บทที่ 8 แมงมุมดาบหยก

บทที่ 8 แมงมุมดาบหยก

 

ดวงจันทร์เป็นเหมือนจานสีเงินที่แขวนอยู่บนท้องฟ้า

เหล่านักรบนั่งฝึกฝนกันอยู่เงียบๆ โม่หยานหยูซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางใบไม้บนต้นไม้เก่าแก่ต้นใหญ่ที่อยู่สูงขึ้นไป

อาจารย์ การู ยืนพิงอยู่ต้นไม้ต้นอื่น กำลังอ่านหนังสือสารานุกรมสารพัดพิษ เหล่าทาสยานอนระเนระนาดอยู่ตรงพื้นที่เปียกชื้นอยู่ไม่ไกลจากมังกรดิน

ฉี่หยานตื่นขึ้นมากจากการฝึกบ่มเพราะ และสังเกตสภาพแวดล้อมของเขาอย่างเงียบๆ .

โม่หยานหยูอยู่ในส่วนหน้าของคาราวาน ในขณะที่อาจารย์ การู นั้นอยู่ที่ด้านหลัง ทั้งสองดูเหมือนจะไม่สนใจฉี่หยาน อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งของพวกมันก็ไม่ได้อยู่ไกลนัก เห็นได้ชัดว่าพวกมันนั้นคอยเฝ้าระวังฉี่หยานที่อยู่ตรงส่วนกลางของคาราวาน

จอห์นสันดูเหมือนจะรู้ว่าฉี่หยานจะทำการหลบหนีในคืนนี้ มันได้ละเว้นจากการฝึกมาเฝ้าฉี่หยานแทน มันยืนเฝ้าฉี่หยานอยู่ห่างกันเพียง 10 เมตร หากมันเห็นว่าฉี่หยานจะทำการหลบหนี มันจะสามารถจับฉี่หยานได้ทันที

" เลวร้ายนัก " ฉี่หยานคิดกับตัวเอง เขานั้นกำลังรอให้พวกมันประมาท

เมื่อเวลาผ่านไป ดวงจันทร์ที่สดใสหายไป รุ่งอรุณก็มาถึง อย่างไรก็ตาม ฉี่หยาน ยังไม่พบโอกาสที่จะหลบหนีแม้เพียงนิด เขาค่อนข้างกังวล หลังจากลังเลได้ไม่นาน เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่รอ และจะดำเนินการในทันที

" กักกัก ! กักกักกัก ! "

ในตอนนั้นเอง เสียงแปลก ๆก็ดังมาจากที่ห่างไกล บางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างช้าๆ

พลังปราณลึกลับลอยออกมาและกลับเข้าไปที่แขนของเขา ดวงตาของฉี่หยานก็ส่องประกายแววตื่นเต้นออกมา

" ทุกคนตื่นตัวไว้ ! " โม่หยานหยูตะโกน เธอขึ้นไปจุดที่สูงที่สุดของต้นไม้โบราณ เธอมองออกไปสักพัก แล้วก็ตะโกนเสียงดัง " แมงมุมดาบหยก ! "

นักรบทุกคนตื่นจากกระบวนการฝึกฝนของพวกเขา

นักรบทุกคนสวมใส่ชุดเกราะทันที ก่อนที่โม่หยานหยูจะได้เอ่ยอะไร พวกมันหยิบอาวุธของพวกมันและรวมกันล้อมไปรอบๆมังกรดิน ห่างจากคนอื่นๆ 5 ถึง 6 เมตร

อาจารย์ การู เก็บหนังสือของเขาทันทีพลางขมวดคิ้ว . เขาเดินไปที่มังกรดิน และสั่งด้วยเสียงต่ำ " คอยเฝ้าระวังขวดยาที่อยู่บนหลังมังกรไว้ "

" ขอรับ อาจารย์ การู ! " นักรบตอบรับ

ทาสยาตื่นขึ้นมาทีละคนเมื่อพวกมันได้ยินเสียงแมงมุมดาบหยกเข้่ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พวกมันก็ตกใจและวิ่งไปที่มังกรดิน เห็นได้ชัดว่าพวกมันรู้ว่าแมงมุมดาบหยกนั้นร้ายกาจแค่ไหน .

" กริ๊ง ! "

กุญแจพวงหนึ่งลอยออกมาจากมือของโม่หยานหยูลอยไปตกที่พิ้นใต้เท้าของจอห์นสัน " จอห์นสัน ปลดกุญแจมือและโซ่ตรวนเหล่านั้นสะ หรือพวกแกอยากจะถูกเจ้าแมงมุมนั่นฆ่า เร็วเข้า ! " โม่หยานหยูพูดกระตุ้น .

จอห์นสัน หยิบกุญแจและมองไปที่โม่หยานหยู แล้วชี้ไปที่ ฉี่หยาน " รวมถึงมันด้วยหรือไม่ ? "

" ถูกต้อง ข้าไม่อยากให้มันตายอย่างสบายนัก " ใบหน้าของโม่หยานหยูแสดงให้เห็นว่านางนั้นหมดความอดทนแล้ว

" เจ้าเด็กน้อย ทำตัวดีๆหละ เพราะข้านั้นจับตาดูเจ้าอยู่ ! " จอห์นสันเคล็นเสียงออกมาจากจมูก . เขานั้นได้ปลดกุญแจมือของฉี่หยานเป็นคนแรก จากนั้นมันก็เดินไปที่พักของเหล่าทาสและปลดปล่อยพวกมันทีละคน

" ขอบคุณพระเจ้า ! "

เมือโซ่ตรวนถูกปลดออก ฉี่หยานรู้สึกผ่อนคลายและแสยะยิ้มในใจของเขา

ตระกูลฉี่เป็นตระกูลชนชั้นสูงที่มีจิตวิญญาณการต่อสู้ แม้ว่าเจ้าของร่างกายนี้จะไม่ได้เป็นนักรบ แต่มันนั้นรักในการผจญภัยและค้นหาประวัติศาสตร์ที่ยังไม่ถูกคนพบมากมาย อีกทั้งมันยังคุ้นเคยกับสัตว์ปีศาจทุกประเภท ดังนั้น เมื่อโม่หยานหยูพูดชื่อแมงมุมดาบหยกขึ้นมา ฉี่หยานพลันรู้สึกมีความสุขมาก เขารู้ว่าโอกาสที่จะหลบหนีของเขาได้มาถึงแล้ว !

แมงมุมดาบหยก เป็นสัตว์ปีศาจที่มี 8 ขา และอยู่ในระดับ 2 ซึ่งขาของมันนั้นคมเหมือนมีด พวกมันชอบที่จะออกล่าในเวลากลางคืนและมักจะอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ห้าหรือหกตัว แมงมุมเหล่านี่โหดร้ายเป็นอย่างมากอีกทั้งพวกมันยังชอบกินเนื้อมนุษย์มากเสียด้วย เมื่อพวกมันพบเจอมนุษย์ในป่าทมิฬ พวกมันนั้นไม่เคยปล่อยให้ใครรอดจากพวกมันเลยสักคน

สัตว์ปีศาจมักมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ พวกมันมีผิวหนา หยาบกร้าน และสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วกว่ามนุษย์ คนธรรมดา จะต้องตกตายหรือได้รับบาดเจ็บหากเจอเข้ากับพวกมัน มีเพียงนักรบ ที่เก่งกาจเท่านั้นที่จะสามารถหลบหนีพวกมันได้ ถึงแม้ว่าแมงมุมดาบหยกนั้นจะอยู่เพียงแค่ระดับ 2 แต่พวกมันนั้นกลับอยู่รวมกันเป็นกลุ่มจำนวน 5 ถึง 6 ตัว ดังนั้นนักรบส่วนมากจึงไม่สามารถหนีจากพวกมันได้ นั้นจึงเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะจัดการกับพวกมัน

การพบแมงมุมดาบหยกในป่าทมิฬ นั่นถือว่าเป็นสถาณการณ์ที่ค่อนข้างเลวร้าย ร่างกายของพวกมันนั้นไม่มีค่าอะไรเลย ทั้งพวกมันยังก้าวร้าวเป็นอย่างมาก และยังเคลื่อนไหวได้รวดเร็วดุจสายลม พวกมันจะเริ่มโจมตีทันทีที่เห็นมนุษย์และจะไม่มีวันปล่อยให้รอดไปได้แม้เพียงคนเดียว ถึงแม้พวกมันจะยังบาดเจ็บอยู่ก็ตาม

ฉี่หยานเดินไปหามังกรดินอย่างเงียบ ๆ และยืนอยู่ทามกลางทาสยาที่กำลังแตกตื่น และเริ่มที่จะสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น เขานั้นไม่รีบร้อนที่จะหลบหนี

" บัดซบ !พวกมันมีแปดตัว ! "

โม่หยานหยูร้องตะโกนจากต้นไม้โดยมีสีหน้าวิตกกังวล " มันต้องเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากแน่ เตรียมตัวให้พร้อม ! จำเอาไว้ว่า อย่าได้ไล่ตามพวกมันไป ! แมงมุมจะได้เปรียบ ถ้าเราไล่ตามมันเข้าไปในพุ่มไม้ ! ในนั้นเราไม่สามารถสู้กับพวกมันได้ "

" กักกักกัก ! กักกัก ! "

 

เสียงมีดตัดกับพื่นดิน ในไม่ช้า พวกมันก็เห็นแมงมุมดาบหยก ที่มีขนาดยาว 10 เมตร และสูง 1.5 เมตร ร่างกายของพวกมันขาวเหมือนหิมะและมีขนาดใหญ่เท่ารถบัส มีขาทั้งแปดที่แหลมคมเหมือนมีด ; สะท้อนแสงไปมาแสดงให้เห็นถึงความคม

การเคลื่อนไหวขาทั้ง 8 ที่เหมือนมีดของพวกมันนั้นดูสลับซับซ้อนและว่องไวเป็นอย่างมาก . พวกมันมาถึงในทันที ขาของพวกมันที่สะท้อนแสงเหมือนแท่งน้ำแข็งเคลื่อนไหวไปมา มันง่ายมากที่จะทำให้คนที่พบเห็นนั้นรู้สึกหวาดกลัว มันไม่ยากเลยที่จะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากร่างกายถูกตัดด้วยขาพวกนั้น

แมงมุมค่อยๆปรากฏมาทีละตัว นักรบทุกคนนั้นอยู่ในอาการเงียบสงัด โม่หยานหยูกระโดดลงจากต้นไม้ ในนาทีต่อมา เธอยืนอยู่ที่ส่วนหน้าของคาราวาน โดยมีห่วงโซ่ตะขอพันอยู่รอบนิ้วมือของเธอมันส่องสว่างไปด้วยสายฟ้าที่พันอยู่รอบๆ อาจารย์การู นั่งผ่อนคลายในเฉลี่ยงบนหลังของมังกรดิน แววตาของมันนั้นไม่ปรากฏความกลัวใดๆเลย

ไม่นานนัก แมงมุมทั้งแปดตัวก็ปรากฏขึ้นมา พวกมันไม่ได้โง่ พวกมันแยกกันกระจายออกไปและล้อมรอบมังกรดินแล้วเล็งไปที่เกวียนทั้ง 8 คัน

ด้วยเสียงหวีดหวิวที่ดังออกมา แมงมุมทั้งแปดตัวก็เริ่มโจมตีในเวลาเดียวกัน ขาสีขาวของมันถูกยกขึ้นสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ พวกมันเริ่มพุ่งไปข้างหน้าในเวลาเดียวกัน กระแทกไปที่เหล่านักรบที่อยู่รอบๆมังกรดิน

ตอนนั้น ในอากาศก็เต็มไปด้วยมีดสีเงินและสีขาว นักรบตอบสนองปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว พวกมันแทงอาวุธของพวกมันออกไป ในขณะที่ปัดการโจมตีของแมงมุม พวกมันแทงไปที่ช่วงล่างและดวงตาของพวกมัน

เมื่อความวุ่นวายสงบลง

แมงมุมดาบหยกที่ล้อมรอบมังกรดินอยู่นั้น ขาสีขาวของพวกมันก็ล้มลง นักรบหลบไปทางด้านซ้ายและขวา และก็แทงอาวุธของพวกมันออกไป โม่หยานหยูปลดปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอออกมา มือของเธอถูกรัดด้วยสายฟ้าและมันก็แพร่พุ่งไป [คมเซี้ยวขจี ] มันได้พุ่งเข้าไปแทกกับแมงมุม และ แมงมุมเหล่านั้นสั่นสะท้าน

" ชูววว ! "

หนึ่งในนักรบถูกฟันด้วยขาของแมงมุมก่อนที่มันจะได้ตอบสนอง อวัยวะของมันทะลักออกมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนที่ดูสิ้นหวัง จากนั้นร่างของมันก็ตกลงกระแทกกับพื้น

เหล่าทาสยานั้นรู้สึกตกใจ พวกมันนั้นไม่สามารถที่จะปกป้องตัวเองได้พวกมันจึงวิ่งไปซ่อนอยู่ใต้มังกรดิน ทาสบางคนนั้นเสียสติ พวกมันวิ่งเข้าไประหว่างขาของแมงมุม เพื่อหลบหนี แต่ถูกก็ทิ่มทะลุติดกับพื้นดินด้วยขาแมงมุมเหล่านั้น พวกมันนั้นตกตายลงทันที

ฉี่หยานกระตุ้นตัวเอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงแปลกๆ เขานั้นไม่ได้ไปหลบอยู่หลังนักรบ

เสียงโซ่ดังขึ้นอย่างชัดเจน

" แกร๊ก ! "

นักรบที่อยู่ข้างหน้าฉี่หยานนั้น อยู่ในนภาที่2ของระดับเริ่มต้น มะนกระแทกนักรบอีกคนให้กระเด็นหลบไป ก่อนที่มันจะได้หนี ขาแมงมุมตัดผ่านลำคอของมันส่งให้หัวของมันลอยขึ้นไปในอากาศ เลือดนั้นได้กระจายมาชโลมร่างของฉี่หยาน

ฉี่หยานถูกเลือดกระเด็นเข้าใส่ที่ดวงตาส่งผลให้เขานั้นเห็นเพียงแค่ภาพเบลอๆ ทันใดนั้น ความปรารถนาในการฆ่าฟันของเขาก็ถูกระเบิดออกมา ในตอนนั้นเหมือนมีพายุหมุนวนอย่างบ้าคลั่งอยู่ในเส้นชีพจรทั้งเจ็ดร้อยยี่สิบเส้นของเขา ในขณะนั้น พลังที่แข็งแกร่งได้ซึมออกมาจากเส้นชีพจรของเขา

เลือดนั้นได้พุ่งกระฉูดออกมากจากร่างไร้หัวของนักรบ กระจายไปทั่วอากาศ ฉี่หยานสัมพัสได้ถึงอะไรบางอย่าง มันเป็นความสิ้นหวัง ความโกรธและเสียใจ มันได้ซึมเข้าไปในทุกๆรูขุมขนของฉี่หยานมันไหลไปตามเส้นเลือดของเขาและมันยังไหลไปยังเส้นชีพจรทั้ง 720 เส้นของเขา

ในความมึนงง ฉี่หยานรู้สึกเหมืนกับว่าเขาได้กลับไปยังบ่อโลหิตอีกครั้ง เขาได้ดูดซับเลือดพวกนั้นเข้าไปในเส้นชีพจรของเขาเช่นกัน เลือดเหล่านั้นได้เปลี่ยนแปลงเส้นชีพจรของเขา , มันได้ก่อตัวเป็นพายุ และมันได้เพิ่มจำนวนขึ้น มันได้เร่งการความเร็วในการดูดซับเลือด

ในตอนนี้เลือดได้กระจายไปในอากาศ มันผสมไปด้วยความแค้นและความเกลียดชังของนักรบที่ตายไป มันได้ถูกดูดซับเข้าไปในร่างของเขาเช่นกัน ไหลจากหลอดเลือดดำไปสู่เส้นชีพจร , ด้วยความรวดเร็ว

พายุในเส้นชีพจรของเขาหมุนวนแรงขึ้น เช่นเดียวกับอากาศที่อยู่รอบๆตัวของเขา . ร้ายกาจยิ่งนัก !

ในสิบวินาที กระแสอากาศหยุดเข้าสู่ร่างกายของเขา ศพของนักรบนั้นได้กลายเป็นแห้งเหี่ยว เลือดและพลังปราณลึกลับของมันถูกฉี่หยานดูดออกมา ตอนนี้ร่างของมันเหมือนแห้งเหมือนมัมมี่ !

ความปรารถนาที่จะฆ่าฟันเกิดขึ้นในใจของฉี่หยาน เมื่อเส้นชีพจรทั้ง 720 เส้นได้หมุนวนอยู่ในร่างของเขา พลังของความสิ้นหวัง ความกลัว และความโหดร้ายก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน ซึ่งมันได้กระตุ้นให้ฉี่หยาน ให้เริ่มต้นการฆ่าสังหารหมู่

" ชวิ้ด ! "

ฉี่หยานได้ส่งขาแมงมุมที่อยู่ข้างหน้ากระเด็นออกไป อย่างน่าประหลาด , ฉี่หยานได้ควบคุมแรงกระตุ้นที่ต้องการฆ่าของเขา และเคลื่อนตัวไปอยู่ที่เบื้องหลังนักรบอีกคน เพื่อหลบหนีจากการโจมตี

" ชี่ ! "

นักรบขว้างกั้นระหว่างเขากับแมงมุม มันเห็นดังนั้นจึงแทงอาวุธของมันไปที่ดวงตาของแมงมุมด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดที่มี ,แมงมุมนั้นโดนแทงเข้าที่ตา ทันใดนั้นมันก็คลั่งและเริ่มกวัดแกว่งขาของมันไปทั่ว ขาของมันนั้นได้ตัดเข้าไปที่เอวของนักรบ นักรบคนนั้นถูกตัดเป็นสองส่วนและตกตายอย่างรวดเร็ว

หลังจากเคลื่อนไหวมาใกล้นักรบ ฉี่หยานนั้นเพียงต้องการที่จะหาที่ปลอดภัย ตอนนั้นก็เริ่มมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

การดูดกลืนพลังของเส้นชีพจรถูกกระตุ้นขึ้นอีกครั้ง ! กระแสลมได้พัดผ่านความแค้นและเสียใจจากศพของนักรบที่ตัวขาดเป็นสองท่อน มันได้ซึมเข้าไปที่หลอดเลือดดำและไหลไปยังชีพจรของเขา

เพียงอึดใจ ศพของนักรบที่ถูกตัดเป็นสองท่อนนั้นได้กลายเป็นแห้งเหี่ยว

 

ฉี่หยานรู้สึกตกใจ .

 

เขาสันนิษฐานว่าจะต้องมีจิตวิญญานต่อสู้อื่นซ่อนอยู่ภายในร่างของเขาเป็นแน่ จิตวิญญานต่อสู้นี้จะต้องเป็นรากฐานของเส้นชีพจรของเขาและมันก็สามารถที่จะดูดซับพลังอำนาจจากศพได้ ฉี่หยานตกใจกับจิตวิญญานปีศาจนี้เป็นอย่างมาก

หลังจากนั้น

แมงมุมดาบหยกส่งเสียงหวีดหวิวแปลกๆ และแมงมุมอีก 6 ตัวที่เหลือก็กลับเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าพวกมันได้สังเกตเห็น ถึงความยากลำบากที่จะต่อสู้กับกองกำลังนี้ หลังจากที่พวกของมันตายไปสองตัว ในที่สุดพวกมันก็ถอยหนี

ใบหน้าฉี่หยานกลายเป็นเย็นเยียบ เขาหยุดคิดเรื่องจิตวิญญานปีศาจ และโคจรพลังปราณลึกลับทั้งหมดไปที่เท้าของเขา เขาถลันตัวออกมาพร้อมกับแมงมุมดาบหยกอย่างรวดเร็วดุจพายุหมุน

เขาวิ่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มของแมงมุม

จู่ๆ กระแสอบอุ่นก็เอ่อล้นออกมาจากเส้นชีพจรของเขาและพลังปราณลึกลับของฉี่หยานนั้นก็แข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้เป็น สอง เท่า !

ฉี่หยานจึงมีความมั่นใจมากขึ้น และรู้สึกปลื้มปิติยิ่งนัก เขาหันกลับไปมองโม่หยานหยูที่อยู่ไกลออกไป , พร้อมกับวิ่งไปกับกลุ่มแมงมุม เขาพูดอย่างเย็นชา " โม่หยานหยู่ คอยดูเถอะ สักวันข้าจะข่มขืนเจ้าให้ได้ ! "

(TL : มันพูดอย่างนี้จริงๆจะเออ ไม่ได้เขียนเองแต่อย่างใด โคตรโหด 5555)

" จับมัน ! " ร่างผอมของโม่หยานหยูพลั่นสั่นสะท้าน ปรากฏความโกรธขึ้นในดวงตาของนาง นางไล่ตาม ฉี่หยานไป

 

นักกลั่นสกัดชั่วที่นั่งอยู่บนหลังของมังกรดินอย่างเงียบๆเหมือนกำลังรออะไรสักอย่างอยู่ มันก็เห็นฉี่หยานที่หนีไปพร้อมกับแมงมุม มันกระโดดขึ้นและพุ่งไปด้วยความเร็วราวกับนกอินทรี

 

อาจารย์ การู ตอบสนองอย่างรวดเร็ว !

 

" เจ้าเด็กน้อย ข้ารอเวลานี้มานานแล้ว !" อาจารย์ การู ยิ้มเยาะและพูดอย่างชั่วร้าย ขณะที่เขาลอยอยู่บนท้องฟ้า

––––––––––––––––––––––––

ห่างหายไปนานในการลงเว็ปนี้ ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1183 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ

ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่ กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ