ทันใดนั้นก็มีคนเก้าคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขาสวมเสื้อคลุมสีม่วงและยืนอยู่ข้างๆกันบนอากาส ในขณะนั้นรัศมีพลังที่รุนแรงทั้งเก้าก็แผ่ออกมาจากตัวของพวกเขา พลังนั้นครอบคลุมทั่วทั้งบริเวณ

ในขณะนี้ นิกายเก้าจักรพรรดิตกอยู่ในความเงียบสมบูรณ์ ทุกคนประหลาดใจและจ้องมองไปที่ร่างทั้งเก้าที่ปรากฏขึ้นมา

ในบรรดารัศมีพลังที่ทรงพลังทั้งเก้า มีแปดคนที่มีการบ่มเพาะระเบิดหยินขั้นสูงและอีกหนึ่งมีการบ่มเพาะระเบิดหยินขั้นสูงสุด

กลุ่มคนเหล่านี้น่ากลัวยิ่งกว่านักฆ่าหน้ากากม่วงทั้งหกคนของหอคอยขนนกโลหิต

"เสื้อคลุมสีม่วง?"เจียงวู่เฉิงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเขาจะเคยเห็นเสื้อคลุมสีม่วงเช่นนี้มาก่อน

ในบรรดาคนทั้งเก้า ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำหันไปทางเจียงวู่เฉิงด้วยรอยยิ้มบนหน้าและพูดว่า"นายน้อยวู่เฉิง ข้าคือตันจิ่วและนายน้อยของข้าต้องการให้ข้ามาช่วยท่าน"

"ตั่นจิ่ว?นายน้อย?"เจียงวู่เฉิงยิ้มกว้าง เขารู้แล้วว่าคนเหล่านี้คือใคร

"พี่ใหญ่หวางหยวน"

เจียงวู่เฉิงกำมือแน่นพร้อมกับความสุขที่ฉายอยู่บนใบหน้า

เมื่อเขากลับมาถึงวังมังกรในคราแรก หวางหยวนมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้แก่เขา นั่นคือหลินหยุน

แม้ว่าหลินหยุนจะเป็นนักฆ่าหน้ากากม่วงจากหอคอยขนนกโลหิต แต่เขาก็ถูกหวางหยวนจับกุมและถูกทรมานในห้องลับเป็นเวลานาน ความสามารถของหยางหยวนนั้นค่อนข้างจะน่ากลัว ที่ห้องลับแห่งนั้นแม้แต่คนเฝ้าหน้าห้องก็เป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นระเบิดหยิน

เจียงวู่เฉิงอยากรู้ตัวตนที่แท้จริงเกี่ยวกับหวางหยวนอย่างมาก เขาเชื่อว่าหวางหยวนจะต้องมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่ง

ก่อนที่เจียงวู่เฉิงจะออกมาช่วยเหลือพ่อของเขา เขาได้ถามหวางหยวนเกี่ยวกับความช่วยเหลือ แต่หวางหยวนบอกว่าไม่สามารถที่จะช่วยได้เพราะเขานั้นอ่อนแอเกินไป แต่ในตอนนี้แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาด้วยตัวเองแต่เขายังคงส่งผู้เชี่ยวชาญมาช่วยอยู่ดี

"พี่ใหญ่หวางหยวน มิตรภาพระหว่างพวกเราข้าจะจำขึ้นใจไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น"เจียงวู่เฉิงคิด

ในขณะที่การต่อสู้ที่ดุเดือดเกิดขึ้นในที่แห่งนี้ บนอากาศไม่ไกลจากสถานที่แห่งนี้ปรากฏร่างนกแร้งตัวสีม่วงขนาดใหญ่กระพือปีกอยู่ตรงนั้น คนที่อยู่บนนกแร้งคือคนอ้วนที่กำลังนั่งกินผลไม้ในมือ

ชายอ้วนคนนี้คือพี่น้องที่ดีของเจียงวู่เฉิง หวางหยวน!

"ข้าคิดอยู่แล้วว่าเจียงวู่เฉิงและสหายของเขาสามารถเอาชนะนิกายเก้าจักรพรรดิได้อย่างแน่นอน แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าหอคอยขนนกโลหิตจะส่งผู้เชี่ยวชาญขั้นระเบิดหยินมามากมายขนาดนี้"หวางหยวนพึมำไ

เขารออยู่ข้างนอกนิกายเก้าจักรพรรดิมาเป็นเวลานาน แต่เขาไม่ได้ดำเนินการใดๆเพราะเจียงวู่เฉิงนั้นได้เปรียบ เขาจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไร แต่เมื่อนักฆ่าจากหอคอยขนนกโลหิตปรากฏตัว เขาก็ส่งผู้เชี่ยวชาญของเขาออกไปช่วยเหลือในทันที

"นายน้อย ท่านจ้าวนิกายสั่งให้ท่านห้ามต่อสู้กับหอคอยขนนกโลหิต"ผู้อาวุโสที่มีผมสีน้ำตาลที่ยืนอยู่ข้างๆหวางหยวนกล่าว ผู้อาวุโสนั้นดูเหมือนว่าเขาจะได้สัมผัสกับความผันผวนในชีวิตมากมาย เขามีกระบนหน้าผากหลายแห่งและดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ได้อีกไม่กี่ปี

"ข้าก็ไม่ได้ทำ เข้าเพียงสั่งให้ตันจิ่วและคนอื่นๆขัดขวางนักฆ่าจากหอคอยขนนกโลหิตแทนที่จะฆ่าพวกเขา ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ละเมิดคำสั่งของพ่อแต่อย่างใด ยิ่งไปกว่านั้น มันก็แค่หอคอยขนนกโลหิต แม้ว่าพวกเขาจะถูกทำลาย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้?ข้าคิดว่าพวกเขาจะไม่กล้าทำอะไร"หวางหยวนพูดอย่างเหยียดหยาม

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆก็ยักไหล่โดยไม่พูดอะไรอีก

ข้างในนิกายเก้าจักรพรรดิ

"พวกเจ้าอีกแล้ว!"

เงาพยัคฆ์ผู้นำของนักฆ่าหน้ากากม่วงทั้งหกจ้องมองไปที่ตันจิ่วและคนอื่นๆของเขาที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงดุร้ายในดวงตาของเขา

คนเหล่านี้คุ้นเคยกับหอคอยขนนกโลหิต

เมื่อสองปีก่อน หอคอยขนนกโลหิตบังคับให้เจียงวู่เฉิงกระโดดลงไปในหุบเหว หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้รับการแก้แค้นอย่างดุเดือด

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เพียงแค่วังมังกรที่แก้แค้นครั้งนี้!

แม้ว่าวังมังกรจะแข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเป็นตัวแทนของวังมังกรทองทั้งหมดได้ ในขณะที่หอคอยขนนกโลหิตเป็นหนึ่งในขุมกำลังของราชวงศ์เทียนซ่งเทียบเท่ากับวังมังกรทอง อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้มีความแตกต่างในความแข็งแกร่งโดยรวมนัก ดังนั้นแม้ว่าวังมังกรจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่หอคอยขนนกโลหิตก็สามารถที่จะรับมือได้

เหตุผลที่การแก้แค้นกลายเป็นเรื่องที่น่าหวาดหวั่นคือทั้งสองขุมกำลังที่สนับสนุนพวกเขาอย่างลับๆ ระหว่างกองกำลังทั้งสอง ผู้คนที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงนั้นอันตรายที่สุดและหอคอยขนนกโลหิตไม่มีทางที่จะต่อต้านได้

คนที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงเหล่านี้นั้นแข็งแกร่งอย่างมาก พวกเขาทำให้หอคอยขนนกโลหิตประสบความสูญเสียอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในเวลาเพียงสองเดือน หอคอยขนนกโลหิตจะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์หากกลุ่มคนเสื้อม่วงไม่หยุด

หลังจากผ่านไปสองปี พวกเขาก็เผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงอีกครั้ง นักฆ่าหน้ากากม่วงเหล่านี้จะไม่หวาดกลัวได้อย่างไร

หลังจากทั้งหมด สิ่งที่พวกเขาประสบพบเจอมาเมื่อสองปีก่อนดูเหมือนจะเกิดขึ้นมาเมื่อวานนี้

"หืม หอคอยขนนกโลหิต เป็นเวลาสองปีแล้วที่เราไม่ได้พบกัน"ตันจิ่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ต้องกังวล เราเพียงได้รับคำสั่งให้ขัดขวางพวกเจ้าเท่านั้น เราไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าพวกเจ้า ดังนั้นพวกเจ้าควรที่จะอยู่เฉยๆ"

"หากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเรายินดีที่จะเล่นกับพวกเจ้าแน่นอน ถ้าหากเกิดการต่อสู้ ข้าไม่รับประกันว่าจะยั้งมือไว้ได้"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นักฆ่าหน้ากากม่วงทั้งหกโกรธเกรี้ยวอย่างมากและดูเหมือนว่าดวงตาของพวกเขาแทบจะมอดไหม้ อย่างไรก็ตามพวกเราต้องเก็บซ่อนความโกรธและไม่มีใครกล้าที่จะทำอะไร

ท้ายที่สุดแล้วมันมีความแตกต่างในด้านความแข็งแกร่งระหว่างพวกเขา ในเรื่องของความแข็งแกร่ง...พวกเขาเคยต่อสู้กับคนเหล่านี้เมื่อสองปีก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจอย่างชัดเจนถึงความแข็งแกร่งของกลุ่มคนตรงหน้าว่ามากขนาดไหนเมื่อเทียบกับนักรบระดับเดียวกัน

หากพวกเขาต่อสู้กัน พวกเขาไม่สามารถที่จะต่อสู้กับกลุ่มคนตรงหน้าได้

"ไปขอความช่วยเหลือจากผู้เฒ่าชุดเทา"เงาพยัคฆ์หันไปทางนักฆ่าหน้ากากม่วงข้างๆและพูด

นักฆ่าหน้ากากม่วงพยักหน้าและหงายมือขึ้น แมลงตัวเล็กขนาดเท่านิ้วมือก็ปรากฏบนมือเขา

แมลงตัวนี้เรียกว่าแมลงชีวภาพ มันไม่เป็นพิษเป็นภัย อย่างไรก็ตามมันความสามารถพิเศษคือ"อยู่ด้วยกัน ตายด้วยกัน"

แมลงชีวภาพจะเกิดมาเป็นคู่และชีวิตของแมลงทั้งสองจะผูกเข้าหากัน ถ้ามีตัวหนึ่งตาย อีกตัวหนึ่งก็จะตายในทันที นิกายบางแห่งมักใช้แมลงชีวภาพในการขอความช่วยเหลือ

นั่นคือสิ่งที่นักฆ่าหน้ากากม่วงคนนี้กำลังจะทำ ด้วยพลังลมปราณของเขาทำให้แมลงชีวภาพถูกตัดเป็นชิ้นๆ

ทันทีที่แมลงตัวนี้ตาย อีกตัวหนึ่งที่อยู่ในฐานที่มั่นของหอคอยขนนกโลหิตก็จะตายเช่นกัน ผู้เชี่ยวชาญในฐานที่มั่นจะรู้ได้ทันทีว่าคนของพวกเขานั้นตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายและจากนั้นพวกเขาก็จะส่งผู้เชี่ยวชาญมาเพิ่มเติม

...

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด