ตอนที่ 10 ไข่ปริศนา

ตอนที่ 10 ไข่ปริศนา

ที๋เฉียนตงฝึกกระบวนท่าหมัดมวยอยู่ในสนามฝึก แต่ดวงตาของเขากลับเห็นโจวเหวิน นั่งอยู่ในร่มเงาเหมือนจะทำอะไรซักอย่าง เขาฝึกมาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ดูเหมือนโจวเหวินนั้นก็ยังคงนั่งเล่นเกมส์อยู่ใต้ร่มไม้มาเป็นชั่วโมงแล้วเช่นกัน

“คนอื่นเขาฝึกกันแทบตาย แต่หมอนี้ก็ยังคงนั่งเล่นเกมส์ต่อไป”ที๋เฉียนตงเครียดขึ้นมา

หลังจากที่ฝึกด้วยกันมาหลายวันนี้ ที๋เฉียนตงก็เข้าใจอย่างนึง ที่โจวเหวินนั้นขึ้นเป็นอันดับ1ของโรงเรียนได้นั้นไม่ใช่แค่เพราะความพยายามฝึกของตัวเขาเอง

ที๋เฉียนตงนั้นตอนแรกคิดแค่ว่าเพียงแค่การฝึกเหมือนพายเรือต้านกระแสน้ำมันเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรจะทำ เพราะคนเรานั้นไม่ใช่เครื่องจักร หากไม่ฝึกมันทุกวัน ร่างกายของเราก็มักจะเสื่อมถอยได้ง่ายๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการปะทะในการต่อสู้ของจริง การได้ฝึกซ้อมนั้นจะช่วยในเรื่องจังหวะเเละเวลาได้ดี

เเต่ถึงอย่างนั้นกับโจวเหวินนั้นต่างกันออกไป ตราบใดก็ตามที่ที่เขาได้เรียนรู้สิ่งใหม่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนมากขนาดนั้น เเต่เขากลับทำมันได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ตลอดหลายวันต่อจากนี้ โจวเหวินจะเข้าร่วมการฝึกซ้อม เเบบทีมด้วยกันกับทั้ง3คน เเต่พอถึงเวลาที่ต้องฝึกคนเดียวเมื่อไร โจวเหวินก็จะไปอู้นั่งเล่นเกมส์คนเดียวทันที

นี้ถ้าไม่ใช่เพราะว่าโจวเหวินนั้นเข้ากับทีมได้ดีเยี่ยมเเถมยังโดดเด่นที่สุดในบรรดาพวกเขาเเล้ว ที๋เฉียงตงคงไม่พ้นรับบทอาจารย์ เเล้วไปสั่งสอนให้เขารู้เเล้วละว่าควรทำอะไรก่อนอะไรหลัง

เเต่ตอนที่เขาทำได้ มีเพียงเเค่มองโจวเหวินนั่งเล่นเกมส์อยู่ในร่มไม้ ส่วนตัวเองก็ฝึกเเทบตายอยู่ตรงนี้

"ตามองอะไรอยู่หน่ะ ถ้านายไม่ตั้งสมาธิในการฝึก กระบวนท่าหมัดของนายจะเพี้ยนได้นะ"หลี่ฉีที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นมา

ที๋เฉียงตงที่มองโจวเหวิน เล่นเกมส์อยู่ตรงนั้น เเล้วพูดขึ้นมาอย่างอิจฉา "มันจะดีเเค่ไหนกันเชียวถ้าฉันมีพรสวรรค์เเบบเดียวกับที่เจ้าโจวเหวินมันมีน้าา ฝึกยากลำบากเเทบเป็นเเทบตายยังได้ไม่เท่าไอ้คนที่นั่งเล่นเกมส์ตลอดเลย"

หลี่ฉียิ้ม "นี้นายคิดเหรอว่าโจวเหวินมันเล่นเกมส์ตลอดทั้งวันหน่ะ?"

"ก็มันไม่จริงรึไงละ เอาเเต่เล่นเกมส์อยู่ใต้ร่มไม้นั้นทุกวัน เราต่างก็เห็นกันนี่"ที๋เฉียงตงพูด

หลี่ฉีส่ายหัวเเล้วพูด "ก็ที่เราเห็นหน่ะมีเเค่ตอนที่เขาอยู่ที่โรงเรียนเท่านั้นเเหล่ะ หลังเลิกเรียนเราก็ไม่เคยเห็นเขานี้"

"คือนายจะบอกว่าเขาไปฝึกหนักที่บ้านว่างั้นเถอะ "ที๋เฉียงตงพูดเเบบเข้าใจความหมายที่หลี่ฉีพูด

"ฉันว่าไม่มีใครเก่งเลยโดยที่ไม่พยายามหรอก โจวเหวินเองภายนอกอาจจะดูเหมือนคนปรกติ ดูไม่มีพิษภัย ดูไม่สนใจโลก เเต่เอาเข้าจริงเขาเป็นคนที่ภูมิใจในตัวเองเเละหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก ตั้งเเต่ที่เขาโดนผู้หญิงคนนั้นโค่น ถึงเเม้ว่าเรื่องมันจะไปจบที่เธอย้ายโรงเรียนไปเเล้วก็เถอะ เเต่มันก็คงทำให้โจวเหวินผูกใจเจ็บไปเลยเเหล่ะ เขาคงไปสุ่มซ้อมฝึกคนเดียวเเน่ๆ เห็นได้จากตอนที่ซ้อมต่อสู้เลย เขาไม่ใช่คนที่อู้เอาเเต่เล่นหรอก"หลี่ฉีพูด

"งั้นทำไมเขาถึงทำตัวเหลวเเหลกที่โรงเรียนละ มันจำเป็นด้วยเหรอ เอาเวลานั่งเล่นเกมส์ไปซ้อมให้เก่งขึ้นไม่ดีกว่าเหรอ?"ที๋เฉียงตงพูดอย่างสงสัย

หลี่ฉีมองที่โจวเหวินเเล้วพูด "ฉันว่าตอนที่เขาเเพ้อันจิ้ง มันคงทำให้เขาช๊อกจนคนคิดว่าเขาจะช่างเเม่งกับชีวิตตัวเองละมั้ง"

"เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เขาต้องมาเล่นเกมส์ที่โรงเรียนด้วยอะ"ที๋เฉียงตงยังคงหาคำตอบไม่ได้

“ก็ลองคิดดูซิ ว่าถ้าทุกคนคิดว่านายเป็นตัวขี้เกียจประจำโรงเรียน แต่จู่ๆนายเสือกเข้ามหาลัยชื่อดังได้ ได้คะแนนที่1ในเมืองงี้ ได้ตบหน้าคนที่คิดแบบนั้น ไม่คิดว่ามันเท่บ้างเหรอ”หลี่ฉีพูด

“เออ เชื่อก็ได้ ไอ้เจ้าโจวเหวินมันอาจจะมืดมนไปหน่อยก็จริง แต่หมอนั้นมันก็พอจะพึ่งพาได้อยู่หรอกนะ”ที๋เฉียงตงหันกลับมาแล้วฝึกซ้อมต่อ

เอาเข้าจริงแล้วโจวเหวินนั้นต่างจากที่ที๋เฉียงตงคิดไว้ เขาสามารถพัฒนาความสามารถตัวเองได้ผ่านการเล่นเกมส์ และตัวละครในเกมส์ก็คือตัวเขาเอง พอตัวละครของเขาสู้ เขาก็จะได้ประสบการณ์และความสามารถในการต่อสู้นั้นมาด้วย ดังนั้น เขาไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อมอีกต่อไป

“มดกลายพันธ์งั้นเหรอ!”โจวเหวินนั้นฟาร์มมอนสเตอร์ในเกมส์อย่างสงบสุข จากนั้นเขาก็ได้เห็นมดสีแดงเลือดปรากฏตัวขึ้น

ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ เขาได้ฆ่ามดแดงไปเป็นโหล แต่เขาก็ไม่ได้ผลึกดีๆซักเท่าไร

นอกจากมดแดงตัวแรกที่เขาฆ่ามันจะดรอปผลึกมา2อัน และเหมือนกับว่ามดแดงตัวถัดๆไปอัตราการดรอปของผลึกมันจดลดน้อยลงและน้อยลงเรื่อยๆ แถมคุณภาพของผลึกก็แย่ลงตามไปด้วย

นี้ยังไม่นับรวมเรื่องผลึกความแข็งแกร่งที่ยังไม่เคยเห็นผลึกระดับ9เลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เขาฆ่ามดแดงไปเป็นโหลแล้วแท้ๆ

และรอบนี้เอง พอเขาเห็นมดแดง โจวเหวินก็หมดความตื่นเต้นไปแล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เขาเดินนิ่มๆไปสู้กับมดแดง ก่อนที่จะซัดหมัดเฮอคิวลิสเข้าใส่2หมัดซ้อนทันที

ติ้ง!

พอตัวของมดแดงแตกออก เสียงที่คุ้นหูก็ลั่นเข้ามา

แต่โจวเหวินก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร เขาคิดว่าคงได้ผลึกอีกแล้ว แล้วมันก็คงเป็นผลึกระดับต่ำๆ ยกเว้นแต่มันจะเป็นผลึกความเร็ว ที่เขาจะยังพอใช้งานมันได้อยู่ แต่ถึงอย่างนั้น พอโจวเหวินมองดูใกล้ๆว่าอะไรดรอปออกมาแล้ว ชื่อของมันกลับไม่ใช่ผลึกแต่อย่างใด

“สังหารมดกลายพันธ์ ได้รับไข่สัตว์เลี้ยง”

หน้าจอข้อความเกมส์เด้งขึ้นมามุมซ้ายล่างของหน้าจอทำให้พอโจวเหวินเห็นแล้วก็ดีใจลั่นทันที

การได้เจอกับไข่สัตว์เลี้ยงหมายความว่าเขามีโอกาสได้สัตว์เลี้ยงมาครอบครอง แต่เท่าที่โจวเหวินรู้ มันมีระดับตัวอ่อนน้อยคนมากที่มีสัตว์อสูรปรกติแล้วคนที่มีสัตว์เลี้ยงนั้นต่างก็เป็นระดับตำนานกันทั้งนั้น

จะบอกว่าสัตว์เลี้ยงนั้นเดิมทีก็ทรงพลังและมีศักยภาพสูงแล้ว มนุษย์ที่เดินไปตามถนนพร้อมกับสัตว์เลี้ยงคู่ใจนั้น ต่างก็เป็นที่จับตามองและน่าอิจฉา

เหตุผลที่ระดับตัวอ่อนไม่ค่อยมีสัตว์เลี้ยงกันนั้น เพราะว่าระดับพลังงานของระดับตัวอ่อนนั้นมันมีน้อยเกินกว่าที่จะฟักสัตว์เลี้ยงออกมาได้ สิ่งมีชีวิตระดับตำนานนั้นยังพอมีโอกาสฟักไข่ออกมาได้ เพราะงั้นจึงไม่ค่อยได้เห็นระดับตัวอ่อนฟังไข่ออกมาได้สำเร็จ

สัตว์เลี้ยงนั้นหลังจากที่ฟักแล้วจะเหมือนกับผูกติดชีวิตไว้กับเจ้าของ ยากที่จะส่งต่อให้คนอื่นได้ แล้วถ้าอยากจะส่งให้คนอื่นจริงๆก็ต้องใช้เงินมหาศาล ซึ่งคนส่วนมากไม่ค่อยทำกัน

แถมเมืองที่โจวเหวินอยู่นั้นก็ไม่ได้ใหญ่ เขาเองก็ยังไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนมีสัตว์เลี้ยงมาก่อนเลยด้วย

ไข่สัตวเลี้ยงนั้นใหญ่เกือบเท่ากำปั้นของตัวละครในเกมส์เลย ไข่นั้นมีผิวสีขาวนวลส่องประกายแวววาวเหมือนไข่มุก มีจุดสีแดงกระจายไปทั่วไข่ ซึ่งทำให้มันดูลึกลับและน่าค้นหา

โจวเหวินอดใจรอไม่ไหวเลยยื่นมือของตัวละครของเขาออกไปแตะไข่นั้นทันที ทันทีที่นิ้วของตัวละครแตะไข่ ร่างกายของโจวเหวินก็สั่นไหวทันที เขารู้สึกเหมือนกับว่าพลังชีวิตของเขา ถูกดูดออกไปจากร่างกายของเขาผ่านโทรศัพท์เหมือนเข็มฉีดยาดูดเลือดออกจากร่าง

ในเกมส์นั้นเอง เลือดของตัวละครของเขา ลดจาก9ลงมาเหลือ0ในชั่วพริบตา