ตอนที่ 10 พื้นที่ของบอส
「เร็วเข้า มาลองสกิลกันเถอะ! 」
「ฉันคิดว่าเธอจะพูดว่า…"นอกเหนือจากมอนสเตอร์ในพื้นที่ภาคเหนือนี้แล้วพวกเราก็สามารถเอาชนะพวกมันได้ในการโจมตีครั้งเดียว" และถ้าฉันบอกให้พวกเราไปลองสกิลกับมอนสเตอร์ที่อื่นเธอก็คงไม่ไปสินะ ... 」
「นายพูดได้ถูดต้องที่สุด! 」
「ทางอย่างนั้นฉันคิดว่าเราไม่ควรไปลองสกิลกับพวกก๊อบลิน เพราะพวกมันอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม ถ้างั้นก็「อัลมิราจ」ก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลว แต่ยูมีร์เธอต้องระวังการโจมตีของมันให้ดีในขณะที่ใช้สกิล「Act of desperation」」
「 เย้! ได้สู้กับมอนสเตอร์ตัวใหม่! 」
「ฟังฉันก่อน ฉันกำลังจะ....!」
เธอวิ่งไปหาอัลมิราจแล้ว อัลมิราจคือมอนสเตอร์ประเภทกระต่ายที่อยุ่ในเขตพื้นที่เดียวกันกับเหล้าก๊อบลิน
ดูเหมือนจะเป็นอีกครั้ง ... นับวันผมเริ่มรู้สึกว่าผมพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับเธอสะอีก
หลังจากที่ผมตามเธอมาผมเห็นอยู่มีใช้สกิลแล้ว แต่ดูเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกของเธอจะไม่เปลี่ยนไปเลยไม่มีแม้แต่พลังที่บ่งบอกถึงด้ว่าเธอใช้สกิล ผมคิดว่ามันจะเหมือนในอนิเมะซะอีกที่เวลาใช้สกิลอะรพวกนี้แล้วจะมีพลังออกมา
ยูมีร์ทำการเปิดใช้งานสกิล「Act of desperation」และโจมตีไปยังมอนสเตอร์
พลังป้องกันของเธอหายไปทันทีมันเหลือไว้เพียง 1 ใน 3ของพลังป้องกันเท่านั้น ... เธอพยายามที่จะท้าทายตัวเองงั้นหรอ
「ย๊ากก!」
พลาด
「เอานี้ไปกิน!」
พลาด
「ทำไมกัน?」
ยูมีร์ไม่สามารถโจมตีมันได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
เมื่อมีเลเวลที่สูงขึ้นความเร็วก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วยยูมีร์ในตอนนี้นั้นไม่สามารถตามการเคลื่อนไหวของมันได้ทัน
เมื่อวานนี้เพื่อให้ได้รับค่าประสบการณ์ พวกเราได้ล่ามอนสเอตร์เป็นจำนวนมากเธออาจคิดว่าพวกมันเป็นมอนสเตอร์ระดับต่ำ
และด้วยความประมาทของยูมีร์ดูเหมือนว่าเจ้าอัลมิราจที่อยู่รอบๆจะเริ่มรวมตัวกันแล้ว ...
「ก๊าซ!」
「ว๊าย ...」
ยูมีร์เริ่มถูกโจมตีด้วยเขาจำนวนมากพร้อมกัน
เมื่อร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดจะเขาของอัลมืราจ HP ของยูมีร์ก็ลดลงอย่างรวดเร็ว มันลดลงเร็วยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ที่เธอโดยก๊อบลินลุมซะอีก
ในเกม TB นั้นได้มีระบบที่ช่วยลดความเจ็บปวดให้กับผู้เล่นเพื่อป้องกันไม้ให้ผู้เล่นรู้สึกเจ็บปวดมากจนเกินไป ยูมีร์ที่ดูเหมือนว่าจะบาดเจ็บสาหัสแต่ในความจริงแล้วความรู้สึกของเธอแค่รู้สึกเหมือนโดนนิ้วทิ่มตามตัวเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นภาพที่เห็นต่อหน้าผมก็ค่อนข้าง ... ตกตะลึง
ผมไม่กล้าแม้แต่จะออกไปใช้สกิลช่วยยูมีร์เพราะดูทรงแล้วยังไงเธอก็ม่รอด ...
เนื่องจากสกิลของยูมีรืที่จะเพิ่มพลังโจมตีแต่ลดพลังป้องกัน เพียงการโจมตีไม่นานของฝูงอัลมิราจก็ทำให้ HP ของยูมีร์หมดลง
รู้สึกเหมือนเห็นภาพแบบนี้มาหลายรอบเลยแหะ เริ่มชินซะแล้วสิ?
「เห้…เธอตายทั้งๆยืนอยู่เนี่ยนะ พึ่งเคยเห็นนะเนี่ยยังกับ มุซาชิโบ เบ็งเค เลย」
ผมทำการหยิบ「น้ำศักดิ์สิทธิ์」ออกมาอีกครั้งแล้วเทลงบนศีรษะของเธอ
ร่างของยูมีร์ค่อยกลับมามีสีอีกครั้งพร้อมกับแสง ...
「ฮะ!」
「โอ้ เธอกลับมาแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างกับการตายแบบไร้ค่า」
「ขนที่อ่อนนุ่มแต่…พวกมันน่ากลัว…ฉันไม่คิดเลยว่ามอนสเตอร์แบบนั้นจะโหดขนาดนี้…」
「ทำตัวยังกับเป็นเด็กไปได้! ที่นี่เธอก็รู้แล้วใช่ไหมว่าไม่ควรประมาทพวกมอนสเตอร์ ที่หลังก็หัดฟังที่ฉันพูดซะบ้างจะได้ไม่มาตายแบบนี้ ไปกันเถอะ เราต้องหาล่ามอนสเตอร์เพื่อมาชดเชยกับค่า 「น้ำศักดิ์สิทธิ์」ตั้ง 2 ขวดที่เราเสียไปฟรีๆ.... รีบมาเร็วเข้าสิ! 」
「 น..นี่นายแอบมองอยู่ตลอด…」
หึ...ถึงแม้เธอจะตายเร็วแค่ไหนผมก็ยังเห็นทุกสิ่งทุกอย่างอย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตามพวกเราเหลือน้ำศักดิ์สิทธิ์เพียง 1 ขวดเท่านั้นคุณรู้ไหม
แต่ตอนนี้เราควรจะทำยังไงต่อดี
「นี่ ไฮน์โดะ ถ้าเราลากมอนสเตอร์ออกมาแค่ตัวเดียวแล้วพวกเราก็รีบฆ่ามันแบบนั้นจะได้รึเปล่า」
ผมที่ได้ยินดังนั้นรีบหันกลับไปมองยูมีร์ด้วยความตกใจ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะคิดเรื่องแบบนี้ได้
「ฮืมม ความหมายของเธอคือ... การลากมอนสเตอร์ออกมาจากกลุ่มและใช้สกิล「Act of desperation 」กำจัดมันก่อนที่จะรวมตัวกันใช่มั้ย」
「ใช่ นั้นแหละที่ฉันหมายถึง」
「เนื่องจากมีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนที่นี่จึงต้องใช้เวลาสักครู่ในการค้นหามอนสเตอร์… แต่นั้นก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียว เป็นความจริงที่ว่าตราบใดที่เธอสามารถจัดการมอนสเตอร์ได้อย่างรวดเร็ว แต่เธอต้องระวังในการใช้สกิลหาเจอมอนสเตอร์เข้ามาโจมตีพร้อมกัน 2 ตัวอย่าพึ่งรีบใช้สกิลจัดการพวกมันสักตัวก่อนแล้วถึงค่อยใช้」
「โอเค ฉันจะลองดู ตอนนี้ฉันคิดว่าเราไม่ควรย้อนกลับไปเพราะมันจะทำให้เราเสียเวลา เราควรลงอล่ามอนสเตอร์ในเขตนี้ดูก่อน」
「อืม…มันเป็นคำแนะนำที่ดีสำหรับคนที่ชอบไปตายแบบเธอ…」
「แน่นอน!? ตอนนี้ฉันดูฉลาดขึ้นมาบ้างยัง」
「เธอคิดไปเอง」
เขตพื้นที่「north area」ค่อนข้างใหญ่ ... เมื่อยูมีร์บอกว่าเราอาจจะเสียเวลาเมื่อต้องย้อนกลับไป ผมคิดว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นถูกต้อง
หลังจากการตายหลายๆรอบ ดูเหมือนจะทำให้เธอคิดได้สักที
ดังนั้นพวกเราทั้งคู่จึงตัดสินใจที่จะล่ามอนสเตอร์ในเขตนี้ต่อ
「เธอต้องจำไว้นะยูมีร์ ถ้าหากพลาดตายขึ้นมาตอนนี้เราเหลือ น้ำศักดิ์สิทธิ์ ขวดสุดท้ายแล้วถ้าหากใช้ไปฉันจะให้พวกเรากลับทันทีโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น แต่ก่อนหน้านั้นหากเธอไม่พลาดท่าตายเลยเราจะยังคงฟาร์มอยู่ที่นี้ต่อ เข้าใจรึเปล่า」
「โอ้ นั่นหมายความว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับฉันสินะ!? 」
「หากเป็น「อัลมิราจ」ฉันมันใจว่าเธอสามารถฆ่ามันได้ด้วยดาบเดียว แต่เธอต้องระวังการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของมันด้วย อย่าประมาทเหมือนก่อนหน้านี้」
「อิม เข้าใจแล้ว! 」
หลังจากนั้นการแสดงออกของยูมีร์ก็เปลี่ยนไปเธอไม่มีท่าทางขี้เล่นหลงเหลืออยู่อีกแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเริ่มจริงจังการกับการต่อสู้สักที
เริ่มแรกพวกเราไปล่า「ก๊อบลิน」กันก่อนโดยการค่อยๆลากมันออกมาทีละตัว2ตัว ยูมีร์ที่เริ่มเอาจริงการเคลื่อนไหวของเธอแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จากมีพลากถูกโจมตีไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหลังจากผ่านไปไม่นาน ดูเหมือนว่าต่อให้มีก๊อบลิน 2 ตัวรุมเธอก็ไม่สามารถสู้กับยูมีร์ได้แล้วผมจึงตัดสินใจพายูมีร์ไปลองสู้กับ「อัลมิราจ」โดยตอนแรกผมบอกให้ยูมีร์ลากมันมาก่อนตัวนึงแล้วอย่าพึ่งฆ่าให้ค่อยๆหลบการโจมตีของมันไปเรื่อยๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดดูเหมือนว่าความเร็วของยูมีร์จะเริ่มตามมันทันแล้วสายตาของเธอเริ่มคุ้นชินกับความเร็ว
เลเวลของพวกเราเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว 13,14,15 …เมื่อผมเห็นว่าเลเวลของเราใกล้จะอัพเป็นเลเวล 16 อาวุธของพวกเราก็ใกล้จะพังเพราะตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาพวกเราต่อสู้กับมอนสเตอร์อย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพักเลย ถึงแม้งอาวุธจะมีความทนทานอย่างมาก แต่มันก็มีขีดจำกัดของมัน
หลังจากถึงเลเวล 15 ค่าสเตตัสของพวกเราทั้งคู่ก็สูงพอที่จะสามารถต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มได้อย่างไม่ยากเย็น
หลังจากสังหารมอนสเตอร์ตัวสุดท้ายลงไปได้พวกเราก็เก็บไอเทมที่ดรอปจากมอนสเตอร์และหยุดพักกันครู่นึง
「พวกเราทำได้แล้ว…มันน่าทึ่งมาก」
「ใช่! ฉันเห็นแล้ว!?」
「จะกี่ครั้งฉันก็ยังไม่ชินกับเธอตอนที่มีสมาธิขนาดนี้」
ที่จริงแล้วมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผมเคารพในตัวของยูมีร์อย่างลับ ๆ มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
ผมควรจะเรียกมันว่าพลังแฝงหรืออะไรแบบนั้นได้รึเปล่า มันเหมือนพลังที่จะปรากฎขึ้นเมื่อยูมีร์ตั้งใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่างจากใจเธอจริงๆ ความมุ่งมั่น แรงผลักดัน อะไรก็ตามมันทำให้อยู่มีร์ในขณะนั้นกลายเป็นคนอีกคนนึงที่ทำให้ผมทึ่งตลอด แต่ผมก็ไม่เคยพูดกับเธอในเรื่องนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ด้วยเหตุนี้ในช่วงเวลาปกติก็อย่างที่พวกคุณเห็น เธอมักเป็นคนประมาท ติดเล่นและไม่ค่อยจริงจังกับอะไรก็ตามที่ทำให้ชีวิตของเธอยุ่งยาก...
「อย่างไรก็ตามในตอนนี้ความทนทานของอาวุธได้มาถึงขีดจำกัดของมันแล้ว พวกเราควรกลับไปที่หมู่บ้านและให้ชายชราซ่อมแซมให้กับพวกเราพวกเขา」
「นายพูดถูก แต่ว่านะ..ไฮน์โดะ ฉันรู้สึกว่าฉันยังอยากที่จะสู้กับพวกมอนสเตอร์ต่ออยู่เลย มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมากๆ」
「ได้สิ พวกเราจะรีบกลับมาที่...」
* ดึง ดึง ดึง *
「…นี่ยูมีร์ เธอได้ยินเสียงอะไรรึเปล่า」
「ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน มันคืออะไร - 」
เสียงนั้นยังคงดังอยู่และมันก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย
เกิดแรงสั่นสะเทือนทำให้มันชัดเจนว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่
มันไม่ใช่เสียงที่มอนสเตอร์แถวนี้จะทำได้
「โฮกกกกก !!!」
「มันออกมาแล้ว! นั้น「อ๊อก」 เลเวล 20! มอนสเตอร์ระดับบอสเราสู้มันไม่ได้แน่นอน! 」
「 ถ-ถอย! ถอยก่อน!」
อ๊อกมอนสเตอร์ที่มีความสูงถึงสามเมตร มันเหวี่ยงก้อนเหล็กเขาดจมตีพวกเราที่กำลังหนีอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ก้อนเหล็กสัมพัสกับพื้นดิน มันแตกกระจายอย่างรุนแรง ...
「หลบเร็ว! บ้าเอ้ย HP ของฉันลดลงได้ไง! แค่เศษหินบนพื้นก็นับเป็นการโจมตีงั้นหรอ? 」
「ไฮน์โดะ! ฉันเร็วกว่านาย เดี๋ยวฉันจะทำหน้าที่เเป็นตัวล่อให้เอง! 」
「เธอบ้าไปแล้วหรอ หยุดเลย! 」
「ด้วยความทนทานที่เหลืออยู่มันน่าจะพอที่จะฟันได้อีกหนึ่งครั้ง ชิมนี้หน่อยเป็นไง! 」
ยูมีร์พุ่งย้อนกลับไปหาอ๊อกพร้อมกับใช้สกิล 「 Slash 」ฟันเข้าไปที่แขนของอ๊อก
HP ของอ๊อกนั้นลดลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เนื่องจากยูมีร์ไม่สามารถดึงดาบออกจากแขนของอ๊อกได้ ทำให้ร่างของเธอห้อยอยู่กลางอากาศ
「อ-เอ๊ะ?」
「ปล่อยดาบไป! 」
ผมร้องบอกยูมีร์พร้อมกัยใช้สกิลใหม่ที่พึ่งได้รับมา「Guard up」เพื่อเพิ่มพลังป้องกันให้กับเธอ
อ๊อกแกว่งแขนที่ถูกฟันเพื่อสะบัดดาบกับยูมีร์ให้หลุดออกไป...
「โฮกกก!」
ร่างของอยู่มีกระเด็นลอยออกมาจากแรงสะบักของอ๊อก ทันทีที่มันเห็นยูมีร์ลอยอยู่กลางอากาศมันรีบเหวี่ยงก้อนเหล็กใส่ยูมีร์อย่างรวดเร็ว
โดยปกติแล้วเธอไม่มีทางที่จะหลบการโจมตีกลางได้อย่างแน่นอน
「ย๊ากก!」
「เธอกำลังทำอะไร?!」
ยูมีร์ที่ลอยอยู่กลางอากาศเมื่อเห็นการโจมตีของอ๊อกพุ่งเขามาเธอรีบยกดาบขึ้นเพื่อป้องกัน
ยูมีร์สามารถป้องกันการโจมนี้ได้ก็จริงแต่ร่างของเธอก็ยังลอยไปตามแรงเหวี่ยงของอ๊อก ร่างของยูมีร์เริ่มกลิ้งไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับ HP ของเธอที่ลดลงจนหมดลง
สกิลนับสนุนของผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย…รอสักครู่มันไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องนั้น!
ทิศทางที่ยูมีร์กระเด็นไปนั้นห่างจากอ๊อกพร้อมสมคสรและมันน่าจะเป็นระยะที่เราทั้งคู่สามารถหนีได้
ผมรีบวิ่งไปทางร่างของยูมีร์ก่อนที่จะรีบเท「น้ำศักดิ์สิทธิ์」ขวดสุดท้ายและเริ่มวิ่งในขณะที่อุ้มร่างของยูมีร์อย่างช้าๆ
「เจ็บจังเลย! ไฮน์โดะ นายเป็นยังไงบ้าง!? 」
「อย่าพึ่งถามตอนนี้เลย! ตอนนี้เราต้องหนีไปให้ได้ก่อน ! -บ้าเอ้ย! นี่มันน่ากลัวเกอนไปแล้ว! 」
อ๊อกที่อยู่ด้านหลังยังคงวิ่งไล่พวกเขาพร้อมกับเหวี่ยงก้อนเหล็กไปมา
ผมยังคงต้องวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ... จนในที่สุดดูเหมือนว่าเราจะวิ่งออกจากระยะของอ๊อกแล้วมันก็หยุดวิ่งตามพวกเรา
แต่พื้นที่ที่เรายืนอยู่ตอนนี้คือเขต 「 Homa Plains」…นั้นหมายความว่าขอบเขตของมันคือพื้นที่เขต「ทางเหนือ」!!…
ผมดีใจมากที่ไม่มีผู้เล่นคนใดในเส้นทางของเรา
ดูเหมือนว่าผู้เล่นโดยเฉลี่ยยังคงอยู่ในพื้นที่ 「ป่า Dondery」 และ 「 Homa Plains」
「มันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าใช่มั้ยฮะ…ไฮน์โดะ」
「ฮ่า ๆ ๆ …ดีแค่ไหนแล้วที่ตายไปแค่ครั้งเดียว! ดูเหมือนผู้พัฒนาเกมจะไม่อยากให้ผู้เล่นเบื่อกับการต่อสู้กับมอนสเตอร์ตอนเริ่มต้นเกมสินะ ... มันดูเหมือนหนึ่งในมอนสเตอร์นักฆ่ามือใหม่!」
「ดูเหมือนว่าฉันจะตายและทำให้เป้าหมายของผู้พัฒนาเกมสมหวังสินะ! 」
「เอาจริงๆ ถ้าตอนนั้นเธอยอมปล่อยมือจากดาบตั้งแต่แรก ฉันว่าเธออาจจะไม่ตายด้วยซ้ำ! ทำไมเธอถึงไม่ยอมปล่อยดาบละ?」
「ฉันจะทิ้งอาวุธชิ้นแรกที่นายสร้างได้ไงละ! ฉันจะไม่ดาบเล่มนี้เด็ดขาดแม้ว่าฉันจะตาย!」
「เอ๊ะ…เพราะแบบนั้นเองหรอ …ฮ่า ๆ ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงข้อมูลเกม แต่เธอ.…」
「หื้ม? ไฮน์โดะเมื่อกี้นายจะพูดว่าอะไรนะ!!」
「พูดอะไไร ฉันยังไม่ทันได้พูดอะรเลยนะ」
「?」
ดูเหมือนเธอจะรู้สึกได้ว่ากำลังโดนผมว่า ... แต่ถ้าเธอบอกว่านั่นเป็นเหตุผล ผมก็คงต่อว่าอะไรเธอไม่ได้ละเนอะ
…นี้อาจจะเป็นการต่อสู้ที่ตื่นเต้นที่สุดตั้งแต่เริ่มเล่นเกมนี้มา
ตอนนี้ทั้งเรี่ยวแรงทั้งหมดก็ได้ถูกใช้ไปตอนวิ่งนี้อ๊อกแล้วรวมถึงความทนทานของอาวุธก็ถึงขีดจำกัดแล้วด้วยดังนั้นพวกเราจึงตัดสินใจกลับไปที่หมู่บ้าน
ดังนั้นเราพวกเราจึงเดินทางกลับมายัง「 หมู่บ้านAltrowa 」
เมื่อมาถึงหมูบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนได้แล้ว
ยูมีร์ดูเหมือนยังอยากที่จะออกไปล่ามอนสเตอร์ต่อ เธอจึงหันมาถามผม
「ไฮน์โดะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนหรอ」
「ใช่ วันนี้เราควรพีกผ่อนก่อน ยังงเธก็อย่าลืมไปซ่อม....」
「บี๊ป บี๊ป บี๊ป มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายของผู้ใช้งาน!」
「VRX3500 จะบังคับให้ปิดใน 5 วินาที」
「5,4, ...」
อะไรกัน มีบางอย่างผิดปกติ !?
「 ยูมีร์ จู่ๆก็มีเสียงเตือนจากอุปกรณ์ VR ด้วยเหตุผลบางอย่าง! 」
「ฮะ! … นายอย่าบอกฉันว่านายลืมล็อคห้อง」
ขณะที่ผมกำลังจะบอกเธอว่าผมไม่ด้ล๊อกประตูร่างของผมก็ค่อยๆหายไป
... การเชื่อมต่อถูกยกเลิก....
หลังจากได้ยินข้อความนั้นจิตสำนึกของผมก็ถูกตัดขาดจาก TB
