บทที่ 24 อุปสรรค

บทที่ 24 อุปสรรค

" ลุงลั่ว ทำไมเราต้องหนีด้วย ? " ระหว่างทางที่จากมา , ตี่ย่าหลาน ตัดต้นไม้ตามทางด้วยดาบของนางด้วยความโมโห " กล้าดียังไง มาล้อเล่นกับข้าและเตี๋ยเอ๋อ ! บัดซบ ! ! ! ! ! "

" มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากพวกเจ้าไม่โผล่มาในตอนนั้น เป็นพวกเจ้านั่นแหละที่ทำตัวเองเดือดร้อน อนิจจา... " ลั่วฮ่าวถอนหายใจและพูดว่า " หยุดบ่นเสียที และก็รีบๆไปกันได้แล้ว ข้าหวังว่าเราจะสามารถหนีจากพวกมันพ้นได้นะ "

" ลุงลั่ว มันจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราหรือ ? " มู่หยู่เตี๋ย สับสน

" มันซับซ้อนมากกว่าที่เจ้าคิด "

ลั่วฮ่าวพูดและส่ายหัว " ทหารรับจ้างพวกนั้นล้วนไม่ใช่คนดี หัวหน้าของพวกมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหาเมื่อมันมองมาที่เจ้า มันจะไม่ปล่อยเราไปง่ายๆแน่นอน ทหารรับจ้างสี่คนที่กำลังชำแหละอสรพิษอัคคีนั้นพวกมันเสแสร้งทำเป็นไม่สนใจขณะที่เราจากมา แต่จริงๆแล้วพวกมันกลับจ้องเจ้าด้วยความคิดบางอย่าง ดังนั้น มันไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกมันจะปล่อยเราไปแน่นอน อย่างแรกพวกเราต้องรู้แผนการของมันให้ได้เสียก่อน . .

หน้ามู่หยู่เตี๋ยค่อนข้างซีด " ลุงลั่ว ข้าเดาว่ามันต้องไล่ตามเรามาแน่ ใช่หรือไม่ ? "

" มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องตาดเดา เพราะข้ามั่นใจเลยว่าพวกมันจัต้องตามเรามาแน่ . "

ลั่วฮ่าว ถอนหายใจอีกครั้ง " พวกมันจะไม่ลงมือทันทีหลอก พวกมันนั้นต้องเก็บเกี่ยวชิ้นส่วนของอสรพิษอัคคี และจะต้องขนย้ายชิ้นส่วนเหล่านั้นให้เสร็จสิ้นเสียก่อน  หลังจากที่พวกมันขนย้ายชิ้นส่วนต่างๆของอสรพิษอัคคีเสร็จ มันจะต้องไล่ตามเรามาแน่นอน"

" ผู้คนที่อยู่สมาคมทหารรับจ้างนั้นล้วนแต่ไม่ใช่คนดี ข้าเคยได้ยินมาว่า พวกมันล้วนแต่ทำเรื่องเลวทรามมามากมาย ที่ลุงลั่วกล่าวนั้นย่อมต้องถูกต้องแน่นอน " หู้หลงพูดเพิ่ม

" ลุงลั่ว ข้าขออภัยด้วย . . . . . . . เพราะพวกเรานั้นเป็นห่วงท่านก็เลยตามไป " มู่หยู่เตี๋ยอยู่ในอารมณ์ซึมเศร้า

" ข้าเข้าใจ " ลั่วฮ่าว ตอบ แต่จู่ๆ เขาก็หยุดเคลื่อนไหว และวางมู่หยู่เตี๋ยเบา ๆ

ฉื่อหยานเห็นดังนั้นจึงหยุดเช่นกัน เขาถามในพร้อมกับทำหน้ามุ่ย " เกิดอะไรขึ้น ? หรือว่าพวกมันกำลังไล่ตามเรามารึ ? "

ลั่วฮ่าว ชายตามองฉื่อหยานด้วยความชื่นชมและพยักหน้าตอบกลับด้วยใบหน้าจริงจัง " ต้องเป็นพวกมันแน่ "

" ลุงลั่ว แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี ? " หู้หลงรู้สึกโกรธและเขาก็ตะโกนว่า " ตอนนี้พวกมันอยู่ไม่ไกลจากเราแล้ว  และหากเราต้องประมือกับพวกมันหละก็ คงจะเหมือนตกนรกเป็นแน่ ! "

ลั่วฮ่าว ดูเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก เขาคิดแล้วสั่งอย่างรวดเร็ว " ตี่ย่าหลาน แบกเตี๋ยเอ๋อแล้วหนรไปก่อน จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้เราตลอดทาง เจ้าหนุ่ม เจ้าเองก็ไปกับพวกเขาด้วยเช่นกัน ระวังตัวไว้ให้ดีและเลือกหาเส้นทางที่ปลอดภัยสะ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเผชิญกับสัตว์อสูรเจ้าถิ่นระดับสูง”

" แล้วท่านหละ ? " ฉื่อหยานถามอย่างใจเย็น

" เราทั้งสามจะอยู่ที่นี่เอง พวกเรานั้นสามารถหลบหนีได้อย่างงายดาย และจะไม่มีใครตายแน่นอน  หลังจากที่พวกเราถ่วงพวกมันไว้ได้แล้ว พวกเราก็จะตามไป เจ้าพวกนั้นจะไม่เสียเวลาสู้กับเราแน่นอนหากพวกมันไม่พบเจอหญิงสาว " ลั่วฮ่าว ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

" ได้เลย ! " ฉื่อหยานพยักหน้าและยิ้มอย่างวางใจ " อย่าได้กังวลลุงลั่ว นางทั้งสองไปที่ใด ที่นั่นย่อมมีข้า"

" ตกลง เจ้าไปได้แล้ว ! " ลั่วฮ่าวตอบ

ตี่ย่าหลาน ต้องการที่จะอยู่และต่อสู้พวกมัน แต่นางนั้นก็ต้องประนีประนอมตาม ลั่วฮ่าว นางจ้องมองด้วยสายตาที่หนักแน่นไปที่ลั่วฉ่าว

แต่สุดท้ายนางก็นั่งลงบนพื้นด้วยความเสียใจและก้มลงอุ้มมู่หยู่เตี๋ยขึ้นมาบนหลัง แล้วนางก็วิ่งเข้าไปในป่าที่หนาถึบทันที

หลังจากลังเล ฉื่อหยานเอาถุงกระดาษจากกระเป๋าของเขาและวางไว้ในมือของ ลั่วฮ่าว " ข้าได้ผงพิษนี้โดยบังเอิญ มันเรียกว่าน้ำลายเจ็ดอสรพิษ มันทำมาจากของเหลวที่เป็นพิษจากอสรพิษทั้งเจ็ดประเภท มันง่ายมากที่จะใช้ เพียงแค่ถามันบนอาวุธ และเมื่อมันสร้างบาดแผลให้กับศัตรู มันก็จะแสดงผล . . . . . . . "

ก่อนที่ ลั่วฮ่าว จะพูดอะไร ฉื่อหยานแสยะยิ้ม และก้าวไปในทิศทางที่ ตี่ย่าหลานพุ่งไป .

" ลุงลั่วข้าก็ไม่ว่าอะไรหลอกนะ แต่นักรบสมควรมีความภาคภูมิใจในตนเอง การใช้ยาพิษนั้นเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ " จ้าวชินขมวดคิ้วมองไปที่พิษในมือ ลั่วฮ่าว พูดด้วยความดูถูก เขาพึมพำว่า " เรานั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย และด้วยวิธีที่ต่ำช้าเช่นนั้น แม่นางมู่จะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่หากอยู่กับเขา "

" จ้าวชิน ที่นี่นั้นล้วนไร้ซึ่งกฏหมาย ดังนั้น พอเถอะ เราคงตกตายไปแล้วหากไม่ได้ยาพิษผงตัดกระดูกของเขา และเจ้าก็คงไม่ได้มาพูดถึงเรื่องคุณธรรมบ้าบออะไรกับข้าที่นี่”

ลั่วฮ่าว ตำหนิด้วยความโกรธและกล่าวว่า " ทุกคนถา ผงนี่บนอาวุธบางๆพอ เราไม่เคยใช้มันมาก่อน เราต้องการแค่ให้ทหารเหล่านั้นละคายเคืองเท่านั้น ถ้ามันรุนแรงเกินไป เราก็จะเช็ดมันออกจากอาวุธ เจ้าสามารถตำหนิเจ้าหนุ่มนั่นเมื่อใดก็ได้หากเจ้าทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ เข้าใจมั้ย ? "

" ขอรับ ! "

. . . . .

ในป่า

เบอร์นาร์ดและอีกเจ็ดคนกำลังพุ่งมาอย่างรวดเร็วจากในป่าด้วยใบหน้าเย็นชาและมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

" ชู่ ชู่ ชู่ "

ลูกศรพุ่งออกมาจากป่าอย่างหนักหน่วงและรวดเร็ว ทำให้พวกมันหยุดเคลื่อนไหวและตอบสนองป้องกันทันที

เบอร์นาร์ด หยุดลงด้วยเช่นกัน มันแสยะยิ้ม และก็จับไปที่ข้อมือขวาของมันจากนั้นก็ปรากฏแสงสีเงิน กรงเล็บเหล็ก ! รังสีของแสงเงินระเบิดออกมา มันเป็นของกรงเล็บเหล็กที่ยื่นออกมา และแสงนั้นก็แบ่งออกเป็นเจ็ดเสี้ยวเหมือนใบมีดคมตัดผ่านในอากาศและพุ่งไปที่ ลั่วฮ่าว ที่กำลังซ่อนอยู่อย่างรวดเร็ว

" คัก คัก คัก! "

กิ่งของต้นไม้ในป่าระเบิดออกเมื่อสัมพัสกับมีน ต้นไม้หายไปครึ่งนึงเมื่อคมเสี้ยวตัดผ่าน คมเสี้ยวนั้นเปล่งแสงสีเงินที่น่ากลัวออกมา และระดมพุ่งอย่างหนักตรงไปยังลั่วฮ่าวที่กำลังซ่อนอยู่

" ปัง ปัง ปัง ! "

ต้นไม้เก่าแก่ล้มลงทันทีหลังถูกตัดด้วยคมเสี้ยวสีเงิน ลั่วฮ่าวก็ปรากฏตัวขึ้น แต่เขาก็โผล่มาแป๊บเดียวแล้วหายเข้าไปในป่าอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

 

" ตูมู่ เจ้ากับคินโม่ตามพวกมันที่หนีไปก่อน . เราจะดูแลด้านนี้เอง " เบอร์นาร์ด ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ด้วยใบหน้าจริงจังและพูดเพิ่ม " อย่าได้กังวล นักรบของเราที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่แข็งแกร่งกว่าพวกมันมัน เจ้าจงตามไปสะ เดี๋ยวหญิงสาวกับเจ้าเด็กนั้นจะหนีไปได้เสียก่อนก่อน จำไว้ว่า ข้าต้องการหญิงสาวที่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเจ้าฆ่าพวกนางหละก็ เจ้าจะไม่ได้รับแม้แต่หนึ่งเหรียญคริสตัล ! "

" วางใจเถอะ หัวหน้า ข้าให้สัญญา ข้าจะพาเด็กสาวนั่นมาให้ท่าน อย่างสะอาดไร้รอยขีดข่วนเลย เพื่อให้ท่านสามารถเสพสุขกับนางได้ตามที่ท่านต้องการ " ตูมู่ หัวเราะเสียงดัง " คินโม่ ไปกันเถอะ ! ฮ่า ฮ่า เจ้าลูกไก่ที่เร่าร้อนของข้า ฮ่า ฮ่า ข้าอยากจะลิ้มลองนางก่อน วันนี้เจ้าช่าโชคดีนัก เจ้าสามารถลิ้มลองนางได้หลังจากที่ข้าเสร็จแล้วหละนะ"

" ขอบใจพี่ตู ข้าอดใจรอไม่ไหวแล้ว " ทหารรับจ้างคนนี้มีสิวขึ้นเต็มใบหน้าที่หน้าเกลียดของมัน มันหัวเราะกับ ตูมู่ อย่างเสียงดัง .

" แย่แล้ว ! " ลั่วฮ่าว ตะลึงและกำลังจะส่งสัญญาณ

เขาไม่ได้คิดเอาไว้ว่า เบอร์นาร์ด นั้นมีประสบการณ์กับสถานการณ์แบบนี้ เบอร์นาร์ด มองเห็นแผนการของลั่วฮ่าว และตั้งใจส่งคนไปไล่ ตี่ย่าหลาน อย่างชัดเจน .

" เจ้าจะไปไหนรึ ? " เบอร์นาร์ด พ้นลมหายใจออกจากจมูก และรีบพูดไปที่ ลั่วฮ่าว " สหายของข้า เจ้าอยากจะถ่วงเวลาเราใช่หรือไม่ ? ย่อมได้ ตอนนี้ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป และก็ไม่ปล่อยหญิงสาวเหล่านั้นไปด้วยเช่นกัน เรามาประมือยืดเส้นยืดสายกล้ามเนื้อกันหน่อยดีกว่า”

ทันทีที่เบอร์นาร์ดเคลื่อนไหว ทหารคนอื่น ๆก็แยกกันออกไปเพื่อค้นหาร่องรอยของหู้หลง และ จ้าวชิน

. . . . .

ขณะที่กำลังแบกมู่หยู่เตี๋ยบนหลังของนาง ตี่ย่าหลานได้รับมอบหมายให้หนีและออกไปจากป่า ทุกครั้งที่นางสัมผัสพื้นดิน นางจะกระแทกขาที่ยาวได้รูปร่างของนางบนพื้นอย่างแรง เพื่อส่งร่างกายที่เร่าร้อนของนางลอยพุ่งขึ้นไปหลายเมตร เหมือนกับเสือดาวตัวเมียที่กำลังหาเหยื่อของมัน

ในขณะที่ลอยอยู่ในอากาศ กระโปรงสั้นที่อยู่ภายใต้เกราะของนางลอยขึ้นด้วยแรงของลมและปรากฏให้เห็นก้นที่อวบอั๋นของนางได้อย่างชัดเจร นางมีรูปร่างที่น่าสนใจและดูยืดหยุ่นยิ่งนัก

ฉื่อหยานจ้องมองรูปนร่างของนางอย่างเพลิดเพลิน และไม่สามารถหยุดชื่นชมร่างกายที่เร่าร้อนของนางได้ เลย เขาไม่สงสัยเลยว่าทำไมพวกทหารรับจ้างถึงไม่สามารถทนต่อร่างกายของตี่ย่าหลานได้

" เห้ หยุดจ้องมองก้นของขาเสียที ! หัดดูสถาณการณ์บ้างสิ ! เก็บตาของเจ้าไว้แล้วมองหาเส้นทางที่ปลอดภัยจากสัตว์อสูรสะ ! " ตี่ย่าหลาน นางพูดเหมือนกับว่านางมีตาอยู่ข้างหลัง นางตะโกนขณะวิ่งอยู่

" อย่าได้กังวลไป... " ฉื่อหยาน เปิดปากของเขา " ในเส้นทางที่เรากำลังวิ่งอยู่นั้น ปราศจากสัตว์ปีอสูร แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนไล่ตามเรามา ข้าคิดว่าข้าได้เสียงฝีเท้าที่บางเบา " .

" ผู้ใดกำลังไล่ตามเรามารึ ! " ตี่ย่าหลาน ตะลึง "ลุงลั่วและคนอื่นๆ เขาทั้งสามคน ไม่สามารถหยุดเจ้าหมาบ้าพวกนั้นไม่ให้ไล่ตามเราได้งั้นรึ ! "

ฉื่อหยานหยุดวิ่ง ก้มล และเอามือป้องหูของเขากับพื้นดิน เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง " ลุงลั่วสามารถหยุดได้แต่ก็ไม่ทุกคน ดูเหมือนจะมีหมาบ้าสองตัวกำลังตามเรามา "

ตี่ย่าหลานประหลาดใจ นางหยุดอยู่ตรงหน้า และนางมองไปรอบๆด้วยใบหน้าซีด " เจ้าเด็กน้อยเจ้าแบกแม่นางมู่และหนีไปสะ เร็วเข้า ! ข้าจะอยู่ที่นี่และสู้กับพวกมันเอง . "

" ไม่ ข้าจะอยู่ที่นี่เอง ! "

ฉื่อหยานส่ายหน้า สูดหายใจลึกๆ ตอบเสียงต่ำ " ข้าคิดว่าข้าจะทดสอบผลของการฝึกล่าสุดของข้าเสียหน่อย เจ้าไปก่อนเลย เด๋วข้าจะตามไปที่หลัง แล้วก็ ข้าจะปล่อยสัญญาณบางอย่างเช่นกัน ในกรณีที่ลุงลั่วฮ่าว ตามหาร่องรอยของพวกเราไม่พบ หลังจากที่พวกเขาหลบหนีจากพวกทหารรับจ้างได้สำเร็จ”

" เจ้า . . . . . . . " ตี่ย่าหลาน หันหน้ากลับมา และ มู่หยู่เตี๋ยก็หันหัวไปทางฉื่อหยาน และจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง . แล้วก็ปรากฏแสงในดวงตาของนาง จากนั้นก็ปรากฏสีหน้าที่ซับซ้อนบนใบหน้าที่สวยงามของนาง " เดิมทีแล้วนี่ไม่ใช่ปัญหาของเจ้า " .

" ข้ารู้ " ฉื่อหยานยิ้ม " แต่สำหรับเจ้าแล้วมันใช่ ที่ข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวนั้นเพราะเจ้าได้ช่วยเหลือข้าไว้หลายต่อหลายครั้ง ข้าต้องการที่จะทดแทนบุญคุณนี้ให้แก่เจ้า หากเจ้าต้องการข้าก็จะอยู่กับเจ้า " เขาโบกมือของเขา และพูดไปทางตี่ย่าหลาน " พี่สาว มั่วชักช้าอะไรอยู่ ? ! ไปได้แล้ว ! "

ตี่ย่าหลาน รู้สึกเจ็บที่หัวใจเล็กน้อยนางกลัวว่าจะไม่ได้เห็นเขาอีกครั้ง นางจึงหันกลับมาและพูดว่า " เจ้าชั่วตัวน้อย หากเจ้าสามารถรอดชีวิตมาได้อีกครั้ง เพื่อที่จะให้เจ้ามีความสุข ข้าจะให้เจ้าจับก้นของข้าจนกว่าจะพอใจเลย . . . . . . . " ในทันที นางกระแทกเท้าลงบนพื้นดิน และพุ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

" ฮ่าๆ เจ้าอาบน้ำร่างตัวให้สะอาด รอข้าไว้เลย ! . " ฉื่อหยานหัวเราะและตะโกนไปว่า " ข้าจะกลับไปแน่นอน ! "

ตี่ย่าหลาน สั่นเล็กน้อย และเกือบจะล้ม นางกัดฟันและก่นด่าในใจของนางเองพร้อมกับใบหน้าที่แดง " เจ้าลามก ! "

––––––––––––––––––––––––

ห่างหายไปนานในการลงเว็ปนี้ ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1183 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ

ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่ กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ