บทที่ 44 เมืองเงียบสงัด

บทที่ 44 เมืองเงียบสงัด

 

" ขอบคุณ คุณชายสาม "

มู่หยู่เตี๋ยก็ลุกขึ้นพร้อมกับพิณในมืออย่างช้าๆ เมื่อเห็นความสับสนในดวงตาของนักฆ่าจันทร์เสี้ยว นางก็กล่าวว่า " เจ้าไม่คิดว่าเจ้าจะโชคร้าย หลังจากที่ไล่ตามเรามานานใช่หรือไม่ ? "

" เป่ยหมิงเช้อ ! นี่เป็นเรื่องระหว่างโลกมืด และตระกูลมู่ ตระกูลเป่ยหมิงของเจ้าอย่ามายุ่งเลยดีกว่า ! " นักฆ่าจันทร์เสี้ยวไม่ได้มองไปที่มู่หยู่เตี๋ย แต่กลับจ้องไปที่ เป่ยหมิงเช้อ "หากเจ้าปล่อยให้เรานำตัวมู่หยู่เตี๋ยไปหละก็ จักพรรดิ์แห่งโลกมืดจะต้องตบรางวัลให้เจ้าอย่างงามแน่ ตระกูลเป่ยหมิงมีสิ่งใดที่ต้องการหรือไม่ ? . "

" ข้าไม่ต้องการ ! " เป่ยหมิงเช้อ ส่ายหัวแล้วกล่าวอย่างใจเย็น " ไหนๆเจ้าก็อยู่ที่นี่แล้ว ก็คงไม่จำเป็นต้องกลับไปแล้วหละ " .

ตอนนั้นเองสองผู้เฒ่าที่อยู่ข้างหลังก็พุ่งออกไป

ผู้เฒ่าทั้งสองพุ่งไปยังกลุ่มนักฆ่าอย่างน่ากลัว หลังจากไม่กี่วินาที บรรดานักฆ่าจากโลกมืด รวมถึงนักฆ่าจันทร์เสี้ยว หน้าอกของพวกมันโดนฟันเป็นแผลเหวอะและตกตายทันที

เมื่อกลุ่มนักฆ่าทั้งหมดถูกฆ่าตาย ชายชราทั้งสองก็กลับไปยื่นที่ข้างๆ เป่ยหมิงเช้ออย่างเงียบๆ เหมือนกับเงาปีศาจ

มู่หยู่เตี้ยและตี่ย่าหลานที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ประหลาดใจเมื่อนางเห็นการตายอย่างอนาถของนักฆ่าเหล่านั้น .

นางรู้ดีว่า ตระกูลเป่ยหมิงมีอิทธิพลมากในการค้าสหภาพ แต่นางก็ไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะทรงพลังเช่นนี้ !

ตระกูลเป่ยหมิงนั้นไม่สนใจว่าโลกมืดจะตอบโต้เช่นใด ดังนั้น พวกเขาจึงสังการนักฆ่าเหลานั้นอย่างไร้ความปราณี.

" พี่สาวหลาน ท่านยังคิดว่าเรายังตัดสินใจผิดอีกหรือไม่ ? " มู่หยู่เตี๋ยยิ้ม

ตี่ย่าหลาน แสดงออกมาอย่างซับซ้อนบนใบหน้าของนาง นางถอนหายใจเบา ๆ " ไม่ … ข้าก็แค่ . . . . . . . "

" หยุดกังวลได้แล้ว เพื่ออนาคตของเราเอง เราควรจะลืมเขาให้เร็วที่สุด " มู่หยู่เตี๋ยชักชวนนางอย่างนุ่มนวล

" อืม " ตี่ย่าหลาน พยักหน้าอย่างหมดหนทาง

" เช่นนั้น พวกเราควรออกเดินทางได้แล้ว " เป่ยหมิงเช้อ มองไปที่ตี่ย่าหลาน และ มู่หยู่เตี๋ญ ด้วยแววตาสีดำของมันสักพัก และบอกออกไปอย่างสุภาพ

" ตกลง "

. . . . . . .

อีกด้านหนึ่งในป่าศิลา

ฉื่อหยานเดินไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง

" ชุ ! ! "

ในตอนนั้นเองก็มีลูกธนูแหลมคมลอยมาปักอยู่ด้านหน้าเขา ,ระเบิดควันสีฟ้าของตระกูลโม่ถูกยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า

" ฮึ่ม ! นี่เจ้าอีกแล้วรึ ! ยัยผู้หญิงบ้าเลือด ! " ฉื่อหยาน ถอนหายใจด้วยใบหน้าที่ไร้ความปรานี

โม่หยานหยูปรากฏตัวออกมาจากภายในถ้ำหินพร้อมกับลูกศรในมือของนาง นางมองไปที่ฉื่อหยาน และพูดอย่างเย็นชา " ในที่สุดข้าก็เจอเจ้า ! "

จอห์นสัน ที่มีแขนข้างเดียว และ หลี่ฮัน ก็ปรากฏอยู่ข้างหลังเขา และปิดล้อมฉื่อหยานไว้ทั้งสองฝั่ง ขณะที่พวกมันมองมาที่เขาด้วยความระมัดระวัง .

" เจ้าอยากตายงั้นรึ ! "

ฉื่อหยานตะโกนออกไปและพุ่งไปหาโม่หยานหยู่ดุจดาบที่แหลมคม

ในขณะที่พุ่งไปข้างหน้า ร่างของเขาถูกปกคลุมด้วยควันสีขาว และกลิ่นอายของความตายที่เหมือนกับปีศาจที่น่าหวาดน่ากลัวก็ลั่วไหลออกมาจากร่างของเขา !

" คุณหนู ! ระวัง ! ! ! " หลี่ฮันร้องออกมาด้วยความกลัว และพุ่งไปที่โม่หยานหยูเหมือนสายฟ้า

หลี่ฮันอยู่ในนภาที่สองของระดับมนุษย์ ดังนั้นเขาจึงสามารถมองเห็นฉื่อหยานที่กำลังระเบิดพุ่งไปทางโม่หยานหยูได้อย่างชัดเจน !

" ชี่ ชี่ ! "

ฉื่อหยานกระแทกเท้าลงพื้นและหมุนข้อมือสะบัดลงบนพื้นดิน จู่ๆ ร่างกายของเขาเปลี่ยนทิศและพุ่งไปที่ จอห์นสัน ด้วยความรวดเร็วที่มากกว่าเดิม

" ปัง ! "

ก่อนที่ จอห์นสัน จะได้คิดอะไร มันก็เห็นเงาสีขาวพุ่งมาที่มัน และแรงกระแทกก็ได้กระจายไปทั่วร่างกายของมัน

" กักกักกัก ! "

กระดูกของจอห์นสันทั้งหมดแตกหักทันทีและเลือดก็ไหลออกมาจากปากและดวงตาของมัน มันล้มลงกับพื้นและร้องครางออกมาอย่างน่าอนาถ

" เจ้าคงเป็นจอห์นสันสินะ ? ไม่กี่วันก่อน เจ้ายังสนุกกับการทารุณข้าอยู่เลย " ฉื่อหยานยื่นอยู่ข้างๆจอห์นสัน และเตะไปบนหน้าอกขอ จอห์นสัน อีกครั้ง และอีกครั้ง จากนั้นเขาก็แสยะยิ้ม " ในตอนนี้นั้นเจ้าเองก็คงจะเพลิดเพลินเช่นเดียวกับข้าในตอนนี้สินะ ? "

ฉื่อหยานยังคงเตะ ไปที่จอห์นสัน จนกระดูกที่หน้าอกของมันแตกหักและทิ่มเข้าไปที่หัวใจของมัน และในที่สุดมันก็หยุดหายใจ

" โหดร้ายยิ่งนัก ! " หลี่ฮันตกใจ แม้ว่ามันอยากจะไปฆ่าฉื่อหยาน แต่มันก็เป็นห่วงโม่หยานหยู ดังนั้นมันเลยได้แต่ลังเลว่า จะไปหยุดเขาดีหรือไม่

โม่หยานหยูรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก นางตะลึงจนพูดไม่ออกเมื่อนางเห็นวิธีการที่จอห์นสันถูกฆ่าตาย

พลังปราณลึกลับของจอห์นสันถูกดูดซับเข้าไปในเส้นชีพจรของฉื่อหยานในไม่กี่วินาที

ฉื่อหยานหันไปรอบ ๆและดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น เมื่อมองไปที่โม่หยานหยู เขายิ้มอย่างเย็นชา " คนสวย ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีกครั้ง และข้าก็เชื่อว่าเจ้าจะต้องเสียใจกับเรื่องที่เจ้าทำกับข้าไว้แน่ "

เขาพูดจบประโยค จากนั้นเขาก็สไลด์ตัวลงจากก้อนหินและหายตัวไปในป่า

" ผู้เฒ่าหลี่ ทำไมท่านไม่สังหารมัน ! " โม่หยานหยูพูดด้วยความโกรธขณะที่กำลังจ้องไปที่ฉื่อหยานที่กำลังจากไป

" เจ้านั่นอย่างน้อยก็อยู่ในนถาที่สองในระดับก่อตั้ง . นอกจากนี้ มันยังใช้วิชาที่โหดเหี้ยมที่สามารถสังหารคนได้ด้วยเพียงกระบวนท่าเดียว มันเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วเป็น จนข้าเองก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถตามได้ทัน ถ้าข้าตามมันไปหละก็ มันอาจจะกลับมาฆ่าเจ้าก็เป็นได้ ข้ากลัวว่าจะเป็นเช่นนั้น . . . . . . . " หลี่ฮันอธิบายอย่างรู้สึกผิด .

" นภาที่สองในระดับก่อตั้ง ! "

 

โม่หยานหยูกลั้นหายใจขณะที่ความกลัวปรากฏให้เห็นในแววตาของนาง นางพึมพำ " นั่นมันเป็นไปไม่ได้ ! ร่างกายของมันมีพลังปราณลึกลับเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเมื้อ สองเดือนที่แล้ว และมันยังอยู่ในนภาที่หนึ่งของระดับเริ่มต้น ! "

" ว่าอะไรนะ ? " ลี ฮัน ร่างทั้งร่างของมันสั่น และมันก็จ้องมองไปที่นางอย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากที่ใช้เวลานาน มันก็กล่าว " ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คุณหนู ในความเห็นของข้า ท่านนั้นได้สร้างปัญหาใหญ่หลวงให้กับตระกูลโม่แล้ว”

. . . . . . .

ฉื่อหยานเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วผ่านป่าศิลาโดยใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการผ่านแต่ละส่วนของป่า

เขารู้ว่า หลี่ฮัน เป็นนักรบที่แข็งแกร่ง และเมื่อควันสีฟ้าของตระกูลโม่ระเบิดออกมาบนท้องฟ้า , ผู้คนจากตระกูลจะต้องมารวมกันที่นั่นแน่ เขาต้องหนีให้เร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาใด ๆ ที่จะมาถึง

ด้วยความรอบคอบของเขา เขาต้องหนีออกไปจากพื้นที่อันตรายก่อนที่ โม่ช่าวเกอและคนอื่นๆจะมาถึง

ดูเหมือนว่าจะมีนักรบไม่มากนักที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าศิลา เขาไม่เคยพบเจอใครเลยในขณะที่เขากำลังหลบหนี ซึ่งนั่นทำให้เขาสับสนนิดหน่อย เขาเดาได้ว่า นี่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกผู้มีอิทธิพลที่มู่หยู่เตี๋ยพูดถึงแน่นอน

. . . . . . .

ตอนค่ำ

ฉื่อหยานได้ออกจากป่าศิลาและเดินตรงไปยังเมืองเงียบสงัด ซึ่งมีระยะเพียงสั้นๆ

เขาชะลอความเร็วลงเล็กน้อย และเริ่มจัดเรียงความทรงจำของเจ้าของร่างนึกถึงทุกอย่างระหว่างเขากับตระกูลฉื่อ

เขาต้องแสดงตัวเองให้เหมือนกับเจ้าของร่างคนเก่า

ตระกูลฉื่อเป็นหนึ่งในห้าตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และมีทรัพยากรต่างๆมากมาย เช่น วิชาต่อสู้ ห้องฝึกฝนแรงโน้มถ่วง ห้องเก็บยาหายาก และ ผู้ฝึกสอนนักรบยอดฝีมือ . . . . . . .

เขาต้องการที่จะใช้ประโยชน์เหล่านี้เพื่อตัวเอง

เขาตัดสินใจได้ตั้งแต่ที่เขาอยู่ในบ่อโลหิตนั่น เขาจะต้องไปที่ตระกูลฉื่อ และนั่นคือเหตุผลที่เขาปฏิเสธข้อเสนอของ มู่หยู่เตี๋ย .

ร่างกายของเขามีบางอย่างที่พิเศษแตกต่างจากคนอื่น มันจะสร้างปัญหาได้ถ้าเขาไปเข้าร่วมกับฝ่ายอื่น

นอกจากนี้ มันก็ไม่แน่ว่า ฝ่ายที่เขาไปเข้าร่วมเขาจะได้ทรัพยากรที่ดีที่สุดเพียงพอสำหรับเขา

แต่นั่นมันจะต่างออกไปสิ้นเชิง ถ้าเขาไปที่ตระกูลฉื่อ . . . . . . .

เจ้าของร่างคนเก่าของเขาจะเป็นคุณชายของตระกูลฉื่อ ตราบใดที่เขามีความสามารถ ตระกูลฉื่อก็จะมอบทรัพยากรต่างๆทั้งหมดให้เขาแน่นอน

มันจะเสียเปล่า ถ้าเขาไม่ใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่มากมายเป็นพิเศษเหล่านี้

. . . . . . .

เมื่อเขาไปถึงเมืองเงียบสงัด เขาก็เดินตรงเข้าไปในร้าน ที่ได้รวบรวมหินทุกอย่างไว้ โดยไม่รอช้าเขาก็ตะโกนถามอย่างเป็นธรรมชาติ " มีใครอยู่ไหม ? "

มีผู้ติดตามเดินออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง และปลื้มปิติ " คุณชายหยาน ในที่สุดท่ายก็กลับมา นายท่านได้ส่งท่านฮันมารับท่านนานแล้ว ตั้งแต่ที่ท่านหายตัวไปในป่าทมิฬ คุณชายหยาน ท่านฮันรออยู่ที่ด้านหลังร้าน เขารอท่านมานานหลายวันแล้ว แต่ตอนนี้เขากำลังยุ่งเป็นอย่างมาก หากท่านต้องการจะพบเขา โปรดรอสักครู่ได้หรือไม่ . . . . . . . ? "

ผู้ดูแลใช้ดวงตาของเขามองไปที่ด้านหลังของร้าน

" ช่างเถอะ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเขาจะมารอข้า " ฉื่อหยานเดินตรงเข้าไปในด้านหลังของร้าน

นักรบในตระกูลฉื่อหลายคนกำลังเล่นพนันกันอยู่หลังร้าน เมื่อเขาเห็นฉื่อหยานในสายตา พวกเขาก็ตกใจและเก็บลูกเต๋าเข้าไปในเกะแล้วทักทายเสียงดัง " คุณชายหยาน ! "

" ตามสบาย " ฉื่อหยานโบกมือของเขาและเดินผ่านพวกเขาไปที่ห้องด้านหลัง

นักรบเหล่านี้ค่อนข้างประหลาดใจเนื่องจากฉื่อหยานเดินไปโดยไม่ดุด่าพวกเขาสักคำ

" อะไรกัน ? ครั้งนี้เขาไม่ตำหนิเรางั้นรึ แปลกยิ่งนัก ! "

" ใช่ เขามักจะดุด่าเราทุกครั้งที่เราเล่นการพนัน ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ! เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ! น่าแปลกนักที่เขาไม่ได้พูดอะไร "

" คุณชายหยานดูแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่า . . . . . . . เขาจะกลายเป็นลูกชายมากขึ้น เจ้าไม่คิดเช่นนั้นรึ "

" อืม ใช่ ที่้เจ้าพูดก็ถูก " .

" . . . . . . . "

ฉื่อหยานเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องตรงๆ " ลุงฮัน ท่านมานานแล้วเช่นนั้นหรือ ? "

ฮั่นจงตกใจเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นเขาก็แต่งตัวให้เรียบร้อยและ เขาก็ยิ้มอย่างเขินอาย " . . . . . . . คุณชายหยาน ท่านมาตั้งแต่เมื่อใดกัน ? "

" ข้าอยู่มาที่นี่นานแล้ว " ฉื่อหยานยิ้มพร้อมกับจิบชาของเขา และโบกมือตอบ " อย่าได้กังวล หากท่านกำลังยุ่งอยู่ ท่านก็เชิญทำต่อไปเถอะ นอกจากนี้ ข้าจะได้เรียนรู้เรื่องพวกนี้จากท่านด้วย "

" แค๊ก แค๊ก แค๊ก ! " ฮั่นจง ไอสักพัก " ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ดี ! ชาวเฟิ่งเฉียน เจ้ากลับไปทำธุระของเจ้าได้แล้ว”

" ค่ะ ข้าขอตัว " หญิงสาวแต่งตัวอยู่บนเตียงและก้าวลงมาด้วยใบหน้าที่แดง นางเดินไปที่ประตู จู่ๆนางก็หันกลับมาถลึงตาใส่ฉื่อหยาน " ทุกคนกล่าวว่าคุณชายหยานจากตระกูลฉื่อเป็นคนที่มีมารยาท ข้าคิดว่าพวกเขาคงมองผิดไป ข้าไม่เคยเห็นชายใดมี ' มารยาท ' เช่นนี้มาก่อน หึ ! "

นางหัวเราะคิกคัก และแสยะยิ้มไปทางฉื่อหยาน , ก่อนที่จะเคลื่อนไหวร่างกายที่เร่าร้อนของนางออกจากห้องไป

––––––––––––––––––––––––

ห่างหายไปนานในการลงเว็ปนี้ ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1183 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ

ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ