ตอนที่ 389 จริง ๆ แล้วไม่ใช่คนใจดี
ตอนที่ 389 จริง ๆ แล้วไม่ใช่คนใจดี
เด็กสี่ขวบคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงคนแคระ ซึ่งใบหน้าของเขาก็หยุดเติบโตไปพร้อมกับร่างกายของเขา
เฟิงหยูเฮงมองออกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ขณะที่นางตรวจใบหน้าของคนแคระ คนแคระฉลาดและดึงแขนของเขากลับไปทันที พร้อมหันไปกอดคอของเหยาซื่อ เขาทำสิ่งที่เด็กพูด และตะโกน “พี่สาวน่ากลัวมาก ข้าต้องการหาท่านแม่” พูดอย่างนี้น้ำตาก็เริ่มไหล
เหยาซื่อรีบกอดเขาและดุอย่างเฟิงหยูเฮง “อย่าทำให้เขากลัว พ่อและแม่ของเด็กคนนี้ถูกฆ่าทั้งคู่ เราไม่สามารถทิ้งเขาไว้ตามลำพังและเพิกเฉยเขาได้”
เฟิงหยูเฮงเป็นห่วงเกี่ยวกับเรื่องนี้ และพูดกับเหยาซื่ออย่างไร้ประโยชน์ “ช่วยเขาก็เพียงพอแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านแม่จะต้องการพาเขาเข้าไปเลี้ยงด้วย?”
“นั่นเป็นไปได้ !” ดวงตาของเหยาซื่อมีความคาดหวังเล็กน้อย “การที่เราพบกันก็เป็นโชคชะตาเช่นกัน อาเฮง เจ้าจะใจร้ายแบบนี้ไม่ได้”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและมองเหยาซื่อ ในขณะที่พูดความจริง นางรู้สึกเศร้าใจมาก นับตั้งแต่กลับไปที่คฤหาสน์เฟิง นางก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อต่อสู้กับตระกูลเฟิงเพื่อปกป้องมารดา ละน้องชายของนาง แม้แต่การหย่าร้างของเหยาซื่อก็เป็นผลมาจากการที่นางขอความเมตตาจากฮ่องเต้ เป็นผลให้มารดาของนางมองนางว่าเป็นคนก้าวร้าว
นางไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน และกล่าวว่า “ถ้าข้าไม่ใช่คนใจร้าย เราคงถูกคฤหาสน์เฟิงฆ่าไปนานแล้ว !”
เหยาซื่อรู้ว่านางพูดแรงไปและรู้สึกเสียใจ แต่เฟิงหยูเฮงได้สั่งให้วังซวนไปแย่งเด็กไปจากอ้อมกอดของนาง เสียงกรีดร้องของเด็กดังเข้ามาในหูของนาง นางทนไม่ได้อย่างแน่นอน หัวใจของนางแตกสลาย
นางไม่สนใจความรู้สึกของเฟิงหยูเฮง และลุกขึ้นกล่าวว่า “ข้าจะพาเด็กคนนี้กลับไปอย่างแน่นอน หากเจ้ารู้สึกว่าเด็กคนนี้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลไม่เหมาะสม ข้าจะพาเขาไปอยู่ในโรงเตี๊ยม เมื่อเจ้าทำธุระเสร็จ ข้าจะพาเขาไปที่เสี่ยวโจว”
“ท่านฮูหยิน !” วังซวนไม่สามารถทนฟังต่อไปได้ “คฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลเป็นบ้านของท่านฮูหยินเช่นกันนะเจ้าคะ”
“แต่ข้าไม่มีสิทธิ์นำเด็กคนนี้เข้าไป” ในที่สุดเหยาซื่อก็กลับมามีแรงโต้เถียงกับเฟิงหยูเฮง ในที่สุดนางปฏิเสธที่จะยอมถอย
เมื่อมองไปที่มารดาของนาง เฟิงหยูเฮงก็เริ่มหัวเราะ แม้ว่านางจะดูคล้ายกันมาก แต่เหยาซื่อก็ไม่ใช่มารดาที่ล่วงลับไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน นางเข้ายึดเจ้าของร่างเดิม และการเปลี่ยนแปลงไม่สามารถหลบหนีสายตาของมารดาของนาง เหยาซื่อสังเกตมานานแล้วว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แม้กระนั้นนางทนตลอดเวลา และไม่พูด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ค่อนข้างอดทนกับเฟิงหยูเฮง
“ท่านแม่” นางกล่าว “ถ้าท่านแม่เข้มแข็งได้ถึงเพียงนี้เมื่อเผชิญหน้ากับตระกูลเฟิงในตอนนั้น คงไม่มีความจำเป็นที่เราสามคนจะต้องถูกส่งไปยังภาคตะวันตกเฉียงเหนือและทนทุกข์ทรมานมานานหลายปี ตอนนี้ท่านแม่มีความสามารถแล้ว ท่านแม่สามารถปกป้องเด็กคนนี้ที่ไม่รู้จัก ย้อนกลับไป ทำไมท่านแม่ไม่ทำตัวเหมือนตอนนี้ และปกป้องข้าและจื่อหรูล่ะ” คำพูดของนางเย็นชา และไม่ได้มีร่องรอยของความรู้สึก “ลืมมันไปเถอะ ถ้าท่านแม่ต้องการที่จะพาเขาไป จงเก็บเขาไว้ เขายังสามารถอยู่กับท่านแม่ที่คฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑล นั่นไม่ได้เป็นเพียงคฤหาสน์ของข้า แต่เป็นบ้านของท่านแม่ด้วย” การพูดแบบนี้นางหันกลับ และเดินไปที่รถม้า ในขณะที่เดินนางกล่าวว่า “วังซวน ร่างกายของท่านแม่อ่อนแอ ให้เด็กคนนั้นไปนั่งกับเรา”
เหยาซื่อเห็นว่าในที่สุดนางก็เห็นด้วย และถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นนางก็แนะนำคนแคระให้ไปกับวังซวน แม้ว่าคนแคระไม่ต้องการ เขาก็รู้ว่าความสามารถในการอยู่รอดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเขาจึงเชื่อฟังวังซวนและเดินไปที่รถม้า
เหยาซื่อมองพวกเขาเข้าไปในรถม้า และในที่สุดก็ฉิงหลานช่วยให้นางกลับไปที่รถของนางเอง หลังจากรถม้าเริ่มเดินทางอีกครั้ง นางจึงถามฉิงหลานว่า “นางโกรธข้าหรือ ?”
“ท่านฮูหยินกำลังพูดถึงคุณหนูใช่หรือไม่เจ้าคะ ?” ฉิงหลานปลอบใจนางอย่างรวดเร็ว“นั่นเป็นไปได้อย่างไร ? คุณหนูคิดว่าท่านฮูหยินดีที่สุด นางไม่ต้องการพาเด็กคนนั้นไปเพราะมันอันตราย ท่านฮูหยินอย่าคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเจ้าค่ะ”
“ข้าคิดมากเกินไปหรือ ?” เหยาซื่อพูดกับตัวเอง “จื่อหรูและข้าเป็นภาระของนาง ใครจะรู้อาจมีวันหนึ่งที่นางหงุดหงิดและไม่ต้องการที่จะแบกรับความรับผิดชอบเหล่านี้ และเพิกเฉยต่อพวกเรา”
ฉิงหลานค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่นางพูด ขณะที่นางปลอบเหยาซื่อซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะกลัวว่าเหยาซื่อจะพูดอะไรที่รุนแรงเกินไป หากคุณหนูรองได้ยิน จะเกิดอะไรขึ้นถ้านางโกรธแค้น ?
นางจะรู้ได้อย่างไรว่าแม้เฟิงหยูเฮงจะไม่ได้ยิน นางก็สามารถเดาได้ว่าเหยาซื่อกำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากสถานการณ์ติดยาเปลี่ยนวิญญาณ นิสัยของเหยาซื่อได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน ตอนนี้คนที่มีจิตใจอ่อนแอแบบนี้เข้าใจวิธีต่อต้าน ซึ่งการต่อต้านนี้ควรเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่บุตรสาวของนางเอง
เฟิงหยูเฮงไม่มีความสุขและนั่งถัดจากซวนเทียนหมิงในรถม้า คนแคระนั่งข้างหวงซวนและวังซวน และดูเหมือนจะเชื่อฟังมาก แต่เขาก็ยังคงมองดูอยู่ตลอดการเดินทางแม้จะหยุดมองเข่าของซวนเทียนหมิงเป็นเวลานาน
แม้ว่าหวงซวนจะไม่ออกจากรถ แต่นางก็เห็นภาพทั้งหมดจากรถม้า ตอนนี้นางยังไม่มีความประทับใจที่ดีต่อคนแคระคนนั้นเลย เมื่อเห็นดวงตาของเขาเร่าร้อน นางตำหนิเขาอย่างรุนแรง “เจ้ากำลังมองหาอะไรอยู่ ? หากดวงตาของเจ้ายังคงสอดส่ายไปทั่ว อย่าตำหนิข้า ข้าจะควักตาของเจ้าออกมา !”
คนแคระแกล้งทำเป็นตัวสั่นและกำลังจะร้องไห้ อย่างไรก็ตามเขาได้ยินซวนเทียนหมิงพูดว่า “องค์ชายผู้นี้เกลียดการเห็นผู้คนร้องไห้ต่อหน้าข้า” ขณะที่พูดสิ่งนี้เขาเริ่มเล่นแส้ของเขา จากนั้นเขาจ้องมองที่คนแคระแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้าก็ลองทำดู ดูว่าองค์ชายผู้นี้สามารถหั่นครึ่งเจ้าได้ด้วยการสะบัดแส้”
วังซวนรู้สึกว่ามันรุนแรงเกินไป แม้ว่าเด็กคนนี้จะทำให้คุณหนูรองไม่พอใจ เขายังเด็กและไม่เข้าใจ นางไม่กล้าพูดอะไรกับซวนเทียนหมิง ดังนั้นนางจึงดึงมือของคนแคระแล้วพูดอย่างใจเย็น “มานั่งข้างข้า”
คนแคระหยุดทำปากยื่นด้วยความกลัวซวนเทียนหมิง แต่น้ำตาไหลไม่กล้าออกมา เฟิงหยูเฮงหันไปเผชิญหน้ากับซวนเทียนหมิงและกระซิบบอกว่า “เขาไม่ใช่เด็ก มันเป็นคนแคระที่มีร่างกายและรูปร่างที่ไม่เหมาะสมกับอายุ”
ซวนเทียนหมิงไม่ได้ประหลาดใจมากนัก แต่ก็พยักหน้า จากนั้นเขาก็มองคนแคระและรู้สึกงุนงงเล็กน้อยถามว่า “เจ้ารู้สึกร้อนหรือไม่ ?”
ทุกคนก็สังเกตเห็นว่าหน้าผากของเด็กคนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ แม้ว่าเขาจะควบคุมมัน แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้ปรากฎบนผิวของเขา
วังซวนขมวดคิ้ว “ถึงแม้จะเป็นฤดูร้อน ลมก็พักเย็นสบาย ไม่ร้อนนะเจ้าคะ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาทันใด นางมองที่ซวนเทียนหมิงและเห็นเขาพยักหน้าให้นาง จากนั้นนางก็พูดว่า “เรารู้สึก แต่สำหรับคนที่คุ้นเคยกับอุณหภูมิที่เย็นกว่า มันก็ร้อนจนทนไม่ได้จริง ๆ”
เมื่อได้ยินแบบนี้คนแคระก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็หันหน้าหนีและไม่ได้มองเฟิงหยูเฮง
นางเอนหลังอย่างเกียจคร้านในรถม้า และนั่งด้วยขาข้างหนึ่งข้ามอีกด้านหนึ่ง อย่างไรก็ตามการจ้องมองของนางไม่เคยทิ้งจากคนแคระ
วังซวนเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและจ้องมองนางอย่างสงสัย ไม่มีสิ่งใดที่เฟิงหยูเฮงทำได้เพื่ออธิบายเรื่องของคนแคระนี้ทันที ดังนั้นนางจึงพูดกับนางสองคำ: เฉียนโจว
วังซวนตกใจ วังซวนยังเห็นสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดแบบไม่ออกเสียงและเอื้อมไปจับคนแคระโดยไม่รู้ตัว แม้กระนั้นนางก็หยุดวังซวน “อารมณ์ของเจ้าเปลี่ยนได้ง่าย เจ้าสามารถทำตามที่เจ้าชอบเมื่อเราลงจากรถ แต่อย่าแตะต้องเด็กตอนนี้” พูดอย่างนี้นางให้มองหวงซวนและวังซวนเป็นเชิงบอกใบ้ นางยิ้มนั่งลงที่อีกด้านหนึ่งของคนแคระ วางคนแคระระหว่างพวกเขา
รถม้ายังคงวิ่งต่อไป ผ่านไป 2 ชั่วยาม พวกเขาออกจากภูเขาและเริ่มได้ยินเสียงของแม่น้ำ
เฟิงหยูเฮงพูดว่า “แม่น้ำที่เราใกล้จะเห็นนั้นเป็นแม่น้ำที่ข้าคุ้นเคย ปัญหาแรกที่ข้าพบหลังจากกลับไปเมืองหลวงคือเมื่อข้าถูกบังคับให้กระโดดลงแม่น้ำ ใช่หรือไม่ วังซวน ?”
วังซวนผงกศีรษะ “เจ้าค่ะ ขอบคุณองค์ชายเจ็ดที่ช่วยชีวิตเรา คุณหนูต้องการพักผ่อนริมแม่น้ำหรือไม่เจ้าค่ะ” นางสามารถเห็นสิ่งที่เฟิงหยูเฮงคิด
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ดี ! เราเดินทางมานานแล้ว เราควรพักผ่อนสักพัก”
ขณะที่พวกเขาพูด เสียงแม่น้ำก็ชัดเจนขึ้น วังซวนเดินออกจากรถม้าและไปแจ้งคนขับ จากนั้นคนขับตะโกนไปที่รถม้าคันข้างหน้า และรถม้าทั้งสองนั้นก็ตรงไปที่แม่น้ำ ไม่นานพวกเขาก็หยุด
หวงซวนใช้ความคิดริเริ่มในการเอาคนแคระออกจากรถ จากนั้นเฟิงหยูเฮงจึงผลักรถเข็นของซวนเทียนหมิง ในอีกด้านหนึ่งฉิงหลานช่วยเหยาซื่อลงจากรถของนาง
เมื่อเห็นเหยาซื่อ คนแคระอยากจะไป อย่างไรก็ตามหวงซวนไม่ยอมปล่อย เขาพยายามอย่างไร้ผลสองสามครั้งจากนั้นก็เริ่มตะโกนว่า "ท่านแม่ ! ท่านแม่ ! "
ซวนเทียนหมิงเตือนเขา "เจ้าสามารถกินอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าไม่สามารถพูดได้ตามที่เจ้าต้องการ และเจ้าไม่สามารถเรียกคนที่ต้องการว่าท่านแม่ได้ มารดาของเจ้าคือใคร ? "
เหยาซื่อได้ยินคำเหล่านี้ด้วย นางกล้าที่จะเถียงเฟิงหยูเฮง แต่นางไม่กล้าเถียงกับซวนเทียนหมิง นางจึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน นางเดินไปรับเด็กจากมือของหวงซวน
หวงซวนมองที่เฟิงหยูเฮง เมื่อเห็นว่านางส่ายหัวเล็กน้อย นางรีบถอยหลังไปไม่กี่ก้าวและพูดว่า “ท่านฮูหยิน เด็กคนนี้สกปรก ข้าจะพาเขาไปอาบน้ำก่อนเจ้าค่ะ ! เราจะมอบเขาให้กับท่านฮูหยินเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”
เหยาซื่อไม่มีความสุข รู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงควบคุมนางไม่น้อย แต่นางไม่ได้ตระหนักว่าก่อนที่นางจะได้รับผลกระทบจากยาเปลี่ยนจิตวิญญาณ เฟิงหยูเฮงควบคุมนาง นางรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของหลักการ และนางก็ค่อนข้างมีความสุขที่ได้ฟังการเตรียมการของบุตรสาวของนาง นับตั้งแต่นางได้รับผลกระทบจากยาเปลี่ยนวิญญาณ แม้ว่าตอนนี้นางสบายดีแต่อารมณ์ของนางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย การเปลี่ยนแปลงนี้เป็นสิ่งที่แม้แต่ฉิงหลานก็สามารถสังเกตเห็นได้ อย่างไรก็ตามนางไม่เคยสังเกตเห็นความแตกต่างเลย
เฟิงหยูเฮงผลักซวนเทียนหมิงไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย นางหยุดเมื่อพวกเขาไปถึงฝั่งแม่น้ำ นางหยิบหินที่สูงขึ้นไปเล็กน้อยแล้วนั่งลงพูดเสียงดังว่า “มันยอดเยี่ยมจริง ๆ” เมื่อพูดอย่างนี้นางเหลือบมองไปที่คนแคระ หัวของเขาก็ยังเปียกเหงื่อ นางยิ้มและถามว่า “เจ้าไม่เคยเจอฤดูร้อนใช่หรือไม่ ? เจ้ามีปัญหาอย่างแท้จริง มันเป็นวันที่ร้อนมาก แต่เจ้าต้องเล่นละครที่เต็มไปด้วยพิรุธ แค่คิดเกี่ยวกับมันทำให้ข้าหมดแรง”
คนแคระมองที่เฟิงหยูเฮงอย่างระมัดระวัง แล้วจึงก้มศีรษะลงเพื่อแสร้งทำโศกเศร้า
หวงซวนแค่นเสียงเย็นชาแล้วเหวี่ยงเขาลงไปที่พื้น คนแคระที่ถูกจับไม่ได้เตรียมตัวและล้มลงกับพื้น ฤดูใบไม้ร่วงนี้ค่อนข้างหนัก และเขาสูญเสียฟันหน้าทั้งสองของเขาไปด้วย
เหยาซื่อกรีดร้องและวิ่งไปข้างหน้า นางอุ้มเด็กที่ล้มลงกับพื้น จากนั้นนางก็ตะโกนใส่หวงซวน “เจ้าเป็นบ่าวรับใช้แบบไหนกัน เจ้าทำเกินไปแล้ว !” จากนั้นนางก็มองลงมาและเห็นว่าฟันหน้าของเด็กหายไป หัวใจของนางเจ็บปวดอย่างมาก “เจ้าอยู่กับคุณหนูนานเกินไป เจ้ากลายเป็นคนก้าวร้าว เด็กคนนี้ยังเด็ก เจ้าทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ?”
ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงยืนขึ้นทำให้เหยาซื่อสั่นด้วยความกลัว ขณะที่นางเดินไปหานาง เอื้อมมือออกไปและใช้แรงผลักคนแคระออกไปด้านข้าง
คนแคระร้องไห้เพราะความเจ็บปวดที่ฟันของเขา ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงดึงออกมาความกลัวทำให้เขากลืนเสียงร้องของเขา
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ท่านแม่อย่ากังวลเลย ข้าเห็นว่าเด็กคนนี้มีเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและพาเขาไปที่แม่น้ำเพื่อให้เขาอาบน้ำ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางไม่รอให้เหยาซื่อตอบโต้ ลากคนแคระออกไป เมื่อมาถึงด้านข้างของแม่น้ำ นางจับเขาไว้ในแม่น้ำ เมื่อนางนำเขาขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เพียงแต่เขาไม่สะอาด แต่ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยโคลน
ในที่สุดคนแคระก็ไม่สามารถทนได้ และทันใดนั้นก็หันไปเผชิญหน้ากับเฟิงหยูเฮง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและเส้นเลือดปูดขึ้นที่ขมับของเขา
เฟิงหยูเฮงหัวเราะทันที “อะไรกัน ? เจ้าไม่สามารถอาบน้ำที่ข้างแม่น้ำได้หรือ ? เช่นนั้นองค์หญิงแห่งมณฑลนี้จะพาเจ้าไปที่กลางแม่น้ำเพื่อเจ้าอาบน้ำ”
หลังจากพูดแบบนี้นางก็คว้าคอของคนแคระแล้วก็กระโดดขึ้น ด้วยการใช้พลังภายในที่นางเรียนรู้ เพียงครู่เดียวนางก็บินตรงไปที่กลางแม่น้ำ
เหยาซื่อตกใจและหวังว่านางจะกลับมาอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามนางพบว่าดูเหมือนว่าเฟิงหยูเฮงจะดูไม่มั่นคง นางหมุนไปรอบ ๆ 2 ครั้งในอากาศ และคนที่อยู่ในมือของนางก็หมุนวน 2 ครั้ง เสียง "ตู้ม" ดังมาเมื่อเฟิงหยูเฮงโยนคนแคระลงไปในแม่น้ำ
