป แต่ในตอนนี้พลังทั้งหมดกระจายไปทั่วร่างกาย เช่นนี้เมื่อปล่อยออกไปแล้ว มันราวกับสูบเลือดสูบเนื้อทั้งหมดออกไปด้วย! พลังเวทย์กว่าครึ่งของเขาหายไปในการโจมตีเพียงครั้งเดียว!!!

‘อ่า ฉันก็ไม่เคยเป็นนักเวทย์มาก่อนเลยแฮะ แต่ฉันก็เล่นเกมส์กลยุทธ์มาเยอะนะ อืมมม ก็พอจะเข้าใจเรื่องของพลังเวทย์อยู่บ้างแหละ อืม ฉันคิดว่ามันก็มีเหตุผลน่ะแหละ!’ เขาเงยหน้ามองฟ้าพร้อมกับรำพันอยู่ในใจถึงเหตุผลของความเหนื่อยล้าในตอนนี้

••••••••••••••••••••

ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

••••••••••••••••••••

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด