ตอนที่ 349 ยาเปลี่ยนวิญญาณ
“ท่านฮูหยินผู้เฒ่า” บ่าวรับใช้จากเรือนซูหยากล่าวก่อน “บ่าวรับใช้จากเรือนตองเซิงกล่าวว่านางกำลังตามหาอนุอัน”
ตามหาอันชิ ?
ทุกคนตกตะลึง แม้กระทั่งอันชิก็ต้องประหลาดใจเมื่อนางมองเฟิงหยูเฮง เมื่อเห็นว่านางขมวดคิ้ว อันชิรู้สึกหัวใจหล่นขณะที่นางถามบ่าวรับใช้ “มีอะไรหรือ ?”
บ่าวรับใช้จากเรือนตงเซิงก้าวไปข้างหน้า และถามนางอย่างกระตือรือร้น “อนุอันทำขนมเสร็จหรือยังเจ้าคะ ?”
อันชิถูกสะดุ้งแล้วกล่าวว่า “ข้ายังไม่มีเวลาทำ ทำไมถึงเร่งรีบเช่นนี้ ?”
บ่าวรับใช้กล่าวว่า “เมื่อวานนี้อนุอันทำขนมอบน้อย ดังนั้นท่านฮูหยินจึงหวังว่าวันนี้จะได้ขนมอบมากกว่าเมื่อวานเจ้าค่ะ นางคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งคืนทำให้นางนอนไม่หลับ สิ่งแรกที่นางตื่นขึ้นมาคือความหวังว่าอนุอันจะส่งขนมให้มากกว่าเมื่อวานเจ้าค่ะ”
ทุกคนหัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และเฟินเฟินไดเป็นคนที่ปากไม่มีหูรูดมากที่สุด นางกล่าวออกมา “นางน่าทึ่งจริง ๆ นางให้บ่าวรับใช้มาที่เรือนท่านย่าเพื่อตามขนม !”
ฮูหยินผู้เฒ่าก็งงด้วยเช่นกันแต่นางไม่มีความสุขแม้แต่น้อย เหยาซื่อเป็นผู้หญิงที่หย่าร้าง อันชิที่ทำขนมอบอร่อย ทำไมนางถึงกับต้องมาตามขนมเมื่อส่งไปช้า การไปที่เรือนของอันชิเพื่อขอขนมนั้นสามารถทำได้ นอกจากนี้พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่การมาที่นี่เป็นปัญหาเรื่องมารยาท นี่เป็นสถานการณ์ที่ผิดปกติ !
นางไม่มีความสุขและต้องการพูดอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตามในเวลานี้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ขนมอบที่ทำอนุอันทำอร่อยจริงๆ แต่คำพูดของน้องสี่ทำให้ข้าคิดได้ อย่าลืมส่งขนมอบแสนอร่อยให้อนุฮันในภายหลังด้วย”
อันชิไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นางไม่สามารถเพิกเฉยต่อสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดได้ ดังนั้นนางพยักหน้า “เช่นนั้นอนุผู้นี้ก็จะส่งขนมอบไปที่เรือนหยูหลานเมื่อทำเสร็จแล้ว”
เมื่อนางพูด เฟิงหยูเฮงสังเกตการแสดงออกของนางอย่างระมัดระวัง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้สังเกตอะไรเลย เมื่อมองที่เฟิงเซียงหรูซึ่งมีสีหน้าสับสน ทำให้นางเริ่มคิด
ก่อนสิ้นปีนางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับสุขภาพของเหยาซื่อ ด้วยเหตุนี้นางจึงเปลี่ยนพ่อครัวทั้งหมดในเรือนตงเซิง นางสืบสวนบ่าวรับใช้ทั้งหมดอีกครั้ง แต่นางไม่สามารถหาเบาะแสได้
ใครจะรู้ว่าปัญหาจะอยู่ที่เดียวที่นางไม่ได้ตรวจสอบ คือ ขนมอบอันชิ
เมื่อได้ยินว่าขนมอบจะถูกส่งไปยังเรือนหยูหลาน นางก็ปฏิเสธทันที “แม่รองฮันจะไม่กินอะไรที่ใครส่งไป นางจะกินสิ่งที่ทำโดยคฤหาสน์เท่านั้น ไม่มีความจำเป็นที่แม่รองอันจะส่งขนมไป”
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกรำคาญที่ได้เห็นพวกเขาเถียงกัน ดังนั้นนางจึงปฏิเสธอันชิ “รีบกลับไปทำทันที !”
“ช้าก่อน !” เฟิงหยูเฮงพูดด้วยเสียงเย็น จากนั้นก็ถามบ่าวรับใช้จากเรือนตงเซิง “ท่านแม่เร่งให้ทำขนมหรือ ?”
บ่าวรับใช้กล่าวว่า “ด่วนมาก เจ้าค่ะ วันนี้ท่านฮูหยินเหยายังไม่ได้กินอาหารเช้า นางกำลังรอที่จะกินขนมอบเท่านั้น ก่อนที่บ่าวรับใช้คนนี้จะออกมา ท่านฮูหยินเหยาก็ทำลายแจกันในห้องเพราะขนมอบยังไม่ได้ส่งมาเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นทันที ทันใดนั้นแววตาที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง ขณะที่นางจ้องมองไปที่อันชิและเฟิงเซียงหรู
ในเวลานี้ทุกคนในคฤหาสน์เฟิงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง คังอี้เป็นคนแรกที่ยืนขึ้นและถามบ่าวรับใช้จากเรือนตงเซิง “ท่านผู้หญิงของเจ้าอารมณ์เสียมากใช่หรือไม่ ?”
บ่าวรับใช้พูดว่า “ใช่เจ้าค่ะ เมื่อคืนนางนอนไม่หลับ เมื่อนางตื่นขึ้นมาวันนี้ นางยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นเจ้าค่ะ”
“มีอะไรอีกหรือไม่ ? เช่น รู้สึกไม่สบายหรือมีอาการเวียนหัวหรือไม่ ?”
บ่าวใช้คิดเล็กน้อยแล้วส่ายหัว “ไม่มีเจ้าค่ะ นางมีสุขภาพที่ดีเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่าจะดีกว่าก่อนสิ้นปีนี้เจ้าค่ะ”
คังอี้ตกตะลึงอย่างยิ่งขณะที่นางหมุนตัวไปรอบ ๆ แล้วพูดกับฮูหยินผู้เฒ่า “ไม่ดีแล้ว ข้ากลัวว่าอาจมีบางสิ่งที่คล้ายกับยาเปลี่ยนวิญญาณ”
ฮูหยินผู้เฒ่าตกใจ “ยาเปลี่ยนวิญญาณหรือ ?”
คนอื่นก็ตกใจเหมือนกัน ยาเปลี่ยนวิญญาณเป็นยาเสพติดที่ทำให้คนพัฒนายา ถ้ามันถูกใช้มาเป็นเวลานานมันจะทำให้คนดูมีชีวิตชีวามากขึ้น แต่เมื่อปริมาณยาหยุดลง คนๆ นั้นจะรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก ในความเป็นจริงเป็นไปได้ว่าพวกมันอาจทำสิ่งที่อาจเป็นอันตรายต่อผู้อื่นหรือตัวเอง
ฮูหยินผู้เฒ่าได้ตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเฟิงหยูเฮงกำลังเย็นชามากขึ้น นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อคิดอย่างรวดเร็ว นางจ้องที่อันชิ “อันชิ ! เจ้าวางยาเปลี่ยนวิญญาณในขนมอบของเจ้าหรือ ?” นางถามอันชิทันทีเพื่อป้องกันเฟิงหยูเฮงบ้าคลั่งและโทษคฤหาสน์เฟิงทั้งหมด
อันชิก็ไม่รู้เรื่องนี้เช่นกัน ! นางรีบคุกเข่าแต่ไม่ใช่ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่า หากเป็นต่อหน้าเฟิงหยูเฮง “คุณหนูรอง อนุผู้นี้ไม่ได้ทำจริง ๆ เจ้าค่ะ ! ไม่ต้องพูดถึงว่ามันยากแค่ไหนที่จะได้รับยาเปลี่ยนวิญญาณ แม้ว่าอนุผู้นี้จะได้มา ข้าก็จะไม่ใช้มันกับพี่เหยาแน่นอน !”
เฟิงเซียงหรูคุกเข่า เมื่อมองที่เฟิงหยูเฮง นางพูดว่า “ทุกครั้งที่ท่านแม่ทำขนมเหล่านี้ ข้าอยู่กับนาง บางครั้งก็เป็นลูกแพร์และบางครั้งก็เป็นองุ่น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ผลไม้สดที่คฤหาสน์มี เฟิงเซียงหรูเอาออกมา เราแค่คิดว่าฮูหยินเหยาชอบทานขนมอบ ดังนั้นเราจึงตั้งใจทำสิ่งนั้น เราไม่เคยเพิ่มอะไรเข้าไปเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นาน นางสังเกตเห็นการแสดงออกของทั้งสอง นางสังเกตการหดตัวและการขยายตัวของม่านตา จากประสบการณ์หลายปีของนาง มันบอกกับนางว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอันชิและเฟิงเซียงหรู
นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ไปดูพร้อมกับข้าเถิด”
“เจ้าค่ะ” อันชิดึงเฟิงเซียงหรูอย่างรวดเร็ว และยืนด้วยกัน “ถ้ามีปัญหากับขนมอบจริง ๆ ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามนางสนมคนนี้จะไม่หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ ท้ายที่สุดเราเป็นคนที่ทำขนมอบเอง”
คังอี้พูดขึ้นว่า “เราไปดูกันดีกว่า การอยู่ที่นี่จะทำให้เรารู้สึกกังวล”
“ใช่ !” ฮูหยินผู้เฒ่ายืนขึ้น “ข้าจะไปดูด้วย”
เฟิงหยูเฮงมองพวกเขาเพียงเล็กน้อยและไม่ปฏิเสธ กล่าวง่าย ๆ ว่า “เรือนตงเซิงไม่เคยมีแขกจำนวนมาก เพียงแค่มีท่านแม่และท่านย่าไปก็ดี ไม่จำเป็นต้องให้ใครไปเลย” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็จากไป
อันชิและเฟิงเซียงหรูติดตามนางทันที คังอี้ประคองฮูหยินผู้เฒ่าและออกจากห้องไป ในขณะเดียวกันนางก็แจ้งยายจาว “เตรียมเก้าอี้ให้ท่านแม่เร็ว”
เฟิงเฟินไดและจินเฉินต่างก็อยากรู้อยากเห็นมาก แต่เฟิงหยูเฮงพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ พวกเขารู้ว่าเรือนตงเซิงไม่ใช่สถานที่ที่ทุกคนสามารถเข้าไปได้ ตอนนี้เฟิงหยูเฮงอารมณ์เสีย พวกเขาไม่กล้าเสี่ยงเลย
เฟิงหยูเฮงรีบกลับมาที่เรือนตงเซิงอย่างรวดเร็ว คนอื่น ๆ วิ่งเหยาะ ๆ ตามข้างหลังนางได้ แต่พวกเขาก็ยังถูกทิ้งไว้ค่อนข้างไกล
เมื่อนางเข้าไปในลาน นางได้ยินเสียงร้องโวยวายมาจากข้างใน “ไปเอาขนมมาให้ข้าหน่อย ! ไปเร็ว ๆ !” เสียงของนางดังผิดปกติเพราะนางแทบจะตะโกนจนฉีกเส้นเสียงของนางเอง นางแตกต่างจากเหยาซื่อคนเดิมมาก
ทันทีที่ทำเช่นนี้เสียงของสิ่งต่าง ๆ จะถูกกว้างปามากขึ้น นางคิดว่าเหยาซื่ออาจกว้างปาสิ่งของต่าง ๆ ส่วนใหญ่ที่อยู่ในห้องแล้ว
ด้วยกลุ่มบ่าวรับใช้รวมตัวกันรอบ ๆ ประตู พวกเขาทุกคนกังวลมาก แต่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องได้เพราะสิ่งที่เหยาซื่อกว้างปาแตกจะลอยออกเป็นครั้งคราว เฟิงหยูเฮงเห็นว่ามีบ่าวรับใช้บางคนได้รับบาดเจ็บที่หน้าผาก
เมื่อเห็นนางกลับมา ในที่สุดบ่าวรับใช้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาวิ่งไปหานางเพื่อรายงานสถานการณ์ “ในที่สุดคุณหนูรองก็กลับมา ท่านฮูหยินอารมณ์เสียตลอดทั้งเช้า คุณหนูช่วยดูหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”
มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งที่ตั้งคำถามว่า “ขนมอร่อยแค่ไหนกัน ? ทำไมท่านฮูหยินถึงกลายเป็นแบบนี้หลังจากที่ไม่ได้กินมันได้แค่วันเดียว”
ในเวลานี้วังซวนผู้ถูกทิ้งไว้ที่เรือนเหลียงซิน นางได้รับข่าวช้ากว่าเรือนซูหยา โชคดีที่วังซวนมีความเชี่ยวชาญมาโดยตลอด นางรีบไปตลอดทางโดยใช้พลังภายใน ดังนั้นนางจึงเร็วกว่าคนอื่น
เฟิงหยูเฮงสั่งวังซวนและหวงซวนทันที “พวกเจ้าทั้งสองเข้าไปในห้องและสงบสติอารมณ์ของท่านแม่ลงก่อน เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ในภายหลัง”
บ่าวรับใช้ 2 คนได้รับคำสั่งจากนั้นก็รีบไปที่ห้องของเหยาซื่อ หลังจากนั้นไม่นานเสียงของสิ่งต่าง ๆ ที่ถูกกว้างปาก็หยุดลง แต่เหยาซื่อก็ยังคงตะโกนต่อไปว่า “ไปเอาขนมอบมาให้ข้า ! ส่งขนมอบมาให้ข้า ! ปล่อยข้าไป ข้าอยากกินขนมอบ รีบไปเอาขนมอบให้ข้าหน่อย !”
เฟิงหยูเฮงเข้าห้องแล้ว เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเหยาซื่อนางก็ตกใจ ริมฝีปากของเหยาซื่อแห้งผากและซีด และใบหน้าของนางก็ไม่มีสี ดวงตาของนางดูขุ่นมัว ผมของนางก็รุ่ยร่ายและเสื้อผ้าของนางก็ยุ่งเหยิง
นางคิดออกทันที เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะนางติดยา ยาเปลี่ยนวิญญาณ ราชวงศ์ต้าชุนเรียกมันว่ายาเปลี่ยนวิญญาณงั้นหรือ ? พูดง่าย ๆ มันคือยาเสพติด เหยาซื่อถูกวางยาและเกิดที่ใต้จมูกของนาง เรื่องนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก นางไม่สามารถยกโทษให้ตัวเองได้เลย นางได้ใช้ความระมัดระวังทุกอย่าง แต่เหยาซื่อก็ยังคงถูกวางยา ใครกล้าทำแบบนี้
ในขณะที่นางกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ นางยืนอยู่ที่นั่นตัวแข็ง ในเวลานี้สมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูลเฟิงก็เข้ามาในห้องด้วย
เมื่ออันชิและเฟิงเซียงหรูเห็นท่าทางของเหยาซื่อ พวกเขากลัวมาก เฟิงเซียงหรูวิ่งไปที่เหยาซื่อด้วยความงุนงง ขณะที่นางกำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ใครจะรู้ว่าเหยาซื่อจะรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อได้เห็นเฟิงเซียงหรู นางตะโกนเสียงดังว่า “เจ้านำขนมอบมาให้ข้าใช่หรือไม่ ? ขนมอบของข้าอยู่ที่ไหน ?” ในขณะที่นางพูด นางหลุดจากวังซวนและหวงซวน จากนั้นก็วิ่งหาเฟิงเซียงหรูและจับนางไว้แน่น นางกำลังจะกัด
เฟิงเซียงหรูกลัวและกรีดร้องออกมา แต่เหยาซื่อกล่าวว่า “ขนมอบ ขนมอบของข้าก็มาถึงแล้ว มันอร่อยมาก !” นางมองเฟิงเซียงหรูเป็นขนมและไปกัดใบหน้าของเฟิงเซียงหรู
เฟิงเซียงหรูไม่มีเวลาป้องกันตัวเองและถูกกัด โชคดีที่วังซวนและหวงซวนตอบสนองอย่างรวดเร็ว วังซวนเอื้อมมือออกไปกดหนึ่งในจุดชีพจรของเหยาซื่อ เหยาซื่อรู้สึกว่านางไม่สามารถออกแรงที่กรามของนางได้อีกต่อไป การกัดเพียงแค่แทะเล็มและเฟิงเซียงหรูไม่ได้รับบาดเจ็บมาก
แต่สิ่งนี้ก็ยังทำให้ทุกคนหวาดกลัว คังอี้พูดดัง ๆ ว่า “นางเริ่มทำร้ายผู้คน รีบจับนางไว้เร็ว ระวังอย่าให้นางกัดลิ้นตัวเอง !”
เฟิงหยูเฮงเห็นว่าเหยาซื่อไม่สามารถรอได้อีกต่อไป นางดึงยาชาออกมาจากมิติของนางและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นางฉีดยาเข้าไปในคอของเหยาซื่อ
ดวงตาของเหยาซื่อเหลือกขึ้นก่อนที่นางจะหมดสติ
วังซวนและหวงซวนย้ายนางไปที่เตียงแล้วหันไปหาเฟิงหยูเฮง และถามพร้อมเพรียงกันว่า "คุณหนูจะทำอย่างไรต่อไปดีเจ้าค่ะ ? "
เฟิงหยูเฮงเดินไปข้างหน้าและตรวจดูชีพจรของเหยาซื่ออีกครั้งเพื่อยืนยันว่านางกลายเป็นคนติดยา นางค่อนข้างหงุดหงิด ยาพิษชนิดนี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถรักษาให้หายขาดได้ ไม่ว่านางจะมีความชำนาญในฐานะหมอ นางก็ไม่สามารถดึงยาวิเศษเพื่อใช้รักษาออกมาได้ ไม่ใช่ว่านางไม่มียา แต่มันไม่ใช่ยาที่มีประสิทธิภาพ แม้วิทยาศาสตร์จะก้าวหน้าไปจนถึงศตวรรษที่ 21 ก็ยังไม่มียารักษาที่มีประสิทธิภาพ พวกมันสามารถแทนที่ยาพิษ และค่อย ๆ ลดปริมาณเพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมาน และเริ่มทำล้างพิษ
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันต้องการให้ผู้ติดยาที่ให้ความร่วมมือและอดทน อย่างไรก็ตามเมื่อเป็นเหยาซื่อ นางสามารถทำมันได้หรือไม่
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองมานานแล้วหันมามองทุกคน นางจ้องมองที่อันชิและเฟิงเซียงหรูแล้วถามว่า “เหม่ยเซียง บ่าวรับใช้ของเจ้าอยู่ที่ไหน ?”
