ตอนที่ 8 โจวหลิงเฟิง

ตอนที่ 8 โจวหลิงเฟิง

โจวเหวินไม่ได้คิดอะไรมากเลยจริงๆ เขาไม่ได้อยากได้อะไรจากคนอื่นด้วย เขาเเค่อยากได้คะเเนนดีๆในการทดสอบภาคสนามเพื่อให้ได้เข้ามหาลัยดังๆได้เเค่นั้นเอง พอเข้าเข้ามหาลัยได้ เขาก็จะเล่นเกมส์ไปเรื่อยๆเเล้วก็หาเส้นสายในมหาลัย จากนั้นก็ทำงานนสายงานต่างมิติ

เเต่ถึงอย่างนั้น มีอย่างหนึ่งที่เขาให้ความสนใจกับมันอยู่ มันเป็นเรื่องที่ก่อนที่เขาจะโดนเเม่สาวเงียบนั้นล้มเขาไม่เคยคิดถึงมาก่อนเลย เเต่พอเขาโดนเเบบนั้นเขาก็อดคิดถึงมันไม่ได้ ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ผิดปรกติ

เเม่สาวเงียบนั้นกับเขาอายุเกือบๆจะเท่ากันเลยเเต่เธอนั้นเเถบจะได้เลือนขั้นเป็นระดับตำนานได้เเล้ว ถึงเเม้ว่าเขากับเธอจะห่างกันเเค่ระดับเดียวก็ตาม เเต่ความห่างเเค่ระดับเดียว เเค่ระดับตัวอ่อนกับระดับตำนานนั้น มันก็ห่างกันอย่างกับฟ้ากับนรก เหมือนกับกบที่พยายามโดดไปหาดวงจันทร์ยังไงอย่างงั้น

สิ่งที่ระดับตำนานมีเเต่ระดับตัวอ่อนไม่มีนั้น คือสัตว์เลี้ยงในดันเจี้ยน เพราะการจะได้มันมานั้น มันมักจะยากเย็นเเสนเข็นเหลือเกินสำหรับระดับตัวอ่อน เพราะถึงเเม้ว่าจะได้ไข่มา เเต่ก็ไม่มีพลังงานมากพอจะไปฟักได้

เเล้วก็ยังมีความต่างชั้นอีกมากมาย อย่างเช่นหลังจากที่มนุษย์ถูกเลื่อนขั้นเป็นระดับตำนานเเล้ว การจุติตำนานนั้นจะทำให้ศักยภาพทางร่างกายของคนๆนั้นเพิ่มพูนขึ้นอย่างมหาศาล จนทำให้ความต่างชั้นระหว่างระดับตัวอ่อนกับตำนานนั้นต่างชั้นกันขึ้นไปอีก

ถ้าไม่มีเหตุผลที่รุนเเรงจริงๆ ปรกติระดับตำนานนั้นจะไม่เข้ามายุ่งกับระดับตัวอ่อนเลยเเม้เเต่น้อย เพียงเเต่ว่าเเม่สาวเงียบนั้นดูเหมือนจะอยากท้าทายเขาเป็นการส่วนตัว เเล้วพอเอาชนะได้เเล้วเธอก็ย้ายโรงเรียนหนีไปทันที เหมือนกับว่าตั้งใจมาเพื่อเขาโดยเฉพาะยังไงอย่างงั้น

"โตมาตัวโตขนาดนี้เเล้ว ฉันยังไม่เคยเเม้กระทั้งออกนอกประเทศเลย เเล้วฉันจะไปมีเรื่องกับคนเเบบนั้นได้ยังไงกัน...หรือว่า พ่อ..."โจวเหวินคิดๆดูเเล้ว ความเป็นไปได้ที่มีมากที่สุดนั้นก็มีอย่างเดียว

เเม่ของโจวเหวินนั้นจากไปด้วยภาวะครรภ์เป็นพิษตั้งเเต่ที่เธอคลอดเขาออกมา เขาเติบโตขึ้นมาโดยมีพ่อเลี้ยงคนเดียว เเถมพ่อเองก็ยังเป็นคนที่พึ่งพาไม่ได้ซะด้วย

พ่อของเขาชื่อ โจวหลิงเฟิง ก็ตามชื่อ คนๆนั้นไหลไปเรื่อยเหมือนกับลม ตั้งเเต่เขาอายุ5ขวบ เขาก็เริ่มที่จะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวเเล้ว เขาต้องทำอาหารกินเอง ซักผ้า ล้างจานดูเเลบ้านเอง ออกไปจ่ายตลาดด้วยตัวเองด้วย

เเล้วพ่อที่ไม่ได้เรื่องของเขาก็ยังบอกมาได้หน้าด้านๆอีกว่า ที่เขาทำเเบบนี้ ก็เพราะให้เขานั้น เอาชีวิตรอดได้ตั้งเเต่อายุยังน้อย ซึ่งเขาจะกลายเป็นเสาหลักของครอบครัวเเละเป็นสามีที่ดีของภรรยาต่อไป

ถึงเเม้ว่าพ่อที่ไม่ได้เรื่องของเขาจะขี้เกียจตัวเป็นขนยังไง เเต่มีสิ่งเดียวที่โจวเหวินนั้นยังคงชมเขาอยู่นั้น ก็เพราะโจวหลิงเฟิงนั้นไม่เคยขาดส่งเงินมาให้กับเขาเลย

โจวหลิงเฟิงนั้นทำงานเกี่ยวกับงานเเปลเอกสาร โจวเหวินนั้นได้เรียนรู้หลายภาษามาตั้งเเต่ยังเด็ก เขามักจะได้รับเอกสารมาเเปลที่บ้านอยู่หลายครั้ง เเต่ถึงอย่างนั้นพอผ่านไปนานๆเเล้ว โปรเเกรมภาษามันก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนงานของโจวหลิงเฟิงนั้นมีน้อยลงเรื่อยๆ

พอผ่านไป โจวเหวินโตขึ้น เเละอยู่ด้วยตัวเองมากขึ้น โจวหลิงเฟิงก็ไปรับงานเเปลเอกสารนอกสถานที่ เขามักจะหายบ่อยๆ บางทีก็หายไปเป็นอาทิตย์ เเละบางทีก็หายไป2-3เดือน

เเต่รอบนี้มันหนักเข้าไปใหญ่ โจวเหวินนั้นไม่ได้เจอเขามาครึ่งปีเเล้ว นี้ถ้าไม่นับเรื่องที่เขาส่งเงินมาให้ทุกเดือนละก็ โจวเหวินคงคิดว่าพ่อของเขาไปตายที่ไหนเเล้วก็ได้

เพราะว่าบางครั้งพ่อของเขาต้องไปในที่ทุรกันดาร การสื่อสารก็ยากลำบาก โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด โจวเหวินเลยชินเเล้ว

ถึงจะยังไม่ชินก็ต้องชิน เพราะมันไม่มีทางอื่นเเล้ว นอกจากรอพ่อของเขากลับมาเอง เขาก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้

การที่เขาเอาเเต่อยู่บ้านนั้น มันทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เจอใครเลย ยิ่งเป็นผู้หญิงเงียบๆยิ่งเเล้วใหญ่เพราะงั้นโอกาสที่จะเป็นไปได้ก็มีอย่างเดียว คือพ่อของเขาไปหาเรื่องมา เเล้วคู่กรณีหาตัวพ่อไม่เจอ เลยมาลงกับลูกชายเเทน

โจวเหวินนั้นเป็นลูกผู้ชาย มีความมั่นใจนิดหน่อย สนุกนิดๆ ไปบาร์บ่อยๆ ติดหญิงบ้างบางครั้ง เเต่ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถในการเอาตัวรอดของเขาที่โดนพ่อฝึกมา เขาอาจจะไม่ได้ขนาดนี้ก็ได้

เเล้วในขณะที่เขาคิดอยู่นั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาตกใจมาก เพราะคนที่โทรมานั้น เป็นพ่อของเขาเอง

"มีอะไรเนี่ย?"โจวเหวินรับสายทันที เเต่เเล้วจู่ๆ พ่อของเขาก็พูดขึ้นมากระทันหันทันที "ลูก พ่อกำลังจะเเต่งงานนะ จะมางานเเต่งไหม?"

โชคยังดีที่ตอนนี้ไม่มีของเหลวอยู่ในปากของเขา ไม่งั้นมันคงได้พุ่งออกจากปากของเขาเเน่ๆ

"หา!! เเต่งงานเนี่ยนะ เเต่งกับใครเนี่ย?"โจวเหวินไม่ได้ว่าพ่อของเขาที่เเต่งงานใหม่ เพราะยังไงโจวหลิงเฟิงก็โสดมาหลายปีเเล้ว มันเป็นเรื่องปรกติที่จะหาคู่ครองใหม่ หลังจากเเต่งงานเเล้ว เขาอาจจะเป้นผู้เป็นคนมากกว่าเดิมก็ได้ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

"เดี๋ยวฉันส่งรูปให้เเล้วกัน"พ่อของเขาพูดโดยที่ไม่สนใจลูกเลย ก่อนที่จะพักสาย เเล้วส่งรูปมาทันที

โจวเหวินมองรูปในโทรศัพท์ เเล้วเห็นรูปของพ่อ กับผู้หญิงคนนึง อายุประมาณ30กว่าๆ ดูสง่า สวย มีเสน่ห์เป็นผู้ใหญ่ มันต่างจากความสวยเเบบพิมพ์นิยม เเต่ความสวยเเบบนี้มันเป็นความสวยที่เป็นตัวของตัวเองอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

"เป็นไงละ นี้พ่อหาเเม่มาให้ลูกใหม่เลยนะ เธอชื่ออันหลานหยาง"พ่อของเขาต่อสายมาอีกครั้งเเล้วพูดอย่างมั่นใจ

"ใช่ เเต่เธอไม่ใช่เเม่ผมซักหน่อย"โจวเหวินพูด

ถึงเขาจะไม่ได้ว่าเรื่องที่พ่อของเขาจะเเต่งงานใหม่ เเต่เขาเองก็โตเเล้ว เเถมเขายังไม่มีความทรงจำเรื่องเเม่เลยด้วย อีกอย่างพ่อของเขามักจะไม่อยู่บ้านด้วย เขาเลยต้องอยู่คนเดียวบ่อบๆ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะไม่ยอมรับเขาเลยก็ได้

"เดี๋ยวเมียพ่อก็กลายเป็นเเม่ลูกเองนั้นละ มันเป็นความจริงที่หนีไม่พ้น อีกไม่กี่วันก็จะเเต่งเเล้ว ลูกต้องมาเข้างานนะ"พ่อของเขาพูดเเบบไม่สนใจเลยว่าลูกจะว่างไหม

"ที่ไหน เมื่อไรละ"โจวเหวินถาม

"ที่หลัวหยาง อีกประมาณ1อาทิตย์"พ่อของเขาพูด

"ตอนนั้นผมสอบเข้าพอมหาลัยพอดีอะพ่อ มันเป็นการทดสอบปฏิบัติการต่อสู้ด้วย ผมก็อยากไปนะ เเต่เวลามันชนกันเลย ผมไปไม่ได้จริงๆ"โจวเหวินพูด

เขาอยากจะไปงานเเต่งจริงๆ เเต่เขาไปไม่ได้

"เวลานี้ก็ผ่านไปเร็วเนอะ อีกไม่นานลูกก็จะสอบเข้ามหาลัยเเล้ว"พ่อของเขาพูดขึ้นมา

เอาจริงโจวเหวินเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไร เเต่เขาก็ยังเเอบผิดหวังเล็กๆที่พ่อของเขาลืมเเม้กระทั้งเรื่องที่ลูกตัวเองกำลังจะจบม.ปลายหน่ะ

“เออ พ่อรู้เรื่องกล่องคุ๊กกี้เหล็กที่อยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านไหม?”โจวเหวินถาม

“กล่องเหรอ กล่องไหนละ?”พ่อของเขาถาม

“ก็ กล่องที่สูงประมาณ30เซน เป็นกล่องเหล็ก4เหลี่ยมรูปหมีอะ”โจวเหวินอธิบายรูปร่างของกล่องให้มากที่สุด

“มันเป็นกล่องคุกกี้หมีไง พ่อเองก็เคยกินตอนเด็กๆ แต่เดี๋ยวนี้แบรนด์นี้มันไม่ขายในตลาดละนะ กล่องนั้นน่าจะเป็นของเก่าเก็บแหล่ะ ถามทำไมละ”พ่อของเขาถาม

“ก็มันมีโทรศัพท์มือถืออยู่ในกล่องคุกกี้นั้นด้วย พ่อได้ใส่มันเข้าไปรึเปล่า?”โจวเหวินใจเต้นรอคำตอบ เพราะโทรศัพท์ลึกรับที่เขาได้มานั้น มันมาจากกล่องคุ๊กกี้นั้นแหล่ะ