ตอนที่แล้วบทที่ 17 เรื่องเล่าของคนที่อยากมีลูก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 19 รอรับส่วนแบ่ง

บทที่ 18 เทวดาฟ้ามาโปรด


ตอนที่ 18 เทวดาฟ้ามาโปรด

แต่ว่าไม่รู้ทำไมพอฟังซูเหม่ยอธิบายเรื่องนี้ เจียงป๋ายถึงรู้สึกว่าภายในใจของเขามันหน่วงๆ รู้สึกไม่ค่อยสบาย ไม่ทันได้ตั้งตัวก็กลายเป็นบุคคลที่สามที่ทำลายงานแต่งของคนอื่น ถึงแม้ว่าจะเป็นบุคคลที่สามแต่รู้สึกเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายจะยอมรับ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันแปลกๆ จริงๆแล้วมันเป็นยังไงกันแน่ เจียงป๋ายก็บอกไม่ถูก ความอิจฉาเหรอ? หรือว่าเหตุผลอื่น? เจียงป๋ายก็ไม่แน่ชัด

"ฉัน......ฉันจะไปแล้ว ขอบคุณนะ" พร้อมถอนหายใจ พอพูดจบซูเหม่ยก็ค่อยๆจูบลงไปที่หน้าผากของเจียงป๋าย หลังจากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินจากไป พอเดินไปถึงหน้าประตู เหมือนเขาเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ เขาจึงพูดเบาๆว่า "วันนี้.....รู้สึกดีจัง แต่ว่าเมื่อกี้ฉันพึ่งจะลบเพื่อนเธอไป ฉันคิดว่าหลังจากวันนี้ไปพวกเราอย่าติดต่อกันอีกเลย ถ้าฉันมีลูกฉันจะดูแลเขาให้ดีๆ! ค่าห้องฉันจ่ายให้แล้ว พรุ่งนี้เธอค่อยไปก็ได้" "เอ่อ แค่ครั้งเดียวคงไม่ทำให้ท้องหรอก ถ้าไม่ท้องล่ะจะทำยังไง" เจียงป๋ายมองไปที่ซูเหม่ยที่กำลังเดินจากไป อยู่ดีๆเขาก็คิดพิลึกอะไรถึงพูดคำนั้นออกมา มันเกือบจะทำให้ซูเหม่ยล้มลง

"ฉัน.....ฉันนับวันมาก่อนหน้านี้แล้ว มันก็คือวันนี้พอดี ถ้า.......ถ้าไม่มีฉันค่อยมาหาคุณใหม่" วินาทีที่เงียบงัน อยู่ดีๆซูเหม่ยก็พูดคำนี้ขึ้น หลังจากนั้นก็รีบเดินออกไป ทำให้เจียงป๋ายที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นรอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไป เขาหันหลังกลับแล้วรู้สึกว่าใต้หมอนมีของอะไรบางอย่าง เขาเปิดมันออกทันใดนั้นเงินหนึ่งหมื่นหยวนก็ปรากฏขึ้น เขาไม่รู้ว่าซูเหม่ยแอบเอาเงินนี้ใส่ไว้เมื่อไหร่ "นี่มันของอะไรกัน? ค่าตัว? หรือว่าค่าใช้จ่ายทั่วไป?" เจียงป๋ายรู้สึกเหนื่อยใจ ผู้หญิงคนนี้นี่ยังไงกันนะ ทั้งทำให้รักทั้งทำให้เกลียด ไม่รู้ว่าถ้าซูเหม่ยยังอยู่ที่นี่จะทำให้เจียงป๋ายอดไม่ได้ที่จะจัดการเธอหรือเปล่า

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก่อนที่เคยเป็นเพื่อนกับซูเหม่ยตอนนี้ก็ถูกเขาบล็อคไปแล้ว!ยิ่งทำให้เจียงป๋ายหมดคำจะเอ่ย ได้แต่สั่นหัวแล้วรีบใส่เสื้อผ้าออกจากโรงแรม ก่อนที่จะออกดันเห็นว่าบนผ้าปูที่นอนมีรอยเปื้อนสีแดง เขาก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ

เขากลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนที่เขาก่อนออกจากห้อง ภาพเรือนร่างสีขาวดันปรากฏขึ้นในหัว หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้อง มองดูรอยเปื้อนสีแดงบนเตียงแล้วสูดดมอย่างมีความสุข หลังจากนั้นก็ดึงผ้าปูที่นอนออกแล้วพับเก็บใส่กระเป๋าและเดินออกจากห้องนี้ไป

เขาไม่ยอมโทรหาเสี่ยวเทียน เขาเลือกที่จะเรียกรถกลับบ้านเอง เพิ่งจะก้าวเข้าเขตบ้านเขาก็เห็นรถแลมโบกีนีสีดำหนึ่งคัน และรถตู้อีกสองคันจอดอยู่ที่ใต้ตึกแห่งนั้น

รถแบบนี้เห็นได้น้อยมากแถวนี้ เพราะว่าที่ที่เจียงป๋ายอาศัยอยู่เป็นเพียงแค่พื้นที่เล็กๆ บางครั้งก็มีครอบครัวคนรวยพร้อมรถสุดหรูมาจอดไว้ แต่ว่าก็ไม่เยอะอยู่ดี..... เจียงไป๋อาศัยอยู่ที่นี่แทบจะไม่เคยเห็นจริงๆ "ปั้งๆๆ" เจียงไป๋กำลังจะเดินเข้าไปในบ้านก็มีเสียงเปิดประตูรถดังขึ้น หลังจากนั้นก็มีผู้ชายชุดดำลงมาจากรถสามคันนั้นประมาณ 10 กว่าคนเขามาคุมตัวเขาไว้

คนที่มีท่าทางคุ้นเคยค่อยๆลงมาจากรถแลมโบกีนีสีดำคันนั้น ชายอายุ 30 กว่าปีสวมชุดแนวตะวันตกสีดำ ดูยังไม่แก่มากนักเดินเข้ามาหาเจียงป๋าย เขาคนนี้ก็คืออู๋เทียน คนที่หลงรักเหยาเหลานมาก ท่าทางอยากจะจัดการเจียงป๋าย "ทำไมเหรอ? อยากจะจัดการฉันเหรอ? " เจียงป๋ายขมวดคิ้วยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น คำพูดนั้นทำให้รู้สึกถึงความเยาะเย้ยอย่างมาก

"ไอ้เด็กน้อย แต่ความกล้าหาญแกไม่น้อยเลย แกไม่กลัวฉันเลยใช่ไหม? " การแสดงออกของเจียงไป๋ทำให้อู๋เทียนรู้สึกได้ "ทำไมฉันต้องกลัวด้วย!" เจียงป๋ายพูดอย่างไม่รู้สึกหวาดกลัว "ฮ่าๆ ไอ้เด็กคนนี้ถ้าคนธรรมดามาเห็นแกคงขาอ่อนไปแล้ว แกยังกล้าพูดกับฉันแบบนี้อีกหรอ กล้าดีจริงๆ!ไม่เลวเลยนี่ วันนี้คนที่ฉันจะมาหาคือแก" ฮ่าๆ อู๋เทียนท่าทีเหมือนกับคนที่กำลังพบเจอเรื่องสนุกๆ สายตามองไปที่เจียงป๋ายพร้อมกับคำพูดนั้น

นักเลงชุดดำที่เป็นลูกน้องเขาคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับกล่องหนังเดินเข้าไปหาอู๋เทียน "ผ่างงงง" กล่องหนังใบนั้นถูกเปิดออกเผยให้เห็นธนบัตรสีแดงเป็นปึกๆวางเรียงอยู่ต่อหน้าเจียงป๋าย ในนั้นน่าจะมีเงินประมาณ 2-3 แสนหยวน "หมายความว่ายังไง?" เจียงป๋ายหน้านิ่วคิ้วขมวด

"อยู่ให้ห่างจากเหยาหลานซะ แล้วเงินห้าแสนหยวนนี้จะเป็นของแก นี่เป็นหนึ่งตัวเลือก เงินห้าแสนหยวนนี้สำหรับแกไม่ใช่เงินจำนวนน้อยเลย ใช้ยังไงก็ไม่หมด แถมยังหาสาวสวยๆมาเล่นด้วยได้อีก ฉันหวังว่าหลังจากนี้ไปแกจะไม่ไปเจอหน้าเหยาหลานอีก ฉันให้เวลาแกสามวันในการแก้ไขปัญหานี้ อีกอย่างอย่าให้เหยาหลานรู้ว่าเป็นเพราะฉันบังคับ แกไปบอกเลิกกับเขาและรีบไสหัวไปซะ" พูดจบอู๋เทียนก็สั่งให้ลูกน้องเอากล่องไปให้เจียงป๋าย

เจียงป๋ายแบมือออก กล่องใบนั้นค่อยๆหล่นไปอยู่ในมือเขา "หนึ่งตัวเลือกเหรอ?แล้วถ้าฉันไม่ยอมรับล่ะ?" เจียงป๋ายพูดออกไปอย่างกล้าหาญ "ไม่ยอมรับ? ถ้าแกไม่ยอมรับก็ง่ายๆ เงินห้าแสนหยวนนี้ก็ยังเป็นของแก แล้วแกก็รีบส่งเงินนี้กลับบ้านซะ ถือเสียว่าเงินนี้เป็นค่าทำขวัญ!แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะกลับมาจัดการกับแก !" อู๋เทียนพูดจบแล้วหัวเราะและเดินจากไป ลูกน้องของเขาก็เดินตามไปทีละคนพร้อมกับสายตาที่มองไปที่เจียงไป๋ "อา.... ฉันยอมรับข้อเสนอของแก!" สายตาที่มองไปที่อู๋เทียนที่ขึ้นรถไปแล้วพร้อมกับแสยะยิ้มตามคำตอบรับออกไป

จริงๆแล้วเจียงป๋ายและเหยาหลานก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน จะเจอหรือไม่เจอก็ไม่มีผลอะไร ตาแก่นี่เป็นคนยื่นเงินห้าแสนหยวนมาให้ฉันเอง แถมยังบอกจะขู่ฆ่า ดูมืออาชีพขนาดนี้ไม่รู้จักหาข้อมูลอะไรเลย? ตัวเองกับเหยาหลานก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน จะว่าไปแล้วเราสองคนเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเอง

"ถือว่าแกยังฉลาด!" อู๋เทียนหัวเราะเยาะ หลังจากนั้นลูกน้องเขาก็เหยียบคันเร่งออกรถไป เพียงแค่กระพริบตา รถที่อยู่ตรงหน้าก็หายไป เหลือทิ้งไว้แต่เพียงรอยล้อบนถนน เจียงป๋ายพยักหน้า: "เจ้านี่มันโง่จริงๆ ขับรถแบบนี้ฉันจะคอยดูว่าแกจะขับได้อีกกี่วัน อีกอย่างฉันยอมรับว่าจะอยู่ให้ห่างจากเหยาหลานเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยเข้าใกล้เขาเลย!หายไปจากชีวิต? ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะหายไป" เขาหัวเราะพร้อมเดินเข้าบ้าน และคิดว่าอู๋เทียนถึงกับให้เงินเป็นแสนๆ น่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ แต่เจียงป๋ายเป็นคนยังไงก็ได้

วันนี้ไม่รู้ว่าเจอเรื่องบ้าอะไร มีแต่คนมาให้เงิน เมื่อเช้าก็ได้นอนกับสาวสวยแถมยังได้เงินเป็นค่าเลี้ยงดูอีกหนึ่งหมื่นหยวน รวมไปถึงมีไอ้หน้าโง่มาให้เงินอีกห้าแสนหยวนถึงหน้าประตู รวมๆกันแล้ววันนี้ได้เงินห้าแสนกว่าหยวน ไม่รู้ว่าวันนี้โชคดีหรือเพราะอะไร

ทำไมมีแต่คนเอาเงินมาให้? หรือว่าวันนี้จะเป็นวันเทวดาฟ้ามาโปรดของฉัน ในหัวเขาได้แต่คิดเรื่องตลก เจียงป๋ายกำลังเดินขึ้นบันไดไป เขาก็ได้พบกับหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าสีม่วงปรากฏอยู่ตรงหน้า

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด