บทที่ 137 กลียุค

บทที่ 137 กลียุค

เห็นเฉินตั่วลงมือ สมาชิกของดินแดนทะเลสาปเทวาศักสิทธิ์ ตระกูลตงฟาง และตระกูลกู่ ทั้งหมดต่างก็หยิบสมบัติของตัวเองออกมา เกิดเป็นแสงที่ต่างกันไปมากมาย ซึ่งทั้งหมดพุ่งไปยังภูเขาน้ำแข็ง

ซูหยานฉิง ชี้นิ้วของนางออกไป ในทันที บรรยากาศกลายเป็นแสงสีขาว และตกลงมาจากท้องฟ้า

กู่เจียงเก้อ คำรามออกมา และ ดาบสีแดงก็ลอยออกมาจากหลักของเขา

ดาบสีแดงส่องแสงออกมา และ ปรากฏเป็นมังกรยาวร้อยเมตรขึ้น ซึ่งร่างของมันปกคลุมไปด้วยเกล็ด

" ปัง ปัง ปัง ! "

สมบัติและวิชามากมายพุ่งออกไปและกระทบไปที่ภูเขาน้ำแข็ง , เกิดเป็นเสียงดังสนั่นขึ้น

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สัญญาณแปลกๆก็เรืองแสง และคลื่นความเย็นที่แข็งแกร่งก็ทะลักออกมา

นักรบหลายคนเริ่มหวาดกลัว และพวกเขาก็เริ่มโคจรพลังปราณลึกลับเพื่อปกป้องตัวเอง

อย่างไรก็ตาม สัญญาณแปลกๆและระลอกคลื่นในภูเขาน้ำแข็งก็ส่องแสงออกมาเหมือนแสงแดดอ่อนๆ

นักรบจากดินแดนอาคมมหัศจรรย์ ตระกูลตงฟาง ดินแดนทะเลสาปเทวาศักสิทธิ์ และตระกูลกู่ ยังคงโจมตีไปที่ภูเขาน้ำแข็งอย่างต่อเนื่อง

เกิดเป็นเสียงดังสนั่นไปทั่วเกราะเหมินลั่ว และท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับชวนให้นึกถึงดอกไม้ไฟ

ภูเขาน้ำแข็งนั้นยังคงนิ่งเฉย แต่จากใต้พื้นดินก็เกิดเป็นเสียงสั่นสะเทือนออกมา และเกิดเป็นรอบตอกคูน้ำลึกลงไป

ในตอนแรกนั้น ภายในภูเขาน้ำแข็ง สัญญานแปลกประหลาดเหล่านั้นส่องแสงดีแดงออกมา แต่แล้วแสงสีแดงก็สลัวลง

ระลอกคลื่นขยายไปถึงนักรบที่อยู่ห่างออกไป1500เมตรจากภูเขาน้ำแข็ง ทำให้พวกเขาก็ถอยล่นไป

ฉื่อหยาน และเซี่ยซินหยาน ยังคงยืนนิ่งเฉยอย่างมั่นคง

ด้วยการโคจรพลังลึกลับ และเปิดใข้งานโล่แสงทมิฬ ทำให้ฉื่อหยานสามารถป้องกันอากาศที่หนาวเย็นเหล่านั้นได้

" มันมีรอยแตกเพิ่มขึ้น " เฉินตั่ว ร้องออกมาด้วยความสุข และ แสงสีเงินก็พุ่งชนไปที่ภูเขาน้ำแข็งอีกครั้ง

นักรบจากทั้ง3ขุมพลังก็กระตุ้นพลังของพวกเขา และเรียกใช้สมบัติทุกประเภทและวิชาที่แข็งแกร่งทั้งหมดจู่โจมไปที่ภูเขาน้ำแข็ง

ขณะที่สมบัติทุกประเภทขลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็เกิดประกายแสงออกมา พร้อมกับเกิดรอยแตกมากขึ้นบนพื้นดิน

ทันที , ภูเขาไฟก็ระเบิดออกและลาวาก็ประทุออกมากระจายไปทั่ว

ลาวาลอยลงมาจากท้องฟ้า และทะลักเข้าไปในคูน้ำ ไม่นาน , ลาวาก็ไหลเต็มทั่วคูน้ำ

" ปัง ปัง ปัง ! "

เกิดเสียงกรีดร้องขึ้นที่แผ่นดินและนักรบหลายคนก็ลงไปในคูน้ำ

ไม่มีนักรบแม้แต่คนเดียวที่สามารถหนีจากลาวาได้

ด้วยเสียงกรีดร้องที่ที่หวาดหวั่นใจ ทำให้นักรบวิ่งแตกกระจายกันออกไป

นักรบจำนวนมากตกลงไปในลาวา หลังจากแผ่นดินไหว ในไม่กี่วินาทีก็มีนักรบนับสิบได้ตกตายไป

ฉื่อหยาน และเซี่ยซินหยาน ก็มองหาที่ๆสามารถยืนได้

เซี่ยซินหยาน ใช้มือข้างหนึ่งจับฉื่อหยานไว้และเตรียมที่จะใช้จิตวิญญานจุติของนาง

รอบตัวพวกเขา , มีนักรบเจ็ดคนตกลงไปในคูน้ำและถูกกลืนกินโดยลาวา ทำให้พลังปราณลึกลับของพวกเขาลอยออกมาจากลาวาและมันก็เข้าไปยังเส้นชีพจรของฉื่อหยาน

ฉื่อหยาน ก็ตื่นเต้นและปิติยินดีเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ต้องกลั้นหัวเราะไว้

" หยุด ! ! ! ! ! หยุดได้แล้ว ! เราน่าจะออกไปจากที่นี่สะ "

" ได้โปรด ช่วยชีวิตเราด้วย"

" หยุดโจมตีไปที่ภูเขาน้ำแข็งสะ แล้วช่วยเราออกไปด้วย "

เป็นเสียงของนักรบที่กรีดร้องอ้อนวอนออกมารอบๆตัวเขา

ด้วยพลังอำนาจทั้งสี่ที่อยู่ในภูเขาน้ำแข็ง ทำให้น้ำแข็งที่อยู่ใต้ดินแตกออกและลาวาก็พุ่งออกมา ดังนั้น แผ่นดินจะไม่หยุดสั่นหากยังไม่หยุดลงมือและจะมีนักรบจำนวนมากที่ตกลงไปในคูน้ำ

นักรบที่อยุู่ใกล้ๆก็กรีดร้องออกมา ทั้งหมดที่พวกเขาต้องการคืออยากจะมีชีวิตรอดต่อไป

อย่างไรก็ตาม ยอดฝีมือเหล่านั้นก็ไม่ได้สนใจนักรบพวกนั้นเลย

ไม่มีฝียอดมือของขุมพลังทั้งสี่ที่บาดเจ็บเลย

ฉื่อหยานก็เริ่มตระหนักถึงความโหดร้ายของทะเลไม่มีที่สิ้นสุด สำหรับ ขุมพลังทั้ง15นั้น ชีวิตของคนอื่นไม่มีค่าอะไรเลย พวกเขาจะทำทุกอย่าง เพื่อให้บรรลุความปรารถนาของพวกเขาเท่านั้น

นักรบหลายคนกรีดร้องออกมาและตกตายในลาวา แต่ก็มีนักรบบางส่วน ที่เหมือนเซี่ยซินหยาน และ ฉื่อหยาน ที่โชคดีพอที่จะหลบหนีลาวาได้

โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้อง , ขุมพลังทั้งยังคงโจมตีอย่างต่อเนื่อง

ภายในภูเขาน้ำแข็ง สัญญาณแปลกๆ ได้หายไป และระลอกอากาศหนาวเย็นที่ออกมาจากภูเขาน้ำแข็งก็เย็นขึ้น

ฉื่อหยานจำเป็ต้องใช้พลังมหาศาลเพื่อป้องกันแขนขาของเขาไม่ให้แข็ง

นักรบที่บาดเจ็บก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้โดนระลอกคลื่น ซัดตกลงไปในลาวา

นักรบครึ่งหนึ่งตกลงไปในคูน้ำและตกตายไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่น่าสยดสยอง

ฉื่อหยานก็ได้ดูดซึมพลังปราณลึกลับจากนักรบในระดับก่อตั้งอีกห้าคน ดังนั้นพลังงานเชิงลบจึงอยู่เต็มในเส้นชีพจรของเขาและความกระหายเลือดก็เริ่มที่จะควบคุมเขา

" เราไปหาที่ๆมีคนน้อยๆกันเถอะ " ฉื่อหยานพูดกับเซี่ยซินหยาน และเริ่มที่จะเคลื่อนย้าย

เซี่ยซินหยาน นั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจิตวิญญานต่อสู้ลึกลับนี่เลย เมื่อตอนที่ฉื่อหยานรักษาจิตวิญญานจุติของนางด้วยพลังประหลาดนี่ เขาบอกว่ามันมาจากจิตวิญญาณอมตะของเขา

เซี่ยซินหยานก็ สับสน แต่นางก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

" ตกลง " เซี่ยซินหยาน ไม่ได้ถามว่าทำไมเขาต้องหาสถานที่ที่มีคนน้อย

แม้ว่าฉื่อหยานจะต้องการพลังปราณลึกลับจำนวนมาก แต่ปริมาณที่เขาแบกรับได้นั้นค่อนข้างมีจำกัด หากพลังงานเชิงลบมีมากเกินไป มันอาจจะสังหารเขาได้

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาควรจะดูดซับเท่าใด ดังนั้น เขาจะหยุดทันทีเมื่อสัมพัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้้นในเส้นชีพจร

พลังปราณลึกลับที่มากเกินไป มันจะระเบิดเส้นชีพจรของเขา

เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับเขา

ดังนั้น ถึงแม้เขาจะต้องการดูดซับในปริมาณมากๆ แต่พลังงานเชิงลบนั้นต้องไม่มากเกินไป

การประทุครั้งใหญ่ของภูเขาไฟก็ค่อยๆทุเลาลง

บรรดายอดฝีมือของขุมพลังทั้งสี่นั้นไม่ได้พยายามที่จะช่วยผู้ใดเลย พวกเขาทำเพีบงแค่หันกับไปด้วยความเหนื่อยล้า

การโจมตีอย่างต่อเนื่องทำให้พวกเขาเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก

พวกเขากังวลว่าหลังจากความลับของภูเขาน้ำแข็งถูกเปิดเผย เขาจะเสียโอกาสที่จะได้รับพวกมัน เนื่องจากพวกเขาได้สูญเสียพลังจากการโจมตีต่อเนื่องมากเกินไป

เช่นนั้น พวกเขาจึงหยุดโจมตี และระลอกคลื่นในภูเขาน้ำแข็ง ก็หายไป สัญญานแปลกๆก็สงบลง

โดยปราศจากการโจมตี พื้นที่รอบๆก็ตกอยู่ในความเงียบสงบทันที

นักรบที่รอดชีวิตมองไปที่ขุมพลังทั้งสี่ด้วยความเกลียดชัง และในที่สุด , ก็เริ่มพวกเขาก็เริ่มจากไปทีละคน

มีนักรบไม่กี่สิบคนเท่านั้นที่มั่นใจและอยู่ต่อ พวกเขามองไปยังภูเขาน้ำแข็งด้วยสีหน้าจริงจัง

ฉื่อหยาน และเซี่ยซินหยาน อยู่ในหมู่พวกเขา

ดวงอาทิตย์หายไป และดวงจันทร์ก็เริ่มลอยขึ้นแทน

ตกกลางคืน นักรบจากขัมพลังทั้งสี่ต่างก็พักผ่อนอยู่รอบๆ

ไกลออกไป เป็นกลุ่มฉื่อหยานและเซี่ยซินหยานที่นั่งฝึกฝนอยู่

ตกดึก ฉื่อหยาน ก็ขบฟันของเขาแน่นด้วยสีหน้าที่ดุร้าย

" เจ้ารับมือได้หรือไม่ " เซี่ยซินหยาน ถามออกไปด้วยความกังวล

ห่างออกมาจากภูเขาน้ำแข็งประมาณสามไมล์ ซึ่งห่างไกลจากขุมพลังทั้งสี่และนักรบคนอื่นเล็กน้อย

ดังนั้น ความผิดปกติของฉื่อหยานจึงไม่ดึงดูดความสนใจของคนอื่น

" ไม่มีปัญหา " ฉื่อหยานหายสูดลมหายใจเข้าและโบกมือออกไป " อยู่ให้ห่างจากข้าไว้ ตัวเจ้าในตอนนี้คือภัยพิบัติที่หนักหนาที่สุด ข้ามิอาจมองเจ้าได้ มิเช่นนั้น ความเจ็บปวดของข้าจะมีมากขึ้น "

เซี่ยซินหยาน ประหลาดใจ และยิ้มออกมา " ข้ามีผลต่อเจ้าเพียงนั้นเลยรึ ? "

ฉื่อหยานที่กำลังทนอยู่กับความเจ็บปวดก็ตะโกนออกมา " ซินหยาน อย่าพึ่งมาล้อข้าเล่นตอนนี้ ด้วยเสน่ห์ของเจ้า ข้ากลัวว่า ข้าจะทำร้ายเจ้า "

ปาก เซี่ยซินหยาน สั่นทือและ นางก็จากไปอย่างมีความสุข และเสียงที่อ่อนโยนของนางก็ดังออกมา " เจ้าตั้งใจฟื้นฟูไปเถอะ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง "

ฉื่อหยานสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหลับตา

พลังงานเชิงลบนั้นกระตุ้นอยู่ในตัวของเขา ในที่สุดควันสีขาวก็ลอยออกมาจากผิวหนังของเขาและหลอมรวมเข้ากับพลังงานเชิงลบทุกประเภท

ภายใต้การกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง พลังงานเชิงลบของเขาถูกเรียกออกมาจากเส้นชีพจรและเส้นเลือดของเขา

" ย๊าาาา ! "

ฉื่อหยานตะโกนออกมาและเขาก็ขบฟันแน่น . ด้วยอาการเจ็บปวดที่รุนแรง เขาควบคุมพลังงานเชิงลบและบังคับให้มันเข้าไปยังเลือดของเขา

และเลือดของเขาก็ร้อนขึ้นเหมือนกับไฟ และร่างกายของเขาเหมือนกับกำลังถูกต้ม ด้วยใบหน้าที่น่ากลัว ควันสีขาวบางส่วนก็อัดแน่นและยึดกุมอยู่ที่ผิวของเขา

เขากำลังฝึกฝนบ้าคลั่งในนภาที่สองอยู่ !

บรรยากาศแห่งความตายกระจายไปทั่วรอบๆภูเขาน้ำแข็งซึ่งมันเยือกเย็นและน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก

ด้วยระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นโดยไม่มีใครคาดคิด

ทำให้เกิดเป็นอากาศหนาวเย็นเป็นอย่างมากตลอดทั้งวัน_______________________________________

ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1195 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ

ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ