ตอนที่ 11 ซื้อของ

หลังจากประเมิณเสร็จคนจิ๋วก็วางมันลงบนโต๊ะ  ไม่ใส่กางเกงหยิบบอลโลหะมาถือไว้ในมือทันทีราวกับกำลังปกป้องสมบัติอันล้ำค่าอยู่

"นี่เป็นกุญแจโบราณสถานจริงๆ ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะได้กุญแจไปยังสถานที่ใหม่เร็วขนาดนี้ คืนนี้คงต้องเอาไปใส่ลงในไกด์หน่อยแล้ว" ไม่ใส่กางเกงพึมพัมให้อาเธอร์ฟัง

 

เจ้าของร้านเพิกเฉยต่อคำพูดอันไร้สาระของก็อบลิน "ข้าคิดว่ากุญแจนี้ยังไม่ชัดเจนว่าสำหรับโบราณสถานไหน ข้าไม่สามารถยืนยันได้ดังนั้นข้าให้ท่านได้แค่ 5,000 หินเวท"

ถ้าเชอร์ล็อกสามารถหาที่ตั้งของโบราณสถาน กุญแจนี้อาจจะขายได้ถึง 50,000 หินเวท  หากเขายอมขายในราคา 5,000 หินเวท อาจจะเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่สำหรับเขา เชอร์ล็อกตัดสินใจเดินออกไปจากร้านก่อน

เจ้าของร้านกังวลทันทีเมื่อเห็นเชอร์ล็อกเดินออกไป  เขารีบพุ่งไปขวางทางแล้วยิ้มออกมาทันที "ท่านปีศาจ พวกเราสามารถตกลงราคากันใหม่ได้  ข้ายอมเพิ่มราคาเป็น 6,000 หินเวทก็ได้..."

ขณะที่เชอร์ล็อกกำลังจะปฏิเสธ เจ้าของร้านก็รีบพูดต่อทันที "ข้ารู้ว่าท่านต้องการจะพูดอะไร  ท่านคงตั้งใจจะหาโบราณสถานนั้นด้วยตัวเอง แต่ข้าอยากจะบอกว่าเรื่องจริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ถ้าท่านไม่ได้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์และมานาอีกหนึ่งร้อยปีท่านก็หาไม่พบ ท่านควรหาผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านมาช่วย แต่ค่าใช้จ่ายก็จะบานปลาย  มันจะไม่คุ้มค่าอีกต่อไป  ทำไมไม่ขายให้ข้าล่ะ? ถ้าข้าพบที่ตั้งโบราณสถาน ข้าจะแบ่งสิทธิ์ร่วมในการสำรวจให้กับท่าน รวมทั้งของขวัญเล็กๆน้อยๆ! "

 

เชอร์ล็อกทำการคำนวณในใจอย่างรวดเร็ว  มันไม่คุ้มค่าอย่างที่เจ้าของร้านบอก  มันจะเป็นการดีกว่าถ้าให้เจ้าของร้านหาเอง

"อืม แต่ข้าอยากเห็นของขวัญที่เจ้าว่าก่อน  ถ้ามันธรรมดาไป ข้าอยากจะขายในราคา 10,000 หินเวทและสิทธิ์ในการสำรวจโบราณสถาน"

"สิทธิ์ในการสำรวจร่วม ท่านปีศาจ" เจ้าของร้านกลัวเชอร์ล็อกจะเข้าใจแบบผิดๆ เขาจึงพูดให้ถูกต้อง  จากนั้นเขาก็เดินไปที่หลังร้าน "รอสักครู่ ข้าจะไปเอาของขวัญที่มีค่าเป็นอย่างมากออกมา"

เจ้าของร้านเดินออกมาพร้อมกับกรงขัง ที่ด้านในมีแฟรี่ตัวน้อยพร้อมกับปีกอันโปร่งใสอยู่  นางมีขนาดใกล้เคียงกับพวกก็อบลิน  สวมชุดที่ทำจากดอกไม้และใบไม้ นางกำลังเกาะลูกกรงอยู่ด้วยความหวาดกลัว

"แฟรี่ตัวน้อยจากต้นไม้แห่งชีวิตที่มีความรู้ด้านยาและสมุนไพร รวมถึงการสร้างยา แค่วัสดุง่ายๆนางก็สามารถผลิตยาระดับสูงได้   อย่างไรก็ตามนางค่อนข้าง...หัวรั้น  ตั้งแต่ที่นางมาถึง นางไม่ยอมพูด ไม่ยอมหลอมยาหรือสมุนไพรแม้แต่น้อย  เร็วๆนี้นางเริ่มอดอาหารเพื่อจะฆ่าตัวตาย  แทนที่จะปล่อยให้นางตาย ข้าอยากจะมอบมั่นให้ท่านมากกว่า..."

เจ้าของร้านยื่นกรงไปที่ด้านหน้าของอาเธอร์

 

แฟรี่มองไปที่ เชอร์ล็อก อาเธอร์ และไม่ใส่กางเกง ความหวาดกลัวของนางเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็อบลินสองตัว กับปีศาจ นางสามารถจินตนาการได้ถึงดันเจี้ยนอันน่าหวาดกลัวที่รอนางอยู่ในอนาคต

ตามมาตรฐานความงามของเชอร์ล็อกแล้วนั้น แฟรี่ตัวน้อยไม่ได้ดูงดงามแม้แต่น้อยและปีกของนางมีรูปร่างที่แปลกมาก  อย่างไรก็ตามการที่นางสามารถผลิตยาและสมุนไพรได้ย่อมมีประโยชน์ต่อเขา

อาเธอร์และไม่ใส่กางเกงไม่เคยเห็นแฟรี่มาก่อน  พวกเขาเดินไปรอบๆกรงสองสามครั้ง

เชอร์ล็อกและเจ้าของร้านทำข้อตกลงกันทันที พวกเขาร่างสัญญาและลงนามของทั้งคู่  จากนั้นหลังจากพวกเขาจับมือกัน ตราประทับเวทมนต์ก็ปรากฎขึ้นที่มือของทั้งคู่เป็นการกแสดงว่าข้อตกลงนั้นเสร็จสิ้น

 

เจ้าของร้านได้โอนหินเวท 6,000 ก้อนไปที่การ์ดประจำตัวของเชอร์ล็อก ไม่ใส่กางเกงส่งบอลโลหะให้กับเจ้าของร้าน เขารับมันไปอย่างระมัดระวัง

เชอร์ล็อกตรวจดูที่การ์ดประจำตัวของเขา  ตอนนี้อย่างน้อยเขาก็มีหินเวทพอสำหรับอาหารและค่าจ้างของซิมบ้า อาณาจักรนิรันดร์มีก็อบลินหนึ่งร้อยตัว แม้ว่าเขาจะเปิดรังแมงมุมให้พวกเขาเข้าไปล่าอาหาร แต่พวกเขายังไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ คงต้องใช้เวลาอีกสักพักใหญ่กว่าพวกเขาจะคุ้นเคย

6,000 หินเวท ถือว่าเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมาก  เชอร์ล็อกรู้สึกว่าชีวิตช่างเต็มไปด้วยเรื่องพลิกผัน ใครจะคิดว่ารังแมงมุมที่อยู่ข้างดันเจี้ยนจะมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้?  เชอร์ล็อกใช้หินเวทจำนวนหนึ่งเพื่อซื้ออาหารที่จำเป็นและใบวาร์ป  จากนั้นเขาก็เข้าไปยังร้านที่ชื่อว่า 'สวนลึกลับ' ที่เต็มไปด้วยพื้ชพันธุ์ไม้

เชอร์ล็อกเข้าไปในร้านและทิ้งอาเธอร์กับไม่ใส่กางเกงไว้ด้านนอก  เขาต้องทำอะไรหลายอย่างจึงไม่สะดวกที่จะพาทั้งคู่เข้าไปด้วย เชอร์ล็อกกังวลเรื่องความปลอดภัยของทั้งคู่ จึงสั่งให้พวกเขารออยู่ที่นอกร้านเท่านั้น  พวกเขาไม่เต็มใจ แต่เพราะมันเป็นคำสั่งของดันเจี้ยนลอร์ด ไม่สามารถขัดขืนได้

 

"อ่าฉันอยากจะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในจัง... " ไม่ใส่กางเกงถอนหายใจ ขณะมองเข้าไปในร้าน

ร้านค้าเต็มไปด้วยพืชแปลกๆ มากมาย  พืชที่มีหนวดขนาดใหญ่คล้ายปลาหมึก  ดอกไม้ที่ใหญ่เกือบเท่ากับตัวมนุษย์  หรือองุ่นที่มีสีแดงเหมือนเลือด หรือเถาวัลย์สีเขียวที่มีหนามแหลมคมที่กำลังพันแพะที่เต็มไปด้วยบาดแผลตัวหนึ่งอยู่ เลือดของมันค่อยๆไหลลงไปบนดอกไม้ที่บานอยู่...

ช่างเป็นฉากที่สงบและอบอุ่น!  เชอร์ล็อกรู้สึกแบบนั้นขณะที่เขามองไปต้นไม้ที่น่ารักเหล่านั้น

"ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ! พวกเรามีต้นไม้ขนาดกลางและใหญ่ เหมาะสำหรับชื่นชมระหว่างดื่มชายามบ่าย!" มิโนทอร์ตัวหนึ่งที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินเข้ามาหาเชอร์ล็อก เขากำลังตัดแต่งต้นเถาวัลย์ที่กำลังกินแพะตัวหนึ่งอยู่  เถาวัลย์ขดตัวไปมาทันที โชคดีที่แพะตายแล้วจึงไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน ก่อนที่เถาวัลย์ต้นหนึ่งจะลงไปดิ้นอยู่บนพื้นราวกับเป็นงูที่ถูกตัดหัว

"ดันเจี้ยนของข้าต้องการดอกไม้ที่มีขนาดใหญ่และน่าประทับใจ ข้ากำลังมองหาเมล็ดพันธุ์สมุนไพรด้วย ยิ่งมีหลายพันธ์ุยิ่งดี!"

มิโนทอร์หยิบกระดาษขึ้นมาเขียนสักพักและส่งให้เชอร์ล็อกดู

 

"ดอกไม้ที่ดีต้องใช้ดินที่มีคุณภาพ หากท่านกำลังจะปลูกสมุนไพรมีคุณภาพสูง เรื่องดินนั้นขาดไม่ได้เลย ดินจากชั้นล่างสุดของโลกวิญญานนั้นเหมาะสมมาก!  ท่านไม่สามารถใช้น้ำบาดาลหรือปุ๋ยธรรมดาได้ ข้าแนะนำให้ท่านใช้น้ำอมฤตจากใต้ต้นไม้แห่งชีวิตสองถึงสามหยด  แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายจะสูงขึ้น เรามีเมล็ดสมุนไพรคุณภาพสูงมากมาย ส่วนใหญ่ที่นิยมกันก็เป็นอันนี้..."

เชอร์ล็อกยกมือขัดทันที "ไม่เป็นไร ข้าเอาแค่เมล็ดพอ จำไว้ว่าแฟรี่สามารถปลูกพวกมันได้"

 

เจ้าของร้านตกใจก่อนจะวางกระถางต้นไม้ลงบนพื้นทันที "เดี๋ยวนะ พืชของใต้พิภพอาจจะกินแฟรี่ได้ ข้าอาจจะต้องใช้เวลากับพวกเมล็ดมากขึ้น ลักลอบนำเข้าเมล็ดพันธุ์จากต้นไม้แห่งชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ไม่ต้องกังวลข้าสามารถรับประกันคุณภาพของเมล็ด แต่ราคา..."

เชอร์ล็อกโบกมืออย่างไม่คิดมากและพูดว่า"ราคาไม่ใช่ปัญหา "

"ท่านเป็นลูกค้าที่ใจกว้างมาก!  ทั้งหมด100,000หินเวทมนต์!"

การเจรจาเสร็จสิ้นสมบูรณ์ ดินจากโลกวิญญานกลายเป็นดินใต้พิภพธรรมดา น้ำอมฤตกลายเป็นน้ำธรรมดาเช่นกัน ส่วนปุ๋ย เชอร์ล็อกคิดว่าธรรมดาก็เพียงพอแล้ว ส่วนเมล็ดพันธุ์เขาตัดสินใจใช้เมล็ดพันธุ์ต้นไม้แห่งชีวิตที่มีคุณภาพสูง  เพราะมันเกี่ยวกับเรื่องคุณสภาพสมุนไพรที่จะได้

เขาเสียไปอีก 5,000 หินเวท แม้ว่ามันจะลดลงมาจาก 100,000 หินเวทมาก แต่ก็ถือวาเป็นการจ่ายเงินครั้งใหญ่อยู่ดี  เจ้าของร้านออกมาส่งเชอร์ล็อกอย่างอบอุ่น พร้อมสั่งให้โกเลมหินช่วยขนของไปส่งที่ดันเจี้ยน

ตอนนี้เชอร์ล็อกเหลือหินเวทประมาณ 500 ก้อนเท่านั้น

แต่มันถือเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าสำหรับดันเจี้ยนของเขา

พวกเขาวาร์ปกลับไปที่อาณาจักรนิรันดร์ทันที เหล่าเกมเมอรต่างต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น โกเลมหินนำของที่ขนมาวางไว้ยังตำแหน่งที่เหมาะสม  แต่ทันใดนั้นเอง ไม่ใส่กางเกงก็ตะโกนออกมา "ดันเจี้ยนลอร์ด!  แฟรี่สลบไปแล้ว!"

 

เพจหลัก : Double gate TH