GGS:บทที่ 13 การทำอาหารของซูจิ้ง

GGS:บทที่ 13 การทำอาหารของซูจิ้ง

 

วันนี้มีนักท่องเที่ยวมากมายบนชายหาดบรรยากาศมีชีวิตชีวามาก

 

เหตุผลแรกคือวันนี้เป็นวันหยุดเทศกาลไหว้บ๊ะจ่าง พนักงานออฟฟิศมีเวลาที่จะเที่ยวเล่นมากมาย

 

เหตุผลที่สองคือการจับปลาทูน่าที่ซูจิ้งได้แพร่กระจายและทำให้ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้ามาที่นี่

 

ดังนั้นร้านค้าอาหารทะเล ร้านบาร์บีคิว และร้านขายอุปกรณ์ริมชายหาดที่ชายหาดจึงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

 

ร้านอาหารทะเลของซูเซิ่นฮงไม่ใหญ่ นอกเหนือจากห้องครัวแล้วยังมีซุ้มขนาดเล็กเพียงสี่โต๊ะและเก้าอี้สี่เหลี่ยมเรียบง่ายตั้งอยู่บนทราย แม้ว่าจะเพิ่งเปิดใหม่ แต่ธุรกิจกลับเฟื่องฟูเนื่องจากการทำอาหารที่ดีและปริมาณเยอะ

 

“อาจิ้งไม่ได้มาเหรอ?” ซูเซิ่นฮงถามขึ้นเมื่อเขาเห็นจ้าวเหมิงเซียงและซูเหลียงกลับมาโดยไม่มีซูจิ้ง

 

“เขาบอกว่าเขาจะตามมาทีหลัง” จ้าวเหมิงเซียงอธิบาย

 

“ลุงถ้าเราจับกุ้งมังกรแล้วเอามานึ่งขาย จะได้เงินสักเท่าไหร่กันนะลุง” ซูเหลียงถาม

 

“สาม เจ็ด ขาดตัว, ฉันสาม นายเจ็ด เป็นไงโอเคไหม?” ซูเซิ่นฮงคิด

 

“ก็ได้” ซูเหลียงพยักหน้าอย่างมีความสุข กุ้งมังกรที่น้ำหนัก 1จิน ราคา 400 หยวน  แต่หลังจากนั้นซูเซิ่งฮงสามารถขายมันในราคา 600 หยวน และเขาจะได้420 หยวน แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

 

“อย่าพูดมาก แล่นเรือออกไปทะเลกันได้แล้ว” ซูเซี่ยวหลินและคนอื่น ๆ อยู่ใกล้ๆ

 

“ไป” เรือหาปลาของหมู่บ้านครอบครัวซูออกทะเลไป ผู้คนต่างตื่นเต้นกับการจับกุ้งมังกรซึ่งราคาประมาณ 400 หยวน พวกเขาไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่สามารถจับกุ้งมังกรได้มากกว่าสิบตัว

 

เมื่อเรือประมงของหมู่บ้านตระกูลซูที่ออกทะเลไปทำให้นักท่องเที่ยวจำนวนมากพูดถึงมัเรื่องนี้

 

“ นั่นคือชาวประมงของหมู่บ้านตระกูลซู พวกเขาไปที่ทะเลเพื่อจับปลาทูน่าอย่างงั้นหรือ?

 

“ดูเหมือนว่าคนที่จับปลาทูน่าไม่อยู่บนเรือนะ”

 

“อย่าตั้งตารอเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะจับปลาทูน่าในทะเลด้วยกำลังของพวกเขา คุณไม่รู้หรอว่าปลาทูน่าสามารถว่ายน้ำได้เร็วแค่ไหน ทุกวันนี้ผู้คนในชนบทต่างก็สร้างข่าวลือกันทั้งนั้น พวกเขาควรจะพัฒนาการท่องเที่ยวท้องถิ่น ดีกว่ามามัวพูดถึงเรื่องนี้ นายคงไม่คิดว่าพวกเขาจะจับปลาทูน่าได้่จริงๆใช่ไหม”

 

“เมื่อวานนี้ฉันมีเพื่อนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ เขาเห็นชายหนุ่มถือถุงตาข่ายและไปทะเลสักพัก มันเป็นความจริงแน่นอนที่เขาจับปลาทูน่าตัวใหญ่ที่ยังมีชีวิตอยู่ได้”

 

เมื่อวานนี้ซูจิ้งมีรูปถ่ายและวิดีโอของเขาจับปลาทูน่าจากทะเลและเผยแพร่กระจายไปทั่วบนอินเทอร์เน็ต โพสต์นั้นถูกส่งต่อหลายพันครั้ง การตกปลาด้วยเรือและคันเบ็ดตกปลาแบบพิเศษนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่ก็เป็นเรื่องยากสำหรับคนที่จะเดินออกทะเลลำพัง ผู้คนมากมายมาดูว่าคนจับปลาทูน่าในขณะที่จับปลาและว่ายน้ำได้อย่างไร แน่นอนว่าหลายคนไม่เชื่อและคิดว่ามันเป็นการโฆษณา

 

หลังจากนั้นสักครู่หนึ่งเรือประมงของหมู่บ้านตระกูลซูกลับมาอีกครั้ง นักท่องเที่ยวหลายคนอยากไปดูให้เห็นกับตาแต่พวกเขาก็ต้องผิดหวัง ผู้คนจำนวนมากคิดว่ามันเป็นโฆษณาเกินจริง เรือประมงจับปลาได้มากมายเมื่อออกไปทะเลก็จริง แต่ไม่มีอาหารทะเลที่มีค่าอย่างปลาทูน่า

 

ซูเหลียง ซูเซี่ยวหลินและคนอื่น ๆ ต่างก็ยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อวานนี้ยังมีปลาจำนวนมาก แต่วันนี้พวกเขาจับปลาได้น้อยลงได้อย่างไร หากพวกเขารู้ล่วงหน้า เมื่อวานนี้พวกเขาจะได้ออกไปหาปลาอีกครั้ง

 

“อาเหลียงตกปลาเป็นอย่างไรบ้าง” เมื่อเห็นเหลียงและคนอื่น ๆ ก็กลับมา ซูเซิ่นฮงก็ถามขึ้น

 

"ไม่ดีมาก. มันเป็นปลาทั่วไปหมดเลย ลุงลองดูแล้วกันว่าใช้ปลาอะไรได้บ้าง ฉันจะไม่ตกปลาอีกแล้ว” ซูเหลียงยิ้มอย่างขมขื่น

 

“ขอดูหน่อย” ซูเซิ่นฮงกำลังจะหยิบปลา ทันใดนั้นก็เสียงตะโกนดังขึ้นรอบตัวเขา

 

ซูเซิ่นฮง, จ้าวเหมิงเซียง, ซูเหลียงและคนอื่น ๆ ดูด้วยความสงสัย จากนั้นพวกเขาทั้งหมดประหลาดใจ ซูจิ้งถือถุงตาข่ายขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยปลาและกุ้ง ในนั้นมีกุ้งมังกรมากกว่าหนึ่งโหลหรือยี่สิบตัวนั้น มันสะดุดตาเป็นพิเศษ ปลาและกุ้งต่างยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาต่างตกตะลึง

 

“ซูจิ้งนายไปได้กุ้งมังกรและปลามากมายเหล่านี้จากที่ไหนกันนะ” ซูเหลียงซูเซี่ยวหลิน และคนอื่น ๆ จ้องมองออกมา เมื่อวานนี้ปลาและกุ้งเยอะจนน่าประหลาดใจ แต่วันนี้ไม่เห็นปลาและกุ้งในบริเวณใกล้เคียง ซูจิ้งไปตกมันมามากมายขนาดนี้ด้วยตัวเองได้อย่างไร มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

 

“ในทะเล” ซูจิ้งตอบ

 

“นายจะทำอย่างไร ปลาและกุ้งนั้นไม่ได้โง่ นายจะจับมันอย่างง่ายดายแบบนี้ได้อย่างไร” ซูเหลียงกลายเป็นโง่งม

 

“โชคดี” ซูจิ้งยิ้มและเงียบ ซูเหลียง ซูเซี่ยวหลิน และคนอื่น ๆ พวกเขาไม่เชื่อและแล่นเรือออกไปในทะเล

 

“ลุงจะนำปลาและกุ้งเหล่านี้ไปไว้ที่ไหน” ซูจิ้งนำปลาและกุ้งมาไว้ในร้าน นักท่องเที่ยวหลายคนตะโกนเรียกกุ้งมังกรมาแล้ว นักท่องเที่ยวที่ร่ำรวยบางคนได้ทานกุ้งมังกรตัวใหญ่ แต่พวกเขาไม่ค่อยทานมันในร้านขายอาหารทะเลขนาดเล็ก ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันเป็นกุ้งมังกรสดๆที่เพิ่งจับได้ซึ่งหายากกว่า

 

“เทลงในตู้ปลานี้” ซูเซิ่นฮงตั้งสติได้จากการมึนงงและช่วยยกถุงตาข่าย เมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักของถุงตาข่ายเขาก็ตกใจและพูดว่า“ซูจิ้ง มันหนักมากกว่า 100 จิน นายยกมันได้อย่างไร”

 

“โอ้ ผมมักออกกำลังกายที่มหาวิทยาลัยน่ะ” ซูจิ้งพูดคุยเรื่องใหญ่ แต่อันที่จริงเขาไม่ค่อยออกกำลังกายในวิทยาลัยและขี้เกียจ เหตุผลที่เขามีพลังมากควรเป็นเนื้อสัตว์วิเศษ หากเป็นเมื่อวานนี้มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะถือมากกว่าหนึ่งร้อยจิน และเดินถือคนเดียวหลายร้อยเมตร

 

“ลุง มีแขกเยอะเลยนะครับ ลุงยุ่งเกินกว่าจะมาช่วยผมอีก หรือให้ผมช่วยทำอาหารดีไหมครับ?” ซูจิ้งถามขึ้นมาทันที

 

"นายอะนะ? ฮ่าฮ่า อย่ามายุ่งกับฉันเลย” ซูเซิ่นฮงหัวเราะ

 

“…” เมื่อเห็นลุงของเขาหัวเราะเยาะเขา ซูจิ้งอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรไม่ออก เขาจริงจังมากและไม่ได้ล้อเล่น

 

“ลุง ป้า พี่สะใภ้ ยุ่งมากไม่ใช่หรอ เดี๋ยวผมจะดูแลทางนี้เอง” จริงๆแล้วซูจิ้งไม่ได้ไปทะเล แต่กลับบ้าน มีกุ้งมังกรสามตัวอยู่ในถัง มันคือกุ้งมังกรที่ใหญ่ที่สุดสามตัวที่ซุจิ้งเลือกซึ่งแต่ละตัวนั้นเกือบๆสองจิน ในถังอื่น ๆ มี ปลาจวดเหลืองขนาดใหญ่ และ ปลาจวดเหลืองขนาดเล็กสิบสองตัว

 

“เมื่อฉันนึ่งมันและให้ลุงได้ลิ้มรส เขาจะไม่พูดอะไรแบบนั้น” ซูจิ้งคิดและตัดสินใจที่จะทำกุ้งมังกรและปลาจวดเหลืองนึ่งก่อน เขาศึกษาสูตรอาหารอย่างละเอียดที่พบบนอินเทอร์เน็ต จากนั้นเขาก็เริ่มทำอาหารตามความรู้และประสบการณ์ของลุงของเขา ด้วยเปลือกหอยวิเศษที่มาพร้อมกับทักษะการทำอาหารที่จะทำให้ปลาและกุ้งจะอร่อยยิ่งขึ้น

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมากุ้งมังกรและปลาจวดเหลืองนึ่งออกมาจากเตาอบ น้ำลายของซูจิ้งเกือบจะหกลงเพราะมีกลิ่นหอมและเขาแทบจะอดทนกับอาหารจานนี้ไม่ได้ แมวพันธุ์ดราก้อนหลี่ตัวน้อยสองตัววิ่งมาหลังจากดมกลิ่น พวกมันไม่สนใจนกแก้วและนกอินทรี

 

ซูจิ้งทำปลาและกุ้งสองจานแล้วเดินไปที่ชายหาดอย่างรวดเร็ว เขาเพิ่งมาถึงที่ซุ้มต้นไม้ ทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งนั่งและรออย่างกระวนกระวายว่า “มันเป็นปลาจวดเหลืองของฉันหรือเปล่า”

 

“คุณสั่งปลาจวดเหลืองขนาดใหญ่อย่างงั้นหรอครับ?” ซูจิ้งตะลึง

 

“ใช่ มันใช้เวลาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว ลูกชายของฉันหิวมากและเริ่มงอแง” ชายร่างใหญ่ไม่พอใจ

 

“ขออภัย ที่นี่มีแขกจำนวนมากบางคนยุ่งเกินไป” ซูจิ้งกล่าวและวาง ปลาจวดเหลืองขนาดใหญ่ไว้บนโต๊ะ

 

เด็กชายนั่งอยู่ระหว่างชายร่างใหญ่กับหญิงวัยกลางคนอดใจรอไม่ไหวที่จะเปิดฝา เมื่อพวกเขาได้กลิ่นหอม สมาชิกในครอบครัวทั้งสามคนมีดวงตาที่สดใสและกลืนน้ำลายไปด้วยจิตใต้สำนึกพวกเขาก็ลืมบ่นไปทันที

 

“อาจิ้ง ปลาปลาจวดเหลืองใหญ่นี่มาจากไหน?” จ้าวเหมิงเซียง ผู้เห็นสถานการณ์ไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกแปลก ๆ เขาไม่เห็นซูจิงออกมาจากห้องครัว เธอจึงถามขึ้น ..

 

“ฉันปรุงเอง” ซูจิ้งกล่าว

 

“อะไรนะ” จ้าวเหมิงเซียง ซูเซิ่นฮง และหลิวชูต่างตกตะลึง

 

“เร็ว แขกยังไม่ได้กินไปและเอาอันนี้ไปแทน” ซูเซิ่นฮงตะโกนและ จ้าวเหมิงเซียง วิ่งไปที่โต๊ะที่ซูจิ้งเสิร์ฟในตอนแรก พวกเขาเคยลองชิมอาหารของซูจิ้ง และครอบครัวของพวกเขาก็ไม่กินอาหารของซูจิ้งอีกแม้แต่คนเดียว

 

“…” ซูจิ้งพูดไม่ออกอีกครั้ง