ตอนที่1:เมืองหลัวหยาง

ชายหนุ่มสภาพรุงรังกำลังนอนขดอยู่ใต้เงาของสะพาน.เขาจ้องที่มือสกปรกของเขา.

ผู้คนมากมายเดินผ่านเขา.ส่วนใหญ่ชำเรืองมองและเดินผ่านเขาไปโดยไม่สนใจอะไร.

หญิงวัยกลางคนคิดว่าชายหนุ่มเป็นพวกยากจน,เธอจึงโยนเหรียญให้เขา.แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรแสดงถึงความรู้คุณ.เธอจึงพูดคำหยาบคายใส่เขา,แล้วเดินจากไป.

คงเป็นเสียงที่คมชัดของเหรียญทำให้เขาตื่นขึ้น,ดวงตาของชายหนุ่มเริ่มเปิดและค่อยๆสว่างขึ้น.

ชายหนุ่มกระพริบตาอย่างต่อเนื่องด้วยความประหลาดใจ.เขาเห็นสิ่งที่เหลือเชื่อตรงหน้าเขา.

สถานที่แห่งนี้...เมื่อสิบปีก่อน?น่าทึ่ง.“สิ่งนั้น”.พวกเขาคิดว่ามันไร้ประโยชน์ ... แต่จริงๆแล้วที่นี้มันมีฟังก์ชัน ฮึฮึ,ข้าต้องการให้พวกโง่เห็นสิ่งนี้และดูสีหน้าของพวกมัน.

ชายหนุ่มมองในแง่ที่ดี.เขาไม่ได้ตื่นตระหนกหลังจากที่คิดได้ว่าเขาได้กระโดดข้ามห่วงเวลา,เขากลับหัวเราะราวกับคนบ้า. ผู้คนที่เดินผ่านชำเรืองมาต่างส่ายหัวและเร่งฝีเท้าของพวกเขา.

หลังจากนั้น,เสียงหัวเราะของชายหนุ่มก็หยุดลง.ในขณะที่เขาเริ่มสงบลง ดวงตาของเขาเปลี่ยนไปราวกับเปลี่ยนเป็นอีกคนอย่างสิ้นเชิง.

เขาเงียบมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลตรงข้ามผนังและกระซิบ "18:29 ยังมีเวลาสามสิบเจ็ดนาทีก่อนที่ 'สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น "

ชายหนุ่มได้คำนวณในหัวอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็ไร้ความปราณี ขณะที่กระซิบกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นเชียบ,“สิ่งนั้นควรจะเป็นบัคของ”สวรรค์“มิเช่นนั้นจะไม่สามารถทำลายกฎได้”

พลังของข้าไม่เพียงพอที่จะสัมผัสความจริงของโลกนี้.ในเวลานี้,ข้า,จางมู่ จะพยายามอย่างที่สุดเพื่อหาสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังกฏ!

ใบหน้าของจางมู่ในเวลานี้ช่างดุร้าย แต่เขารู้ว่าไม่เวลาเหลือมาก ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับความไม่พอใจ.

เขาไม่สนใจคนแปลกหน้าที่มองมาที่เขา จางมู่ลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆ.

เขาสูง 1.83 เมตร ใบหน้าของเขาผอมแห้งเล็กน้อยและมีรอยแผลเป็นบนแขนและขา ลักษณะภายนอกดูอย่างกับผู้กระทำผิด.

แต่อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาตรงและมีดวงตาที่แหลมของเขาทำให้ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง.ขณะที่ยืนอยู่ภายในฝูงซอมบี้,เขาคล้ายกับเอเลี่ยนมากกว่ามนุษย์.

ความสามารถในการคำนวณที่มีประสิทธิภาพของเขา สามารถช่วยให้เขาวางแผนแผนการที่ปลอดภัยที่สุดได้.นี่คือความสามารถที่ทรงพลังที่สุดของเขา ที่ทำให้เขาสามารถอยู่รอดได้ในฐานะคนธรรมดาในอนาคต

ไม่กี่นาทีต่อมา,แบบแผนที่เรียบง่ายถูกสร้างในใจของจางมู่หลังจากการคำนวณหลายสิบครั้ง.

อาวุธปืนดินปืนจะไร้ประโยชน์ เมื่อยุคใหม่มาถึง.เมื่อถึงเวลานั้นอาวุธเงียบที่ทำมาอย่างดีเท่านั้นจะช่วยให้เขามีชีวิตรอดได้.

แน่นอน,มีดไม่ได้เป็นตัวเลือกของเขาและขวานดับเพลิงก็เป็นตัวเลือกที่ไม่ดีเช่นกัน.สำหรับเขาสถานที่ที่ทำอาวุธเงียบได้ดี...จางมู่จำได้ว่ามีร้านขายดาบทำด้วยมือที่โด่งดัง.บังเอิญสถานที่ตั้งของมันอยู่ไม่ไกลจากที่เขาอยู่ในปัจจุบัน.

ขั้นตอนแรกของแผนของเขาคือการหาอาวุธที่ดีที่จะช่วยให้เขารอดชีวิต.

แม้ในอนาคต,เขาไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับอันตรายปราศจากอาวุธ,ปัจจุบันทางเลือกมีน้อยมาก.ดาบที่ทำด้วยมือจึงอาวุธที่ดีที่สุดที่เขาสามารถหาได้ตอนนี้.

อย่างไรก็ตาม,แม้กระทั่งในโลกสมัยใหม่,ราคาที่สูงขึ้นของดาบทำด้วยมือก็แพงสำหรับหลายๆคน.

แม้ว่าจางมู่รู้ว่าธุรกิจนั้นไม่ดี,มันอยู่ในสถานที่ห่างไกลและสินค้าในร้านขายดาบมีราคาถูก,พวกเขาก็ยังคงตีดาบต่อไป,ไม่เหมือนกับมีดผลไม้ขายส่ง.ซึ่งต้นทุนยังสูงมาก

เขาจะหาเงินได้อย่างไร?

เขาไม่สามารถแม้แต่จะซื้อเสื้อผ้าที่ดี.

ใช่ล่ะ!

จางมู่ตบหน้าผาก.รอยยิ้มที่แปลกประหลาดผุดที่ริมฝีปากของเขา.

เมื่อสิบปีก่อน,ก็หมายความว่าตอนนี้เขาเพิ่งทิ้งเจ้านายที่เป็นโจรและล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย.กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาเป็นขโมย มีวิธีง่ายๆสำหรับเขาที่จะได้เงินอย่างรวดเร็ว.

อย่างไรก็ตาม,นิกายหัวขโมยไม่ใช่กลุ่มที่ขโมยของคนธรรมดา.มีประวัติและกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดมาหลายศตวรรษ.

สาวกของนิกายขโมยจะขโมยจากเจ้าหน้าที่,อันธพาลท้องถิ่น,พ่อค้าที่ไม่สุจริต.พวกเขาไม่สามารถขโมยจากนักเรียน ผู้หญิง เด็ก คนแก่และคนยากจน.

อย่างไรก็ตาม,จางมู่ไม่ได้มีโอกาสที่จะขโมยมาจากคนที่ร่ำรวยและโหดร้ายเหล่านั้น.คนส่วนใหญ่ที่เขาเห็นในชีวิตประจำวันเป็นคนธรรมดาและส่วนใหญ่มีปัญหาของตัวเอง.การหาเป้าหมายที่เหมาะสมไม่ใช่เรื่องง่าย.

มันเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้จางมู่ไม่สนใจในการขโมย.หลังจากหัวหน้าของเขาตาย,จางมู่ได้ออกจากนิกายหัวขโมยเพื่อหากิน.หลังจากนั้นหนึ่งเดือน,เขาก็ตกอยู่ในภาวะหดหู่เช่นนี้.

จางหมู่มองไปข้างหน้า,ค้นหาฝูงชนบนสะพานที่จะตกเป็นเหยื่อของเขา.

ในเวลาเดียวกัน,คนอ้วนศีรษะล้านก็ค่อยๆเดินลงสะพาน.เขาสวมเสื้อโค้ทขนาดใหญ่,แว่นตากันแดดราคาแพงและสร้อยคอทองคำพราว.ในอีกนัย,ลักษณะของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนหลงอำนาจ.

เอาล่ะ,ข้าเลือกเขา,จางมู่ก็กระซิบในหัวใจของเขา.

หลังจากกลับไปสิบปีก่อน,จางมู่รู้สึกว่าเขายังโชคดี.แม้ว่ามันจะผิดที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ของเขา,ขอโทษนะ!แต่ข้าต้องการเงินของเจ้าจริงๆ!

ถนนเต็มไปด้วยคนชราหรือคนยากจน,มีแต่ผู้ชายอ้วนหัวล้านเพียงคนเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นคนรวย.

ข้าต้องการเงินจริงๆ ถ้ามีโอกาสข้าจะส่งคืนให้กับเจ้า.

จางมู่ขอโทษในหัวใจของเขา,แล้วเดินเข้าไปในกระแสฝูงชน.เขาก้มศีรษะลง,ค่อยๆเดินเข้าหาชายอ้วน.

เห็นว่าขอทานโทรมส่งกลิ่นใกล้กับพวกเขา ผู้คนรอบๆจางมู่ค่อยๆรักษาระยะห่างจากเขา.

บังเอิญ,มันเป็นเวลาเลิกงาน.ผู้คนบนสะพานจึงดูหนาตา.ผู้คนที่อยู่ใกล้กับจางมู่พยายามหลีกหนีเขา,แต่ฝูงชนก็กระแทกพวกเขากลับ,ทำให้พวกเขาต้องผลักดันจางมู่ออกจากฝูงชน.

จางมู่ดูเหมือนผู้บริสุทธิ์ที่ถูกออกจากฝูงชน.แต่อย่างไร,ก็ตามเขาแอบเข้าใกล้และใกล้เป้าหมายของเขา.

ในที่สุด,มันก็ใกล้พอ.จางมู่จะเดินผ่านเหยื่อของเขา.

ร่างกายของเขากระแทกกับฝูงชนและฝูงชนก็ตอบสนองทันที,ผลักให้เขาไปที่ผู้ชายอ้วนหัวล้านราวกับสปริง.

“ใคร? อย่านะ!”

"ใช่,ที่มันแคบมาก หยุดผลัก! "

ผู้คนที่อยู่รอบๆจางมู่บ่น.จางมู่แกล้งทำเป็นต่อสู้กับฝูงชน,มือทั้งสองข้างของเขาล้วงไปในเสื้อโค้ทของชายหัวล้านโดยไม่ต้องพยายามอะไร.

คนอื่นไม่คิดว่าเป็นเขา.บางคนตีไปที่ผู้ชายหัวล้าน.

โดยที่จางมู่หวังว่าชายหัวล้านจะค่อยๆขุ่นเคือง.เขายกมือขวาของเขาผลักผู้ชายร่างผอม.

ขณะที่ชายหัวล้านยกแขนขวาของเขาและเหลือบไปทางด้านขวา,จางมู่เริ่มเคลื่อนไหว.มือขวาของเขาลื่นลงไปในเสื้อคลุมของชายหัวล้านเฉกเช่นปลาที่ว่องไว ปลายนิ้วของเขากดเบา ๆ กับกระเป๋าด้านในของเสื้อคลุม ขณะที่เขาหยิบกระเป๋าสตางค์.

เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นพร้อมด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลางและดึงมือกลับ.

ทุกอย่างเสร็จสิ้นราวกับฟ้าผ่า อย่างที่ทุกคนไม่คาดคิด.

"ข้าไม่ได้ทำแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว,มันยากจริงๆ "จางมู่พูดพึมพำ

แม้ว่าเขาจะพูดเกินจริง,เขาก็รู้สึกไม่พอใจบ้าง เขารู้ว่าตอนที่เขาขโมยกระเป๋าสตางค์การเคลื่อนไหวของเขาแข็งกระด้างเล็กน้อย.

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นร่างกายของเขา,แต่เขาเพิ่งกลับมาจากสิบปีในอนาคต.เขาไม่คุ้นเคยกับร่างกายที่อ่อนเยาว์นี้.

จางมู่เดินตรงไปข้างหน้า หนังจระเข้ในมือของเขาทำให้เขาประหลาดใจ.

ประสบการณ์ทางการขโมยสิบปีของเขา บอกเขาว่ากระเป๋าสตางค์นี้ทำมาจากผิวหน้าท้องที่ดีที่สุดของจระเข้ในบริเวณปากแม่น้ำ.นอกจากนี้,กระเป๋าสตางค์กำลังพอง.

“เย้!ผู้ชายอ้วนนั้นเป็นคนรวยจริงๆ!มันเพียงพอ.ที่เขาจะไม่ต้องหาเป้าหมายอื่น”

จางมู่เดินเคียงข้างฝูงชนด้วยความพึงพอใจ.เขาพยายามปรับทิศทางของเขาโดยเดินต่อไปข้างหน้าและห่างออกไป,เมื่อร่างของเขาหายไปจากสะพาน คนหัวล้านก็ค่อยๆหันศีรษะไปและมองไปทางที่จางมู่ผ่านมา.รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาฉีกจากหูถึงหู.

“ไม่น่าเชื่อ.นั่นเป็นเทคนิคการขโมยอันเก่าแก่ของนิกายหัวขโมย.ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะการเคลื่อนไหวของเด็กคนนี้ที่แข็งเล็กน้อย,ข้าจะไม่ได้สังเกตเห็น.ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นเทคนิคการขโมยข้อมูลนี้คือเมื่อสิบปีก่อน.ข้าคิดว่ามันหายไปอย่างสิ้นเชิง.

อี๋,ข้ามันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ? อ่า ลืมไปเถอะ.สำหรับเจ้า ข้าจะยืมเงินเจ้าในเวลานี้,แต่ไอหนู,ข้าจำเจ้าได้!