บทที่ 7 นภาที่ 2
บทที่ 7 นภาที่ 2
เช้าวันต่อมาก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น ปรากฏหมอกหนากระจายอยู่รอบๆ เหล่าคาราวานก็กำลังเตรียมพร้อมที่จะเดินทางต่อ
ฉี่หยาน คลุกคลีอยู่ในหมู่ทาสยา ทำตัวสงบเป็นปกติ เขาเดินไปอย่างเงียบ ๆ จอห์นสันค่อนข้างประหลาดใจมากที่เห็นฉี่หยานทำตัวสงบเสงียม มันสงสัยว่าเหตุใดฉี่หยานถึงดูไม่ขัดขืน
ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ทุกวันนั้นจะมีทาสยาที่กินยาพิษตัดลำไส้ เมื่อพวกมันตื่นขึ้นมาใบหน้าของพวกมันกลายเป็นซีดเซียวและวันต่อมาร่างกายก็อ่อนแรงลงโดยไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ สำหรับคนที่อ่อนแอ มันนั้นแทบจะเดินไม่ได้ สำหรับพวกที่ร่างกายแข็งแรง ก็จะเห็นได้ชัดว่าใบหน้าของพวกมันนั้นแสดงอาการเจ็บปวดตลอดเวลา
อย่างไรก็ตาม ฉี่หยานนั้นก็ยังเดินได้อยู่ ใบหน้าของเขาดูมีสุขภาพดีด้วยสีกุหลาบบนแก้มของเขา เขาดูไม่เหมือนคนที่กำลังเจ็บปวด ซึ่งทั้งหมดนั้นทำให้จอห์นสันสับสนและสงสัยเป็นอย่างมาก
จอห์นสันจ้องไปที่ฉี่หยาน สักพัก หลังจากที่มันแน่ใจว่าฉี่หยานนั้นร่างกายยังดูดูปกติอยู่ จอห์นสันก็มาด้านหน้าของคาราวารด้วยสีหน้าบึ้งตึง มันรายงานเรื่องของฉี่หยานให้อาจารย์ การูฟัง .
" อย่าตื่นตระหนกไป " อาจารย์ การู มั่นใจในยาของมันมาก " เจ้าเด็กนั้นเป็นนักรบ มันค่อนข้างยากที่ฤทธิ์ยาเหล่านั้นจะแสดงผล รอจนกว่าพลังปราณลึกลับของมันเหือดแห้งเสียก่อนเหอะ มันก็ไม่ต่างจากทาสยาเหล่านั้น ข้านั้นรู้ถึงฤทธิ์ของยาตัดลำไส้ของข้าดี "
" ถูกต้อง เจ้ากลับไปสะ แล้วก็จับตาดูมันไว้ " โม่หยานหยูพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ .
เนื่องจากทั้งสองคนไม่ใส่ใจกับสิ่งที่รายงานมา จอห์นสัน ไม่มีทางเลือก ก็ต้องเชื่อฟังไป มันไม่อยากเซ้าซี้มากนัก มันกลับไปที่ด้านหลังของคาราวานและยังคงตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหวของฉี่หยาน อย่างใกล้ชิด อย่างที่ได้รับคำสั่ง
" อาจารย์ การู อีกนานเท่าไหร่ที่เจ้านั้นจะแสดงอาการเจ็บปวดทรมาน " หลังจากจอห์นสันไปแล้ว โม่หยานหยูก็เริ่มเป็นกังวล นางนั้นคาดหวังไว้ว่าฉี่หยานนั้นจะต้องเจ็บปวดและทรมานเหมือนตกนรก การที่ได้เห็นฉี่หยานรู้สึกเจ็บปวดและทรมาน นั่นคือสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกมีความสุขและเพลิดเพลินไปกับมัน
" อย่าได้กังวลไป ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น " .
หลังจากช่วงกลางวันได้ผ่านพ้นไป ดวงจันทร์ขึ้นแทนที่ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า
จากนั้นคาราวานก็เริ่มตั้งค่ายก่อกองไฟ อาจารย์ การู กับโม่หยานหยูนั้นเดินไปหาฉี่หยาน พวกเขาเห็นฉี่หยานนั่งอยู่บนพื้นดิน , กำลังกินอาหารอย่างปกติ
" อาจารย์ การู เหตุใดเจ้านั่นถึง . . . . . . . " โมยันยูกล่าวอย่างลังเล ฉี่หยานนั้นกำลังกินเศษอาหารอย่างตะกละตะกาม และไม่แสดงถึงอาการบาดเจ็บหรือเจ็บปวดอะไรเลย
อาจารย์ การู พูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเขือง " อะไร เจ้าสงสัยในวิชากลั่นสกัดของข้างั้นรึ ? "
" มิกล้า มิกล้า " โม่หยานหยูกล่าว " พลังของพิษตัดลำไส้นั้นย่อมแข็งแกร่งกว่าเม็ดยาอื่นๆ ข้าแค่สงสัยว่าทำไมผู้ชายคนนี้จึงสามารถอยู่รอดได้ มิใช่ว่าท่านลืมใส่ส่วนผสมอะไรบางในยาที่ให้เขากินหรือไม่ ? "
" แม่นางโม่ ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ใช่นักกลั่นสกัดระดับสูง ข้าก็ไม่มีทางทำผิดพลาดกับเรื่องไร้สาระเช่นนั้น . " อาจารย์ การู พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ มันพูดว่า , " หากเจ้าไม่เชื่อในความสามารถของข้า เช่นนั้นข้าก็ขอลา ! "
" อาจารย์การู ได้โปรดช้าก่อน ข้านั้นไม่ได้หมายความเช่นนั้นนั้น ข้าแค่สงสัยว่าเหตุใดยานั่นถึงไม่มีผลกับเขา ข้ายังมิได้กล่าวหาท่านเลย " โม่หยานหยูค่อนข้างตกใจ
" หึม ! " อาจารย์ การู ไม่แม้แต่จะตอบกลับ เขาลุกขึ้นจากพื้นดิน และพุ่งเข้าไปหาฉี่หยานอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
ฉี่หยานก้มหัวของเขาลงและแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ลึกลงไปแล้ว เขารู้สึกประหลาดใจกับความเร็วที่ อาจารย์ การู พุ่งเข้ามาหาเขา เขารู้สึกว่า เขานั้นโชคดีเป็นอย่างมากที่เขาไม่พยายามจะต่อสู้กับมันเมื่อวานนี้ ไม่งั้นเค้าคงจะต้องลำบากเป็นแน่
นอกจากเป็นนักกลั่นสกัดแล้ว อาจารย์การู ยังเป็นนักรบที่อยู่ในระดับ ก่อตั้ง . อย่างไรก็ตาม ฉี่หยานนั้นเป็นนักรบในระดับแรกเริ่มในนภาที่2(แรกเริ่มนั้นเป็นระดับต่ำกว่าก่อตั้ง) และไม่เคยใช้พลังปราณลึกลับมาก่อน มีความแตกต่างเป็นอย่างมากระหว่างเขาทั้งสอง และไม่มีโอกาสแม้เพียงนิด ที่ฉี่หยานจะรอด เมื่อสู้กับ อาจารย์ การู .
" ฟูชช ! "
ด้วยเสียงแปลก ๆดังในอากาศ มันใช้เวลาเพียงเสียววิ ก่อนที่ อาจารย์การู จะมาถึงฉี่หยาน
ฉี่หยานวางอาหารในมือของเขาลง และมองไปที่อาจารย์ การู .
อาจารย์ การู นั้นมีร่างกายที่ผอมแห้ง , มีใบหน้านิ่งเฉยเหมือนหินน้ำแข็ง อยู่ๆเขาก็คว้าแขนซ้ายของ ฉี่หยาน ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ยืนนิ้วไปจับที่ฉี่หยาน และแทรกพลังปราณลึกลับของมันไปในร่างของฉี่หยานอย่างรวดเร็ว พลังปราณลึกลับของมันไหลเข้าไปในร่างกายของฉี่หยาน , กระจายไปรอบๆภายในของเขา และ อาจารย์การู ก็ดึงนิ้วของมันกลับมา
พลังปราณลึกลับของอาจารย์การูนั้นแข็งแกร่งมาก ฉี่หยานรู้สึกเหมือนถูกครอบงำด้วยพลังปราณลึกลับของมัน เส้นเลือดของเขาทั้งหมดรู้สึกปวดเหมือนถูกเผาไหม้
" หืมม . . . . . . " อาจารย์ การู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย มันพูดด้วยเสียงต่ำ " นี่เป็นไปไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าพิษตัดลำไส้นั้นยังอยู่ในร่างของมัน ทำไมมันถึงยังมีพลังปราณลึกลับหลงเหลืออยู่ในร่างกาย ? แม้กระทั่งลำไส้ของมันเองก็ยังไม่ถูกกัดกร่อน มันเป็นแค่นักรบระดับต่ำ ลมปราณลึกลับของมันสมควรเหือดแห้งไปแล้ว เหตุใดตอนนี้มันถึงยังมีลมหายใจอยู่ .
ฉี่หยาน ปล่อยให้มันคว้าแขนของเขาไว้ และไม่ได้ตอบโต้กลับ
" อาจารย์ การู มันเป็นเช่นไรบ้าง " โม่หยานหยูพูดถาม
" เพียงรออีกแค่วันเดียว" อาจารย์การู พูดด้วยสีหน้าเย็นชา ตัวมันเองนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะมันเองก็เคยตรวจสอบจิตวิญญาณการต่อสู้ ของนักรบธรรมดาเช่นเขามาแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะมีจิตวิญญาณการต่อสู้ นอกจากนี้ อาจารย์ การู ไม่เคยได้ยินว่าจะมีจิตวิญญานต่อสู้ใด ๆ ที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของร่างกายได้
ถึงแม้ว่าโม่หยานหยูจะมีคำถามเป็นล้าน นางก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่พยักหน้า นางไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เพียงจ้องฉี่หยานอยู่สักพัก ด้วยสีหน้าแปลกๆ ฉี่หยาน เดาว่านางกำลังวางแผนบางอย่างที่น่ากลัวสำหรับเขาอีกแล้ว
คืนต่อมา อาจารย์ การู และโม่หยานหยู มาตรวจสอบร่างกายของฉี่หยานอีกครั้ง พวกเขาพบว่า ฉี่หยาน ยังอยู่ดีและไม่ปรากฏอาการเจ็บปวดใด ๆ อาจารย์การู นั้นรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เหตุเพราะมันนั้นได้บอกโม่หยานหยูว่า เพียงรอแค่อีกวัน
คืนต่อมา เมื่อทั้งสองได้มาตรวจสอบอีกครั้ง ฉี่หยานก็ยังไม่ปรากฏอาการใดๆออกมา
ในคืนที่สี่ อาจารย์ การู มาอีกครั้ง คราวนี้ มันหยิบพิษตัดลำไส้ขึ้นมา ในมือของมันสองชาม พอมันมาถึง มันสั่งให้ จอห์นสัน นำยาไปทาสอีกคนที่ชื่อ กุโร และก็เอาไปให้ ฉี่หยาน มันสั่งให้พวกเขาสองคนกินยาตัดลำไส้ทั้งสองชามนั้น
อีกครั้ง ฉี่หยานดื่มมันอย่างเชื่อฟัง
" ข้านั้นได้กลั่นยาพิษตัดลำไส้ทั้งสองชามนั้นด้วยวัสดุเดียวกัน " อาจารย์ การู พูดขึ้นขณะที่พวกเขาทั้ง 2 นั้นได้ดื่มยาพิษตัดลำไส้นั้นแล้ว
โม่หยานหยูพูดพลางยอมรับ "ถ้าร่างกายของกุโรนั้นเริ่มที่จะถูกัดกร่อน นั่นย่อมหมายความว่ามีสิ่งผิดปกติในร่างกายของเจ้านั่น ข้าเข้าใจท่านแล้วละ "
" ถูกต้อง " อาจารย์ การู พยักหน้า " เราจะกลับมาใหม่ในคืนวันพรุ่งนี้เวลาเดิม จากนั้นเราก็จะได้เห็นกัน"
ตกกลางคืนฉี่หยานนั่งอยู่กับพื้น ค่อยๆโคจรพลังปราณลึกลับภายในร่างกายของเขาอย่างช้า ๆ ด้วยสีหน้าที่หนักอึ้ง
พลังปราณลักลับไหลอย่างยืดยาวช้าๆในร่างกายของเขา มันยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และค่อยๆ ขยายไปทั่วทั้งตัวของเขา ด้วยความคิด พลังปราณลึกลับของเขานั้นค่อยๆยืดหยุนขึ้นเรื่อยๆ ไหลจากเส้นเลือดหนึ่งไปยังเส้นเลือดอื่นๆ ตราบใดที่เขายังบังคับมันอยู่ในใจของเขา พลังปราณลึกลับค่อยๆเคลื่อนย้ายไปรอบ ๆตัวของเขา เหมือนงู
อย่างช้าๆ พลังปราณลึกลับโคจรไปยังนิ้วชี้มือขวาของเขาผ่านหลอดเลือดดำที่อยู่ในแขนขวา ฉี่หยานจดจ่อให้พลังปราณลึกลับโคจรย้อนกลับมาที่แขนของเขา ทันใดนั้น เขาโคจรมันให้เร็วขึ้นผ่านไปยังนิ้วชี้ข้างขวาของเขา. เร็วขึ้น และ เร็วขึ้น
" ชูวววว ! ! "
มีเสียงแปลกๆที่ปลายนิ้วชี้ขวาของเขา . มันรู้สึกปวด , เหมือนกับว่าพลังปราณลึกลับมีความคิดเป็นของตน เขานั้นไม่สามารถควบคุมพลังปราณลึกลับที่อยู่ในนิ้่วชี้ข้างขวาได้ นิ้วของเขาสั่นไปมาเหมือนหางของงูหางกระดิ่ง
พลังปราณลึกลับเข้มข้นที่อยู่ในนิ้วของเขามันค่อยๆขยายตัวขึ้น แต่มันก็ไม่สามารถทะลุออกมาที่ผิวหนังชั้นนอกได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้พลังปราณลึกลับทะลุออกมานอกผิวของเขาได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถควบคุมพลังปราณลึกลับให้ออกมาจากนิ้วมือของเขาได้เลย
" วู้ ! ! ! ! ! " ฉี่หยานสูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่และรวบรวมพลังปราณลึกลับของเขากลับเข้าไปในช่องท้องของเขา เขานั้นผิดหวังเป็นอย่างมาก " ข้าล้มเหลวอีกแล้ว . . . . . . . " เขาพูดด้วยเสียงต่ำกับตัวเอง
มีสามขั้นตอนในระดับ เริ่มต้น (พลังปราณระดับ เริ่มต้น ซึ่งต่ำกว่าก่อตั้ง) ถ้าคุณสามารถบ่มเพาะพลังปราณลึกลับได้ คุณก็จะทะลวงเข้าสู่นถาที่1ได้ ถ้าคุณสามารถใช้พลังปราณลึกลับของคุณได้อย่างชำนาญโคจรให้มันไหลเวียนผ่านร่างกายกับจิตใจของคุณ คุณจะสามารถทะลวงไปยังนภาที่2ได้ หากคุณสามารถควบคุมพลังปราณลึกลับให้ออกจากนอกร่างกายได้ นั่นคือนภาที่ 3
ตอนนี้ฉี่เหยียน นั้นสามารถใช้พลังปราณลึกลับของเขาได้อย่างชำนาญและโคจรให้มันไหลเวียนผ่านร่างกายกับจิตใจได้ นั่นหมายความว่า เขานั้นอยู่ใน นภาที่ 2 ในสองสามวันที่ผ่านมา เขาได้รวบรวมและมุ่งมั่นมากขึ้นเพื่อที่จะบังคับให้พลังปราณลึกลับพุ่งออกไปจากนิ้วของเขา เขาหวังไว้ว่าจะไปถึงนภา 3 ได้
เขานั้นได้พยายามหลายครั้งแล้ว อย่างไรก็ตาม จนถึงขณะนี้เขาก็ยังล้มเหลวในการบังคับให้มันพุ่งออกผิวของเขา
" ดูเหมือนว่าการฝึกของนักรบจะไม่สามารถบรรลุได้โดยใช้เวลาเพียงข้ามคืน พลังปราณลึกลับของข้านั้นยังไม่แข็งแกร่งพอ บางทีข้าน่าจะลอง อีกครั้งหลังจากที่ข้านั้นสามารถรวบรวมพลังปราณลึกลับได้มากขึ้น " หลังจากความล้มเหลวที่เกิดขึ้น ช่วยไม่ได้ที่ฉี่หยานจะถอนหายใจ อาจเป็นเพราะสถานการณ์ของเขานั้นอยู่ในช่วงอันตรายเขาจึงทำมันด้วยความรีบร้อน
เขารู้ว่าเวลานี้ ในคืนพรุ้งนี้ ร่างกายของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้รับผลกระทบจากยาพิษตัดลำไส้ อย่างไรก็ตาม ทาสที่ถูกเรียกว่าคุโระนั้นค่อนข้างโชคร้าย สติของมันนั้นถูกย่อยสลายไปพร้อมกันกับอวัยวะส่วนอื่น ๆของมัน
ทันทีที่อาจารย์การู มาเห็น มันนั้นจะรับรู้ได้ทันที ว่ายาพิษของมันนั้นไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แต่ปัญหานั้นอยู่ที่ร่างกายของฉี่หยาน มันจะรู้ว่าร่างกายของฉี่หยานนั้นแตกต่างจากคนอื่น และนี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหา นั่นไม่ง่ายสำหรับเขาเลย โม่หยานหยูจะต้องสังหารเขาอย่างแน่นอนเพราะนางนั้นเกรงว่าฉี่หยานจะสร้างปัญหาในนางในอนาคต
เขานั้นไม่สามารถรอจนถึงพรุ้งนี้ได้ ถ้าคุโระ เริ่มแสดงอาการภายในพรุ่งนี้เช้า ความลับของฉี่หยานจะถูกค้นพบได้ทันที เมื่อเหล่านักรบตื่นขึ้นมาและให้ความสนใจกับเขา เวลานั้นเขาคงจะไร้ซึ่งโอกาสหลบหนีแล้ว
มองขึ้นไปที่ท้องฟ้าซึ่งมีดาวมากมายส่องประกายไปมา ฉี่หยานนั้นเริ่มทำสีหน้าจริงจังและมุ่งมัน เขารู้ว่าถ้าเขานั้นต้องการรอดชีวิต เขาต้องหลบหนีในค่ำคืนนี้
––––––––––––––––––––––––
ห่างหายไปนานในการลงเว็ปนี้ ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1183 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่ กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
