บทที่ 4 – ชีวิตของหญิงสาวและการอยู่ร่วมกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหลินเสี่ยวตื่นขึ้น ราชาปีศาจอกยักษ์กำลังนอนเงียบ ๆ บนพื้นเธอยังคงหลับสนิท เธอยังน้ำลายไหลและดูมีความสุขมาก ในอีกด้านหนึ่งผิวของหลินเสี่ยวซีดถึงตายขาของเขาอ่อนแอแม้กระทั่งเดินก็ลำบากมาก
หากใครเห็นฉากนี้พวกเขาคงคิดว่าหลินเสี่ยวทำอะไรที่น่าอับอายกับเอเลน่าเมื่อคืนจนเขาหมดแรง ...
“ว้าว การใช้พลังเวทย์มนตร์เกินกำลังนั้นร้ายแรงเกินไป ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าไม่สามารถไปโรงเรียนได้ในวันนี้”
เขตแดนผนึกปีศาจเป็นเขตแดนต้องห้ามที่หายสาบสูญไปนานแล้ว การใช้งานจริงของมันยากมาก แต่พลังของมันนั้นยิ่งใหญ่ตราบใดที่มันประสบความสำเร็จในการร่ายแม้แต่นักเวทย์ที่มีระดับแปดขึ้นไปจะถูกกีดกันจากพลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดของพวกเขาและมันยังใช้งานได้กับสัตว์ร้าย
แต่เดิมหลินเสี่ยวใช้เวลาทั้งหมดของเขาเพื่อซื้อผลึกเวทมนตร์ เขากำหนดขอบเขตการผนึกปีศาจในห้องเป็นมาตรการป้องกัน หากวันหนึ่งเขาถูกนักฆ่าตั้งเป้าเขาก็ยังสามารถดื้อดึงได้ก่อนที่เขาจะตาย เขาจะเสี่ยงโชคและอาจมีชีวิตอยู่
ในการคิดว่าก่อนที่เขาจะเล่นการพนันเขาหยิบสิ่งที่ลำบากขึ้นมา
ห้องพักยุ่งเหยิงเต็มไปหมดมีเศษไม้และคราบเลือดสีดำแดงทุกที่ มันคล้ายกับฉากสยองขวัญหลังจากพิธีทางศาสนาที่โหดร้าย
หลินเสียวถอนหายใจ“ข้าต้องปรับปรุงอีกครั้ง…” เขากำจัดความยุ่งเหยิงอย่างง่ายดายเปลี่ยนเสื้อผ้าเปื้อนเลือดของเขาอย่างรวดเร็วและวิ่งออกจากโรงเก็บของ
โชคดีที่หลินเสี่ยวไม่ได้อยู่ในหอพักของโรงเรียนแต่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ของเขา มันเป็นสถานที่ห่างไกลแม้ว่าสถานที่นั้นถูกโยนกลับหัวกลับหัวก็ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นสิ่งรบกวน นอกจากนี้เขามักชอบทำการทดลองเวทมนต์มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขาที่จะระเบิดหลังคา เมื่อคืนที่ผ่านมาการต่อสู้จึงไม่ก่อให้เกิดความวุ่นวายมีเพียงไม่กี่ศพที่ยังคงหลบซ่อนตัวอยู่ในบริเวณใกล้เคียงต้องการตรวจสอบและรับการตักครั้งใหญ่
“โอ้ ข้าการทดลองเวทมนต์ล้มเหลวอีกครั้งและข้าเกือบตายแล้ว! แน่นอนว่าถ้าเจ้าต้องการเพิ่มพลังเวทย์มนตร์ของเจ้าเจ้ายังต้องพึ่งพาการทำสมาธิ! อ่าฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ …” หลินเสี่ยวเหยียดขำในขณะที่หัวเราะอย่างโง่เขลาและพูดกับตัวเอง
"อะไร? การทดลองของเขาล้มเหลวอีกครั้ง? นักเวทย์มนตร์นี้เขาไม่กลัวความตายเหรอไง?”
“ชู่ ระวังอย่าให้เขาได้ยินเจ้า อยู่ห่าง ๆ จากเขา ถ้ามันพัดอีกครั้งมันอาจพาเราไปกับเขา!”
ผู้คนที่กระซิบข้างนอกสนามก็หลุดรอดไปในไม่กี่วินาที พวกนี้เป็นเหมือนปาปารัสซี่จากโลก ปัญหาใด ๆ ในเมืองวินเทอร์เรสจะได้ยินโดยพวกเขาและแพร่กระจายความวุ่นวาย หลินเสี่ยวไม่ต้องการให้พวกเขาจับข้อมูลใด ๆ ที่พวกเขาสามารถใช้กับเขาได้
“ว้าววว…”
ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่มีอาการปวดหัวมากขึ้นที่รอเขาอยู่ เขาควรทำอย่างไรกับราชาปีศาจที่กำลังหลับอยู่ในบ้าน?
เขาควรจะฆ่าเธอในขณะที่เธอไม่สามารถต้านทานได้หรือไม่? ไม่มีทาง. บางคนอาจพอใจที่จะฆ่าราชาปีศาจแต่หลินเสี่ยวไม่เต็มใจ ไม่ต้องพูดถึงความเสี่ยงสูงเกินไปและจะถูกขึ้นบัญชีดำโดยปีศาจได้ง่าย ถ้ามีโอกาสเขาจะฆ่าราชาปีศาจจริง ๆ เขาควรจะทำอย่างไรถ้าโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ตั้งชื่อเขาว่าเป็นวีรบุรุษ?
เขาไม่ต้องการเป็นฮีโร่ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถฆ่าเธอได้
ในกรณีดังกล่าวการมอบราชาปีศาจให้แก่คริสตจักรศักดิ์สิทธิ์ละ? นั่นก็ไม่น่าเชื่อถือถ้าเขาทำเช่นนั้นหลินเสี่ยวจะเข้าใจผิดว่าเป็นฝ่ายเดียวกับปีศาจซึ่งเป็นคนทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ เขายังไม่สามารถบอกความจริงได้ว่าราชาปีศาจถูกยัดไว้ในกล่องที่ถูกส่งไปยังบ้านของเขาและเขาก็หยิบผมสีเงินราชาปีศาจแดงหน้าอกใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ ... ข้ออ้างที่จะเฮฮาเกินไป
หากเขาไม่สามารถฆ่าเธอและไม่สามารถส่งเธอไปที่โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์เขาควรทำอย่างไร?
กลับมาที่บ้านพร้อมกับเกาหัวหลินเสี่ยวผลักประตูเปิดออกและเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมา
“วิทยาลัยลอรันสาขาเวทมนตร์ หลินเสี่ยว?” เอเลน่าที่ตื่นขึ้นมาได้ยังไงก็สามารถที่จะหาบัตรนักเรียนของหลินเสี่ยวและอ่านอย่างระมัดระวัง “ข้าเคยได้ยินเรื่องวิทยาลัยลอรันแล้ว แหล่งกำเนิดของวีรบุรุษ”
“เอ๊ะ…เจ้าตื่นขึ้นมาได้ยังไง?”
“มนุษย์เจ้าต้องเป็นฮีโร่ใช่มั้ย งั้นก็ฆ่าข้าและเสนอให้กับสมเด็จพระสันตะปาปาของเจ้า” เอเลน่าพูดอย่างไม่สนใจ “ข้าสูญเสียพละกำลังไปแล้วและข้าไม่มีทางต่อต้าน”
“ไม่ ...”
“ไม่? ถ้าอย่างนั้นเจ้าวางแผนที่จะทำอย่างอื่นกับข้า?”
“อะไร อะไรอย่างอื่น?” หลินเสี่ยวก็ตกตะลึง
“ข้าควรจะเป็นความงามด้วยสุนทรียภาพของเจ้าใช่มั้ย” ทัศนคติของเอเลน่านั้นแตกต่างจากเมื่อวานเธอไม่มีความโกรธใด ๆ เลยและเธอก็หัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าเธอลาออกไปสู่ชะตากรรม
มันหมายความว่าเธอปลงตัวเองหลังจากสิ้นหวังอย่างมาก? ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้งุนงงเธอถูกยัดเข้าไปในกล่องและตกลงไปในมือของมนุษย์ จากนั้นเธอก็ถูกกระแทกโดยเขตแดนผนึกปีศาจสูญเสียพลังทั้งหมดของเธอและกลายเป็นทาสของมนุษย์
เอเลน่า ปัจจุบันถอดชุดแม่บ้านที่ขาดรุ่งริ่งแล้วและสวมเสื้อผ้าของหลินเสี่ยว เสื้อหลวมห่อหน้าอกของเธออวบและครอบคลุมส่วนของร่างกายส่วนล่างของเธอเพียงต้นขาสีขาวและนุ่มสองข้างจะถูกเปิดออกและดูอร่อยที่สุด
ดูเหมือนว่าเธอจะได้เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปมนุษย์ทุกคนเป็นขยะที่คิดแต่กับร่างกายครึ่งล่างของพวกเขา!
สำหรับสิ่งที่หลินเสี่ยวคิดอยู่ ...
หลินเสี่ยวเป็นคนที่ไม่สนใจ เขาคิดว่าเขาได้กลับมาสู่โลกแล้วและเอเลน่าข้างหน้าเขาไม่ใช่ราชาปีศาจแต่เป็นน้องสาวที่ดื้อรั้นของครอบครัวเพื่อนบ้าน ในเวลานี้เธอกำลังรอที่จะได้รับการสอนด้วยมือของเขาเกี่ยวกับความรู้ทางสรีรวิทยาของเขา ... จากความคิดนี้กระแสร้อนแรงทำให้สมองของหลินเสี่ยว!
ปีศาจตัวนี้น่าหลงใหลเกินไปใช่ไหมล่ะ?
“อือ หึม …” หลินเสี่ยวทำการล้างคอและพูดอย่างชอบธรรม “อย่ากลัวไปราชาปีศาจ ข้าไม่ต้องการเป็นฮีโร่ดังนั้นข้าจะไม่ฆ่าเจ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำสิ่งใดที่ผิดกับเจ้าจริงๆ!”
แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริงข้าไม่ได้โกหก หลินเสี่ยวพูดกับตัวเองขณะที่กำลังสาดสายตาไปรอบ ๆ
“ข้าจะพูดแบบนี้ก่อนในตอนนี้! ข้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเจ้าที่ถูกยัดเข้าไปในพัสดุและถูกส่งไปที่บ้านของข้า” หลินเสี่ยวเริ่มปกป้องตนเอง “การเซ็นสัญญาทาสกับเจ้าก็เป็นความเข้าใจผิดเช่นกัน โปรดอย่าโกรธข้าเลย”
“อะไรนะ?” เอเลน่ายกคิ้วของเธอและดูเหมือนจะจางหายไปด้วยสำนวนโวหารของหลินเสี่ยว
เธอไม่ได้พูดอะไรเลยโยนการ์ดนักเรียนของเขาและจ้องที่หลินเสี่ยวอย่างระมัดระวัง
“เจ้าโกรธเหรอ? เมื่อวานนี้ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ขอบเขตการผนึกปีศาจเพื่อจัดการกับเจ้า ข้าเกือบถูกแบนจนตาย! ข้าเป็นคนหนึ่งที่ทนทุกข์ทรมานมากกว่า” หลินเสี่ยวชักชวนอย่างอดทน
เอเลน่ายังคงนิ่งเงียบเธอเหล่ตาพยายามหาเบาะแสจากดวงตาของหลินเสี่ยว
การแสดงออกของมนุษย์นี้มีความจริงใจเป็นธรรมชาติและไม่มีวี่แววของการโกหก ถึงแม้เอเลน่าจะมีข้อสงสัยเธอก็ไม่สามารถหาข้อบกพร่องได้ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์ เธอเชื่อคำพูดของหลินเสี่ยวชั่วคราวและการแสดงออกของเธอก็คลี่คลายลงอย่างมาก
“ปรากฎว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้า…” เธอกระซิบ
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นศัตรูกันอีกต่อไปแล้วหลินเสี่ยวก็ยิ้มและถามอย่างไม่แน่นอนว่า“ ข้าพูดแล้วราชาปีศาจเพราะในกรณีนี้เจ้าและข้าไม่มีความเกลียดชังซึ่งกันและกัน เธอไม่ควรที่จะกลับบ้านเหรอ?
“กลับบ้านเหรอ?” เอเลน่ารู้สึกงุนงง
“ใช่กลับไปที่ป่าแห่งสุดท้ายในภาคใต้! นี่คือเมืองหลวงของราชอาณาจักรลอมบาร์ดเมืองวินเทอร์เรสซึ่งเป็นฐานของมนุษยชาติ เจ้าจะถูกพบโดยผู้เชื่อในโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหนมันอันตรายเกินไปสำหรับเจ้า! การกลับไปยังดินแดนปีศาจปลอดภัยกว่า!”
ตามตำราเรียนราชาปีศาจอาศัยอยู่ในส่วนลึกของป่าแห่งสุดท้ายที่เขาจำได้!
ใช่เช่นนี้ส่งราชาปีศาจออกไปและแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น! นี่คือชีวิตที่สงบและเงียบสงบที่เขาต้องการ!
“ไม่ข้าไม่สามารถกลับไปได้…” เอเลน่าส่ายหัวของเธอ
“กลับไปไม่ได้เหรอ?”
คราวนี้หลินเสี่ยวก็กังวล ง่ายกว่าที่จะเชิญปีศาจมากกว่าส่งเขาออกไปทำไมเธอถึงยังอยู่และยังไม่ออกไป?
ถึงแม้ว่าเอเลน่าจะเป็นคนประเภทที่เขาชอบ แต่สาวหน้าอกใหญ่และน่ารักมีผมสีเงินและรูม่านตาสีแดงที่เหมาะกับประเภทในอุดมคติของเขามากกว่า แต่เพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในการกินและรอความตายหลินเสี่ยวจะต้องไม่ทิ้งราชาปีศาจไว้ข้างๆเขา!
ไม่เธอต้องถูกส่งไป!
“ไม่ต้องกังวลเจ้าสามารถกลับไปได้! ข้ามีเงินไม่มากแต่น่าจะพอแล้ว” หลินเซียวรีบหยิบถุงปูดออกมาจากใต้เตียงแล้วส่งไปยังเอเลน่า “ที่นี่เจ้าสามารถรับเหรียญทองคำชนิดนี้ได้ มันเพียงพอแล้วสำหรับเจ้าที่จะพบกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 3 ดาวเพื่อนำเจ้ากลับไปที่ป่าแห่งสุดท้าย”
นี่เป็นสมบัติเล็ก ๆ ที่สะสมโดยหลินเสี่ยวในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากแต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้เพื่อกำจัดโรคระบาดนี้
เอเลน่าไม่ได้พูดเธอเอื้อมมือไปหยิบเอาเอง แต่ทันใดนั้นเธอก็หดตัวอย่างที่ปลายนิ้วสัมผัสถุง เธอแสดงออกอย่างซับซ้อนและดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
“เจ้าต้องการให้ข้ายกผลการปราบปรามของขอบเขตการผนึกปีศาจ? ข้าทำไม่ได้ราชาปีศาจ” หลินเสี่ยวอธิบายด้วยใบหน้าที่น่ากลัว “เขตแดนผนึกปีศาจหยุดยั้งพลังของเจ้าและซ่อนกลิ่นปีศาจของเจ้า ทันทีที่ข้ายกเขตแดนผู้คุมกางเขนของโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์จะมาฆ่าเจ้าทันที!”
“…” เอเลน่าเงียบ
“เฮ้ เจ้าเอาเงินแล้วไปได้ไหม”
"……" ความเงียบ.
“เงินไม่พอเหรอ? ใช่ แต่ข้ามีแค่นี้ เจ้าสามารถลองยืมอีกต่อไป!”
“…” เธอยังคงนิ่งเงียบ
หลินเสี่ยวหมดหวัง
“เฮ้เจ้าต้องการอะไรจากข้าอีก อย่างน้อยเจ้าสามารถพูดได้!”
“เจ้าเป็นมนุษย์แปลกที่จริง” เอเลน่าคลุมศีรษะและตอบอย่างจริงจัง “ครั้งหนึ่งข้าเคยติดตามลุงของข้าต่อโลกมนุษย์และอยู่ในภาวะวิกฤติ ในเวลานั้นมนุษย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าข้ามีเพียงสองอารมณ์ความกลัวหรือความโกรธ”
เอเลน่ากอดแขนของเธอและพูดคุยเกี่ยวกับอดีต
“พวกเขาร้องไห้และกรีดร้อง: ปีศาจ นั้นปีศาจวิ่งหนีไป! หรือตะโกนปีศาจ! ข้าจะฆ่าแก ข้าจะฆ่าแก!” เอเลน่าเลียนแบบฮิสทีเรียของคนเหล่านั้นด้วยใบหน้าที่น่ารัก ในที่สุดเสียงก็ดังขึ้นอย่างนุ่มนวล“และเจ้าหลินเสี่ยว เจ้าเป็นมนุษย์ที่จะให้ทองคำแก่ข้าและส่งข้ากลับบ้าน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เอเลน่าหัวเราะอย่างมีความสุข
เมื่อเห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ยิ้มในเวลานั้นหัวใจของหลินเสี่ยวก็ดูเหมือนจะถูกบางสิ่งบางอย่างบีบอัด สถานที่อันเงียบสงบที่ไม่มีใครเคยถูกรบกวนมาก่อนสายลมแห่งความอบอุ่นที่พัดผ่าน
เดี๋ยวก่อน… .. เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีกลิ่นความรัก? ไม่สามารถเป็นอย่างนั้น ไม่ได้! เธอไม่ใช่ผู้หญิงหน้าอกใหญ่ธรรมดาเธอเป็นราชาปีศาจ!
หลินเสี่ยวบีบต้นขาของเขาเองโดยพึ่งพาความเจ็บปวดเพื่อขับไล่หัวใจที่อ่อนโยนของเขาที่เกือบจะควบคุมไม่ได้ เขายังพูดคำที่ไม่สมเหตุสมผลต่อไปว่า“ร…ราชาปีศาจเจ้าควรรีบกลับบ้านเร็ว ๆ นี้”
“เจ้าอยากไปกับข้าไหม” เอเลน่าถาม
“ฮะ? ทำไมข้าต้องไปกับเจ้า? ข้าไม่ใช่ปีศาจข้าเป็นมนุษย์”
“เราเซ็นสัญญาทาส ในฐานะทาสข้าต้องอยู่ใกล้นายไม่เช่นนั้นจิตวิญญาณของข้าจะถูกโจมตี ดังนั้นเราต้องอยู่ด้วยกัน”
“โอ้…ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีกฎแบบนี้” หลินเสี่ยวชนหัวของเขาและพูดอย่างจริงใจว่า“ ราชาปีศาจ มนุษย์และปีศาจไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้และไม่มีอะไรดีเกิดขึ้นได้…ข้าก็ไม่มีความคิดที่ไม่เหมาะสมต่อเจ้าและข้าไม่จำเป็นต้องมีทาสเช่นเจ้า ดังนั้นเจ้าควรลบสัญญาออกอย่างรวดเร็วและทำสิ่งที่เจ้าต้องทำ
“ไม่ ข้าไม่สามารถยกเลิกสัญญาได้” เอเลน่าส่ายหัว
"เจ้าแน่ใจ? เจ้าคือราชาปีศาจเจ้าไม่ควรมีพลังมาก? จะต้องมีวิธีที่จะทำได้!”
"ไม่มีทาง."
“งั้นเจ้าวางแผนจะทำอะไร? เจ้าจะไปที่ไหนถ้าเจ้าไม่กลับบ้าน ไม่มีสถานที่ต้อนรับปีศาจในเมืองวินเทอร์เรส!”
“ตอนนี้ข้าไปไหนไม่ได้” การแสดงออกของเอเลน่าซับซ้อนและเศร้า
"อะไร? ข้าหมายความว่าเจ้าไม่สามารถติดตามข้าและอาศัยอยู่ในบ้านของข้าใช่ไหม?” หลินเสี่ยวพูดขณะที่กำลังโกรธ
“หือ?” ได้ยินเอเลน่าเงยหน้าขึ้นมองหลินเสี่ยวด้วยความประหลาดใจและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอพยักหน้าและให้คำตอบที่ชัดเจน“ไม่”
“หือ?” หลินเซียวรู้ตัวทันทีว่าเขาพูดผิด เธอคนนี้เธอตั้งใจจะอยู่ที่นี่จริงเหรอ?
ยืนยันแล้วหลินเสี่ยวคุกเข่าบนพื้นเหมือนลูกบอลกิ่ว
เจ้าหมายถึงอะไรอยู่กับราชาปีศาจ…เขากำลังจะล่มสลาย!
เทพีแห่งแสงและสมเด็จพระสันตะปาปา! แม้ว่าข้าจะไม่นับถือศาสนาและบางครั้งข้าก็พูดบางคำที่ใส่ร้ายคริสตจักรศักดิ์สิทธิ์ แต่ข้าเป็นพลเมืองที่ดี!
ในความซื่อสัตย์ทั้งหมดข้าไม่ใช่สายลับปีศาจข้าไม่ใช่คนทรยศ!
ข้าไม่คุ้นเคยกับราชาปีศาจ *!
