หลินหรูเยียนจ้องมองใบหน้าของหลินหานอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เพื่อยืนยันว่าหลินหานไม่ได้แกล้งโง่ ก่อนที่นางจะพูดว่า "ไม่กี่วันก่อน ปรมาจารย์ยุทย์ครึ่งก้าวสามท่านประสบเคราะหะห์ร้ายในป่าทึบที่อยู่ใกล้หมู่บ้านบนภูเขาแห่งเมืองต้วนเทียน ทุกคนตายอย่างน่าอเนจอนาจ มีคนพูดกันว่าเป็นปีศาจในภูเขา ข่าวนี้ดังไปทั่ว เจ้าไม่ได้ยินข่าวเลยเหรอ? "

"ไม่"

หลินหานพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ สายตาไม่เปลี่ยน "คืนนั้นข้าได้คุยกับลั่วชิงเฉิงสักครู่ แล้วกลับจวนทันที หลังจากนั้น หลายวันมานี้ข้าฝึกฝนอยู่แต่ในห้องตลอด ไม่ได้ออกมาเลย"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดี หลยวันมานี้ไม่มีข่าวคราวเจ้าเลย ข้าคิดว่าคืนนั้นเจ้าจะเจอ ... "

“เจอภูติผีปีศาจเหรอ?” หลินหานสื่อรอยยิ้มในดวงตา

"ตาบ้าหลินหาน ห้ามเจ้าล้อข้านะ! ข้าไม่ได้เชื่อเรื่องภูติผีปีศาจสักหน่อย แต่ทุกคนก็พูดอย่างนั้น ก็คิดดูสิ ใครจะฆ่าปรมาจารย์ยุทย์ครึ่งก้าวทีเดียวสามคนโดยที่ไม่มีใครรอดไปได้เลย น่าเหลือเชื่อเกินไป...” หลินหรูเยียนพูดเเก้มป่องด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด ช่างสวยงามจนทำให้ผู้ได้มองหายใจไม่ออก

เมื่อเห็นอย่างนี้ หลินหานยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร หากหลินหรูเยียนรู้ว่าคนลึกลับที่ฆ่าทั้งสามคนนั้น เป็นชายหนุ่มรูปงามท่าทางไม่มีพิษมีภัยที่ยืนอยู่ต่อหน้าต่อตานาง ไม่รู้ว่านางจะตะลึงไปเลยหรือเปล่า

"จริงสิ เพราะหลายวันก่อนมีผู้แข็งแกร่งสามท่านถูกสังหารทำให้เรื่องนี้โด่งดังไปทั่ว จึงยังไม่ได้รับข่าวเรื่องของเจ้า เกียรติอันดับหนึ่งแห่งผยองนภาที่เจ้าได้รับจากงานชุมนุมชาวยุทธย์ คิดว่าผู้นำนิกายคงยังไม่ทราบ เจ้าน่าจะไปรายงานระดับสูงเสียหน่อย ข้าคิดว่าระดับสูงของตระกูลคงให้รางวัลไม่น้อยอย่างแน่นอน" หลินหรูเยียนเสนอ

ตึ๊งงงงงงง!

อย่างไรก็ตาม หลินหานยังไม่ทันเอ่ยปากพูด มีเสียงระฆังดังขึ้นหนึ่งครั้งสนั่นทั้งตระกูลหลิน

"มันเป็นเสียงนาฬิกาโบราณของตระกูล เมื่อระดับสูงมีข่าวด่วนที่จำเป็นต้องการประกาศจึงจะเคาะส่งเสียง ได้ยินมาว่าระฆังนี้ไม่ส่งเสียงมาหลายสิบปีแล้ว วันนี้น่าแปลกจริงๆ ... " หลินหรูเยียนกล่าว แล้วพาหลินหานไปทางส่วนลึกของตระกูล

“เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น ทุกคนต้องไปด้วยเหรอ” หลินหานถามระหว่างทาง

"ใช่."

หลินหรูเยียนพยักหน้าและกล่าวว่า "เมื่อเสียงระฆังนี้ดังขึ้น ทุกคนจะต้องรีบไปรวมตัวกันใต้สังเวียนเป็นตายทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเราที่เป็นศิษย์ทำเนียบภายใน "

ระหว่างทางทั้งสองยังเห็นศิษย์อื่นๆอีกมากมายที่สื่อสีหน้าสงสัยและวิ่งไปในทิศทางเดียวกัน

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"น่าแปลก เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรในระดับสูงขอตระกูลหรือเปล่า?"

ศิษย์ทำเนียบภายในในหลายคนพูดคุยกระซิบกระซาบกันบนถนน สายตาของหลินหานเป็นประกาย คงไม่ได้ตีระฆังเพราะเรื่องที่หลินป้าเตาและผู้เฒ่าไป๋เหมยเกิดเหตุนอกตระกูลจนตายหรอกนะ? แต่พอลองคิดอย่างละเอียดมันก็ไม่สมเหตุสมผล

หลินป้าเตาไม่ได้มีตำแหน่งสูงในตระกูล อีกอย่าง ผู้เฒ่าไป๋เหมยก็ออกจากตระกูลหลินไปตั้งแต่วันนั้น ไม่จำเป็นต้องตีระฆังโบราณของตระกูลเพื่อคนสองคนที่ไม่มีความสำคัญ หลินหานครุ่นคิดในใจ พร้อมมุ่งหน้าไปยังสังเวียนเป็นตายพร้อมกับหลินหรูเยียน

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม

ด้านล่างสังเวียนเป็นตายของตระกูลหลิน ศิษย์ทำเนียบภายในต่างยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ หลินหานและหลินหรูเหยียนกำลังจัดแถว ส่วนแถวหน้าสุดคือหลินกู่เทียนลูกศิษย์อันดับหนึ่งแห่งทำเนียบภายใน

ในเวลานี้ศิษย์ทั้งหมดต่างก็จ้องมองดูภาพด้านบนสังเวียนเป็นตายอย่างประหลาดใจ

ด้านบนของสังเวียนเป็นตาย ผู้นำตระกูลอันเป็นที่เคารพสูงสุดในสายตาของลูกศิษย์ทุกคน บัดนนี้เขายืนอนู่ด้านหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งอย่างเคารพ แล้วโน้มตัวคำนับเล็กน้อย

ชายหนุ่มคนนั้นสวมเสื้อคลุมสีดำขนาดใหญ่ สูงแปดฟุต อกผายใหล่ผึ่ง หลังตรงประหนึ่งหอกขนาดใหญ่ทะลวงท้องฟ้า ในขณะนี้เขายืนอยู่ด้านข้างผู้นำตระกูล พลังชีวิตล้นหลาม หว่างคิ้วไม่สื่ออารมณ์เกรี้ยวกราดแต่เปล่งความน่าเกรงขาม บรรดาศิษย์หลายคนมองดูเหตุการณ์นี้ด้วยอารมณ์ตกใจในสายตา

พวกเขารู้ว่าหัวผู้นำตระกูลแข็งแกร่งที่สุดในตระกูลหลิน ในมือมีอำนาจครอบคลุม ทั้งยังเป็นปรมาจารย์ยุทย์สัตตะสวรรค์ แต่ในขณะนี้เขากำลังยืนอยู่ข้างชายหนุ่มเสื้อคลุมสีดำด้วยท่าทางนอบน้อม ดูคล้ายกับหวาดกลัวมาก

หรือว่า ...

ชุดชายหนุ่มชุดสีดำคนนี้คือปรมาจารย์อัฏฐสวรรค์ หรือระดับสูงสุดอย่างนวสวรรค์?

“ผู้นำหลิน คนเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กอัจฉริยะในตระกูลหลินทั้งหมดเหรอ” ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำพูดอย่างช้าๆ เสียงของเขาหนักแน่นและทรงพลังดั่งเสียงระฆังตัวใหญ่ดังสะเทือน

"เรียนนายท่าน ศิษย์ตระกูลหลินของข้าล้วนมาถึงแล้ว" ผู้นำพูดพลางยกมือขึ้นคำนับ

ฉากนี้ให้หลินหานรู้สึกสั่นไหวในดวงตาเล็กน้อย ผู้นำตระกูลเป็นหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลแห่งเมืองเมืองต้วนเทียน เป็นถึงผู้นำคนหนึ่ง แต่กลับแสดงที่ทางเช่นนี้ต่อชายหนุ่มคนหนึ่ง?

"ดี ข้าได้รับข่าวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา มีอัจฉริยะเป็นเลิศปรากฏขึ้นในตระกูลหลิน การที่ข้ามายังสถานที่เล็กๆอย่างเมืองต้วนเทียน ก็เพื่อมาหาอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้คนนั้น พร้อมนำไปที่ตำหนักแห่งราชาซื่อหยาง นี่คือ คำสั่งของราชาชื่อหยาง" เมื่อชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีดำพูดจบ ด้านล่างสังเวียนเริ่มมีเสียงดังโหวกแหวกทันที

สีหน้าของศิษย์ทำเนียบภายในเปลี่ยนแปลงอย่างมาก แม้แต่หลินกู่เทียนและหลินหานยังตกตะลึง

ราชาชื่อหยาง!

ชื่อนี้ในรัฐหยานทั้งหมดแสดงถึงตำนาน ตามตำนานเล่าว่าราชาชื่อหยางมีพลังที่ท้าทายสวรรค์ ได้สัมผัสขอบข่ายลึกลับที่เหนือกว่านวสวรรค์ หนึ่งกระบวนท่าหนึ่งการโจมตี มีพลังอย่างน่าเกรงขาม

ราชวงค์แห่งรัฐเยียนยอมรับอย่างไม่ปกปิดว่าราชาชื่อหยางคือผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งแห่งรัฐเยียน หากเขาต้องการกลายเป็นจักรพรรดิ คงได้เป็นผู้นำของรัฐเยียนไปนานแล้ว แต่ดูเหมือนราชาชื่อหยางไม่มีความทะเยอทะยานนั้น นอกเหนือไปจากการฝึกตน งานอดิเรกเพียงหนึ่งเดียวของราชาซื่อหยางคือการตามหาอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ชั้นยอดในรัฐเยียน

ถ้าใครถูกรับเลือกให้เข้าสู่ตำหนักแห่งราชาชื่อหยาง หนทางภายหน้าก็จะพุ่งทะยาน กลายเป็นฟินิกซ์จริงๆ

อย่างไรก็ตาม ชื่อของราชาซื่อหยางในรัฐเยียนนั้นยิ่งใหญ่กว่าราชวงศ์แห่งรัฐเยียน เป็นบุคคลในตำนาน แต่ในขณะนี้ชื่อของเขาถูกพูดออกมาจากปากของชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำบนสังเวียนเป็นตาย

"กองกำลังซื่อหวางเ!"

ในเวลานี้หัวใจของทุกคนฉุกคิดชื่อนี้

กองกำลังซื่อหวาง ขุมอำนาจลึกลับสุดพิเศษ มีข่าวลือว่ามีสมาชิกทั้งหมดเก้าคน แต่ละคนเป็นปรมาจารย์ยุทย์ที่มีพลังแก่กล้า อุทิศตนเพื่อช่วยเหลือราชาซื่อหวางในการค้นหาอัจฉริยะเป็นเลิศทั่วรัฐเยียน ถ้าเช่นนั้นชายหนุ่มผู้มีอาภรณ์สีดำยืนอยู่บนเวทีในเวลานี้คือ ...

สมาชิกคนหนึ่งของกองกำลังซื่อหยาง!

ศิษย์ตระกูลหลินทั้งหมดรู้สึกเข้าใจในทันใด ไม่แปลกใจเลยที่ผู้นำตระกูลจะสุภาพต่อชายหนุ่มคนนี้ อย่างที่ทราบ ต่อให้เป็นอันดับสุดท้ายของกองกำลังซื่อหยาง ก็ยังมีเกียติสูงส่งกว่าผู้นำตระกูลคนหนึ่งไม่รู้ตั้งกี่เท่า

"จากรายงานขององค์8และองค์9 (องครักษ์) เมืองต้วนเทียนมีอัจฉริยะชั้นเลิศสองคนที่คู่ควรให้ข้าพากลับไป คนหนึ่งอยู่ในตระกูลซู่ แต่ตอนข้าไปหา อันดับหนึ่งแห่งตระกูลซู่ก็ออกจากตระกูลไปอย่างไร้ข่าวคราวซะแล้ว นอกจากนี้ ยังมีอัจฉริยะชั้นเลิศอีกคนหนึ่งอยู่ในตระกูลหลินของพวกเจ้า แต่ด้วยความที่ข้ามาอย่างรีบร้อน จึงลืมถามชื่อพวกเขา" ชายเสื้อคลุมสีดำพูด ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้พูดไม่ได้สนใจแต่ผู้ฟังตั้งใจ หลินหานยืนอยู่ด้านล่างท่ามกลางฝูงชนอย่างเงียบๆด้วยสายตาเปล่งประกายเล็กน้อย

อัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูลซู่ที่ออกจากปากของชายหนุ่มเสื้อคลุมสีดำ น่าจะเป็นแม่น้ำซูเหอ แต่หลินหานไม่คาดคิดว่าเขาจะออกจากเมืองต้วนเทียนไปทั้งอย่างนั้น

ในเวลานี้ หลังจากชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำเงียบเล็กน้อย เขาพูดต่อทันที "ผู้นำตระกูลหลิน ใครคืออัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งตระกูลหลินของเจ้า"

อัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งตระกูลหลิน?

ผู้นำตระกูลตกตะลึง ในหัวใจปรากฏชื่อของคนสองคน

หลินกู่เทียนและหลินหาน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเรื่องหลินป้าเตาและคนอื่นๆถูกฆ่าอย่างลึกลับในหลายวันมานี้เป็นที่โจษจันไปทั่ว ข่าวคราวเรื่องที่หลินหานได้กลายเป็นอันดับหนึ่งแห่งผยองนภาแห่งเมืองต้วนเทียนเฉิงจึงยังไม่แพร่มาถึงตระกูลหลิน

ส่วนหลินกู่เทียน เป็นธรรมดาที่เขาจะอิฉาและขุ่นเคืองใจ เขาจึงไม่ได้บอกข่าวนี้แก่ระดับสูงของตระกูล

ด้วยเงื่อนไขนี้และในฐานะที่หลินกู่เทียนเป็นศิษย์สายเลือดตรง เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วจึงดูน่าเชื่อถือกว่า ผู้นำตระกูลย่อมให้ความสำคัญกับหลินกู่เทียนมากกว่า

ผู้นำตระกูลจึงกล่าวโดยไม่คิดอะไรมากมาย "อัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งตระกูลหลิน ยังเป็นหลินกู่เทียน"

…………………………..

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด