บทที่ 19 รอรับส่วนแบ่ง
ตอนที่ 19 รอรับส่วนแบ่ง
"เมื่อกี้อู๋เทียนเพิ่งจะมาหานายใช่ไหม ? ขอโทษทีนะ ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาหานายอีก สร้างปัญหาให้นายอีกแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม" เขาคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่อยู่ตรงหน้าของเจียงป๋ายก็คือเหยาหลาน ตอนที่เจียงป๋ายกำลังเดินขึ้นบันไดก็ปรากฏตัวให้เห็น ดูท่าทีรีบร้อนเห็นว่าตอนขึ้นมารู้สึกมีอะไรผิดปกติจึงเตรียมลงไป เพราะว่าเธอเห็นเจียงป๋ายท่าทางแปลกๆ
"อ้อ? ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เขาให้ฉันอยู่ห่างจากเธอเท่านั้น" เจียงป๋ายหัวเราะสายตามองไปที่เหยาหลาน มิน่าล่ะทำไมอู๋เทียนดูรีบร้อน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าสวยสมคำร่ำลือจริงๆ "สวยไม่มีที่ติ" ถ้าเทียบกับวันนี้ "ความสวยทะลุแว่น" ของซูเหม่ย แต่ว่าผู้หญิงสองคนนี้ก็มีจุดเด่นที่แตกต่างกันอยู่ดี
เหยาหลานเป็นคนเปิดเผย รูปร่างทรวดทรงดูเผ็ดร้อน ถึงแม้ว่าไม่ได้ทำอะไร แต่เสน่ห์ของเธอก็ทำให้คนหลงจนหยุดไม่ได้ และการแต่งตัวของเธอยังเผยให้เห็นจุดเด่นของตัวเอง เห็นสองครั้งก็ใส่กระโปรงสั้นปิดแค่สะโพกทั้งสองครั้ง อีกอย่างเสื้อข้างบนก็มีแค่ผ้าสีขาวบางๆปิดไว้ ทำให้คนมองยากที่จะอดใจไหว
พูดถึงซูเหม่ย อย่ามองก่อนที่จะได้พูดคุยกับเธอ เธอทั้งส่งรูปมาให้ถึงแม้ว่าจะดูเผ็ดร้อนพอๆกับเหยาหลาน แต่เจียงป๋ายเพิ่งมารู้ทีหลังว่าของพวกนั้นล้วนเป็นของปลอม ตอนที่ซูเหม่ยส่งรูปพวกนั้นเหมือนกับว่ามีใครสั่งให้เธอทำ จริงๆแล้วซูเหม่ยเป็นคนขี้อายซึ่งผิดกับรูปร่างหน้าตาของเธอ เพียงแค่เพราะเธออยากเป็นคนพิเศษจึงได้ทำเรื่องแบบนี้ออกมา ซึ่งผิดกับเหยาหลานเสียจริง
"นายพูดอะไร? เขาไม่ได้ให้อะไรนายเลยหรอ? " เหยาหลานขมวดคิ้วพูดถึงอู๋เทียน รอยย่นที่หน้าผากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ "อะไรงั้นหรอ？ ฮ่าๆ ล้อเล่นอะไรกันล่ะ พี่ชายพวกนี้ช่างดีจริงๆ นี่เงินห้าแสนหยวนที่เขาสั่งให้ฉันอยู่ห่างจากเธอ ใจกว้างจริงๆ! " เขาตบไปที่กล่องหนังใบนั้นแล้วหัวเราะ พูดไปโดยที่ไม่นึกถึงใจคนฟังเลย
"อะไรนะ! นายยอมรับเงินเขางั้นเหรอ! ทำไมนายเป็นคนแบบนี้!! " เหยาหลานหน้าเปลี่ยนสี เสียงที่พูดออกมาดังขึ้น ทันใดนั้นเจียงไป๋ก็พูดว่า "ฉันทำไมเหรอ! เขาบอกว่าถ้าฉันรับเงินแล้วก็อยู่ให้ห่างจากเธอไว้ก็เท่านั้นเอง หรือว่าจะให้ฉันใช้เงินพวกนี้เป็นค่าทำศพฉันล่ะ พรุ่งนี้เขาก็จะพาฉันไปกดน้ำ เธอพูดมาสิว่าจะให้ฉันทำยังไง? พวกเราก็แค่คนบ้านใกล้เรือนเคียงฉันคงไม่เอาชีวิตฉันไปแลกกับเธอหรอก" เจียงป๋ายพูดออกไปด้วยท่าทีเย็นชา ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวกับสายตาอันแดงก่ำที่อยู่ตรงหน้า
เพียงแค่คำพูดของเจียงป๋ายคำเดียว ทำให้เหยาหลานโมโหอย่างมาก เขามองดูเจียงป๋ายแล้วพูดว่า:"งั้น งั้นเธอก็ไม่ควรไปรับเงินเขาสิ ถ้ารับเงินเขาแล้ว.....งั้นก็...."
"งั้นก็อะไรกันล่ะ ข้อแรกฉันกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาบอกให้ฉันอยู่ห่างจากเธอไว้ แต่จริงๆแล้วฉันไม่เคยอยู่ใกล้เธอเลยด้วยซ้ำ ถือเสียว่าฉันทำได้แล้ว เงินนี้ฉันรับไว้เพื่อความสบายใจ ข้อสองฉันรับเงินของเขามาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ? เธอไม่สนใจเขา แต่เขาก็ใช่ว่าจะไม่สนใจเธอ? หรือว่าฉันรับเงินเขาเท่ากับว่าฉันขายเธอให้เขางั้นเหรอ? ถ้าขายได้จริงๆงั้นก็ดีสิอย่างน้อยฉันจะได้เรียกเงินจากเขาสักสิบยี่สิบล้าน ห้าแสนที่ได้มาถือว่าเป็นเงินมัดจำ"
เจียงป๋ายนับนิ้วพร้อมกับอธิบายเป็นข้อๆ "โอ๊ย? นายนี่มัน.....หน้าด้านจริงๆ!" คำพูดของเจียงไป๋น่าโมโหเสียจริง ทำให้คนอย่างเหยาหลานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จ้องตาเขม็งไปที่เจียงไป๋ สีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้ได้เปลี่ยนไป พร้อมพูดกับเจียงไป๋ว่า"หน้าด้านงั้นเหรอ ที่นายพูดมามันไม่ใช่ ฉันไม่ใช่สิ่งของของใคร นายไม่มีสิทธิ์บังคับให้ฉันยอม ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย! อ้อ พรุ่งนี้ฝากนายไปบอกเขาด้วยนะว่าฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกัน!"เจียงป๋ายโบกมืออย่างไม่มีชีวิตชีวา พูดเสร็จก็เตรียมเดินกลับไปนอนพัก
เพียงไม่กี่ก้าวเจียงป๋ายก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกดึงรั้งไว้ สักพักร่างของเหยาหลานก็เข้ามาชิดกับตัวเขา ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวใกล้เข้าไปแนบชิดที่หูของเจียงป๋าย แล้วใช้เสียงที่เย้ายวนพูดออกไปว่า: "น้องป๋าย นายนี่มันเลวจริงๆ อยู่ดีๆก็เอาพี่สาวไปแลกให้กับคนอื่น หลังจากนี้จะให้พี่เอาหน้าไปไว้ที่ไหน.....พูดสิ นายทำแบบนี้.....ควรที่จะมีส่วนแบ่งของพี่สาวหน่อยไหม?"
"ส่วนแบ่ง? ส่วนแบ่งอะไรกัน? นี่มันเงินของฉัน! เจียงป๋ายกำลังเริ่มที่จะเสพสุข แต่หลังจากคำพูดนั้นทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ได้แต่กอดกล่องใบนั้นอย่างหวาดระแวงพร้อมมองไปที่เหยาหลาน "ไอ้ผีทะเล.....เราสองคนเป็นอะไรกันงั้นเหรอนายพูดแบบนี้ ช่างทำร้ายจิตใจฉันจริงๆ เงินนี้นายได้จากการเอาพี่สาวไปแลกไม่ใช่หรอ.......ไม่คิดจะใจดีแบ่งกันเลยหรือไง" ความโกรธที่เหยาหลานมีต่อเจียงป๋ายค่อยๆหายไป แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความเศร้าโศก
"อย่า! อย่าทำแบบนั้น! เรามาคุยกันดีไหม โดยเฉพาะเรื่องเงิน ตอนนี้เธอมีเงินมากกว่าฉันอีก ดูเสื้อผ้าเธอสิ น่าจะตัวละหลายหมื่น? มีบ้าน มีรถ มีพร้อมกว่าฉันอีก นาฬิกาของเธอก็น่าจะแพง ทำไมต้องมาแย่งเงินจากฉันด้วย ฉันก็แค่ผู้จัดการห้องสมุด เงินเดือนเดือนละ1800หยวน ฉันต้องทำงานกี่ปีถึงจะได้เงินห้าแสน แค่คิดก็ไม่มีทาง!" เจียงป๋ายไม่ได้ตอบโต้อะไร
จริงๆแล้วเขาก็ไม่มีเงิน อย่าคิดว่าเขามีสโมสร มีจูเซียน สโมสรเป็นทรัพย์สินคงที่ ถึงแม้ทุกเดือนจะมีรายรับแต่ก็ไม่เคยถึงมือ ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีเงินรวมๆกันไม่กี่หมื่นหยวน จริงๆแล้วเงินห้าแสนก็เป็นเงินจำนวนมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้นเจียงป๋ายมีโรคที่เกี่ยวกับกระดูกไม่สามารถรักษาได้ แน่นอนว่าเขาต้องไม่ยอม
"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะโทรไปหาอู๋เทียนบอกเขาว่าคืนนี้นายเอาฉันมานอนด้วย บอกเขาว่านายอยากได้ทั้งเงินและคน ให้เขาไสหัวไปซะ!" เหยาหลานกอดอกหัวเราะแล้วเดินจากไป
"เธอก็เสียหายไปไม่ใช่น้อย ให้ทั้งหมดคงไม่ไหว ฉันให้เธอหนึ่งหมื่นหยวน?" เจียงป๋ายหมดคำพูด คิดแล้วคิดอีก ตกลงจะให้เงินเขาหนึ่งหมื่นหยวน "หนึ่งหมื่น!! นายได้เงินมาห้าแสน แต่ให้ฉันแค่หนึ่งหมื่นเนี่ยนะ? ฉัน!อย่างน้อยสี่แสนหยวน อู๋เทียนให้เงินนายก็เพราะฉัน ฉันต้องได้เยอะกว่า ฉันสี่แสนนายหนึ่งแสนก็ถือว่าเยอะสำหรับนายแล้ว ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันจะโทรหาอู๋เทียน!" ได้ยินเงินจำนวนแค่หนึ่งหมื่น เหยาหลานเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหาง อีกนิดเดียวก็แทบจะด่าเขาชุดใหญ่แต่ว่าเธอยังคงเก็บอาการไว้ได้ ให้ข้อเสนอแนะนี้กับเจียงป๋ายก็ถือว่าใจกว้างมากแล้ว
"ฉันให้เธอหนึ่งแสนก็ดีแล้ว ฉัน80เธอ20 ถ้าไม่ตกลงเธอก็ไปบอกเขาก็แล้วกัน เอาจริงๆฉันก็ไม่ได้กลัวเขา" เจียงไป๋พูดอย่างไม่มีความหวาดกลัว "70:30!" ไม่ได้! "60:40!"ไม่มีทาง! "50:50!" ลงตัวแล้ว! สองคนเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร น่าเสียดายเจียงไป๋ไม่มีทักษะเรื่องการต่อรองราคา เหยาหลานก็ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนข้อให้ ในที่สุดเงินหนึ่งส่วนก็ถูกแบ่งเป็นสองส่วน
ทั้งสองคนน่าละอายจริงๆทำให้อู๋เทียนรู้สึกน่าสงสารอย่างมาก พอแบ่งเงินเสร็จต่างคนต่างดีใจแยกย้ายกลับบ้านตัวเอง แถมเหยาหลานยังให้รางวัลกับเจียงป๋ายด้วยรอยจูบสีชมพูบนหน้าผาก ไม่รู้ว่าถ้าอู๋เทียนได้มาเห็นภาพภาพนี้จะทำให้เขาลงมือจัดการฆ่าหมาป่าชายหญิงสองตัวนี้แน่!