GE222 บุตรสาวของสู่ลู่ฉาน [ฟรี]

“เช่นนั้น หากสหายเต๋าซัวได้ข้อสรุปแล้ว ให้พบข้าที่เกาะปีศาจสำราญ… นี่คือเหรียญตรา เมื่อไปถึงที่นั่นก็ให่ใช้มันผ่านทาง… ข้าจะรอฟังคำตอบภายใน 3 วัน!”

สู่ลู่ฉานถอนหายใจเล็กน้อย ป้องมือ และจากไป

หนิงฝานยังคงตัดสินใจไม่ได้ ความรอบคอบและระมัดระวังตัวเช่นนี้ชายชราชื่นชม แต่ในอีกมุม อาจมองว่าเขาคิดมากเกินไป

สิ่งที่ชายชราทำได้ตอนนี้คือ ให้เวลาหนิงฝานได้ตัดสินใจ

เพื่อรอเวลานั้น ชายชราจึงได้บอกกล่าวกับผู้อาวุโสของนิกายไว้ว่า ให้ต้อนรับซัวหมิงเป็นอย่างดี...

ยามที่ชายชราจากไปเมื่อครู่ ร่างของชายชราแปรเปลี่ยนเป็นควันสีดำฟุ้งกระจายไป ปรากฏกายยังสหายที่ที่ห่างนับหมื่นลี้

วิธีการเช่นนี้คือวิชาของผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณ มันคือการย้ายร่างไปยังสถานที่ห่างไกลราวหมื่นลี้ ซึ่งรวดเร็วกว่าวิชาย่างก้าวพริบตาหลายเท่า

หนิงฝานถือหยกสีดำไว้ในมือ ไม่กล่าวสิ่งใด

นี่คือการตัดสินใจครั้งสำคัญ จะพลาดไม่ได้

แม้ภารกิจที่ชายชรามอบให้จะล่อใจ นมมารดาใต้พิภพ 50 หมดนับว่าคุ้มค่าเสี่ยง แต่ถึงอย่างนั้น หนิงฝานไม่รู้ว่าเรื่องนี้ทีสิ่งใดแอบซ่อนอยู่หรือเปล่า

ผ่านไปครู่ใหญ่ หนิงฝานเข้าหาศพนางสวรรค์ โอบประครองร่างนาง แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงสีเทา มุ่งตรงไปยังเกาะของนิกายปีศาจสำราญ

ยามนี้ ยู่หลงและเหล่าสตรีได้เดินทางไปถึงแล้ว ชายชราบอกให้เหล่าสตรีพักรอหนิงฝานอยู่รอบนอกของเกาะ

“คารวะนายท่าน!” ยู่หลงป้องมือให้หนิงฝานด้วยความเคารพ

ครั้งหนึ่งยู่หลงเคยเป็นผู้เชี่ยวชาญชั่วคราวของนิกายปีศาจสำราญ หลังจากนั้นเดินทางมายังเกาะเผิงไหล เพื่อเข้าร่วมกับวิหารสาปสูญ

แต่มันคาดไม่ถึงว่าวันนี้ จะได้พบผู้เชี่ยวชาญมากมายที่เดินทางมายังเกาะ

เมื่อครู่สู่ลู่ฉานผ่านมา ชายชรายิ้มให้ยู่หลง แม้มันไม่เข้าใจว่าเหตุใดสู่ลู่ฉานจึงยิ้มให้ แต่ก็เดาไม่ยากว่าต้องเป็นเพราะซัวหมิง ทำให้ตัวมันนับถือซัวหมิงมากขึ้น

ยู่หลงนำหนิงฝานและเหล่าสตรีไปยังที่พักหรูหราแห่งหนึ่ง เป็นตำหนักหยกที่ใช้ต้อนรับแขกคนสำคัญ

หากไม่ใช่เพราะหนิงฝาน ยู่หลงคงไม่มีโอกาสมาเยือนตำหนักแห่งนี้ เพราะสถานที่แห่งนี้ จะเป็นที่พักของเหล่าผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูง

“ว่าแต่… เจ้าหาที่พักให้พวกนางได้หรือยัง? พวกนางตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” หนิงฝานกล่าวอย่างเรียบเฉย

“รายงานนายท่าน ข้าพาพวกนางไปพักเรียบร้อยแล้ว… ตัวท่านจะพักก่อน? หรือจะเที่ยวชมเมืองก่อน?”

“ได้ยินว่าตำหนักแห่งนี้อนุญาติให้เฉพาะผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูงสุดเท่านั้นเข้าพัก… ที่สู่ลู่ฉานให้ข้ามาพักที่นี่นับว่าให้เกียรติข้ามาก แต่ไม่ได้ทำให้ข้าหวั่นไหวแม้แต่น้อย” หนิงฝานพูดในใจ จากนั้นนำหยกสีขาวออกมา สลักข้อความด้วยสัมผัสเทพ แล้วส่งให้ยู่หลง

“หยกแผ่นนี้มีรายชื่สมุนไพรหมื่นปีที่ข้าต้องใช้ จงไปตระเวนหาบนเกาะและซื้อหามาให้ข้า ส่วนข้าจะไปเดินสำรวจเกาะเสียหน่อย”

“สมุนไพรหมื่นปี!? ขอรับ!” ยู่หลงไม่กล่าวคำ เมื่อรับแผ่นหยกมามันก็ยังไม่จากไปทันที

สมุนไพรหมื่นปี… อย่างถูกก็หลายหมื่นหยกสวรรค์ แต่ถึงอย่างนั้น การที่ราคาของมันจะพุ่งสู่ถึงแสนหยกสวรรค์ก็ไม่แปลก

ยู่หลงเป็นเพียงนักปรุงโอสถผันแปรที่ 3 ผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นต้น มันจะไปหาหยกสวรรค์มาจากไหน

ที่สำคัญ หยกสวรรค์ทั้งหมดของมันก็ให้หนิงฝานไปหมดแล้ว

“ยังไม่ไปอีกเหรอ? หรือจะขัดคำสั่งข้า!”

“ไม่กล้า! แต่นายท่าน… หากจะไปซื้อสมุนไพรต้องใช้หยกสวรรค์ ข้าไม่มีหยกสวรรค์มากขนาดนั้น”

“ให้เจ้าไปสถานที่เก็บสมุนไพรของนิกายปีศาจสำราญ ไปเอาสมุนไพรจากที่นั่น พวกมันไม่กล้าขัดหรอก”

“อะ...อะไรนะ! นายท่านจะให้ข้าไปเอาสมุนไพรจากนั้นโดยไม่จ่ายหยกสวรรค์? เอ่อ… ที่นี่คือนิกายปีศาจสำราญ มีผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณอยู่ 3 คน แม้ชื่อเสียงของนายท่านจะยิ่งใหญ่ แต่การจะทำเช่นนั้นถือเป็นเรื่องไม่สมควร” ร่างกายยู่หลงสั่นเทา มันไม่กล้าขัดคำสั่งหนิงฝาน แต่ก็ไม่กล้าไปเอาสมุนไพรที่นั่น

“เอาเหรียญตรานี้ไป แล้วเจ้าจะปลอดภัย!” หนิงฝานขมวดคิ้ว นำหยกที่สู่ลู่ฉานให้มาออกมา

ยู่หลงตกตะลึงและประหลาดใจ หากนำเหรียญตราที่หนิงฝานมอบให้ไปยังสถานที่เก็บสมุนไพรของนิกายปีศาจสำราญ สมควรได้ในสิ่งที่ต้องการ

“นี่… ไม่ผิดแน่… นี่คือป้ายคำสั่งของประมุขนิกายปีศาจสำราญ!” ยู่หลงตกตะลึง เหตุใดสู่ลู่ฉานถึงยอมมอบให้นายของมัน

“สมควรไร้ปัญหา!”

“อืม!”

ยู่หลงป้องมือให้หนิงฝานด้วยความเคารพ เพราะกลัวจะทำให้หนิงฝานไม่พอใจ

ความนับถือที่มันมีให้หนิงฝานเพิ่มพูน

หากมีป้ายคำสั่งนี้ แม้จะสั่งสมุนไพรชนิดใดไม่สมควรเป็นเรื่องยาก! แต่ยู่หลงยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดสู่ลู่ฉานจึงยอมมอบป้ายคำสั่งให้หนิงฝาน

มิน่าเมื่อยามที่พาหนิงฝานเข้าสู่เกาะ ถึงได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี… แสดงว่าประมุขนิกายปีศาจสำราญให้ความสำคัญกับซัวหมิงมาก

การที่ผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณยอมให้ความสำคัญเช่นนี้ นับว่านายท่านของมันไม่ธรรมดาจริงๆ

ยู่หลงนำป้ายคำสั่งออกไปอย่างอารมณ์ดี

สมุนไพรหมื่นปี 17 ชนิดนั้นเป็นสมุนไพรที่ใช้รักษาสภาพร่างของศพนางสวรรค์

โอสถผันแปรที่ 5 ‘โอสถคืนโฉม’

การให้ยู่หลงไปเอาสมุนไพรที่นั่น เป็นการตรวจสอบความมั่นคั่งของสู่ลู่ฉานไปด้วยในตัว

หนิงฝานสามารถช่วยให้ความปรารถนาสู่ลู่ฉานเป็นจริงได้ แต่มันเอาก็ต้องตอบแทนเขาอย่างเท่าเทียม

อีกอย่าง แก่นอสูร 200 ดวงที่ชายชราขอ สมควรมอบนมมารดาใต้พิภพมากกว่านั้นเป็นการแลกเปลี่ยน

ยิ่งมันต้องการความช่วยเหลือจากหนิงฝานมาก หากเขาไม่ถือโอกาสโก่งราคาค่าตอบแทน เขาคงเหมือนคนโง่

โอสถ สมบัติ หยกสวรรค์ กระทั่งมารดาพิภพ เขาจะเอาให้หมด!

หากไม่ได้มารดาพิภพไป ก็ไร้ความหวังที่จะทะลวงขอบเขตตัดวิญญาณ ต่อให้สังหารอสูรเหล่านั้นก็ไม่ใช่เรื่องยาก

หากยู่หลงนำสมุนไพรกลับมาอย่างราบรื่น อีก 3 วันให้หลังหนิงฝานจะให้คำตอบ

แต่ยามนี้ เขาต้องสำรวจเกาะแห่งนี้ก่อน...

เกาะปีศาจสำราญ เป็นที่ตั้งของนิกายปีศาจสำราญ มีเนื้อที่ทั้งเกาะอยู่ที่ 7 หมื่นลี้ นับเป็นเกาะที่มีขนาดเล็ก ไม่สมกับการเป็นขุมกำลังที่แข็งแกร่ง

แต่ถึงอย่างนั้น เกาะแห่งนี้ก็มีคุณภาพดีมากมาย

เป็นเกาะที่มีสายแร่อยู่มากมาย หากฝึกฝนอยู่ที่เกาะแห่งนี้ จะก้าวหน้าได้รวดเร็วกว่าฝึกฝนอยู่บนเกาะเผิงไหลเป็นสองเท่า

นิกายปีศาจสำราญขึ้นชื่อเรื่องแร่วิญญาณ สมบัติและอาวุธต่างๆก็ถูกสร้างขึ้นที่นี่… สถานที่แห่งนี้มีประวัตอันยาวนาน มีแร่ขั้นสูง และมีงานประมูลแร่ชั้นสูงด้วย

หนิงฝานจูงมือศพนางสวรรค์เดินท่องเที่ยวภายในเมือง

ผู้คนส่วนใหญ่บนเกาะเป็นผู้เชี่ยวชาญแก่นทองคำ ไม่ค่อยมีผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณ ส่วนขอบเขตเปิดเส้นชีพจรนั้น ส่วนใหญ่เป็นผู้ติดตามของผู้ที่มาเยือนเกาะ

ผู้ที่จะตั้งร้านขายของได้นั้น ต้องจ่าย 10 หยกสวรรค์ก่อน

“กระถางปรุงโอสถขั้นดลาง เพียงพอสำหรับปรุงโอสถผันแปรที่ 3 ราคาขายสมควรอยู่ที่ 600 หยกสวรรค์”

“โอสถกลั่นวิญญาณ 1 ขวด 20 เม็ด สมควรขายได้ 800  หยกสวรรค์”

“กระบี่บินขั้นกลาง ราคา 200 หยกสวรรค์ ถึงมันจะเสียหายไปบ้าง แต่ก็ยังใช้ได้”

เสียงผู้คนจอแจ บรรยากาศในตลาดทำให้หนิงฝานลืมเลือนเรื่องการสังหาร ราวกับกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง

แม้เวลาที่โลกภายนอกจะผ่านไปเพียง 10 ปี แต่ชีวิตของหนิงฝานได้ผ่านเลยถึง 300 ปีแล้ว

เป็นมนุษย์ 16 ปี… อยู่ในแคว้นเยว่ 2 ปี และออกเดินทางอีก 300 ปี

ยิ่งก้าวเดินยิ่งมืดมน แต่ก็ชวนให้ค้นหา

ไม่ว่าโชคชะตาจะเป็นแบบใด หนิงฝานจะไม่ยอมให้อาจารย์ของตนตาย ไม่ยอมให้เมืองหนิงถูกทำลาย ไม่ยอมตัดจื่อเฮ่อและชู่ซวนเชียนสื่อไปจากใจ

หนิงฝานไม่ชอบการสังหาร หากเป็นไปได้ เขาก็อยากอาศัยอยู่ในเมืองฉีเหม่ยตลอดไป

แต่หากไม่สังหาร เขาก็จะไม่ได้พบกับประสบการณ์และความรู้สึกต่างๆมากมาย

หนิงฝานกุมมือศพนางสวรรค์ไม่วาง หลับตาซึมซับความรู้สึก

จิตใจค่อยๆยกระดับช้าๆ เข้าใกล้ระดับดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูง

อีกเพียงก้าวเดียวจิตใจจะบรรลุ

หนิงฝานประหลาดใจ คาดไม่ถึงว่าจิตใจของเขาจะยกระดับ

“ยังขาดอะไรไป….”

ความรู้สึกหลากหลายวนเวียนอยู่ภายในหัวจนทำให้เขาแทบคลั่ง

เขารู้สึกราวกับมีเสียงมากมายดังขึ้นในหัว

“ทะเลปีศาจกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด...”

“สิ่งใดถูกสิ่งใดผิด...”

“เหตุใดต้องเป็นเช่นนั้น...”

หนิงฝานลืมตา แววตาว่างเปล่าราวกับคนสิ้นสติ

แต่ในยามนั้น ศพนางสวรรค์กลับมองหนิงฝานด้วยแววตาเป็นกังวล สองมือเหยียดยื่นสัมผัสใบหน้า และกล่าวอย่างอ่อนโยน

“แสง… อย่า… คิดมาก”

“มอง… บุบผาก” หนิงฝานคืนสติ ราวกับเสียงของนางช่วยชีวิตเขาเอาไว้

เมื่อจิตใจเริ่มสงบ แววตาก็เริ่มกระจ่างใส… เมื่อครู่จิตใจของเขาปั่นป่วนจนไร้สติ

ระดับพลังยกระดับเร็วเกินไปจนจิตใจตามไม่ทัน หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้

หนิงฝานยิ้มให้ศพนางสวรรค์ ลูบศีรษะของนางเบาๆ เขาดีใจที่นางปลุกเขาตื่น

หนิงฝานหันมองไปตามที่ศพนางสวรรค์ชี้ และพบกับกล้วยไม้...

มันมีสีขาวบริสุทธิ์ กลีบดอกงดงาม พริ้วไหวไปตามลม เปล่งเสียงไพเราะน่าฟัง

หมู่บ้านกล้วยไม้ระฆัง… กล้วยไม้ที่ปลูกที่นั่นงดงาม เมื่อต้องลม จะมีเสียงที่ไพเราะน่าฟัง

เสียงที่มันเปล่งออกมาราวกับขับกล่อมบรรเลง

“กล้วยไม้แห่งหมู่บ้านกล้วยไม้… จื่อเฮ่อเคยกล่าวว่าอยากได้…. จื่อเฮ่อ”

เมื่อคิดถึงจื่อเฮ่อ จิตใจก็ผ่อนคลาย รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้า

ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล...

“เมื่อกลายเป็นปีศาจ… เหตุใดต้องหันหลังกลับ… มือซ้ายข้าอาบโลหิต มือขวาสังหารผู้คนมามากมาย แต่หากมีเจ้าข้างกาย ข้าก็ไม่เสียใจ”

หนิงฝานราวกับบรรลุความเข้าใจบางสิ่ง จิตใจที่หนักอึ้งราวกับปล่อยวาง จิตใจบรรลุสู่ดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูง

เมื่อยามจิตใจบรรลุดวงจิตแรกเริ่มขั้นต้น หนิงฝานนเหมือนกระบี่ที่แหลมคม

เมื่อยามจิตใจบรรลุดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลาง หนิงฝานเหมือนกระบี่ที่อยู่ในฝัก

เมื่อยามจิตใจบรรลุดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูง หนิงฝานไร้ซึ่งกระบี่และทรงอานุภาพราวกับมีกระบี่

หนิงฝานยืนมองดอกไม้พลางยิ้ม

“ดอกไม้นี่ขายเท่าไหร่...”

ผู้ที่ขายคือสตรีนางหนึ่งในขอบเขตประสานวิญญาณ เมื่อนางสบตาหนิงฝาน ใบหน้านางกลับแดงระเรื่อ

“นะ… 100 หยกสวรรค์”

“100?”

“อืม… แม้มันจะเป็นเพียงดอกไม้ แต่มันมีถึง 5 สี 5 เสียง ทั้งยังใช้เวลากว่าพันปีในการเติบโต… มันมีชื่อว่า ‘ล่องสวรรค์’ หากนายท่านคิดว่าแพงเกินไป ข้าลดให้เป็น 90 หยกสวรรค์”

นางเป็นกังวล เพราะ 100 หยกสวรรค์สามารถซื้อสมบัติระดับกลางได้ หากเป็นผู้เชี่ยวชาญทั่วไปจะไม่ซื้อดอกไม้ มีเพียงผู้ที่รักอกไม้เท่านั้นที่ซื้อหา

หากนางยังลดราคาลงมากกว่านี้ นางคงขาดทุน

สีหน้าของนางยามนี้ทำให้หนิงฝานขบขัน

“ล่องสวรรค์ เสียงอันไพเราะราวกับพาผู้ฟังล่องสวรรค์… ข้าชอบ ข้าให้เจ้า 200 หยกสวรรค์… ถือเป็นการขอบคุณ”

ขอบคุณ… เหตุที่ต้องขอบคุณเพราะดอกไม้ดอกนี้ทำให้จิตใจของหนิงฝานยกระดับ

แม้สตรีนางนั้นจะไม่เข้าใจ แต่นางก็มีความสุขมาก ขายดอกไม้ได้ในราคา 200 หยกสวรรค์ ใช่ว่าจะขายได้ง่ายๆ

ในขณะที่หนิงฝานนำหยกสวรรค์ยื่นให้นาง ไม่ไกลนักก็มีเสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น

“ดอกกล้วยไม้ 5 สี 5 เสียง สีขาวบริสุทธิ์… คาดไม่ถึงว่าร้านเล็กๆแบบนี้จะมีดอกไม้ชั้นยอดแบบนี้ได้”

เมื่อสิ้นเสียงของสตรี เสียงของบุรุษก็ดังมา

“ฮ่าฮ่า นายหญิงน้อยฉุ่ยหลิง หากท่านต้องการดอกไม้ดอกนั้น ก็นับเป็นเกียรติของมันแล้ว”

ไกลออกไป เงาร่างของคน 8 คนกำลังทะยานตรงมาหาหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี

ผู้คนที่เห็นเกตุการณ์จดจำหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีได้ จึงเร่งถอยห่างอย่างรวดเร็ว

“นาง… นางคือนายหญิงน้อยแห่งนิกายปีศาจสำราย ส่วนผู้ที่ติดตาม คือบุตรชายของผู้ช่วยประมุขนิกาย… รีบไปจากที่นี่เถอะ ข้าไม่อยากซวยไปด้วย”

ผู้เยาว์ที่มากับสตรี มีใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดคลุมสีทองอร่าม

มันเดินมาเบื้องหน้า เมื่อเห็นหนิงฝานมันจึงยิ้มให้

“สหาย… ในนามบุตรชายของผู้รองประมุขนิกายปีศาจสำราญ ข้าต้องการซื้อดอกไม้นี้ สหายจะยอมให้ข้าได้หรือไม่”

แม้บุรุษเบื้องหน้าจะไม่ได้แผ่กลิ่นอายพลัง แต่หนิงฝานรู้ว่ามันเป็นผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลาง ส่วนสตรีนางนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญแก่นทองคำขั้นสูงสุด

แม้จะขออย่างสุภาพ แต่กลับอวดอ้างชื่อเสียง นั่นหมายความว่ามันกำลังกดดันหนิงฝาน

แต่เมื่อมันหันมองศพนางสวรรค์ ดวงตามันเบิกกว้าง

“ขออภัยด้วย ดอกไม้นี้ข้าจะนำไปให้ภรรยา คงยกให้เจ้าไม่ได้”

“ดูแล้วเจ้าไม่ได้เข้าใจดอกไม้เท่าไรนัก หากนำมันกลับไปก็รังแต่จะเสียของ หากเจ้ายอมยกให้ข้า ข้าจะชดใช้ หมื่นหยกสวรรค์!” สตรีนางนั้นกล่าว

“เข้าใจหรือไม่เข้าใจนั้น ดอกไม้ก็ยังเป็นของข้าอยู่ดี และข้าก็ไม่ต้องการหยกสวรรค์”

หนิงฝานกุมมือเตรียมพาศพนางสวรรค์จากไป

แต่บุรุษนั่นกลับเดินเข้าหา พลางยกมือขวางหนิงฝานเอาไง้

“หมื่นหยกสวรรค์ก็มากแล้ว สหายเต๋าส่งดอกไม้มาให้ข้าเถอะ!”

“น่าสนใจ.... หากข้ายังไม่รู้จักดอกไม้นี้ดีพอ ผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลางอันต่ำต้อยจะไปรู้ได้ยังไง” หนิง

“ผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลางอันต่ำต้อย… สหายเต๋ากล่าวเกินไปแล้ว”

แววตามันแปรเปลี่ยนเย็นชา

มันมีกระดูกอายุ 900 ปี เป็นผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลาง นับเป็นผู้มีพรสวรรค์ สมกับเป็น หนึ่งใน ‘เจ็ดผู้เยาว์ที่แข็งแกร่งของทะเลส่วนนอก’

แม้มันจะไม่ใช่ผู้เยาว์ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่หากเทียบกับคนทั่วไป พรสวรรค์ของมันเหนือกว่ามาก

แต่ยามนี้ หนิงฝานกลับกล้ากล่าวว่า ‘เช่าสื่อชิง’ หรือผู้เยาว์เบื้องหน้าเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลางที่ต่ำต้อย

มันคือผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มที่คู่ควรแก่การเคารพนับถือ แต่ยามนี้มันโดนหยามหมิ่น

หากไม่เพราะเห็นแก่สาวงามข้างกายหนิงฝาน มันคงลงมือกับหนิงฝานไปแล้ว

เช่าสื่อชิงยังคงยิ้ม แต่กลับลอบใช้สัมผัสเทพเทพจู่โจมหนิงฝานเพื่อตอบโต้

แต่หนิงฝานสัมผัสถึงสัมผัสเทพของมันได้ แต่เขาไม่สนใจ

เช่าสื่อชิงลงมือแล้ว

แต่แล้ว สู่ฉุ่ยหลิงกลับเดินมาขวางหน้าหนิงฝาน และกล่าวห้ามเช่าสื่อชิง

“พอเถอะพี่เช่า ถึงดอกล่องสวรรค์จะงดงาม แต่ข้าไม่อยากให้ท่านเสียมารยาทเช่นนี้ เขาซื้อดอกไม้ไปแล้วย่อมเป็นของเขา… บิดาข้าบอกว่า ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาด”

ในระหว่างที่นางกล่าว นางก็ลอบลบการจู่โจมด้วยสัมผัสเทพของเช่าสื่อชิง

สัมผัสเทพของผู้เชี่ยวชาญแก่นทองคำขั้นสูงสุด กลับลบล้างสัมผัสเทพของผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นกลางได้

หนิงฝานประหลาดใจไม่น้อย สตรีนางนี้มีนิสัยน่าคบหา นางไม่อยากให้เช่าสื่อชิงก่อเรื่อง

“นายน้อยรีบไปเถอะ อนาคตเบื้องหน้าท่านจะระมัดระวัง เพราะในทะเลไร้สิ้นสุดแห่งนี้ ไม่มีที่ใดสงบและปลอดภัย” นางไม่ได้ใส่ใจหนิงฝานมากนัก เพราะคิดว่าหนิงฝานเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณ การยั่วยุผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มนับเป็นเรื่องอันตรายร้ายแรง จะมีผู้เชี่ยวชาญกี่คนกันที่รอดพ้นหายนะได้เหมือนหนิงฝาน

“ขอบคุณแม่นางที่เตือน”

หนิงฝานจูงมือศพนางสวรรค์จากไป ตั้งแต่ต้น หนิงฝานไม่ได้ชายตามองนางแม้แต่น้อย

ความสงบระดับนั้น ทำให้สู่ฉุ่ยหลิงประหลาดใจ ผู้เยาว์เมื่อครู่ดูราวกับมนุษย์ทั่วไป แต่กลับมีบางสิ่งที่ทำให้นางสัมผัสได้ว่า ผู้เยาว์คนนั้นไม่ธรรมดาอย่างที่สุด

แววตานางเป็นประกาย ใบหน้าที่เรียบเฉยแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ราวกับรับรู้บางสิ่ง

ภายนอกดูราวกับบุรุษผู้อ่อนโยน แต่แฝงด้วยพิษร้ายแรง...

เช่าสื่อชิงเองก็สัมผัสได้เช่นกัน

“ฮึ่ม! บัดซบ+ นางกลับกล้าหักหน้าข้า ยอมให้มันเอาดอกไม้ไป ทั้งยังยิ้มให้มันอย่างงดงาม น่าโมโหจริงๆ! แต่ยังไงบิดาของนางก็เป็นถึงผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณ… หลังจากนี้นางคงได้เป็นประมุขนิกายด้วยการผลักดันของบิดานาง”

เช่าสื่อชิงกล่าวในใจ ดูเหมือนมันจะไม่พอใจหนิงฝานและสู่ฉุ่ยหลิง

แม้จะพบกันเป็นครั้งแรก แต่สู่ฉุ่ยหลิงกลับออกหน้ารับและถอนสัมผัสเทพที่มันสลักไว้บนตัวหนิงฝาน นั่นหมายความว่า นางปกป้องหนิงฝาน

มันอยากจะสั่งสอนหนิงฝาน… เป็นเพียงผู้เยาว์ที่อ่อนด้อย กลับกล่าวโต้เถียงกับผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มอย่างมัน สงสัยคงคิดว่ามันไม่กล้าลงมือ

“สหายเต๋า… เหตุใดก่อนจากไม่บอกชื่อเสียงเรียงนามบ้าง!” แม้เช่าสื่อชิงจะกล่าวอย่างเป็นมิตร แต่น้ำเสียงแฝงด้วยความเย็นชา

“เจ้าไม่อยากรู้ชื่อข้าหรอก...” หนิงฝานไม่บอก

เมื่อจิตใจของเขายกระดับ แม้จะมีเรื่องขุ่นเคืองใจ แต่ก็ละทิ้งไปได้อย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเช่าสื่อชิงที่ถูกความแค้นครอบงำ

เช่าสื่อชิงตาแดงก่ำ ดวงจิตแรกเริ่มในตันเถียนสั่นเทา ทั่วร่างสั่นไหวราวกับกำลังจะระเบิดโทสะ

สีหน้าของมันแปรเปลี่ยนอัปลักษณ์ เด็กนั่นเป็นใคร? เหตุใดกล้าอวดดีกับมัน!

ในทะเลส่วนนอกแห่งนี้ ผู้เยาว์ที่จะเทียบเคียงกับมันได้ มีเพียงเจ็ดผู้เยาว์ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น!

“ไปสืบมาว่ามันเป็นใคร! ข้าอยากรู้ว่าเหตุใดมันอวดดีขนาดไม่ยอมบอกชื่อข้า!”

เช่าสื่อชิงกล่าวผู้รับใช้ของมันด้วยสัมผัสเทพ

เด็กนั่นเป็นใคร? หากไม่ใช่คนของ 10 ขุมกำลังใหญ่ในทะเลส่วนนอก มันจะสังหารทิ้งทันที

สู่ฉุ่ยหลิงหันมองเช่าสื่อชิงด้วยสายตารังเกียจ พลางกล่าวอย่างเรียบเฉย

“ข้าเหนื่อยแล้ว… กลับนิกายเถอะ พี่เช่าจะได้ไปทำในสิ่งที่ต้องการ”

เช่าสื่อชิงพยายามสงบใจ

มันปฏิญาณกับตนว่า วันหนึ่ง สู่ฉุ่ยหลิงต้องกลายเป็นสตรีของมัน!

แต่ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการสืบหาที่มาของผู้เยาว์คนนั้น เพราะแม้มันจะไม่แข็งแกร่ง แต่สมควรมีที่มาไม่ธรรมดา อาจจะเป็นคนของขุมกำลังรองจาก 10 ขุมกำลังใหญ่ของทะเลส่วนนอก

“ขุมกำลังรองแล้วยังไง! รอข้าก่อนเถอะ ต่อให้เจ้ามีที่มายิ่งใหญ่แค่ไหน หากไม่มีผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูงหนุนหลัง ข้าก็กล้าสังหารเจ้า! เจ้ามันก็เป็นได้แค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น!”...