บทที่ 121 ชายหญิงอยู่ตามลำพัง
บทที่ 121 ชายหญิงอยู่ตามลำพัง
บนเกาะที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยว
เป็นเกาะเล็ก ๆมีขนาดเท่ากับสนามฟุตบอลขนาดใหญ่ อากาศรอบๆก็เต็มไปด้วยความชื้น และไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตปรากฏขึ้นสายตา มีเพียงต้นไม้ต้นเล็กๆเท่านั้น
ในทะเลกว้างใหญ่นี้นับได้ว่าเกราะนี้เล็กเป็นอย่างมาก แต่มันก็ทำให้ฉื่อหยานมีความหวังในการอยู่รอดต่อไปได้
เมื่อเขาแบกเซี่ยซินหยานมาที่เกาะนี้ ฉื่อหยานรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย มันเป็นความสุขที่ของผู้ที่รอดจากภัยพิบัติได้
เขาวางเซี่ยซินหยานลงและฉื่อหยานเองก็นั่งอยู่บนชายหาด ทั้งเขาและนางต่างก็นอนแผ่หลาอยู่บนชายหาดโดยไม่ขยับใดๆ
เค้าเหนื่อยเป็นอย่างมาก
เขาไม่ได้พักเลยเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา และพลังปราณลึกลับของเขาเองก็เกือบหมด
คนจำนวนน้อยมากที่สามารถทนอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นได้ ต้องขอบคุณความแข็งแกร่งและความถึกทนของพลังปราณลึกลับที่เขาฝึกมา
เซี่ยซินหยาน อยู่ข้างๆเขา อ่อนล้าและไม่ขยับเขยื่อนใดๆ
ห่างออกไปสามเมตรจากฉื่อหยาน เขาหันไปมองนาง จากนั้นก็พูดหยอกล้อขึ้นมา " ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่ตายทั้งๆที่บริสุทธิ์อยู่นะ "
สีหน้าของเซี่ยซินหยาน ก็เปลี่ยนไปและความเย็นชาก็ปรากฏในดวงตา " กล้าดียังไง…. ! "
ตอนนี้พลังของนางยังไม่ฟื้นกลับมา นางไม่สามารถใช้พลังปราณลึกลับของนางได้ นางไม่สามารถตอบสนองใดๆได้แน่นอนถ้่าฉื่อหยานจะทำอะไรนาง
ในความคิดของนาง ด้วยนิสัยของฉื่อหยาน นางกังวลเล็กน้อย แต่ใบหน้าของนางก็ไม่ได้ปรากฏความหวาดกลัวใดๆ
" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ! "ฉื่อหยานหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เซี่ยซินหยาน ทั้งโกรธและกังวล เพราะนางไม่รู้ว่า ฉื่อหยานจะทำอะไรหรือไม่ นางจึงพยายามรักษาระยะห่างจากเขาไว้
ฉื่อหยานนั้นไม่คิดจะทำอะไรนางแน่นอน แต่เมื่อมองดูนางตื่นกลัวเขาก็รู้สักอยากแกล้งขึ้นมา
บนชายหาด ฉื่อหยานขยับร่างกายของเขาและเข้าหาเซี่ยซินหยาน .
ในทันที ร่างของเขาก็ห่างจากเซี่ยซินหยานเพียงครึ่งเมตร เขามองไปที่ดวงตาที่เหมือนคริสตัลของนางด้วยความเร่าร้อน
ฉื่อหยานมองไปที่นางและพูดหยอกล้อขึ้น" คิดว่าจะหนีข้าพ้นรึ ? เจ้าคิดว่าจะหลบเลี่ยงข้าได้จริงๆรึซินหยาน ถ้าเราสู้กันตอนนี้ ใครกันหละที่จะเสียเปรียบ ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกจะแต่งงานกับข้าหากข้าสามารถ . . . . . . . "
" หน้าด้าน ! " เซี่ยซินหยาน ตะโกนออกมา " ออกไปห่างๆข้านะ ข้าไม่ปล่อยให้แน่ หากข้าหายดี "
" ถ้าข้าจะทำอะไรเจ้า ข้าคงไม่รอถึงตอนนี้หลอก . " ฉื่อหยานพูดออกมา และเขาก็คิดเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง " เจ้าคิดว่าเจ้าจะรอดตั้งแต่ที่หอเมฆาพิรุณรึหากข้าจะทำอะไรเจ้า "
" คือว่า . . . ตอนนั้น . . . . . . . ทำไมหละ ? " เซี่ยซินหยาน ถามอย่างสงสัย
เมื่อตอนอยู่ที่หอเมฆาพิรุณ ฉื่อหยาน ใช้บริการสองสาว แต่เขานั้นไม่ได้แตะต้องนางเลย ขณะเดียวกัน จากข้อสังเกตของนาง ฉื่อหยาน นั้นดูเหมือนคนชั่ว เขาข่มขืนเจ้าสาวของหลิงเชาฟงโดยต่อหน้า
เซี่ยซินหยาน รู้สึกกังวลทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนั้น
แต่พอคิดกลับมาที่หอเมฆาพิรุณ ฉื่อหยานนั้นเห็นใบหน้าสวยๆของนาง แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร นั่นทำให้นางสับสนเป็นอยา่งมาก
" ทำไมข้าต้องลงมือกับเจ้าด้วยหละ " ฉื่อหยานพูดรุนแรงขึ้นเล็กน้อย " ข้าเป็นชายแน่นอนต้องเต็มไปด้วยราคะ แต่นั่นก็ไม่เป็นไร ข้าสามารถไปที่หอนางโลมได้ ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นกับโม่หยานหยูนั้น ก็เพราะว่า ข้านั้นเคยเกือบจะถูกนางฆ่า และแน่นอน ข้าต้องแก้แค้นหลิงเชาฟงที่บังอาจทำร้ายพ่อของข้า ที่ไม่ได้เป็นแม้แต่นักรบ พวกมันสมควรได้รับแล้ว ! "
เขาหยุดสักครู่ ฉื่อหยานมองไปที่เซี่ยซินหยาน " แต่กับเจ้า นอกจากเรื่องที่บีบข้าให้เข้าร่วมตระกูลเซี่บแล้ว เจ้าก็ไม่ได้ทำสิ่งเลวร้ายใดๆ ถึงข้าจะเป็นชายที่เต็มไปด้วยราคะ แต่ข้าก็ไม่ใช่ปีศาจ "
เซี่ยซินหยาน เงียบไปทันที
หลังจากสักพัก เซี่ยซินหยาน ก็กล่าวว่า " ข้าหวังว่าที่เจ้าจะเป็นตามที่พูดละกัน "
ฉื่อหยานพยักหน้า และปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา " ข้านั้นไม่ใช่สุภาพบุรุษแต่ก็ไม่ใช่ปีศาจแน่นอน ว่าแต่ว่า ตอนนี้ร่างกายของเจ้าฟื้นฟูเร็วมาก ก่อนหน้านี้ทำเช่นไรรึ ? "
" ข้ากินเม็ดยาบำรุงเข้าไป " เซี่ยซินหยาน ถอนหายใจ " ถ้าไม่มีพวกมัน ข้าต้องใช้เวลาไม่น้อยกว่าสามเดือนในการฟื้นฟู ตอนนี้ข้าบาดเจ็บเป็นอย่างมาก ข้าต้องการอย่างน้อย 3 วัน เพื่อให้ข้าสามารถโคจรพลังปราณลึกลับได้ " .
" ดี เจ้าฟื้นฟูพลังปราณลึกลับของเจ้าเถอะ ข้าจะไปเตรียมอาหาร " ฉื่อหยานพยักหน้า แล้วมองท้องฟ้า " แต่ก่อนอื่น ข้าขอพักก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะออกไปหาอะไรให้กิน "
แล้วฉื่อหยาน ก็สูดหายใจลึกๆ นั่งกับที่ด้วยความเหนื่อยล้าและโคจรพลังปราณลึกลับของเขา
เซี่ยซินหยาน นอนอยู่บนชายหาด ทางด้านซ้ายของเขา ขายาวของนางดูน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
ด้วยการรวบรวมสมาธิอย่างรวดเร็วฉื่อหยานนั่งตัวตรงแข็งแรงดุจขุนเขา
เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ?
หลังจากนั้น เซี่ยซินหยาน ก็ส่ายหน้าหันสายตาออกมาจากเขา และจดจ่ออยู่กับพลังปราณลึกลับของนาง
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ฉื่อหยานค่อยๆตื่นมาอย่างเงียบๆ และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงแดดสาดส่องกระทบกับดวงตาของเขา
ด้วยดวงอาทิตย์ที่อบอุ่น
ฉื่อหยาน ลุกขึ้นยืน พร้อมความรู้สึกที่สดชื่น
ในที่สุดเขาก็สามารถฟื้นฟูพลังปราณลึกลับกลับมาได้และความเหนื่อยล้าของเขาทั้งหมดก็หายไป
หันกลับมา เขาพบว่า เซี่ยซินหยาน ยังคงนอนตะแคงอยู่ แต่เสื้อผ้าของนางนั้นแห้งแล้ว
นางมีรูปร่างโค้งเว้าที่ดี ขายาว ผิวขาว ดูสวยงามเป็นอย่างมาก ภายใต้แสงแดด
เขามองนางด้วยตัณหา ฉื่อหยาน หายใจเข้าลึกๆ และกระโดดลงไปในทะเล
สิบห้านาทีต่อมา ฉื่อหยานกลับมาพร้อมกับปลาสองตัวในมือของเขา จากนั้นก็เดินขึ้นมาที่เซี่ยซินหยานและ กระแอมเบาๆ
ขนตาของเซี่ยซินหยาน สั่นพือ แล้วนางก็ลืมตาขึ้นมา ดูเหมือนว่านางจะได้รับการฟื้นฟูพลังบางส่วนกลับมาแล้ว นางลุกขึ้นนั่งและมองที่ฉื่อหยาน " มีอะไร ? "
" เจ้ามีหินไฟใช่หรือไม่ ? "
" ใช่ " .
เซี่ยซินหยาน สัมผัสไปที่แหวนบนนิ้วของนาง และแสงสีเขียวประหลาดก็ส่องออกมาและ หินก้อนหนึ่งก็ปรากฏอยู่ในฝ่ามือของนาง
นางโยนหินไฟให้ฉื่อหยาน และนางลุกขึ้นยืนช้าๆ ด้วยความเขินอาย นางเดินไปที่ต้นไม้ขนาดเล็กใกล้ๆและร้องออกมา " ข้าต้องการทำธุระส่วนตัว ห้ามแอบดูเด็ดขาด ! "
" ตกลง " ฉื่อหยานพยักหน้า พร้อมกับมีความสุขปรากขึ้นในดวงตาของเขา
ต้นไม้ต้นนั้นหนาเพียงเท่าต้นขาของเขา เซี่ยซินหยาน เดินไปหลังต้นไม้และถอดเสื้อคลุมของนาง
ออก ต้นไม้เป็นบางเกินไปที่จะครอบคลุมร่างกายของนาง ฉื่อหยานเห็นร่างของนางได้อย่างชัดเจน
เซี่ยซินหยาน ถอดชุดและชั้นในของนางออก ปรากฏเห็นบั้นท้ายของนางได้อย่างชัดเจน
บั้นท้ายของนางดูอวบเนียน ซึ่งทำให้ฉื่อหยานตกอยู่ในอารมณ์ทันที .
ในไม่กี่วิต่อมา มันก็ถูกปกคลุมด้วยชุดกระโปรงสีเขียวของเซี่ยซินหยานดังเดิม
นางรู้สึกโล่งใจ เซี่ยซินหยาน สูดลมหายใจเข้าลึกๆและเดินห่างออกทม่จากต้นไม้
หลังจากชำเลืองมองไปที่ฉื่อหยาน เซี่ยซินหยาน ก็โกรธเป็นอย่างมากนางนั้นเห็นบางอย่างตั้งขึ้นมาจากหว่างขาของฉื่อหยาน " เจ้าสารเลว ! "
ฉื่อหยานรีบลุกขึ้นยืน
ภายใต้การมองด้วยความโกรธของเซี่ยซินหยาน ฉื่อหยานทำเป็นเฉยเมยและไม่สนใจ" ถูกต้องข้าเห็น มีอะไรรึ ? มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหนิ "
" ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ? ดูสิ่งที่เจ้าพูดออกมาสิ " เซี่ยซินหยาน โกรธเป็นอย่างมากและความคิดที่จะฆ่าเขาก็เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
" อืม มันก็ไม่แปลกอะไร ข้านั้นไม่ได้เสพสุขกับหญิงสาวมาหลายวันแล้ว ฮ่า ฮ่า ไม่แปลก ไม่แปลก " ฉื่อหยาน หัวเราะแล้ววิ่งผ่านต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาไป .
" เจ้า ! เจ้า - ! " เซี่ยซินหยาน โกรธเป็นอย่างมาก นางนั้นไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
ตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก ทุกคนต่างก็สุภาพต่อหน้านาง พวกเขามักจะพูดเกี่ยวกับบทกวี , กฎหมาย หรือการบ่มเพาะ ซึงไม่มีคำพูดที่สกปรกเช่นนี้เลย
แต่เขานั้นกลับเอาแต่ เที่ยวหอนางโลม พูดเรื่องลามก และพูดแทะโลมนางเสมอ นั้นทำมห้นางรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม นางก็ต้องทนสิ่งพวกนี้ไว้ เพราะนางไม่สามารถทำอะไรได้ ทุกอย่างที่นางทำได้คือรู้สึกโกรธเท่านั้น
ไม่นาน ฉื่อหยานก็กลับมาพร้อมกับกิ่งไม้ในอ้อมแขนของเขา และเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจุดไฟที่กิ่งไม้และเริ่มย่างปลา
กลิ่นเนื้อเผาลอยผ่านอากาศ
" เจ้าหิวมั้ย ? เจ้าจะกินก็ได้นะ เจ้าสามารถกินได้เท่าที่เจ้าต้องการ เจ้าอย่าโกรธข้าเลย ไม่มีใครรู้หลอกว่าข้าเห็นร่างกายของเจ้า , เจ้าจะด่าข้าก็ได้นะ หึหึ " ฉื่อหยานหัวเราะคิกคัก เขาหยิบปลา และส่งมันให้กับ เซี่ยซินหยาน .
" ข้าไม่หิว " เซี่ยซินหยาน หันกลับไปอย่างเย็นชา
แล้วทันที ท้องของนางเริ่มส่งเสียงขู่คำรามเสียงดังออกมา
" หึหึ " ฉื่อหยานแสยะยิ้มและเดินเข้าไป และยัดปลาลงในมือของนางและพูดขึ้น " อะไร ? เจ้าเอาแต่ค้อนมองข้า มีอะไรนักรึ หรือว่าข้าต้องรับผิดชอบโดยการแต่งงานกับเจ้ากัน "
" หุบปากสะ ! ! ! " เซี่ยซินหยาน คว้าปลาเผามาและถลึงตาใส่เขา " ก็ได้ ๆ ตอนนี้ข้าก็รู้เสียทีว่าเจ้าเป็นคนเช่นไร ! "
" ถูกต้อง ข้านั้นเลวทราม และชั่วช้า . " ฉื่อหยานพูดออกมาอย่างไม่แยแส และเค้าก็ฉีกปลาของเขาออกจากกันและกินมันลงไป
" ป่าเถื่อน ! " เซี่ยซินหยาน ก่นด่าออกมา จากนั้นนางก็หยิบมัดออกมาและเริ่มหั่นกินปลาของนาง_______________________________________
ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1195 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
