ตอนที่ 372 ติดตามจนชีวิตจะหาไม่
ทั้งสามเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เคยผ่านสงครามมานับครั้งไม่ถ้วนประสบ และพวกเขาต่างก็สังหารผู้คนมามากมาย ทั้งสามคนนั้นมีกลิ่นอายที่ดุร้าย แม้ว่าความดุร้ายนี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่เฟิงหยูเฮง แต่มันก็ยังคงทำให้นางรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
เฟิงหยูเฮงมีกลิ่นอายที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับสามคน นางไม่ได้เผยจิตสังหารออกมา อย่างไรก็ตามนี่ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ฆ่าใคร มันไม่ได้บ่งบอกว่านางไม่เคยเห็นใครตาย ในชีวิตก่อนหน้านี้นางเป็นศัลยแพทย์ นางช่วยชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน แต่จำนวนผู้ที่เสียชีวิตบนเตียงผ่าตัดนั้นสูงมาก นางได้เห็นการต่อสู้ที่น่าสลดใจทุกประเภทและบาดแผลที่น่ากลัว ในความเป็นจริงเมื่อนางยังอยู่ในโรงเรียน นางได้นำศพออกจากฟอร์มาลินเพื่อผ่า
นั่นเป็นสาเหตุที่จิตสังหารในสนามรบไม่ทำให้นางตกใจ ไม่ว่ากริชและกระบี่สองเล่มจะถูกใช้สังหารผู้คนมามากมายสักเพียงใด นางก็ไม่กลัว
ลดตัวลงเล็กน้อย นางมองไปข้างหน้า นางยกกริชเหล็กขึ้น จากนั้นพุ่งไปหาทั้งสามคน
เป่ยจื่อยิ้มเยาะขณะมองจากด้านหลัง “ชาย 3 คนและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง นี่เป็น… ความอัปยศเกินไป”
หวงซวนได้ยินเรื่องนี้และยิ้ม “รอจนกว่าเจ้าจะเห็นชายสามคนไม่สามารถเอาชนะเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียวได้ มันจะรู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้น”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ส่วนหนึ่งของศิลปะการต่อสู้ของอาเฮงคือสิ่งที่นางเรียนรู้มาแล้ว อีกส่วนคือสิ่งที่ข้าสอนนางด้วยตัวเอง เจ้าเชื่อว่านางจะเสียเปรียบหรือ ?”
เป่ยจื่อเข้าใจธรรมชาติด้วยเหตุผลนี้ เขายังไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะแพ้ เขาแค่รู้สึกว่าสถานการณ์นี้ดูยากไปหน่อย
แต่ชายทั้งสามไม่ได้คิดแบบนี้ พวกเขาจ้องตรงกริชที่อยู่ในมือของเฟิงหยูเฮง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุขราวกับว่าพวกเขาเป็นเหยี่ยวที่พบลูกไก่ ด้วยเสียงตะโกนดัง พวกเขาพุ่งเข้าใส่กริชเหล็ก
เฟิงหยูเฮงต่อสู้ในหนึ่งต่อสาม อย่างไรก็ตามนางดูเหมือนจะไม่เสียเปรียบ เมื่ออาวุธของพวกเขามาถึง นางยืดร่างของนางออกมา เอนตัวเล็กน้อยแล้วเอนกายรักษาความแข็งแรงของนางไว้ จากนั้นนางจึงนำกริชของนางไปข้างหน้าเพื่อปิดกั้นกระบี่ทั้งสอง
ในทันทีที่อาวุธทั้งสามชิ้นของพวกเขากระทบกริชเหล็ก เสียง “เคร้ง” ที่คมชัดพร้อมกับประกายไฟ เฟิงหยูเฮงถือกริชด้วยมือทั้งสอง และใช้ความแข็งแกร่งของนางเพื่อป้องกันการโจมตีจากคนสามคน ทันใดนั้นความพยายามของนาง นางเผยความเยือกเย็นออกมา
เสียงดังมาจากกริชเหล็กอีกครั้ง พวกเขาดูอย่างถี่ถ้วน และเห็นว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยต่อกริชเหล็ก มันยังคงเป็นประกายเหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยใดๆ ถูกทิ้งไว้บนกริช แต่เมื่อพวกเขาดูอาวุธในมือของพวกเขา มันมีรอยบิ่นเล็ก ๆ ปรากฏอยู่
ทั้งสามคนตกใจมากโดยเฉพาะเฉียนหลี่ กระบี่นี้ทำขึ้นเป็นพิเศษ ครั้งหนึ่งเขาเคยแข่งขันกับทหารจากซงซุย แม้ว่าจะเป็นการแข่งขันกันเอง และฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ต่อสู้อย่างเต็มกำลัง แต่ก็ถือได้ว่าเป็นการต่อสู้กับอาวุธที่ทำจากเหล็ก ครั้งหนึ่งเขาเคยเชื่อว่าด้วยกระบี่นี้คือความแข็งแกร่งที่ช่วยชีวิตเขาในสนามรบ มันเป็นสัญลักษณ์ของเฉียนหลี่และความภาคภูมิใจของเขา
ความภาคภูมิใจนี้หายไปเล็กน้อย เฉียนหลี่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แม้กระนั้นในเวลาเดียวกันเขาก็ตกใจมาก ความแข็งของอาวุธเหล็กอันใหม่นี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาเป็นคนขี้สงสัยเล็กน้อย ถ้ากริชเหล็กเล่มนั้นสามารถที่จะตัดพวกเขา เขาจะปิดกั้นได้อย่างไร ?
ในขณะที่เขาคิดอยู่นั้น เฟิงหยูเฮงก็ยังคงเคลื่อนไหวต่อไป ทันทีที่นางบินไปข้างหน้า แม้ว่านางจะไม่กระโดดสูง แต่ก็ทำให้ความสูงแตกต่างกับชายสามคนที่โตแล้ว กริชในมือของหญิงสาวส่งเสียงหวีดหวิวขณะที่มันตัดผ่านอากาศ มันเป็นวิธีการเดียวกับที่ชายสามคนเคยใช้มาก่อน ทั้งสามคนนั้นตกตะลึงอย่างมาก และเลียนแบบการกระทำของนางก่อนหน้านี้โดยใช้อาวุธของพวกเขาปิดกั้นข้างหน้า อย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นเด็กหญิงตัวน้อยส่ายหัวของนาง ริมฝีปากของนางม้วนตัวเป็นรอยยิ้มแปลก ๆ นางหดกริชกลับไปและยืดมืออีกข้างออกมา
ด้วยการทำเช่นนี้ นางเอื้อมมือไปที่บริเวณข้อมือที่ถืออาวุธของพวกเขา เริ่มจากซีฟางที่อยู่ซ้ายสุด นางก็ผลักเขาทันที ร่างกายทั้งหมดของซีเฟิงเสียหลักทำให้เขาเซไปหาเฮกานได้โดยไม่รู้ตัว จากนั้นนางก็ไปอีกด้านหนึ่งและดึงเฉียนหลี่จากขวาไปซ้าย นำอาวุธของพวกเขามารวมกัน ด้วยตำแหน่งของพวกเขาที่ได้ถูกย้าย ความหนาของอาวุธทั้งสามชิ้นมารวมกันเป็นหนึ่งเดียวที่แน่นอนว่าบางสิ่งที่ไม่ควรทำด้วย
ทั้งสามเข้าใจในสิ่งนี้เฟิงหยูเฮงตั้งใจ นี่เป็นจุดประสงค์สำหรับอาวุธสามชิ้นของพวกเขาที่จะนำมารวมกันเพื่อให้นางสามารถทำลายอาวุธทั้งสามในครั้งเดียว !
เฉียนหลี่ตกตะลึงและคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ! เมื่อเขาอ้าปากค้าง กริชเหล็กของเฟิงหยูเฮงก็มาถึง ในพริบตาทั้งสามคนไม่มีโอกาสตอบโต้ และได้แต่ถืออาวุธของพวกเขาอย่างมั่นคงเพื่อรอการโจมตี
การโจมตีครั้งที่สองนี้มาจากกริชของเฟิงหยูเฮง และใช้อาวุธสามอย่างในเวลาเดียวกัน ครั้งนี้ไม่มีเสียงที่ดังกังวานซึ่งมาจากการปะทะ ราวกับว่ามีคมมีดตัดเป็นโคลน มันกินเวลาเพียงชั่วครู่ และดูเหมือนว่าจะไม่มีแรงเสียดทานเนื่องจากใบมีดแตกตกลงสู่พื้น
กริชเหล็กเล่มเดียวผ่านกระบี่ 1 เล่มและดาบอีก 2 เล่มรวมกัน มันคมมากและกริชยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่มีรอยบิ่นแม้แต่น้อย ไม่ได้รับความเสียหายใดๆ
ในเวลานี้ทั้งสามไม่รู้สึกเป็นทุกข์เพราะอาวุธของพวกเขาถูกทำลาย เนื่องจากพวกเขาจ้องมองกริชในมือของเฟิงหยูเฮงด้วยตาสีแดง และน้ำลายไหลออกจากปากของพวกเขา
จากนั้นพวกเขามองคนที่ถือกริชซึ่งยิ้มและกวัดแกว่งกริชเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปถามซวนเทียนหมิง “มันสุดยอดมากเลยใช่หรือไม่ ?”
ซวนเทียนหมิงจะรู้ได้อย่างไรว่าสุดยอดหมายถึงอะไร อย่างไรก็ตามเขาจะได้ยินคำแปลก ๆ เหล่านี้เป็นครั้งคราวจากผู้หญิงคนนี้ และทุกครั้งที่นางจะต้องการคำชม ความสามารถของเขาในการเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ค่อนข้างดี เขาเชื่อว่าคงมีความหมายเช่นเดียวกับคำว่ายอดเยี่ยม ดังนั้นเขาพยักหน้า "ใช่ ! มันดีมาก ! "
เฟิงหยูเฮงเริ่มยิ้มอย่างมีความสุขจากนั้นก็วิ่งกลับไปอยู่ข้างซวนเทียนหมิง วางกริชเหล็กไว้ในมือของเขา “ดูสิ มันไม่ได้รับความเสียหายเลย !”
ซวนเทียนหมิงหยิบกริชขึ้นมาและมองอย่างระมัดระวัง แน่นอนว่าไม่มีรอยบิ่นแม้แต่น้อย
เขายกกริชขึ้นสูงและตะโกนไปที่ทหาร 30,000 นาย “ใช้อาวุธแบบนี้ เราจะพิชิตดินแดนทุกที พวกเจ้าต้องการหรือไม่ ?”
ทหาร 30,000 นายคุกเข่าด้วยความพร้อมเพรียงและตะโกนดัง ๆ “เราจะขอติดตามท่านแม่ทัพจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ! เราจะติดตามองค์หญิงแห่งมณฑลจนกว่าชีวิตจะหาไม่พะยะค่ะ !”
รอยยิ้มของเฟิงหยูเฮงนั้นยิ่งกว้างขวางยิ่งขึ้น และซวนเทียนหมิงก็เริ่มยิ้ม นี่คือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จากการแสดงออกที่เข้มงวดของเขา ในขณะที่เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้ากลุ่มคนเหลือขอ ! พวกเจ้าถูกไล่ออก !”
ทหารจะยอมจากไปได้อย่างไร ? พวกเขาทั้งหมดยังคงอยู่ในสถานที่นี้และเริ่มพูดคุยกับฉากตรงหน้า เฉียนหลี่และอีก 2 คนเดินไปข้างหน้า เฮกานและซีเฟิงเป็นรองแม่ทัพของกองทัพเจตจำนงค์แหงสวรรค์ และพวกเขาถูกคัดเลือกโดยเฟิงหยูเฮง ความรู้สึกที่ทั้งสองรู้สึกกับเฟิงหยูเฮงนั้นผิดปกติมาก ในความเป็นจริงพวกเขารู้สึกดีกับเฟิงหยูเฮงมากกว่าซวนเทียนหมิง เฮกานเป็นคนแรกที่กล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑล กลุ่มนักแม่นธนูนั้น สามารถทำตามที่องค์หญิงแห่งมณฑลสอนได้ 8 ส่วนแล้ว ส่วนที่เหลืออีก 2 ส่วนนั้นยากที่สุดและสำคัญที่สุด และต้องรบกวนองค์หญิงแห่งมณฑลช่วยให้คำแนะนำเป็นการส่วนตัวขอรับ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “เจ้าทำได้ดีมาก สามารถเชี่ยวชาญได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ ข้าภูมิใจในตัวพวกเจ้า ตอนนี้เจ้ามีทักษะนี้แล้ว สิ่งที่ขาดก็คือความชำนาญและความแข็งแกร่ง นอกจากนี้ยังมีการฝึกฝนที่หนัก ตอนนี้ข้าอยู่ที่ค่ายทหาร ข้ามีเวลาเหลือเฟือที่จะอธิบายส่วนที่เหลืออีก 2 ส่วนอย่างชัดเจน ไม่จำเป็นต้องกังวล”
เฮกานป้องมือของเขาอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลขอรับ”
ซีเฟิงทำตามทันทีและกล่าวว่า “ในด้านของทีมสนับสนุนการเปิดใช้งานทุกด้านของรูปแบบดาวกระจายกลายเป็นเรื่องธรรมดา นอกจากนี้อีก 2 รูปแบบที่องค์หญิงแห่งมณฑลจัดไว้ก็กำลังศึกษาอยู่เช่นกัน หนึ่งในนั้นคือมีความเชี่ยวชาญอยู่ที่ 7 ส่วนแล้ว ส่วนที่เหลืออีก 3 ส่วนต้องได้รับคำแนะนำจากองค์หญิงแห่งมณฑลขอรับ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและพูดด้วยความจริงใจ “เจ้าทำได้ค่อนข้างดี เจ้าเป็นทหารที่ดีที่สุดที่ข้าเคยเห็น ! กลุ่มนักแม่นธนูและทีมสนับสนุนนี้ไม่เสียแรงที่ข้าสอน และพวกเขาก็ไม่ทำให้ความหวังของพระองค์สูญเปล่า”
ทั้งสองรู้สึกอายเล็กน้อยจากสิ่งที่นางพูด พวกเขาก้มใบหน้าที่แดงของพวกเขาลง อย่างไรก็ตามใจของพวกเขาก็เต้นแรง ยิ่งพวกเขาฝึกฝน ศึกษาทักษะและรูปแบบที่เฟิงหยูเฮงทำไว้ให้ก็ยิ่งพบรายละเอียดมากขึ้นเท่านั้น บ่อยครั้งที่พวกเขาจะมีความสุขมากกว่าที่พวกเขาฝึกฝน พวกเขาจะมีความสุขมากจนไม่สามารถหยุดฝึกได้ ทหารคนอื่นนอนหลับไปแล้ว แต่กองทัพของกองทัพเจตจำนงค์แห่งสวรรค์ยังคงคิดอย่างต่อเนื่อง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันทีที่พวกเขาเรียนรู้ขั้นตอนหนึ่ง พวกเขาจะรีบไปเรียนรู้สิ่งต่อไป เพลิดเพลินไปกับทุกขั้นตอนของกระบวนการ แต่ละขั้นตอนทำให้พวกเขาประหลาดใจกับความก้าวหน้าของพวกเขา
เช่นนี้ความเร็วในการฝึกฝนของกองทัพเจตจำนงค์แห่งสวรรค์นั้นเหมือนกับจรวด มันช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ จากก่อนสิ้นปี ไม่ถึงสองเดือนต่อมา พวกเขามีความเชี่ยวชาญมาก เฟิงหยูเฮงจะไม่ภูมิใจในพวกเขาได้อย่างไร
มันไม่ใช่แค่เฟิงหยูเฮงที่ภูมิใจ ซวนเทียนหมิงก็มีความสุขเช่นกัน กลุ่มนี้เป็นกองกำลังพิเศษของกองทัพอย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถพูดได้ว่าพวกเขาจะอยู่ยงคงกระพัน แต่แน่นอนว่าจะไม่มีการต่อสู้ที่พวกเขาไม่สามารถชนะได้
ในขณะที่ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหวัง
หวงซวนโน้มตัวไปข้างหน้า และพูดกับเฟิงหยูเฮง “คุณหนูต้องลงโทษเป่ยจื่อ เขาบอกว่าจะดูแลท่านฮูหยินเหยา ด้วยเหตุนี้เพื่อเห็นภาพที่สนุกสนานนี้ เขาจึงอุ้มท่านฮูหยินเหยาและกระโดดข้ามภูเขาตามหลังเรามาโดยตรง เขามาถึงไม่นานหลังจากที่เราทำเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าเป่ยจื่อจะต้องอุ้มเหยาซื่อขึ้นไปบนภูเขาเมื่อนางได้ยินเขาพูด แม้ว่านี่จะมีความเสี่ยงเล็กน้อย แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะถูกลงโทษ นางพูดว่า “เป่ยจื่อมีความเชี่ยวชาญในด้านพลังภายใน เนื่องจากเขามีความกล้าที่จะพาท่านแม่มาด้วย และบินข้ามภูเขา เขาจะต้องสามารถรับประกันความปลอดภัยของนางได้ มิฉะนั้นเขาจะไม่กล้าเสี่ยงเช่นนี้”
เป่ยจื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด และเกาหัว “องค์หญิง…”
“ลืมไปเลย” นางยิ้ม “ตอนแรกข้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านแม่เดินทางไกลๆ นางจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ ? หากนางตื่นขึ้นมา นางคงจะมีอาการคลุ้มคลั่ง และข้าก็เป็นห่วงว่าเจ้าไม่สามารถรับมือกับนางได้”
เป่ยจื่อมองที่หวงซวน “เจ้าได้ยินหรือไม่ ? มันเป็นสิ่งที่ดีที่ข้าพาท่านฮูหยินเหยามาด้วย !”
หวงซวนจ้องกลับไป แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
เฟิงหยูเฮงไม่มีความตั้งใจที่จะยุ่งกับพวกเขา และถามเพียง “ท่านแม่อยู่ที่ไหน ?”
เป่ยจื่อพูดตรง ๆ ว่า “องค์หญิงไม่ต้องห่วงขอรับ นางถูกส่งไปอยู่ที่ค่ายแล้ว บ่าวรับใช้ที่ชื่อฉิงหลานดูแลนางอยู่ขอรับ !”
นางพยักหน้าแล้วหันไปหาซวนเทียนหมิง แล้วคุยกับเขา “ข้ายังกังวลเกี่ยวกับการหลอมเหล็ก มีการเตรียมพื้นที่แล้วหรือไม่ ?”
ซวนเทียนหมิงมองเฉียนหลี่ “การเตรียมถ้ำซูเทียนเป็นอย่างไรบ้าง ?”
เฉียนหลี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ทัพ องค์หญิงแห่งมณฑล ถ้ำซูเทียนได้ตระเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว มันกำลังรอการมาถึงขององค์หญิงแห่งมณฑลมาขอรับ นอกจากนี้ข้าก็หาช่างตีเหล็กผู้เชี่ยวชาญจากเมืองหลวงและมณฑลใกล้เคียง และส่งพวกเขามาที่ถ้ำซูเทียนแล้วขอรับ พวกเขากำลังรอการคัดเลือกจากองค์หญิงแห่งมณฑล”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าต้องการพักผ่อนก่อนหรือไปที่นั่นเลย ?” ก่อนที่จะรอให้นางพูด เขาพูดกับตัวเองว่า "ตอนนี้เจ้าต้องตื่นเต้นมาก ดังนั้นเจ้าจะไป เจ้าไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ไปกันเถอะ ! ข้าจะพาเจ้าไปดูถ้ำซูเทียน"
เฟิงหยูเฮงหัวเราะแล้วก็ผลักรถเข็นของเขา “นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการอย่างแน่นอน ซวนเทียนหมิง เจ้ารู้ใจข้าดีที่สุด”
เมื่อเฉียนหลี่เป็นผู้นำทาง ทุกคนก็เดินไปในทิศทางของถ้ำซูเทียน เฟิงหยูเฮงไม่ทราบความหมายที่แท้จริงของถ้ำซูเทียน แต่นางติดตามทุกคนผ่านค่ายทหารขนาดใหญ่และเดินเข้าไปในหุบเขา ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเชิงเขาที่สูงชันด้วยลำธารเล็ก ๆ และทอดตัวยาว 20 ก้าว
