บทที่ 124 ที่นี่ เรือลำนี้ เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า !
บทที่ 124 ที่นี่ เรือลำนี้ เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า !
เช้าวันถัดมา
ฉื่อหยานค่อยๆลืมตาขึ้น เขารู้สึกเต็มไปด้วยพลังงานและตาของเขาก็ส่องแสงออกมา
หลังจากบ่มเพาะทั้งคืน ฉื่อหยาน รู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่า หลังจากเข้าสู่ระดับหายนะ จิตใจของเขาก็มีบางอย่างเปลี่ยนไป
พลังที่ปะทุขึ้นจากในหัวใจของเขา โคจรไปรอบๆดาดฟ้าชั้นบนสุดของเรือเหล็ก . . . . . . .
จิตใจของเขาเคลื่อนผ่านอากาศและกระถางดอกไม้มากมาย เขาสัมพัสได้ถึงกระถางนับร้อยและพวกมันก็มีขนาดต่างกันไป บางอันเล็กกว่าฝ่ามือของคน แต่บางอันใหญ่กว่าอ่างน้ำ
จิตใจของเขาค่อยๆแพร่กระจายไปยังดาดฟ้าชั้นกลาง
ทันใดนั้นคลื่นพลังจิตวิญญานที่แตกต่างกันก็ซึมซ่านผ่าน เข้ามาที่ฉื่อหยาน
ฉื่อหยานใบหน้าก็เปลี่ยนไป เขารีบถอนพลังของเขากลับมาทันที เขาตระหนักได้ว่ามีนักรบในระดับหายนะมากมายในเรือลำนี้
นักรบเหล่านี้หลายคนมีพลังจิตวิญญานที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก พลังของพวกเขาเป็นเหมือนคลื่นยักษ์ที่แข็งแกร่งและดุร้ายมันลอยขึ้นมาจากเบื้องหลังของพวกเขา
ระดับปฐพี !
ฉื่อหยานอ้าปากค้าง . เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าการตอบสนองทีแข็งแกร่งเหล่านี้มาจากนักรบระดับปฐพี มีอยู่ด้วยกันประมาณสิบคู่บนดาดฟ้าชั้นกลาง ซึ่งนั่นทำให้ฉื่อหยานรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย
" ระดับหายนะ จะแตกต่างจากระดับก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก หากมาถึงระดับการบ่มเพาะนี้ได้ แปลว่าต้องผ่านอันตรายมามากมายและต้องผ่านประสบการณ์ท้าทายต่างๆที่แตกต่างกันมา นั้นจึงจะได้รับประสบการณ์ที่จะสามารถทำให้ก้าวหน้าขึ้นได้ "
เห็นได้ชัดว่า เซี่ยซินหยาน ก็ตื่นมาแล้วเช่นกัน นางชำเลืองมองเขาและพูดออกมาอย่างเรียบเฉย " ในระดับหายนะนั้น ต่อให้มีพลังปราณลึกลับมากเท่าใดก็ไร้ประโยชน์ แม้ว่าเจ้าจะกลับไปที่ตระกูลหยางและกินเม็ดยาอายุวัฒนะเข้าไป แต่เจ้านั้นไม่ได้มีพลังจิตวิญญานที่แข็งแกร่ง มันก็อาจจะยากสำหรับเจ้าที่จะสามารถก้าวผ่านระดับได้อย่างรวดเร็ว "
ฉื่อหยานเองก็สังเกตเห็นถึงความแตกต่างของระดับการบ่มเพาะในระดับนี้เช่นกัน เขาพยักหน้าและบอกว่า " อืม ดูเหมือนว่าบางครั้งการเผชิญกับอันตราย ก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไปสินะ "
" ข้ามีความรู้สึกว่า เมื่อร่างกายของข้าฟื้นฟูสมบูรณ์ , ข้าสมควรจะสามารถก้าวเข้าสู่ระดับปฐพีได้อีกไม่นาน ข้านั้นได้ผ่านประสบการณ์มาหลายอย่าง และประสบการณ์เหล่านี้ก็เพียงพอให้ข้าเลื่อนระดับการบ่มเพาะได้ . " เซี่ยซินหยาน ดวงตาของนางก็ส่องแสงวิบวับออกมา
" ระดับปฐพี ? " ฉื่อหยาน สแยะยิ้มออกมาและ เขาก็หัวเราะ " แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้นะ "
เซี่ยซินหยาน นั้นก็ไม่คิดจะสนใจคำพูดของเขา นางนั่งเงียบ ๆและสูดลมหายใจเข้าจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง
" เจ้าสองคนลุกขึ้นไปทำงานได้แล้ว . . . " เสียงที่คมชัดดังออกมาจากบันไดดังขึ้นมาถึงห้องข้างบน ไม่นานก็มีหญิงสาวอายุราว 17-18เดินขึ้นมาด้วยคิ้วที่ขมวดและนางก็ ปรากฏตัวที่ประตู และชี้ ไปที่ฉื่อหยานจากนั้นก็ บอกว่า " เจ้ายกกระถางดอกไม้เหล่านี้ขึ้นไปบนดาดฟ้าสด ส่วนผู้หญิงจะรับผิดชอบทำความสะอาดในชั้นนี้ จะไม่มีอาหารหรือน้ำ สำหรับพวกเจ้าหากเจ้ายังทำหน้าที่ไม่เสร็จสิ้น . "
จากนั้นก็มีเสียง " กึกกัก กึกกัก "ดังขึ้น เป็นหญิงสาวที่เดินขึ้นไปด้านบน เหมือนกับว่านางนั้นอยากจะใช้เวลาอยู่ที่นี่ให้น้อยที่สุด
" ไปทำงานเถอะ " ฉื่อหยานยิ้ม " ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่ลงมือทำอะไรหลอกนะ ดูเหมือนเราจะต้องลำบากอีกนาน ซินหยาน , ถ้าเจ้าทำมันไม่ไหวหละก็ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้บ้าง หลังจากที่ข้าเสร็จหน้าที่ของข้าแล้วอะนะ . . .
" ไม่จำเป็น " เซี่ยซินหยาน ตอบกลับไปอย่างเย็นชา " เจ้าต่างหากที่ควรระมัดระวังตัวเองไว้ ไม่ให้มีพวกรักร่วมเพศมาจอแจ " .
สีหน้าของฉื่อหยานกลายเป็นมืดทนและเขาพูดออกมาด้วยความโกรธ " เจ้าตั้งใจจะยั่วโมโหข้าใช่หรือไม่ ?? "
เซี่ยซินหยาน หรี่ตาของนางลง ราวว่ากับว่านางกำลังดีใจจากนั้น นางก็กล่าวอย่างไม่แยแส " ข้าก็แค่จะเตือนเจ้าให้ระวังไว้ , นี่ข้าหวังดีกับเจ้านะ เจ้าคนเนรคุณ "
ฉื่อหยาน สูดลมหายใจเข้าและ หยุดเถียงกับนาง และเริ่มแบกกระถางดอกไม้
เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พริบตาเดียว สิบวันก็ผ่านไป
ในสิบวันเหล่านี้ทุกๆเช้า หลังจากเขาลุกขึ้นตื่น ฉื่อหยานก็จะแบกกระถางดอกไม้จากชั้นนี้ไปที่ดาดฟ้า แล้วหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน เขาก็จะแบกกระถางดอกไม้กลับมา เขาทำเช่นนี้ไปมาทุกๆวัน
เซี่ยซินหยาน ก็เช่นกัน นางทำงานข้างล่างตอนกลางวัน นางทำความสะอาดในชั้นนี้
ในช่วงสิบวันเหล่านี้ เมื่อใดก็ตามที่ฉื่อหยาน เสร็จงาน เขาก็จะลงไปช่วยนางทำความสะอาดฝุ่นและเช็ดทำความสะอาดสิ่งของ
โดยช้าๆ เซี่ยซินหยานก็เลิกทำตัวเย็นชาต่อฉื่อหยาน บางครั้งเมื่อนางได้คุยกับเขา นางก็จะยิ้มให้เขาบางครั้ง ซึ่งนั่นหาได้ยากเป็นอย่างมาก มันทำให้ฉื่อหยานรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเขา และเขาจะรู้สึกช่วงวันเวลาเหล่านี้ไม่น่าเบื่อเลย
ทุกวันหลังเลิกงาน หญิงสาวที่ชื่อ เสี่ยวเฟิงก็จะนำอาหารและน้ำมาให้พวกเขา
อาหารนั้นมีเพียงแค่ปลาเค็มและขนมปังนึ่ง ซึ่งไม่ได้มีรสชาติดีนัก ฉื่อหยาน เองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรมาก เขาทำเพียงแค่กลืนกินอาหารเหล่านั้นลงไป แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าอาหารเหล่านั้นมันยังไม่เพียงพอสำหรับเขา เซี่ยซินหยาน ในทางกลับกัน มือของนางนั้นไม่เคยผ่านความลำบากใดๆมาก่อน . นางต้องทำงานทุกๆวัน แถมยังต้องกินอาหารคุณภาพต่ำๆทุกวัน จึงทำให้ความอยากอาหารของนางลดลงทีละน้อย
ทุก ๆคืน ทั้งสองจะอัดกันอยู่ในห้องเล็กๆ ฟังเสียงครางของคู่รักที่ฝึกบ่มเพาะอยู่ด้านบน
ในตอนแรก เซี่ยซินหยานนั้น รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากมาก ใบหน้าของนางแดงไปถึงคอของ และไม่เคยหันไปมองฉื่อหยานเลย นางนั้นกลัวว่า ฉื่อหยานอาจกลายเป็นสัตว์ร้ายมากตัณหาและจะ ล่วงเกินนาง แต่เมื่อสังเกตุจากวันที่ผ่านมา นางเห็นเพียงฉื่อหยานนั้นเอาแต่ทำตัวเฉยเมย แม้ว่าส่วนนั้นของเขาจะเปล่งปลั่งขึ้นมาสองถึงสามครั้ง แต่เขาก็ไม่ลงมือกระทำสิ่งใดเลยในไม่ช้า นางนั้นก็ระวังตัวน้อยลง
ในที่สุด ทั้งสองก็สามารถฟังเสียงครางที่อยู่ด้านบนพร้อมกับพูดคุยกันได้ในเวลาเดียวกัน
แล้วอีกวันที่ผ่านไป
ฉื่อหยาน ใช้เวลา 3 ชั่วโมง นำกระถางทั้งหมดขึ้นไปดาดฟ้า แล้วทันทีที่เขากลับมาถึงชั้นล่าง เพื่อเตรียมที่จะช่วยเซียซินหยานทำความสะอาด ก็เกิดบางสิ่งขึ้น
"เจ้าทำอะไรน่ะ ! " เป็นเสียงของเซี่ยซินหยานที่ตะโกนมาจากด้่านล่าง
ฉื่อหยาน ทำหน้าบึ้ง และรีบวิ่งไปชั้นล่างทันที เขาได้มาถึงอย่างรวดเร็วและเห็นหลี่เว่ยยืนอยู่ที่ประตูห้อง และกำลังรบกวนเซี่ยซินหยานอยู่ .
ข้างหลัง หลี่เว่ยนั้น เป็นสาวกชายจาก ดินแดนมหัศจรรย์หยินหยางยืนอยู่สามคน แต่ละคนนั้นอยู่ในนภาแรกของระดับหายนะ มันทั้งสามนั้นยิ่มอย่างน่ารังเกียจออกมา .
เซี่ยซินหยาน นั้นเมื่อไม่นานมานี้สามารถฟื้นฟูร่างกายได้พอสมควร แต่ก็ยังไม่สามารถโคจพลังปราณลึกลับของนางได้มิเช่นนั้นการฟื้นฟูที่สะสมมาทั้งหมดจะสูญปล่าว
หลี่ เว่ย นั้นอยู่ในนภาที่สองของระดับหายนะ เขาเป็นสาวกหลักของ ดินแดนมหัศจรรย์หยินหยาง และยัง เป็นหลานชายของชายหน้าเหลือง เมื่อเทียบกับคนคนรุ่นเดียวกันแล้ว เขาค่อนข้างมีอำนาจมากในเรือลำนี้
เขานั้นไม่ได้มาด้วยเจตนาที่ดีแน่นอน
" ถึงแม้ว่าใบหน้าของเจ้าจะดูน่าเกลียดไปหน่อย แต่หุ่นของเจ้านั้นค่อนข้างดี ซึ่งข้าก็พอรับได้ หยุดดิ้นรน เสีย นี่ถือว่าเป็นพรของเจ้าเลย ที่ได้รับความโปรดปรานจากข้า เมื่อเจ้าเป็นของข้า , เจ้าก็จะไม่ต้องทำงานหนักอยู่ในชั้นนี้และ คุณภาพอาหารของเจ้าก็จะดีกว่านี้มาก . . . . . . . "
หลี่เว่ย ยิ้มขึ้นและเขาก็บุกเข้าไปในห้องที่คับแคบพร้อมกับพูดดูหมิ่นออกมา " เจ้าเด็กนั้นไม่สามารถปกป้องเจ้าได้หลอก ถ้าเจ้ายังไม่อยากเป็นอาหารกับมันหละก็ ก็ปฏิบัตกับข้าดีๆ
" สาวน้อย นี่ถือเป็นพรสำหรับเจ้าแล้วที่ต้องตาพี่ใหญ่ของเรา พูดตรงๆ ด้วยหน้าตาของเจ้า แม้แต่ชายธรรมดายังไม่สนใจเลย แต่พี่เว่ยนั้นต่างออกไป เจานั้นชื่นชอบหญิงสาวที่รูปร่าง ถ้าเจ้าอยู่เฉยๆสะ เจ้าก็จะได้รับผลประโยชน์มากมายบนเรือลำนี้" ที่ด้านหลังหลี่เว่ยตรงประตูเป็น สาวกของ ดินแดนมหัศจรรย์หยินหยาง ที่อยู่ในนภาแรกของระดับหายนะพูดเชิญชวน .
" ออกไปสะ ! " เซี่ยซินหยาน ยืนอยู่ภายในห้อง ด้วยสีหน้าเย็นชาและแววตาที่ดุร้าย
" หึหึ หากข้าได้รับความเพลิดเพลินแล้วข้าก็จะไป . " หลี่เว่ย ยิ้มขึ้นแววตาของมันดูน่ารังเกียจ
ทันใดนั้น ก็มีเงาบุกเข้ามาในห้อง พุ่งผ่านเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่และไหล่ของเขาก็ชนกับสาวกทั้งสามที่อยู่ตรงประตูทำให้พวกมันล้มลงไป
ฉื่อหยานพุ่งผ่านเข้ามายืนในห้อง ด้วยสีหน้าที่เย็นชา เขาเตะไปที่หลี่เว่ย ส่งให้ร่างของมันลอยไปติดที่ฝาพนังไม้ของห้อง
" เจ้าอยากตายงั้นรึ ! " หลี่เว่ยไม่สนใจเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของเขา และเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขาจ้องมองไปที่ฉื่อหยาน และบอกว่าพร้อมกับยิ้มเยาะ " นี้เป็นเรือของดินแดนมหัศจรรย์หยินหยาง เจ้าทำเช่นนี้ก็เท่ากับขุดหลุมฝังตัวเองแล้ว ! "
" ไปตายซะ ! ไอ้บัดซบ ! " ฉื่อหยาน ย่นคิ้วและแสดงสีหน้าน่ารำคาญออกมา
" ไอ่นู๋ เจ้าตายแน่ ! " สามนักรบนอกประตูทันทีก็วิ่งหนีไปตามทางทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ฉื่อหยานยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ และ พลังปราณหยินและพลังปราณลึกซึ้งก็ก่อตัวขึ้นเป็นหลุมแรมโน้มถ่วงที่ประตูไว้
สามนักรบที่อยู่ในระดับหายนะทั้งสามก็ตกอยู่ในวงหมุนแรงโน้มถ่้วง และร่างกายของพวกมันก็เริ่มหมุนวนอย่างควบคุมไม่ได้่
สีหน้าของฉื่อหยาน ก็กลายเป็นเย็นชา ตาของเขาเป็นเหมือนใบมีดที่แหลมคม จู่ๆ เขาก็พุ่งไปที่หลี่เว่ยและนิ้วมือของเขาก็กลายเป็นเหมือนหอกแหลมส่องแสงแวววับที่ดูน่ากลัวออกมา
หลี่ เว่ย สีหน้าก็เปลี่ยนไป มันยกมือของมันขึ้นและปรากฏเป็น แสงสว่างสีขาวอมเทาพุ่งออกมาจากฝ่ามือของมัน
" ปัง ! "
นิ้วของฉื่อหยานแทงทะลุลูกบอลแสง ทำให้แขนของเขาพุ่งผ่านไป และนิ้วของเขาก็พุ่งทะลุไปที่หน้าอกของหลี่เว่ย
" ตั้ม ! "
เช่นเดียวกัน หลี่เว่ย ก็กระเด็นออกไปจากการระเบิดก่อนหน้านี้ ร่างกายของมันพุ่งกระแทกกับเข้าผนังไม้อีกครั้ง ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เขาก้าวไปข้างหน้า ,ฉื่อหยานคว้าคอของหลี่เว่ยไว้และ ยกมันลอยสูงขึ้นไปในอากาศ ฉื่อหยานดวงตากลายเป็นดุร้าย เขายิ้มจนเห็นฟัน และกล่าวว่า " เจ้ากล้าที่จะมีความคิดชั่วร้ายกับผู้หญิงของข้างั้นรึ ? เช่นนั้น ข้าจะตัดแขนขาของเจ้าสะ ! "
หลี่ เว่ย ที่ถูกยกลอยขึ้ยโดยฉื่อหยาน เท้าของมันก็ห้อยอยู่ในอากาศ และมันก็ไม่สามารถออกแรงใด ๆเพื่อต่อต้านสิ่งที่เกิดขึ้นได้ หลี่เว่น แววตาเต็มไปด้วยประกายของความกลัว และมันก็หายใจออกมาติดขัดตลอดเวลา มันพยายามดิ้นรนและทุบตีฉื่อหยานด้วยแรงทั้งหมด
ฉื่อหยานนั้นได้เปิดใช้จิตวิญญานกายาแข็งและยังมีชั้นม่านพลังของ โล่แสงทมิฬอยู่อีก ไม่ว่า หลี่เว่ย จะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถแม้แต่จะให้ฉื่อหยานรู้สึกเจ็บได้เลย ฉื่อหยานนั่นยังคงยืนนิ่งเหมือนกับหินผาเช่นเคย
" ฉื่อหยาน ! " เซี่ยซินหยาน ที่แปลกใจเล็กน้อย จู่ๆนางก็อุทานออกมา และมองหน้าของเขาในขณะที่สั่นศีรษะให้ เพื่อส่งสัญญาณว่าเขาไม่ควรจะเอาชีวิตของหลี่เว่ย .
นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นฉื่อหยาน จู่โจม นางนั้นก็แอบตะลึงเช่นกัน การโจมตีของเขานั้นดูโหดร้ายและเหี้ยมโหดเป็นอย่างมาก
นักรบที่อยู่ด้านนอกและ หลี่เว่ย นั้นล้วนเป็นนักรบในระดับหายนะทั้งหมด และในหมู่พวกมัน , หลี่เว่ยเองนั้นก็อยู่ในนภาที่สองของระดับหายนะ
แต่พวกมันทั้งหมดสี่คนกลับถูกฉื่อหยานจัดการได้ ในพริบตา นอกจากนี้ ร่างของนักรบทั้งสามที่อยู่ตรงประตูยังหมุนไปมาอย่างแปลกประหลาด มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่จะรู้ว่าฉื่อหยานทำอะไร .
หลี่ เว่ย นั้นแย่ที่สุด มันนั้นถูกพันธนาการทันทีและ ไม่มีโอกาสแม้แต่นิดเดียวที่จะต่อสู้กลับ
แม้เซี่ยซินหยาน จะได้เห็นบุรุษแข็งแกร่งมามากมายแต่คนที่สามารถทำให้นางประหลาดใจได้มีเพียงฉื่อหยานเท่านั้น ด้วยวิธีที่โหดเหี้ยม และรุนแรง นางนั้นสงสัยว่า ฉื่อหยาน ที่เพิ่งเข้าสู่ระดับหายนะ สามารถมีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร
" ไสหัวออกไปสะ ! " ฉื่อหยานขว้าง หลี่เว่ย ลงกับพื้นและไล่มันออกไป หลี่ เว่ย นั้นกลิ้งอยู่บนพื้น และทันทีมันก็หนีไป
ฉื่อหยานสลายหลุมแรงโน้มถ่วงออก ทำให้ร่างของนักรบทั้งสามล่งงหล่นบนพื้น
เขาก้าวไปข้างหน้า ฉื่อหยานยืนอยู่ที่ประตูและพูดด้วยสีหน้าเย็นชา , " ข้าไม่ได้อยู่ที่เรือของเจ้าเพื่อเป็นขยะรับใช้ของเจ้า ! คราวหน้า หากเจ้ากล้าที่จะมีความคิดใดๆเกี่ยวกับผู้หญิงของข้าอีก ข้าจะทำให้ชีวิตของเจ้าที่เหลือนั้นไม่สามารถเพลิดเพลินกับหญิงสาวใดได้อีก ออกไปสะ ! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเน่าๆของพวกเจ้าอีก "
สี่นักรบที่อยู่ในระดับหายนะ รวมถึงหลี่เว่ยเองก็ มองไปที่ฉื่อหยานพร้อมกับกัดฟัน .
" ไปกันเถอะ " หลี่เว่ยลุกขึ้นยืน สีหน้าของมันบิดเบี้ยว มันทำหน้ามุ่ย และหันไปรอบ ๆจากนั้นก็เดินจากไป
นักรบทั้งสามในระดับหายนะที่ล่วงหล่นอยู่บนพื้นทั้งหมดต่างก็จ้องมองไปที่ฉื่อหยานอย่างไม่พอใน ในที่สุด พวกมันก็ค่อยๆลุกขึ้น และตาม หลี่เว่ยออกไป
ฉื่อหยานนั้นยืนขวางประตูเหมือนยาม . ดวงตาของเขากลายเป็นแหลมคมและจิตสำนึกแห่งการฆ่าฟันก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา จากนั้นเขาก็พูดออกไม่อย่างไม่แยแส " เจ้าสี่คนนั้นไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่ เราควรจะเตรียมตัวให้พร้อม เราอาจจะต้องกระโดดลงทะเลเพื่อหลบหนี บัดซบ ! ข้ายังไม่ได้เล่นกับเหล่าหญิงสาวเลย แล้วพวกมันยังกล้าที่จะมีความคิดเกี่ยวกับผู้หญิงของข้สอีก พวกมันสมควรตาย ! "
" เจ้าเรียกใครว่า ' ผู้หญิงของเจ้า ‘ กัน " เซี่ยซินหยาน กัดฟันนางแน่นและถลึงตาใส่เขาอย่างขมขื่น
" ที่นี่ บนเรือลำนี้ เจ้าคือผู้หญิงของข้า ! " ฉื่อหยาน หันมายิ้มให้อย่างเป็นกันเองกับนาง " เจ้าไม่มีทางรู้หลอก ว่าอนาคตเป็นเช่นไร หึหึ . . . . . . . "_______________________________________
ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1195 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
