GGS:บทที่ 5 การรวมตัว

GGS:บทที่ 5 การรวมตัว

 

ฉือชิง ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน  ราวกับทิวทัศน์ที่สวยงามท่ามกลางซากปรักหักพัง กระโปรงสีขาวของเธอลอยเด่นผมสีดำของเธอปล่อยยาวเหมือนน้ำตก ให้อารมณ์สดชื่นและสง่างามใบหน้าของเธอละเอียดอ่อนพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกับสัมผัสสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ

ซูจิ้ง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดแต่เธอหันกลับมาช้าๆและเห็น ซูจิ้ง

เธอตกตะลึงอยู่สักครู่พร้อมกับร่องรอยความดีใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่เธอพยายามเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว และหันหลังให้กับ ซูจิ้ง  โดยไม่สนใจอีก

“ตกลง เราทำผิดอะไรเนี่ย?”

ใบหน้าของ ซูจิ้ง แสดงรอยยิ้มที่แข็งทื่อ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วนเขาจำได้ว่าเขากับเธอคุยกันใน QQ เมื่อปีที่แล้ว  ซูจิ้ง คิดถึงมันเป็นเวลานานและรู้ว่าในตอนนั้นเธอเริ่มโกรธเขา

ซูจิ้ง ไม่รู้ว่าทำอะไรให้เธอขุ่นเคืองและทำให้เธอโกรธอยู่ถึงครึ่งปี

“อาเหลียงนายมาทำอะไรที่นี่!”  ซูจิ้ง ถามขึ้น

“บอสจ้าว ต้องการซื้อปูทะเลและปลาแปลกใหม่ในราคาที่สูงที่สุดกว่าในตลาด ไม่ว่าเราจะหาได้เท่าไหร่เขารับซื้อหมดเลย และตอนนี้ก็เกิดเหตุการณ์อย่างที่เห็น ถ้าเราโชคดีเราสามารถทำเงินได้มากมาย!”  ซูเหลียง กล่าว

“จริงหรอ!”ซูจิ้ง ตกตะลึง

“จริงๆ เสี่ยวหลินเพิ่งจับปูได้ 2 ตัว  บอสจ้าว ให้ราคาสูงถึง 100 หยวนต่อจิน” ซูเหลียง พยักหน้า

“พวกเขาเป็นคนร่ำรวยดังนั้นจึงไม่สนใจเกี่ยวกับการใช้จ่ายเงินพวกนี้หากพวกเขาต้องการของบางสิ่งพวกเขาเพียงแค่จ่ายเงิน และตอนนี้พวกเขาต้องการที่จะกินสัตว์ทะเลสดใหม่” ซูเหลียง กล่าว

“ถ้าอย่างนั้นนายก็แค่ตกปลาตรงนี้ แต่นายจะออกไปข้างนอกทำไม?” ซูจิ้ง หัวเราะ

“คนในหมู่บ้านฉือก็มาที่นี่เหมือนกัน พวกเขาพยายามที่จะแย่งธุรกิจของเรา” ซูเหลียง มองชายคนหนึ่งที่มาจากหมู่บ้านฉือ

“นายหมายความว่ายังไง แย่งธุรกิจของนาย?” บอสจ้าว กล่าวไว้ว่าไม่ว่าเราจะหาได้มากเท่าไหร่เขาจะซื้อมันทั้งหมด ดังนั้นไม่ว่าใครที่ลงมือทำก็จะได้รับสิ่งตอบแทนมันกลายเป็นธุรกิจของนายตั้งแต่เมื่อไหร่?”หนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งของหมู่บ้านฉือได้ยิน ซูเหลียง พูดเขาหันมาจ้อง ซูเหลียง และ ซูจิ้ง อย่างไม่เป็นมิตร

ชายคนนี้ชื่อว่า ฉือหยุน เขาเป็นพี่ชายของฉือชิง  เขาเป็นคนเรียบง่ายร่างกายของเขากำยำ เขาเป็นนักตกปลาตั้งแต่ยังเด็ก เขาสามารถจับปลาและปูในทะเลโดยใช้เวลาน้อยกว่า 10 นาที ครั้งหนึ่งเขาเคยลงไปในทะเลแล้วหยิบตะกร้าที่มีพร้อมปลาและปูขึ้นมาภายในหนึ่งลมหายใจ จนทำให้ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงตกใจ

อย่างไรก็ตามไม่ว่าระดับการตกปลาของเขาจะสูงแค่ไหนเขาก็ไม่ได้รับคำชื่นชมจากผู้ปกครองของเขาตั้งแต่วัยเด็กจนถึงตอนโตเพราะเขามักจะถูกเปรียบเทียบกับ ฉือชิง และ ซูจิ้ง

“ดูน้องสาวของนายสิ ดู ซูจิ้ง ของหมู่บ้านซูสิว่าเป็นอย่างไร คะแนนสอบของพวกเขาในรอบนี้ คืออนาคตของชาวบ้าน”

ฉือหยุน มักจะถูกบ่นเกี่ยวกับน้องสาวของเขาและเปรียบเทียบกับ ซูจิ้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ ฉือหยุน เป็นเด็กเขารักน้องสาวของเขามาก เมื่อเห็นน้องสาวของเขาใกล้ชิดกับ ซูจิ้ง และไม่เล่นกับเขาอีก ทำให้เขารู้สึกโกรธ ซูจิ้ง  แม้ตอนนี้เมื่อพวกเขาโตขึ้นความแค้นก็ยังคงอยู่

“อย่ามาทะเลาะกันเลย  แม้ว่าตระกูลซูจะเป็นผู้พูดคุยกับ บอสจ้าว ตั้งแต่ครั้งแรกแต่ดูเหมือนว่า บอสจ้าว ต้องการสัตว์ทะเลมากมาย ตอนนี้พวกเรายังหาไม่เพียงพอและคาดหวังว่าพวกเขาจะรับสิ่งที่เราหาขึ้นมาทั้งหมด  ถ้าตระกูลซูสามารถหาของมาขายได้ก่อน เราก็จะกลับ” ฉือชิง ดึง ฉือหยุน ออกจากวงสนทนา

“ดังนั้นนี่คือสิ่งที่มัคคุเทศก์คนสวยของเราพูดออกมาแล้ว!” เสียงฝีเท้าของตระกูลซูเข้ามาใกล้

“มัคคุเทศก์คนสวย?” ซูจิ้ง ตกตะลึง  ฉือชิง กลายเป็นมัคคุเทศก์ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“นายไม่รู้เหรอว่า  ฉือชิง ทำงานเป็นไกด์นำเที่ยวแบบพาร์ทไทม์ เธอถูกถ่ายรูปบ่อยมากเพราะเธอนั้นงดงาม เธอถูกเรียกว่ามัคคุเทศก์คนสวยและต่อมาได้กลายเป็นโฆษกประจำชายหาดของเรา” ซูเหลียง หัวเราะ

“เยี่ยมมาก!” ซูจิ้ง กล่าว

“นายจะพูดอย่างนั้นก็ได้” ฉือชิง มองไปที่ ซูจิ้ง

หมู่บ้านตระกูลฉือและหมู่บ้านตระกูลซูกระตือรือร้นที่จะจับปลา พวกเขาบางคนเริ่มออกเรือหาปลาและโยนกวน คนอื่นๆลงทะเลพร้อมกับอุปกรณ์ ทุกคนต่างกระตือรือร้นมันเป็นเรื่องยากที่จะมีใครสักคนต้องการซื้อสัตว์ทะเลในราคาสูง

ซูจิ้ง คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาถอดรองเท้าและเตรียมที่จะลงทะเล

เขาทิ้งเบ็ดตกปลาเพราะมีคนอยู่ที่นี่มากเกินไปเขากังวลว่าจะมีคนรู้เรื่องเนื้อสัตว์วิเศษ ประการที่ 2 การตกปลาด้วยเบ็ดตกปลานั้นเป็นการสูญเสียเนื้อสัตว์วิเศษเพราะเขาไม่สามารถกำหนดชนิดปลาที่มาติดเบ็ดได้ ถ้าปลาที่มาติดเบ็ดเป็นปลาที่เขาไม่ต้องการเขาจะสูญเสียเนื้อสัตว์วิเศษไปโดยเปล่าประโยชน์

ซูจิ้ง คิดว่าอาจจะง่ายขึ้นถ้าเขาลงไปในทะเลโดยตรง

“คุณอา ไม่ต้องใช้เบ็ดตกปลาหรอ?”หยานหยาน หยิบเบ็ดตกปลาแล้วส่งให้ ซูจิ้ง ดูเหมือนอยากจะเห็นว่าเบ็ดตกปลานี้ใช้อย่างไร

“อากำลังลงไปทะเลเพื่อจับปลา” ซูจิ้ง พูดแล้วยิ้ม

“อาจิ้ง  นายไม่ได้ลงทะเลมานานแล้ว มันจะโอเคหรือเปล่า” จ้าวเหมิงเซียง รู้สึกเป็นกังวล ถึงแม้ว่า ซูจิ้ง จะเป็นเด็กที่เติบโตมาบนชายหาดแต่เขาไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่และไม่ได้ลงทะเลมาเป็นเวลานานแล้ว

“ไม่ต้องกังวลพี่สะใภ้ ถึงผมจะอยู่ในเมืองผมก็เคยว่ายน้ำที่โรงเรียน” ซูจิ้ง ปลอบใจ

“ถ้าอย่างนั้นนายควรระวังตัว อย่าดำน้ำนานเกินไป เอาละโชคดี”  จ้างเหมิงเซียง สั่ง

“ครับ”  ซูจิ้ง ส่งถังให้กับ จ้างเหมิงเซียง จากนั้นใส่แว่นตากันน้ำพร้อมกับ ถุงตาข่ายและเครื่องมืออื่นๆ เมื่อเดินลงไปในทะเลจนน้ำถึงต้นขาของเขาเขาพุ่งลงไปในทะเลทันที

ซูจิ้ง ดำลงไปในน้ำลึก น้ำใสมากก็เห็นปลาตัวเล็กๆทุกชนิดว่ายน้ำอยู่ในทะเลและยังสามารถเห็นตะกอนและพืชพันธุ์อื่นๆในท้องทะเลอีกด้วยมันทำให้ ซูจิ้ง รู้สึกเหมือนกลับเป็นเด็กอีกครั้ง

ซูจิ้ง หยิบถุงพลาสติกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาและตัดชิ้นส่วนเล็กๆจากเนื้อสัตว์วิเศษ จากนั้นโยนไปยังทะเลรอบๆตัว ฝูงปลาเริ่มจับกุมเข้ามากินเนื้อสัตว์วิเศษ อย่างไรก็ตามปลาเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นปลาตัวเล็กๆซึ่งไม่คุ้มค่ากับความพยายามของ ซูจิ้ง เลย

ซูจิ้ง ไตร่ตรองอีกครั้งและตัดชิ้นเนื้อเล็กๆอีกครั้ง แต่คราวนี้แทนที่จะโรยไปรอบๆ ซูจิ้ง วางมันลงในตะกร้าไม้ไผ่และปิดด้วยถุงพลาสติก ถึงอย่างนั้นกลิ่นของมันก็สามารถเรียกปลาจำนวนนับไม่ถ้วนมารวมตัวกันพวกมันล้อมรอบตะกร้าอย่างหนาแน่น เมื่อ ซูจิ้ง เห็นฉากที่งดงามนี้เขาเกือบลืมไปที่จะจับปลา

มีปลามากขึ้นเรื่อยๆนอกจากปลาตัวเล็กๆแล้วยังมีปลาสากใหญ่,ปลาอีคุด….

ซูจิ้ง ขี้เกียจเกินไปที่จะใส่ใจกับปลาทะเลราคาต่ำเหล่านี้ เขารออยู่นานจนเห็นปลาสีเหลืองทั้งแถวกำลังว่ายน้ำมาใกล้ๆ  ซูจิ้ง จำได้อย่างชัดเจนว่ามันคือปลาจวดเหลืองตัวใหญ่ อย่างน้อยก็มีหลายร้อยตัวปลาชนิดนี้ขายได้ราคาดีมาก

ซูจิ้ง ใส่ตะกร้าไม้ไผ่ลงไปในถุงตาข่ายและปิดถุงตาข่าย ทันใดนั้นปลาจวดเหลืองทั้งแถวก็ดูเหมือนสับสนพวกมันรีบว่ายเข้าไปในถุงตาข่ายอย่างรวดเร็ว แน่นอนปลาอื่นๆก็มีพฤติกรรมแบบเดียวกัน

ซูจิ้ง รีบปิดถุงตาข่ายอย่างรวดเร็วหลังจากที่ปลาจวดเหลืองหลายตัวเข้าไปด้านในจากนั้นเขาล่ะพวกมันขึ้นฝั่ง แต่จำนวนปลานั้นมีมากเกินไปทำให้มีน้ำหนักมามันจึงยากที่จะดึงขึ้น

หลังจากที่พยายามลากอย่างเต็มกำลังถุงตาข่ายขนาดใหญ่ก็ถูกลากขึ้นบนชายหาดและเมื่อฝูงชน

มองดูปลาในถุงตาข่ายขนาดใหญ่ที่เขาลากขึ้น  ฉือชิง และ จ้าวเหมิงเซียง รวมทั้งคนอื่นๆที่อยู่บนชายฝั่งตกตะลึงและไม่เชื่อสายตาตัวเอง

-------------------------------------------------