เล่ม 1 ตอนที่ 52 วันเวลาที่ใช้ร่วมกัน ตอนที่ 1 (ฟรี)
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
ริชาร์ดอดนึกอยากกำจัดเม้าเทนซีออกไปให้ได้ เขารู้กฎทุกข้อของดีพบลูดี ผู้คนสามารถใช้กำลังจับผู้บุกรุกโยนออกไปได้อย่างเหี้ยมโหดโดยไม่ต้องเสียค่าชดเชยใด ๆ สำหรับบาดแผลหรือความเสียหายที่เกิดขึ้น กฎยังบอกอีกว่าสามารถจัดการกับผู้บุกรุกด้วยวิธีใดก็ได้ตามสะดวก แต่เขาก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาเมื่อนึกถึงอบิลิตี้ทั้งหลายที่เม้าเทนซีมี ความคิดนั้นเลยตกไปทันที อีกวิธีหนึ่งก็คือไปยื่นเรื่องร้องเรียนต่อแบล็คโกลด์ แล้วผู้คุมกฎจะสั่งสอนให้นางรู้ซึ้งถึงกฎของที่นี่ แต่มันจะได้ผลอย่างนั้นหรือ ? การไปบอกแบล็คโกลด์เรื่องหญิงสาวคนนี้น่ะ ? ยิ่งนึกถึงพฤติกรรมประจบประแจงที่แบล็คโกลด์ปฏิบัติต่อนางแล้วนั้น ในที่สุดเขาก็ตัดความคิดนี้ออกไปเช่นกัน
และนั่นคือตอนที่ริชาร์ดตระหนักได้ว่ากฎเหล่านี้แทบไม่มีประโยชน์เลยหากต้องใช้กับคนที่มีพร้อมทั้งความแข็งแกร่งและฐานะอย่างเม้าเทนซี เขาไม่สามารถต่อกรหรือใช้วิธีใด ๆ ได้ ทั้งสองจึงต้องอาศัยอยู่ร่วมกันไปโดยปริยาย นางย้ายเข้ามาเพียงคนเดียวโดยนำข้าวของติดตัวมาแค่เสื้อผ้าจำนวนหนึ่งเท่านั้น สตีลร็อค ชายชรา และผู้คุ้มกันอีก 2 คนของนางไม่ได้ตามมาด้วย ไม่มีใครล่วงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อประตูปิดลง
แน่นอนว่าหากมีอะไรรุนแรงเกิดขึ้นก็ล่ะก็ ริชาร์ดไม่ใช่ต้นเหตุอย่างแน่นอน !
ในคืนนั้น กองไฟสว่างไสวไปทั่วบริเวณค่ายของชาวบาร์บาเรียน เนื้อวาฬสด ๆ กำลังถูกย่างอยู่บนนั้น มันที่ไหลเยิ้มออกมาหยดลงในเปลวไฟที่ลุกโชนซึ่งส่งเสียงฉ่า ๆ ให้ได้ยิน กลุ่มวอริเออร์และหญิงสาวในค่ายต่างพากันเต้นรำรอบกองไฟไปตามเสียงของแตร กลอง และฟลุตที่บรรเลงอยู่เบื้องหลังกันอย่างสนุกสนาน บทเพลงที่บรรเลงอยู่นั้นเข้มข้น จังหวะอันคึกคักที่ดังอย่างต่อเนื่องชักชวนให้ผู้คนลุกขึ้นมาเต้นไปกับมัน คนกลุ่มนี้มีเรื่องราวมากมายให้ต้องเฉลิมฉลองกันอยู่เสมอ ตัวอย่างเช่นในครั้งนี้ที่เจ้าหญิงผู้เป็นที่รักของพวกเขาได้รับ ‘ของขวัญ’ แม้ว่านี่จะไม่ได้ดูเป็นเหตุผลที่ต้องเฉลิมฉลองมากเท่าไหร่นักแต่มันก็เป็นไปแล้ว
สตีลร็อคและผู้อาวุโสนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่ง ทั้งคู่กำลังเพลิดเพลินไปกับเครื่องดื่มและเนื้อสัตว์ สำหรับสตีลร็อคนั้น ต้องใช้แอลกอฮอล์ทั้งถังเขาจึงจะถอนหายใจออกมาอย่างพึงพอใจ เขาเริ่มต้นบทสนทนากับชายชรา “พ่อหนุ่มริชาร์ดอะไรนั่นก็ดูหล่อเหลาดี แต่เขาเด็กไปหน่อย การที่นายหญิงเข้าไปใกล้ชิดกับเขา ท่านว่าจะเกิดปัญหาอะไรหรือไม่ ?”
ชายชราตอบพลางหัวเราะ “สตีลร็อค เจ้าลืมอบิลิตี้แต่กำเนิดที่ไม่เหมือนใครของนายหญิงไปแล้วอย่างนั้นหรือ ? สิ่งที่นางหลงใหลก็คือกลิ่นของสายเลือดของเจ้าหนุ่มริชาร์ด การที่คนคนนึงจะมีทั้งสายเลือดเดม่อนและเอลฟ์นั้นหายากมาก”
“เดม่อนและเอลฟ์รึ ? นั่นหายากจริง ๆ แต่มันก็ไม่ได้ถือว่ามีอะไรพิเศษไม่ใช่หรือ ?” สตีลร็อคเกาหัวด้วยความสับสน
ชายชราส่ายหน้า “ไม่หรอก ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น การที่สายเลือดบริสุทธิ์ 2 สายจะผสมข้ามกันนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย และโดยปกติแล้ว ความแข็งแกร่งของสายเลือดลูกผสมนั้นจะอ่อนแอลงตามช่วงอายุคน และไม่นานก็จะสัมผัสไม่ได้อีก แต่เด็กหนุ่มคนนั้นแปลกเหลือเกิน ข้าสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งบางอย่างซ่อนอยู่ในตัวเขา แต่ข้าบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร มีบางคนจงใจปกปิดมันไว้ ซึ่งอาจจะเป็นชารอนหรือใครสักคน แต่อบิลิตี้ในสายเลือดของเขามันเพิ่งจะแค่เริ่มต้น จิตวิญญาณของเขาบริสุทธิ์และตรงไปตรงมา และนอกจากนี้ข้ายังสัมผัสได้ว่าเขามีอบิลิตี้ที่สำคัญหลายอย่างที่จะทำให้เขาก้าวหน้าขึ้นในอนาคต”
“ก็สมเหตุสมผลดี บอกตามตรงเลยนะท่านผู้เฒ่า หลังจากที่พวกเราเดินทางไปหลาย ๆ ที่ในนัวแลนด์ ข้าแทบจะไม่เจอคนที่ไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงินเลย ชารอนก็คนหนึ่ง และเด็กหนุ่มนั่นก็อีกคน” สตีลร็อคกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม
หากเลเจนดารี่เมจอยู่ตรงนี้ด้วยและได้ยินสิ่งที่สตีลร็อคเพิ่งพูดไปนี้ นางคงแสดงออกถึงความอิ่มเอมใจก่อนที่จะทุบตียักษ์เจ้าเล่ห์และเสแสร้งตนนี้ที่กำลังแกล้งโง่อยู่ต่อหน้านาง
ชายชราเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวของอ่าวโฟล ดวงจันทร์ทั้ง 5 ดวงนั้นไม่สามารถแย่งชิงความสว่างไสวของดวงดาวเหล่านั้นได้ “ไม่มีอะไรที่พวกเราต้องกังวลหรอก อสูรเทพเจ้าจะนำทางนายหญิงไปหาบุคคลที่นางควรสนิทสนมด้วยเอง” อูราซัดซูยกแก้วขึ้นก่อนจะดื่มจนหมดในรวดเดียว
……
สำหรับริชาร์ดนั้น ในแต่ละวันที่เขาได้ใช้ไปกับเม้าเทนซีเป็นประสบการณ์ที่แปลกประหลาดทว่าลืมไม่ลง ชีวิตประจำวันของนางมีเพียงแค่ 3 อย่างเท่านั้นก็คือกิน นอน และตามเกาะติดเขาแจ นางไม่แบ่งเวลาไปฝึกฝนอะไรเลยและยังผลาญเวลาในแต่ละวันไปเรื่อย ๆ เสมือนคนที่เหมาะกับคำจำกัดความของคำว่า 'เคลือบทอง'
นี่ทำให้เขาค่อนข้างกังวลเรื่องเม้าเทนซี เพราะนางเสียเงินมหาศาลเพื่อมาเป็นลูกศิษย์ของชารอน เขาคิดว่านางควรจะใช้ประโยชน์จากมันให้มากกว่านี้ การเรียนรู้ 'บางอย่าง' ย่อมดีกว่าการ'ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย' นางควรแสวงหาผลประโยชน์ให้คุ้มค่าเงินที่เสียไปบ้าง ทว่าในสายตาของนาง เงินทองเหล่านั้นไร้ค่า นางบอกกับเขาว่านางไม่จำเป็นต้องฝึกฝนอย่างเฉพาะเจาะจงก็ได้ตราบที่นางยังมีอาหารและนอนหลับให้เพียงพอต่อการเจริญเติบโต
ปฏิกิริยาแรกของเขาหลังจากได้ยินประโยคนั้นคือการจ้องมองไปที่ตารางเรียนของเขาเป็นเวลานาน ก่อนเริ่มพุ่งความสนใจไปกับการทดลองเพื่อจบบทสนทนาไว้แค่นั้น การได้พูดคุยกับเม้าเทนซีนั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดี ทว่าบางครั้งก็ทำให้เขาหงุดหงิดเหลือเกิน
เม้าเทนซีผลักจานอาหารออกไปให้พ้นตัวและตามเขาเข้าไปในห้องปฏิบัติการ นางขดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เพื่องีบตอนบ่าย ทุกวันนี้สิ่งเดียวในดีพบลูที่ทำให้นางพึงพอใจก็คืออาหารการกิน ซึ่งนั่นรวมไปถึงอาหารของริชาร์ดและผลไม้จากชารอนด้วย
ในช่วง 3 วันแรกที่นางย้ายเข้ามาอยู่กับเขานั้น เขาก็แทบไม่อิ่มท้อง แม้ว่ามื้ออาหารของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็น 10 กิโลกรัมเพราะคำสั่งของชารอน และถึงแม้นักเล่นแร่แปรธาตุจะต้องการเพิ่มมื้ออาหารของเขาอีกเป็น 2 เท่า ทว่าส่วนผสมหายากเหล่านั้นก็ล้วนมีอายุสั้น พวกเขามักสั่งอาหารพวกนี้ล่วงหน้า 1–2 เดือนเสมอและการปรุงอาหารก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาใช้อาหารที่สำรองไว้หมดแล้ว และไม่สามารถหามาเพิ่มได้อีก
เมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาพยายามหาอาหารชนิดอื่นมาให้เม้าเทนซีทว่านางกลับเอามือปิดปากและมองอาหารเหล่านั้นด้วยท่าทางขยะแขยงเหมือนกับเด็กช่างเลือกไม่มีผิด ก่อนที่นางจะพูดอะไรออกมา สตีลร็อคก็ได้ทำหน้าที่แทนนั่นก็คือการตะโกนใส่แบล็คโกลด์ที่กำลังปาดเหงื่อที่ท่วมตัวและให้คำสัญญาว่าต่อไปนางจะได้รับอาหารที่เหมือนกันกับริชาร์ด ในสายตาของแบล็คโกลด์นั้น ผิวหนังสีน้ำตาลของสตีลร็อคเริ่มเปล่งสีเขียวมรกตที่ดูน่าเกรงขามเหมือนกับนายหญิงของเขาแล้ว
ในวันที่สาม ชารอนผู้ซึ่งหารายได้อยู่บนเพลนอื่นได้ส่งข้อความกลับมาพร้อมด้วยเมนูอาหาร ดังนั้น ตั้งแต่วันที่สี่เม้าเทนซีจึงมีเมนูอาหารกลางวันและอาหารเย็นส่วนตัว หลังจากนั้นหญิงสาวก็เหมือนกับเป็นแมวในบ้านที่ตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงมื้ออาหารในทุก ๆ วัน ริชาร์ดไม่รู้เลยว่านางสามารถทานอาหารมื้อละ 50 กิโลกรัมจนหมดภายใน 3 นาทีได้อย่างไร เช่นเดียวกันกับที่เขาคิดไม่ออกว่าชารอนกินผลไม้อย่างไม่หยุดหย่อนได้อย่างไร กระเพาะของทั้งสองนั้นเป็นเหมือนห้วงมิติที่ไม่มีวันเต็ม ส่วนตัวเขาเองในตอนนี้ ในที่สุดเขาก็มีมื้ออาหารให้ได้อิ่มหนำเสียที
ความชอบของเม้าเทนซีนั้นแปลกประหลาด มื้ออาหารที่ชารอนจัดให้นางนั้นมีกลิ่นฉุนแปลกพิลึก นางเสนอบางอย่างให้เขาลองชิมแต่ความอยากอาหารของเขานั้นได้หมดไปทันทีที่เห็นหน้าตาของอาหารนั้นแล้ว แต่ตัวของเม้าเทนซีเองกลับบอกว่ามันอร่อยอย่างสุดซึ้ง นางใช้มือทั้งสองกวาดไปทั่วกล่องราวกับพายุทอร์นาโดและทิ้งรอยฟันลึกไว้บนชุดช้อนส้อม มันดูลึกมากโดยเฉพาะรอยเขี้ยวของนางแม้ว่าช้อนส้อมเหล่านั้นจะทำมาจากสแตนเลสก็ตาม ในวันถัดไปพวกเขาเปลี่ยนมาใช้เหล็กคาร์บอนแทนแต่ก็ยังพบกับความล้มเหลว ถัดไปอีกได้ลองเปลี่ยนเป็นเหล็กคาร์บอนคุณภาพสูงแบบที่ใช้ทำโล่กำบัง ซึ่งก็ยังไม่ได้ผล จากนั้นในวันที่สี่พวกเขาก็หันมาใช้เหล็กลาไฟต์ ซึ่งเป็นวัตถุแบบเดียวกับที่ใช้ฝังบนหน้าอกของรูนไนท์ แน่นอนว่าก็ยังไม่ได้ผลเช่นเคยจนการทำลายล้างนั้นได้จบลงในวันที่ห้าเมื่อพวกเขาเปลี่ยนเป็นออบซิเดียน ซึ่งเป็นวัตถุที่มีเพียงรูนไนท์ไม่กี่คนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติมากพอจะครอบครองอาวุธที่ทำมาจากวัตถุดิบนี้
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
