GGS:บทที่ 20 สัตว์เลี้ยงสุดวิเศษ

GGS:บทที่ 20 สัตว์เลี้ยงสุดวิเศษ

 

ซูจิ้ง เลี้ยงต้นไม้กินคนโดยใช้อาหารง่ายๆ เมื่อมันอิ่มมันจะสูญเสียความกระหายในการล่า ในความคิดเห็นของ ซูจิ้ง วิธีนี้เป็นประสิทธิภาพที่ดีที่สุดที่จะฝึกมัน เริ่มต้นด้วยการให้อาหารเป็นระบบเพื่อให้มันปรับเปลี่ยนพฤติกรรม

แต่ ซูจิ้ง ยังคงไม่แน่ใจเขาหยิบเชือกออกมาแล้วมัดต้นไม้กินคนไว้กับเสารอบๆตะกร้า สำหรับตอนนี้ต้นไม้กินคนยังคงมีขนาดเล็กมันยังไม่แข็งแรงพอที่จะทำลายเชือกนี้

“ในอนาคตฉันหวังว่าฉันจะประสบความสำเร็จในการปลูกพืชกินคนนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องฆ่ามัน”

ซูจิ้ง พึมพำกับตัวเอง ในเวลานี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วดูที่หน้าจอ หากเป็นก่อนหน้านี้ ซูจิ้ง จะไม่สนใจดูหน้าจอและกดรับโดยเร็ว เพราะเขาไม่ใช่คนดัง ดังนั้นเขาจึงไม่เคยถูกกลั่นแกล้งทางโทรศัพท์

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาทำงานเป็นพ่อครัวให้กับร้านอาหารทะเลเมื่อ 7 วันก่อน เขาไม่กล้ารับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วอีกเลย

นักชิมปากร้ายคนนั้นได้ยกย่องเขาได้เว่ยป๋อ ซึ่งเป็นการสร้างผลกระทบกับเขาเป็นอย่างมาก นอกจากนี้  โจวเซียน ยังมากินร้านอาหารของลุงทุกวันและยังคงชื่นชมซ้ำๆ เรื่องนี้ทำให้หลายคน คิดว่าเป็นไปได้ไหมที่อาหารนั้นยอดเยี่ยมจนทำให้นักชิมปากร้ายคนนี้ ยอมจำนน ?

เป็นผลให้หลายคนมาเยี่ยมเยียนร้านอาหารทะเลของลุงเพื่อที่จะได้ทานอาหารจานเด่น  ซูจิ้ง มักจะไม่ได้ทำอาหารมากมายเขาจะทำเพียงอาหารจานเดียว ประมาณ 20 ออเดอร์ต่อวัน แต่มีหลายคนที่มายังร้านอาหารเพื่อที่จะมากินอาหารของ ซูจิ้ง  และพวกเขาพยายามเสาะหาเบอร์โทรของ ซูจิ้ง และโทรหาเขาหลายครั้ง

ตอนแรก ซูจิ้ง รับโทรศัพท์แล้วทำได้เพียงขอโทษและปฏิเสธไปทีละคน ต่อมาเขารู้สึกเบื่อและไม่ต้องการรับสายโทรศัพท์ที่ใช้เบอร์ไม่คุ้นทั้งหมด

หาก ซูจิ้ง ไม่ได้ใช้หมายเลขโทรศัพท์นี้เป็นเวลานานและเพื่อนของเขาหลายคนต่างรู้จักเพียงเบอร์นี้เท่านั้น เขาคงที่จะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่ไปแล้ว

ซูจิ้ง ยิ้มเมื่อเห็นหมายเลขของผู้โทร

“สวัสดีเจียนฮัว”

ทันใดนั้นก็มีเสียงร่าเริงตอบกลับมา

“ทำไมนายไม่โทรบอกฉันว่านายกลับมาแล้ว ถ้าฉันไม่ได้คุยกับอาเหลียงวันนี้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายกลับมาบ้านแล้ว”

“ฉันค่อนข้างยุ่ง ไม่อย่างนั้นฉันคงไปหานายแน่นอน”  ซูจิ้ง หัวเราะ แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง หลังจากที่เขากลับมาตั้งแต่วันนั้นเขายุ่งเกี่ยวกับขยะ กาแล็กติกทุกวัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไปหา  จูเจียนฮัว แล้ว จูเจียนฮัว อาศัยอยู่ในหมู่บ้านตระกูลจู พวกเขาต่างมีมิตรภาพที่ดีต่อกันอีกทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นในสมัยเรียนประถม มัธยมต้นและมัธยมปลาย  จูเจียนฮัว เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขามายาวนานถึง 12 ปี แต่คะแนนสอบเข้ามหาลัยของ จูเจียนฮัว นั้นอยู่ในระดับต่ำดังนั้นเขาจึงไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยและเลือกที่จะออกทำงานแทนและตอนนี้เขาได้ทำงานใน “สรวงสวรรค์ของสัตว์เลี้ยง”แล้วว่ากันว่าได้เงินเดือนดีมาก

“วันนี้นายว่างไหม?” จูเจียนฮัว ถาม

“ว่าง” ซูจิ้ง ตอบ

“มาดูการแข่งขันของ”สรวงสวรรค์ของสัตว์เลี้ยง“กันเถอะ มีสัตว์เลี้ยงทุกชนิดเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ และมีสัตว์เลี้ยงที่มีชื่อเสียงบางตัวอีกด้วย มีตั๋วเพียง 50 ใบสำหรับบุคคลภายนอก นายสามารถมากับฉันได้ หลังจากดูการแข่งขันเสร็จฉันจะพานายไปกินอาหารค่ำ” จูเจียนฮัว ยิ้ม

“OK”  ซูจิ้ง เห็นด้วยอย่างง่ายดายเนื่องจากเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องการแข่งขันสัตว์เลี้ยงมากนักแต่เขาไปที่นั่นเพื่อพบกับ จูเจียนฮัว

“ฉันจะส่งที่อยู่ของฉันไปให้นาย มาเร็วๆนะ” หลังจากที่บอกที่อยู่ จูเจียนฮัว ก็วางสาย

ซูจิ้ง ไตร่ตรองอยู่เล็กน้อยในเมื่อเขาจะต้องไปยัง “สรวงสวรรค์แห่งสัตว์เลี้ยง” ทำไมเขาไม่เอาสัตว์เลี้ยงไปเดินเล่นด้วยล่ะ? เขามองไปที่สนามหลังบ้านในที่สุดดวงตาของเขาก็จ้องมองที่แมวพันธุ์ดราก้อนหลี่

“มานี่เจ้าตัวเล็ก”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของ ซูจิ้งสัตว์ทั้งหมดที่เล่นกันอยู่ก็หยุดและหันมามอง ซูจิ้ง  เมื่อพวกมันเห็นว่า ซูจิ้ง ชี้มาที่ตัวแมว แมว 2 ตัววิ่งมาที่เท้าของ ซูจิ้ง ตัวหนึ่งเกาะเท้าของ ซูจิ้ง อย่างใกล้ชิดส่วนอีกตัวหนึ่งปีนขึ้นไปบนไหล่ของ เขา

“นายแล้วกัน” ซูจิ้ง เลือกแมวตัวน้อยที่อยู่บนไหล่ของเขา เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มันวิ่งไปมาบนท้องถนน ซูจิ้ง จึงนำแมวไปไว้ในกรง และเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง

“สรวงสวรรค์ของสัตว์เลี้ยง...ดูเหมือนฉันเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน”  ซูจิ้ง คิดอย่างรอบคอบ จูเจียนฮัว อาจจะเคยพูดถึงมาก่อน อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่า ซูจิ้ง เคยได้ยินคำนี้จากที่อื่นเมื่อไม่นานมานี้ ในเมื่อเขาจำไม่ได้ดังนั้นจึงไม่ใส่ใจกับมันอีก

การจราจรในหมู่บ้านนั้นไม่ค่อยดีนักต้องเดิน 2-3 กิโลเมตรกว่าจะถึงป้ายรถเมล์ ในระหว่างทางเมื่อเจอชาวบ้านจากหมู่บ้านต่างๆพวกเขาต่างทักทายกัน

“อาจิ้ง นายจะไปไหนอย่างนั้นหรอ”

“มีลูกค้าจำนวนมากในร้านอาหารทะเลที่รออาหารจานเด่นของนายอยู่และบางคนตะโกนว่าพวกเขาจะจ่ายถึง 1000 หยวน ถ้าเป็นฉันฉันคงจะทำแต่อาหารตลอดทั้งวัน มีใครบ้างที่ไม่อยากได้เงิน 1000 หยวน”

“เป็นเพราะชื่อเสียงของอาหารก็เท่านั้น”

ซูจิ้ง ตอบกลับอย่างง่ายๆในช่วงเวลานี้เขามีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆในหมู่บ้านใกล้เคียงจึงทำให้เขากลายเป็นคนดัง

ในที่สุด ซูจิ้ง ก็สามารถขึ้นรถบัสและนั่งมันมากกว่า 1 ชั่วโมงกว่าจะเปลี่ยนไปเป็นรถไฟฟ้าใต้ดินเมื่อมาถึง “สรวงสวรรค์ของสัตว์เลี้ยง” ดูเหมือนว่ามันจะเป็นบริษัทขนาดใหญ่ซึ่งสร้างความประทับใจให้กับ ซูจิ้ง เป็นอย่างมาก

“เฮ้  ตรงนี้!” ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่บนประตูรีบโบกมือให้กับ ซูจิ้ง

“เจียนฮัว ที่นี่มันใหญ่โตมาก” ซูจิ้ง ถอนหายใจและเดินเข้าไปหาเพื่อนของเขา

“นั่นเป็นเพราะที่นี่เป็นที่โด่งดังที่สุดในเมือง จงหยุน โครงสร้างธุรกิจที่ครอบคลุมมากกว่าการขายอุปกรณ์สัตว์เลี้ยง,การขายสัตว์เลี้ยง,การผสมพันธุ์,การดูแลเรื่องต่างๆของสัตว์เลี้ยง,การถ่ายรูปกับสัตว์เลี้ยง,การรักษาสัตว์เลี้ยงรวมทั้งเลือกอื่นๆ” จูเจียนฮัว รู้สึกภาคภูมิใจมาก

“ซูจิ้ง ไม่ได้พบกันนาน”หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง จูเจียนฮัว

“เธอคือ...หลิวริน ใช่หรือเปล่า”  ซูจิ้ง จ้องมองเธอสักพักก่อนที่จะพูดขึ้น

“ฮ่าฮ่า ฉันขอแนะนำให้รู้จักเธอคือ  หลิวริน แฟนของฉัน” จูเจียนฮัว กอดเอวของ หลิวริน อย่างภาคภูมิใจ

“นี่มันหน้าบริษัทนะ!” หลิวริน พยายามผลัก จูเจียนฮัว ออกไป

“หมายความว่าพวกเธอสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว ถึงว่าสิทำไม เจียนฮัวถึงดูมีความสุขมาก”

ซูจิ้ง รู้จัก หลิวริน เพราะพวกเขาเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันในสมัยมัธยมต้น แต่ในเวลานั้น หลิวริน และ จูเจียนฮัว ไม่ค่อยที่จะพูดคุยกันดังนั้นซูจิ้งไม่คาดคิดว่าทั้งสองคนจะมาเป็นแฟนกันได้

“โอ้ จริงๆแล้ว หลิวริน ทำงานที่นี่ก่อนฉันและเธอก็แนะนำให้ฉันมาทำงานที่นี่” จูเจียนฮัว ยิ้ม

“มันเป็นอย่างนี้นี่เอง” ซูจิ้ง ยกนิ้วโป้ให้กับ จูเจียนฮัว

“ซูจิ้ง นายเอาแมวมาด้วยอย่างนั้นหรอ?” หลิวริน สังเกตเห็นกรงที่ ซูจิ้ง ถือมา

“ใช่แล้วฉันเตรียมมันมาด้วย” ซูจิ้ง ยิ้ม

“ช่วงท้ายของการแข่งขันพวกเราถึงจะมีโอกาสขึ้นไปบนเวที ฉันมีสุนัขฮัสกี้มาด้วย เอาล่ะตอนนี้การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้วเรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ” จูเจียนฮัว พูดและพา ซูจิ้ง และ หลิวริน เข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

----------------------------------------------------------------