EH12 แรงงานที่ไม่ธรรมดา
เวลาเที่ยงคืน ทหารของจักรวรรดิชี่หลิงที่เดินทางมาจากดาวแม่ก็มาถึง แพนโดร่าทำให้หน้าที่ส่งสัญญาณ ชี้ตำแหน่งให้คนเหล่านั้นลงจอดโดยที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
ผมของแพนโดร่ากลายสภาพเป็นเหมือนผลึกใส ร่างกายของเธอก็เริ่มเปล่งแสงสีฟ้าเรืองรอง ดูเหมือนพวกมนุษย์ต่างดาวตัวฟ้า ทำเอาผมที่มองอยู่ไกลๆตาค้าง
ยิ่งเวลาผ่านไป แสงที่เปล่งออกจากร่างแพนโดร่าก็เริ่มสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งกินวงกว้างกว่า 10 เมตร
“ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี” ผมถอนหายใจ
ผมเฝ้ามองแพนโดร่าตาไม่กระพริบ เพราะกลัวจะพลาดโอกาสสำคัญไป ในช่วงเวลานั้น รอบๆข้างแพนโดร่าเริ่มมีเงาของคนปรากฏขึ้นช้าๆ
ไหนบอกว่ามี 300 คน?
ตอนนี้มีเงาร่างแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ปรากฏตัว
“หมดแล้วเหรอ!” ผมถามเบาๆ
“พี่..” แพนโดร่าพูดเบาๆ “หลังจากนี้แสงจะแรงมา ห้ามมองนานๆเด็ดขาด”
แล้วเงาร่างคนพวกนั้นก็เปล่งแสงมากขึ้น
ผมหันหลังกลับ เพราะตอนนี้แสงมันเริ่มสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ
“แพนโดร่า นี่มันเกือบ 10 นาทีแล้ว ทำไมพวกนั้นยังไม่มาอีก!”
แพนโดร่าไม่ยอมตอบ ดูเหมือนเธอกำลังตั้งใจอยู่
“ถึงแล้ว!” จู่ๆเธอก็พูดขึ้น ผมรีบมองรอบๆสังเกตุว่ามีคนมาหรือเปล่า
ทันทีที่สิ้นเสียงเธอ เส้นแสงหลากสีฉายลงมาจากท้องฟ้า ผู้คนจำนวนหนึ่งทยอยลงมาตามเส้นแสง เมื่อทั้งหมดลงมาถึง คนพวกนั้นก็โค้งคำนับให้ผมและยืนนิ่งอยู่กับที่
คนเหล่านั้นสวมเกราะสีเงินระยิบระยับ เมื่อผมเข้าไปใกล้ ความรู้สึกแรกที่ได้คือผมรู้สึกเหมือนมีอำนาจอยู่ในมือ
เทคโนโลยีของจักรวรรดิชี่หลิงน่ากลัวมาก แค่ทหารที่มาคนเดียว ก็มีพลังทำลายล้างมากพอที่จะถล่มศูนย์บัญชาการของศัตรูได้ ผมดีใจที่ไม่ได้เป็นศัตรูกับคนพวกนี้
แพนโดร่าคืนสภาพปกติ เธอเดินมาข้างตัวผมเงียบๆ ร่างกายของเธอแผ่ความร้อนจนน่าตกใจ จนผมหันมอง ผมเห็นเสื้อผ้าของเธอขาดรุ่ยไปกับความร้อน
ผมยืนเงียบอยู่ประมาณ 5 นาที ก่อนหันพูดกับแพนโดร่า “แพนโดร่า… เธอไม่พูดอะไรกับพวกนั้นหน่อยเหรอ? ผมไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร...”
เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินมาข้างหน้าผม ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับที่ผมรู้จัก และทำให้ผมตกตะลึง
บรรยากาศของเธอตอนนี้เหมือนกับผู้ที่เป็นหัวหน้าทัพมาก
เธอเริ่มชูมือขวาสูงขึ้น
ทหารจักรวรรดิที่อยู่ข้างหน้ายืนตรง
“เพื่อจักรวรรดิ!” จู่ๆแพนโดร่าก็ตะโกนขึ้น แต่เสียงน่ารักๆของเธอกลับน่าดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก
“เพื่อจักรวรดิ!” เหล่าทหารเปล่งเสียงอย่างภาคภูมิจนกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า
“เพื่ออิสระ!” แพนโดร่าตะโกนอีกครั้ง ตอนนี้เธอดูฮึกเหิมมาก
“เพื่ออิสระ!”
เฮ่ เฮ่ เฮ่…
ผมถึงกับพูดไม่ออก
“โลกใบนี้จะกลายเป็นอาณาเขตใหม่ของจักรวรรดิ!”
ทหารสีทำหน้านิ่งๆเปล่งเสียงดังสนั่น “โลกใบนี้จะกลายเป็นอาณาเขตใหม่ของจักรวรรดิ”
เฮ่… เฮ่.... เฮ่…
ผมรีบเอามือปิดปากแพนโดร่า
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม… ทุกคนฟังทางนี้” ผมกระแอมและเดินออกไปข้างหน้าแพนโดร่า “ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัว ผมชื่อ เฉินจุน พวกคุณน่าจะรู้แล้วว่าตอนนี้ผมคือผู้นำของพวกคุณ เอ่อ… อย่างแรกผมขอบอกว่าผมมีความสุขมากที่ปลอดภัยมาถึงที่นี่”
สายลมเย็นพัดพา
บรรยากาศแบบนี้ผมไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ
“ทุกคนดูเครียดกันมากนะ… เอ่อ ผมจะพูดสั้นๆได้ใจความ” ผมพูดด้วยนำเสียงที่ดังขึ้น “โลกใบนี้ไม่เหมือนจักรวรรดิชี่หลิง ถึงจะมีการต่อสู้อยู่บ้าง แต่หลักๆก็เพื่อต้องการความสงบสุข ผมไม่อยากให้พวกคุณทำลายความสงบสุขของที่นี่ ไม่อยากให้ทำอันตรายที่นี่ ถ้าเกิดใครที่กล้าขัดคำสั่งผม ก็ถือว่าขัดคำสั่งจักรวรรดิ!”
ก่อนหน้านี้แพนโดร่าเคยบอกผมว่า ทหารของจักรวรรดิยึดถือกฏของจักรวรรดิเป็นหลัก
ดวงตาทุกคู่จ้องมองผม สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังราวกับรับคำสั่งผม
การที่คำพูดเราดูศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ มันก็รู้สึกดีไม่น้อยเหมือนกัน
แพนโดร่าสะกิดผมเบาๆและกระซิบ “พี่… หายไปคนหนึ่ง”
“อะไรนะ?” ผมไม่รู้ว่าใครหาย
“มีคนอยู่ที่นี่แค่ 299 คน” แพนโดร่าพูด “คำสั่งโจมตีก็หายไป”
“หายไป? หรือการเดินทางข้ามจักรวาลจะมีปัญหา?”
“การเดินทางข้ามจักรวาลไม่ได้มาถึงเป้าหมายทุกครั้ง ชั้นจะลองหาดู” ไม่นานหลังจากที่เธอลองหา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “เจอแล้ว...”
เธอเดินตรงไปต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง จากนั้นเหวี่ยงหมัดชกต้นไม้จนแตก
เด็กหนุ่มในชุดเกราะเงินคนหนึ่งร่วงลงมาจากต้นไม้
แพนโดร่าใช้เท้าสะกิดเด็กหนุ่มคนนั้นเบาๆ เมื่อมั่นใจว่าเด็กคนนั้นหมดสติ เธอก็หันมาพูดกับผมเบาๆ “ดูสิ นี่เกิดจากความผิดพลาดของความที่ไม่รอบคอบ”
เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่หน้าผากผม “”
“เจ้าโง่นี่ลืมเปิดตัวนำวิถีก่อนจะข้ามจักรวาล ทำให้เป้าหมายรวน มันเลยไปติดอยู่ในต้นไม้ แต่นี้ถือว่าโชคดี ไม่อย่างนั้นมันคงกลายเป็นปุ๋ยไปแล้ว”
ดูเหมือนจักรวรรดิชี่หลิงเองก็พอจะมีคนน่าสนใจ ที่ไม่เย็นชาเหมือนแพนโดร่า
แต่ที่น่าแปลกอีกอย่าง ขนาดร่างกายไปติดอยู่ในต้นไม้ แต่ไม่ยักกะตาย!
“แล้วตอนนี้จะทำยังไงต่อ เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก เดี๋ยวก็มีคนมารักษาเบื้องต้นให้” แพนโดร่าพูดด้วยสีหน้าดูหมิ่น
ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นความสำคัญของทหารเหล่านี้เลย
ผ่านไปครู่ใหญ่ ชายวัยกลางคนหนวดยาวคนหนึ่งเดินมาข้างหน้าผม มือข้างขวากำหมัด ยกขึ้นเป็นระนาบเดียวกับหน้าอก
“รายงานท่านจักรพรรดิ ทหารแห่งจักรวรรดิชี่หลิงมาครบแล้ว โปรดมอบคำสั่งให้พวกเราด้วย”
แพนโดนร่าหันมองผม แม้ว่าแววตาของเธอจะดูไร้อารมณ์ แต่ผมรู้ว่าเธอสนใจว่าผมจะสั่งการยังไง เพราะกองกำลังขนาดนี้ จะให้ทำอะไรก็ได้
ผมหันมองทหารทุกคนและยิ้มขึ้น
“นับจากพรุ่งนี้ไป” ผมกวาดมือ “ทุกคนต้องทำงานให้ผม”...
