บทที่ 5 – ความกว้างขวางของราชาปีศาจ
วิทยาลัยลอรัน
“เฮ้ข้าได้ยินมาว่าพลังเวทย์มนตร์ของหลินเสี่ยวก็ทะลุผ่านระดับที่สาม เขาอยู่อันดับแรกเดียวกับซีซาร์ในการทดสอบเมื่อวานนี้!”
“ข้าก็เคยได้ยิน…แปลกไปเลยทำไมวันนี้หลินเซียวถึงไม่มา”
“ข้าคิดว่าเขากลัวที่จะมาเพราะเขาสำนึกผิดชอบชั่วดี!”
“มโนธรรมสำนึกผิด”
“เขาเพิ่งเริ่มระดับที่สองในการทดสอบของเดือนที่แล้ว เขาจะผ่านได้ถึงระดับ 3 ในเวลาเพียงหนึ่งเดือนได้อย่างไร เขาจะต้องโกง!”
"จริง?"
ความวุ่นวายจากการทดสอบเมื่อวานยังคงดำเนินต่อไป ครูยังไม่มาดังนั้นห้องเรียนจึงวุ่นวายและมีเสียงดัง
เด็กสาวที่มีข้ายาวสีชมพูยืนอยู่ข้างหลังวัยรุ่นอีกคนหนึ่งหัวของเธอลดลงเธอไขว้นิ้วเธอต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ลังเล
“ซีซ่าร์ข้า ข้า…”
“มีอะไร? โรซี่” วัยรุ่นที่นั่งอยู่ในที่นั่งของเขา คิ้วที่แหลมคมแหลมมีลักษณะสง่างามและสูงกว่าหัวของโรซี่ครึ่งหัว เขาเป็นคำจำกัดความของชายหนุ่มรูปงาม
เขาเป็นเจ้าชายคนที่ห้าของอาณาจักรลอมบาร์ดนักเรียนปีแรกที่แข็งแกร่งที่สุดในภาควิชาเวทมนตร์ที่วิทยาลัยลอรัน เจ้าชายซีซาร์ เอล็กซ์!
เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและข้าสั้นสีทองอันน่าดู โรซี่ก็ถอยกลับออกมาโดยหลบสายตาของเธอและเสียงของเธอก็แทบจะไม่ได้ยิน
“เมื่อวาน การทดสอบของเมื่อวานนี้…ข้าอยู่ระดับสองขั้นสูง!” โรซี่พูดพร้อมกับกัดริมฝีปากของเธอ
“โอ งั้น?” ซีซาร์พยักหน้าไม่นาน“โอ้ มันน่าทึ่ง”
“อาจารย์บอกว่าข้าสามารถฝ่าระดับที่สามในเดือนหน้า…”
“โอ้เป็นอย่างนั้นอืม ทำให้ดีที่สุดนะ”
“นั่น ซีซาร์! ข้า…” โรซี่จับมือขวาของเธอทางซ้ายมืออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้าพูดออกมา
“มีอะไร?”
"ข้า……"
“โรซี่ อาจารย์กำลังมา มีอะไรอีกมั้น?” ซีซาร์เรียกร้อง
บ้าเอ้ย โรซี่ โอ้ โรซี่รีบพูดในสิ่งที่เจ้าอยากจะพูด! ถ้าเจ้าไม่เขาจะเข้าใจได้อย่างไร
โรซี่ซึ่งเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายในที่สุดก็กล้าและยกหัวขึ้น เธอตัดสินใจที่จะพูดคำในใจออกมา อย่างไรก็ตามเมื่อดวงตาของเธอและซีซาร์ได้พบกันเธอลืมคำพูดที่เธอเตรียมไว้อย่างสมบูรณ์
ซีซาร์ยังคงดูดีและดวงตาของเขายังคงมองเธออยู่เสมอ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าซีซาร์ดูเหมือนจะมองไปข้างหลังเธอและอยู่ในระยะไกล เธอไม่อยู่ในสายตาของซีซาร์
ข้าก็ยังทำไม่ได้ ...
“ไม่ ไม่ ข้าจะทำงานหนักต่อไป!” โรซี่ส่ายหัวแสร้งทำเป็นยิ้ม
เธอไม่ต้องการที่จะรบกวนอีกฝ่าย เธอฝังความคับข้องใจในใจลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอกลับไปที่ที่นั่งของเธอและรอให้ชั้นเรียนเริ่มเงียบ ๆ
อะไรคือจุดสำคัญของการทำงานหนักทั้งหมดที่ข้าวางไว้ในเดือนนี้? ไม่ใช่เพื่อที่ข้าจะได้เดินเข้าไปในแนวสายตาของเขา? แต่ทำไมข้าไม่สามารถพูดได้
โรซี่สมเพชกับความขี้ขลาดของเธอ
ไม่ ไม่ ไม่ใช่ความขี้ขลาดของเธอไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนตอนนี้เธอก็ไม่สามารถรับความสนใจจากซีซาร์ได้ ขณะนี้มีเพียงคนเดียวในใจของซีซ่าร์คือหลินเสี่ยว!
โรซี่โกรธอีกครั้งเมื่อคิดถึงหลินเสี่ยว
ซีซาร์มีความภาคภูมิใจมาก เขามักจะเป็นอันดับแรกสำหรับการทดสอบในแผนกเวทย์มนตร์เสมอ แต่คราวนี้เขาประสบความพ่ายแพ้อย่างแท้จริงและหลินเสี่ยวคว้าไป เขาโกรธมากจริงๆ! โรซี่เชื่อว่าเหตุผลที่ซีซาร์เย็นชากับเธอก็เพราะหลินเสี่ยวคนนั้น!
หลินเสี่ยวคือใคร บุคคลที่ไม่มีชื่อมากที่สุดในแผนกเวทย์มนตร์ เขามีความสามารถบางอย่างและระดับของเขามักจะประมาณระดับกลางของชั้นปี โดยปกติแล้วเขาดูเหมือนจะฉลาดและเชื่อฟังมาก ยกเว้นว่าค่อนข้างขี้เกียจเขาเป็นแบบอย่างที่ดีของนักเรียนที่ดีในใจของครู เธอไม่รู้ว่าทำไมแต่โรซี่รู้สึกไม่พอใจที่มองเขา
เธอไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้โรซี่เชื่อว่าหลินเสี่ยวเป็นคนที่ไม่มีแรงจูงใจ แม้ว่าเขาจะทำงานหนักมากและเขาก็ทำแบบนั้นแต่โรซี่เชื่อว่าเขาขี้เกียจขึ้นกระดูกของเขา!
บ้าเอ้ย หลินเสี่ยว เขาจะเหมือนกับซีซาร์และพัฒนาไปสู่ระดับที่สามได้อย่างไร เขาจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วได้อย่างไร? อย่าบอกข้าว่าเขาโกงจริงๆ?
หากอารมณ์มีพลังความโกรธของโรซี่จะฉักหลินเสี่ยวเป็นชิ้นเล็ก ๆไปแล้ว
เธอตัดสินใจว่าจะต้องพิจารณาเรื่องนี้ไม่งั้นจะไม่จบ!
“ทุกคนเงียบ เริ่มเรียนได้แล้ว!” อาจารย์ที่มีข้าสีขาววู ยืนอยู่หน้าแท่นและกระแทกตำราหนาลง เสียงหนักกระจายไปทั่วห้องเรียน
นักเรียนทุกคนต่างเงียบสงบด้วยความกลัวและนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง
“หลินเสี่ยวไม่มาวันนี้เหรอ? เฮ้อ …” วูถอนหายใจอย่างหมดหนทางเปิดตำราเรียนพร้อมสอนหลักสูตรวันนี้
“วันนี้เราจะพูดคุยเกี่ยวกับ 'การศึกษาบุคลิกภาพและระดับพลังของราชาปีศาจ' โรซี่ ราชาปีศาจชนิดใดที่มีอยู่?”
“เอ๊ะ?” โรซี่ที่ยังนึกถึงหลินเสี่ยวอยู่รู้สึกตัวเมื่อถูกเรียก เธอยืนขึ้นด้วยความหวาดกลัวและตอบเท่านั้น “ข้ายังไม่เคยเห็นราชาปีศาจเลยคะ”
“เดา”.
“ถ้าอย่างนั้นข้าคิดว่าราชาปีศาจน่าเกลียดมาก?” โรซี่ตอบอย่างอ่อน
“ฮ่าฮ่า ๆ !”
ไม่มีใครคาดหวังว่าโรซี่จะให้คำตอบแบบนั้น พวกเขาหัวเราะและแม้แต่ซีซาร์ก็อดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปและเคารพในความคิดใหม่ของเธอ
โรซี่เปิดปากของเธออย่างเชื่องช้าใบหน้าของเธอสีแดงเข้ม
“อ้าวโรซี่เจ้าพูดถูก แน่นอนว่าราชาปีศาจนั้นน่าเกลียดในแง่ของสุนทรียภาพของมนุษย์แต่นั่นเป็นเพียงแง่มุมเดียว” อาจารย์วูก็ยิ้มและพยักหน้ารับท่าทางทำให้โรซี่นั่งลง “เกี่ยวกับราชาปีศาจตามคำสั่งของวีรบุรุษคนก่อนราชาปีศาจนั้นเป็นสัตว์ประหลาดที่โหดร้ายอย่างน่ากลัวด้วยรูปร่างที่น่ารังเกียจและพลังที่จะทำลายโลก มันฆ่าและเกลียดมนุษย์และกินคนที่มีชีวิตอยู่ มันป่าเถื่อนมาก ดังนั้นเราในฐานะนักเรียนของวิทยาลัยลอรันต้องทำอย่างดีที่สุดเพื่อมนุษยชาติ ...”
......
......
ในเวลาเดียวกัน
บ้านของหลินเสี่ยว
ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ยอมรับความจริงอันประเสริฐ
โชคดีที่ขอบเขตการผนึกปีศาจนั้นปิดผนึกพลังของเอเลน่าไว้อย่างสมบูรณ์ ในขณะเดียวกันก็ซ่อนบรรยากาศของปีศาจในร่างกายของเธอด้วย ด้วยวิธีนี้เอเลน่ากลายเป็นผู้หญิงธรรมดา ผู้คนในคริสตจักรศักดิ์สิทธิ์จะไม่สามารถติดตามรัศมีของเธอและเข้าไปในบ้านตะโกน 'เผาคนนอกรีต'ได้ สำหรับหลินเสี่ยวนี่เป็นข่าวที่ดี
ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องทำบาร์บีคิวบนไม้กางเขน
ในตอนแรกหลินเสี่ยวคิดว่าเอเลน่ากำลังจะสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่แต่เขาไม่ได้คาดหวังให้เธอร่วมมือกันมากและยอมรับความจริงในไม่ช้า ข้าคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วถึงแม้ว่าเธอจะเป็นราชาปีศาจแต่ตอนนี้เธอเป็นเพียงปลาในกระดานขายเนื้อ มันเป็นประโยชน์อย่างมากของหลินเสี่ยวที่เขาไม่ได้เปลื้องผ้าของเธอออกไปเพื่อที่เธอจะได้ไม่เอะอะ
หลังจากสงบเงียบลงในที่สุดหลินเสี่ยวก็ปรากฏตัวต่อหน้าเอเลน่าได้เป็นอย่างดี นอกจากความสวยของเธอแล้วสิ่งที่ทำให้เสี่ยวเสี่ยวประหลาดใจที่สุดก็คือนิสัยที่หรูหราและประณีตของเธอ
น่าแปลกที่ราชาปีศาจในร่างมนุษย์นั้นบริสุทธิ์และสง่างามยิ่งกว่ามนุษย์เสียอีก ใบหน้าที่เย็นชาของเอเลน่ามีความเย่อหยิ่งและความศักดิ์สิทธิ์เป็นพิเศษ หลินเสี่ยวเข้าใจผิดว่าถ้าเขาให้เสื้อคลุมสีขาวที่งดงามกับเอเลน่าและบอกว่าเธอเป็นเทพธิดาแห่งโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้คนก็จะเชื่อเขา
สำหรับ“เทพธิดา” เขาไม่สามารถฆ่าเธอได้เขาไม่สามารถขับไล่เธอออกไปได้และทั้งสองก็เซ็นสัญญาทาสด้วย จากนั้นอาจเป็นความคิดที่ไม่ดีที่เธอจะกลายเป็นสาวใช้ อุปกรณ์ของหลินเสี่ยวเริ่มหันกลับมาอีกครั้ง
แน่นอนว่าเขาปฏิเสธอย่างแน่วแน่ที่จะยอมรับว่าเขาหลงใหลในรูปร่างที่สวยงามของเอเลน่า
หลังจากเป็นโสดมาหลายปีเขาก็ขาดสาวใช้ที่สามารถทำอาหารทำท่าน่ารักและอุ่นเตียงของเขา หากเขาปกป้องเอเลน่าแล้วปล่อยให้เธอดูแลชีวิตของเขามันเป็นสถานการณ์ที่ใช้ได้
เขาแค่ไม่รู้ว่าราชาปีศาจผู้หยิ่งผยองจะกลายเป็นสาวใช้อย่างเชื่อฟังหรือไม่?
“มนุษย์ เจ้าต้องการถามอะไร?” เอเลน่านั่งเฉยๆรอการซักถามของหลินเสี่ยวอย่างเงียบ ๆ
แม้ว่าการตกอยู่ในมือของมนุษย์ทำให้เธอไม่เต็มใจมากแต่ผู้ชายคนนี้ชื่อหลินเสี่ยวเป็นเพื่อนที่แปลก เขาไม่ได้ฆ่าเธอและไม่เป็นศัตรูต่อเธอซึ่งทำให้เธอรู้สึกโล่งใจมากขึ้น
อย่างไรก็ตามเอเลน่ามักจะรู้สึกว่านัยน์ตาของหลินเสี่ยวกวาดไปทั่วหน้าอกราวกับว่าอยากได้อะไรสักอย่าง
(แค่ก) หลินเสี่ยวรีบดึงสายตาออกมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากการพบกันครั้งแรกของเราถ้าข้าจะบอกว่าอะไรคือจุดที่ดีของราชาปีศาจนี้ แน่นอนว่าหัวใจ / หน้าอกที่กว้างใหญ่ของเธอ - ในทุกแง่มุมนั้นใหญ่มาก
นูนและราบเรียบของเอเลน่านั้นบวมและแตกขณะที่เสื้อยืดถูกห่อไว้มันกำลังจะพังทลายทำให้หัวใจของหลินเสี่ยวพลิ้วไหว เขายังมีความคิดชั่วร้ายที่จะสนับสนุนมันและยกมันขึ้นมาด้วยมือทั้งสองของเขาและถูเบา ๆ ...
“เอ๊ะ ข้าหิวแล้ว” หลินเสี่ยวถูท้องเพื่อปกปิดความอึดอัดใจของเขา
เขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืนรวมทั้งการใช้เวทเกินตัวจนเขาเวียนหัวและเขาไม่สามารถเติมเต็มท้องของเขาได้เพียงแค่มองลูกบอล เขาต้มโจ๊กร้อนๆแล้วย่างขาไก่ที่เขาทิ้งไว้เมื่อวานนี้หลินเสี่ยววางอาหารไว้บนโต๊ะและเตรียมพร้อมที่จะดูลูกบอลในขณะที่กิน ... เอ่อไม่สิ กำลังกินข้าวในขณะที่ซักถามราชาปีศาจ
ในช่วงเวลานี้เอเลน่ามุ่งมั่นที่จะสังเกตการตกแต่งในห้องของหลินเสี่ยว เฟอร์นิเจอร์และพื้นที่เธอได้รับความเสียหายนั้นถูกกองซ้อนกันโดยหลินเสี่ยว เนื่องจากเขายังไม่มีเวลาทำความสะอาดห้องแคบ ๆ ก็ยิ่งยุ่งเหยิง
“ราชาปีศาจเนื่องจากเจ้าไม่ได้จากไปมีสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าต้องถาม” หลินเสี่ยวยัดหน้าของเขาลงในชามข้าวต้มแล้วเริ่มกิน “ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่เหมือนกับหนังสือที่อธิบายถึงเจ้าเลย ราชาปีศาจเจ้าไม่ควรมีอำนาจทำลายล้างโลกนี้เหรอ?”
“มันไม่ใช่เรื่องที่พูดเกินจริง ข้าเพิ่งเข้ารับตำแหน่งราชาปีศาจเมื่อไม่นานมานี้และข้าไม่สามารถใช้พลังทั้งหมดของข้าได้อย่างชำนาญและ ... และข้าได้รับบาดเจ็บมาก่อนดังนั้นข้าจึงไม่ได้รับพลังต้นบรรพกาลอย่างสมบูรณ์”เอเลน่าตอบโดยไม่ตอบ
ดูเหมือนว่าหลินเสี่ยวคนนี้ไม่ได้ตั้งใจจะแบ่งปันอาหารของเขากับเธอ เธอสามารถจ้องมองมันในน้ำมันและนึ่งขาไก่ย่างในจานและเลียริมฝีปากของเธอ
“พลังบรรพกาลคืออะไร?” หลินเสี่ยวกินข้าวโอ๊ตเต็มคำและรู้สึกสบายมากขึ้น
“มันอาจเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของดาบศักดิ์สิทธิ์ของฮีโร่”
“เอ๊ะเจ้าไม่สบายเกินไปหรอก”
หลินเสี่ยวอาจมีแผน
ไม่ว่าในกรณีใดพลังของราชาปีศาจที่จะทำลายโลกนั้นมีอยู่จริง หากเอเลน่ามีความเชี่ยวชาญในพลังของบรรพกาลอย่างสมบูรณ์ขอบเขตการผนึกปีศาจก็ไม่สามารถผูกมัดเธอไว้ได้ ตราบใดที่สถานการณ์ปัจจุบันเป็นกังวลหลินเสี่ยวก็โชคดีพอที่จะมารับเธอ เขาใช้เขตแดนผนึกปีศาจจับราชาปีศาจไร้ความสามารถ
ชะตากรรมนั้นช่างวิเศษเกินคำบรรยาย
“คำถามต่อไป” หลินเสี่ยวจับขาไก่และกัดมาก “ราชาปีศาจเจ้าเกลียดมนุษยชาติมั้ย? เจ้าต้องการที่จะฆ่ามนุษย์ทุกคนและครองโลกมั้ย?”
นี่เป็นคำถามที่หลินเสี่ยวอยากถามมากที่สุด
เมื่อมองดูการแสดงออกที่มีความสุขที่เขามีในขณะที่กินขาไก่ทำให้เอเลน่าน้ำลายไหลออกมา
สำหรับคนที่หิวโหยเนื้อไก่ย่างนุ่มอร่อยฉ่ำเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลก เอเลน่ารู้สึกเศร้ากว่าหลินเสี่ยวมากยิ่งขึ้น เธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เธอเข้าไปในกล่อง เธอลืมแม้กระทั่งเมื่อเธอกินครั้งสุดท้าย
ข้าเป็นราชาปีศาจแล้วไงละราชาปีศาจก็หิวเป็นเช่นกัน!
