ตอนที่ 56 ฝ่ามือรังสรรค์ [อ่านฟรี]
ตอนที่ 56 ฝ่ามือรังสรรค์
ตอนนี้ ในป่ายามค่ำคืน มีเด็กหนุ่มหนึ่งคนและชายชราหนึ่งคน ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงข้ามกัน ร่างกายปลดปล่อยจิตสังหาร
“ผู้เฒ่าไป๋เหมย ตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้ว” หลินหานพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส
“หึ แม้ว่าจะใช้ศิลาวิญญาณระดับสูงสุดในการเติมพลัง แต่ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ เจ้าใช้ธนูน้ำแข็งที่ลึกลับถึงสองครั้งสองคราติดต่อกัน คาดว่าสสารถ่องแท้ในร่างกายของเจ้าคงไม่เพียงพอให้เจ้าใช้มันเป็นครั้งที่สามแน่นอน” ผู้เฒ่าไป๋เหมยยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดออกมา
“แค่จะฆ่าเจ้า ยังต้องใช้ธนูน้ำแข็งด้วยเหรอ?” หลินหานถามกลับ
"เจ้า ... เจ้าเด็กชั่ว กล้ามาก!"
ผู้เฒ่าไป๋เหมยสีหน้าแข็งทื่อ จากนั้นใบหน้าชั่วร้ายของชายชราเผยความโหดร้าย เขาพูดทันที "ไม่ต้องมาแสร้งเขียนเสือให้วัวกลัว เด็กชั่วหลินหาน คืนนี้เลือดของเจ้าจะต้องย้อมแผ่นดิน!"
"ตาเฒ่า อย่าประเมินตัวเองสูงไปนัก" หลินหานยิ้มเย็นชา พอเขาลืมตา คล้ายกับจะมีแสงสีทองส่องประกาย
"เจ้าเด็กชั่ว ตายซะ!" ดวงตาของผู้เฒ่าไป๋เหมยเผยควาอำมหิต เขาย่ำเท้าเดินเข้ามา ทันใดนั้น เขาฟาดฝ่ามือไปทางหลินหานทันที
ฝ่ามือทลายนภา!
นี่เป็นวิชายุทย์ระดับกึ่งสูงสูด ผู้เฒ่าไป๋เหม่ยตระหนักรู้ได้ถึงขอบเขตอุรุสัมฤทธิ์ ในขณะนี้ เมื่อเขาฟาดฝ่ามือออกไป ในอากาศควบแน่นออร่าฝ่ามือ แล้วจู่โจมลงไปประหนึ่งมีก้อนหิน500กิโลกดทับ
ในวันงานเลี้ยงน้ำชาแห่งวิถียุทย์ หลินหานแทบหายใจไม่ออกตอนที่เผชิญฝ่ามือนี้ แต่ตอนนี้หลินหานไม่หวาดกลัวเลยสักนิด แม้ว่าโจมตีด้วยลูกธนูน้ำแข็งสองดอกติดติดต่อกันจะทำให้สิ้นเปลืองสสารถ่องแท้จำนวนมาก แต่แค่กลืนกินพลังของศิลาวิญญาณระดับสูงสุดเพียงก้อนเดียว มันก็เพียงพอที่จะฆ่าผู้เฒ่าไป๋เหมยแล้ว
"กรงเล็บมังกรคราม!"
บูม!
พลังแห่งมังกรกระจายออกจากร่างของหลินหาน ในเสี้ยววินาทีนั้น หลินหานยื่นแขนออกมา แขนขยายใหญ่ขึ้นอย่างรุนแรง เสื้อผ้าฉีกขาด กล้ามเนื้อแข็งแกร่ง แขนกลายเป็นสีน้ำเงินคราม ฝ่ามือกลายเป็นกรงเล็บมังกรที่แข็งแกร่ง ให้ความรู้สึกที่ทรงพลังมาก!
"ตู้มมมมมมม"
ฝ่ามือออร่าทรงพลังและกรงเล็บมังกรครามเข้าปะทะกันอย่างรุนแรง พลังอันยิ่งใหญ่ระเบิดขึ้นทันที
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ร่างกายของทั้งคู่ถอยห่างไปทางด้านหลังหลายก้าว
“เจ้ามีพลังยุทย์ฉะสวรรค์ขั้นต้นเท่านั้น ต่อให้มีวิชายุทย์กึ่งสูงสุดเช่นนี้ เจ้าก็ไม่สามารถต่อกรกับฝ่ามือทลายนภาของผู้เฒ่าคนนี้ได้! เจ้าใช้มนต์ดำแบบไหนกันแน่!” ผู้เฒ่าไป๋เหมยรู้สึกถึงพลังอย่างแรงกล้าของกรงเล็บมังกรคราม ทำให้เขามีสีหน้าตกใจ
"มนต์ดำ? " ในดวงตาของหลินหานสื่อความเย้ยหยัน พูดว่า "โง่เขลา"
"เจ้ากล้าพูดว่าผู้เฒ่าคนนี้โง่เขลา? เจ้าเด็กชั่ว ตายซะ !" ผู้เฒ่าไป๋เหมยทั้งตกใจทั้งกลัวระคนกัน แม้นร่างกายของเขาแก่ชราแล้ว แต่เลือดลมในร่างกายยังเต็มเปี่ยม มีพลังไม่มีที่สิ้นสุด
ปัง!
ปัง!
ปัง!
......
ในป่าทึบ ร่างทั้งสองพุ่งปะทะกัน ปลดปล่อยสสารถ่องแท้ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คลื่นลมปราณอันทรงพลังทำให้ต้นไม้เก่าแก่โดยรอบสั่นไหวแล้วล้มครืนลง
"ตูม"
ร่างของทั้งสองพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง แล้วแยกออกทันที เมื่อมาถึงจุดนี้ สีหน้าของผู้เฒ่าไป๋เหมยดูตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม หลินหานสามารถต่อสู้กับเขาได้โดยไม่เสียเปรียบ?
อย่างที่ทราบ เขาคือปรมาจารย์ยุทย์ครึ่งก้าวที่สั่งสมประสบการณ์มาอย่างยาวนาน แต่หลินหานฝึกฝนมานานเท่าไหร่เชียว? ทำไมถึงมีพลังมาต่อกรเขาได้?
บัดนี้ ใบหน้าของผู้เฒ่าไป๋เหมยเริ่มขุ่นมัวและไม่แน่นอน
“หลินหาน เรื่องระหว่างเราไม่จำเป็นที่จะต้องมีใครตาย เรามาปรองดองกันดีกว่าไหม ข้าสัญญาว่าจะไม่เพร่งพรายเรื่องในคืนนี้ออกไป แล้วข้าจะกลับตระกูลหลิน แอบช่วยเจ้าต่อกรหลินกู่เทียน” จู่ๆผู้เฒ่าไป๋เหมยส่งเสียงดัง
สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจ คือ หลินหานที่อยู่ตรงข้ามพยักหน้าและพูดว่า "ตกลง"
"เจ้าตกลงแล้วใช่ไหม" สายตาของผู้เฒ่าไป๋เหมยเผยความระแวง
“ข้าตอบตกลง แต่เจ้าต้องให้สิ่งหนึ่งกับข้าก่อน” หลินหานพูด
"ให้อะไร?" ผู้เฒ่าไป๋เหมยมีสีหน้ามีความสุข เจเหนูนี่หลงกลแล้วเหรอ?
"หัวของเจ้า!" หลินหานส่งเสียงในทันใด ดวงตาของเขาสื่ออารมณ์ดูถูก จ้องมองที่ผู้เฒ่าไป๋เหมย
"เจ้า ... เจ้ากล้าล้อเล่นใส่ข้า!" ผู้เฒ่าไป๋เหมยโกรธ
“หึ สุนัขเฒ่าที่ผลักผู้ช่วยชีวิตสู่ขุมนรกแห่งความตาย ข้าเชื่อไม่ลงหรอก!” หลินหานพูดขึ้นทันที
"เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ? สุนัข ... เฒ่า? เจ้าเด็กชั่ว ต่อให้ข้าต้องเสี่ยงชีวิตจนหมดสิ้นต้นกำเนิดชีวิต ก็จะต้องถลกหนัดเลาะกระดูกเจ้า สับร่างเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้นให้ได้!"
บูม!
พลังงานที่น่ากลัวถูกปล่อยออกมาจากร่างของผู้อาวุโสไป๋เหมย พลังกดดันอย่างหนักอึ้งปกคลุมพื้นที่นี้ทันที ผู้เฒ่าไป๋เหมยกำลังเผาสสารร่องแท้ในร่างกาย!
เขาต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย!
"หนึ่งดาบสังหารเจ้า!" หลินหานพูดในทันใด เขาปลดปล่อยกายาจักรพรรดิมังกร เพิ่มพลัง่อสู้เป็นสามเท่า!
"บูม" ในเวลาเดียวกัน ออร่าทรงพลังหลั่งไหลไปทั่วแขนขาทั้งสี่ในร่างกายหลินหาน บัดนี้ ดวงตาของเขาวูบวาบแสงอย่างแปลกประหลาด
ดวงตาพิฆาต!
"เวิง"
เมื่อผู้เฒ่าไป๋เหมยที่อยู่ตรงกันข้ามจ้องมองมา จู่ๆวิสัยทัศน์ก็ปรากฏภาพของภูเขาศพทะเลศพ คลื่นสีเลือดถาโถม
"นี่เป็นภาพลวงตาที่แปลกประหลาดนัก !" ผู้เฒ่าไป๋เหมยกัดลิ้นของตัวเองจนทำให้เขาหลุดพ้นจากภาพลวงตา
"เคล็ดวิชากระบี่ปลิดชีพสังหาร!"
"ดาบที่สาม รูปแบบขยี้นภา!" เสียงตะโกนดังขึ้น
เพียงเสี้ยววินาทีที่ผู้เฒ่าไป๋เหมยเป็นอิสระจากภาพลวงตา แสงกระบี่ได้ปรากฏขึ้นในสายตาของเขาแล้ว ขณะนี้ ผู้เฒ่าไป๋เหมยหวาดกลัวมาก มันสายเกินไปที่ร่างกายของเขาจะเคลื่อนไหว
"ฉึก" เป็นภาพนองเลือดในยามค่ำคืน
ต่อจากนั้น ...
ตุบตุบ!
กะโหลกศีรษะหล่นลงมาจากคอของผู้เฒ่าไป๋เหมยแล้วกลิ้งตกลงไปที่พื้น ใบหน้าชายชรายังแสดงความกลัวในช่วงเวลาสุดท้ายอยู่
"ฮู!" ตอนนี้หลินหานเก็บดาบสนิม ตัวอ่อนยวบล้มลงบนพื้น การซุ่มโจมตีในคืนนี้อันตรายเกินไป!
หากประมาทเพียงน้อยนิด คือความตาย
โชคดีที่ร่ายวิชาเกือบหมดร่างกายจนสามารถสังหารทั้งสามคนได้ในที่สุด จะให้รอดไม่ได้แม้แต่คนเดียว
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม สสารถ่องแท้ของหลินหานฟื้นฟูเล็กน้อย เขายืนขึ้นและเริ่มเก็บเกี่ยวรางวัลแห่งชัยชนะ
เขาพบหนังสือโบราณจากตัวของผู้เฒ่าไป๋เหมย คือวิชายุทย์ระดับกึ่งสูงสุดอย่าง "ฝ่ามือทลายนภา" นอกจากนี้ยังมีตั๋วทองคำหลายใบที่ออกโดยรัฐเยียน ถือเป็นเงินก้อนใหญ่
ถัดไป หลินหานเดินไปหยุดที่ด้านหน้าของชายชุดเกราะสีดำ ด้านข้างกองรูปปั้นน้ำแข็งมีทวนทองคำประกายแดงโบราณวางอยู่บนพื้น
"ทั้งที่มีดยาวของหลินป้าเตาเป็นอาวุธระดับสูง แต่กลับถูกธนูน้ำแข็งทำลาย แต่นี่คือทวนทองคำประกายแดงนี้ไม่สะเทือนเลยสักนิด หรือนี่จะเป็นอาวุธวิญญาณ?"
ดวงตาของหลินหานเป็นประกาย เขาหยิบทวนทองคำประกายแดงขึ้นมาแล้วลองใส่สสารถ่องแท้เข้าไป ทันใดนั้น ทวนขนาดใหญ่เปล่งแสง หลินหานจึงรู้สึกดีใจมาก เขาถือทวนในมือแล้วปักมันลงกับพื้น
"ปัง" พื้นแตก หลุมขนาดใหญ่ปรากฏตัวขึ้น
"แม้ว่าพลังยังเทียบคันธนูน้ำแข็งไม่ได้ แต่วัสดุแข็งแกร่งมาก น่าจะเป็นสมบัติพิสดารอย่างหนึ่ง" หลินหานเก็บทวนทองคำสีแดงนี้ไว้ในมิติของแหวนวิญญาณ
ถัดไป หลินหานเดินทางกลับตระกูลหลินอย่างมีความสุข คืนนี้ ไม่เพียงแต่คลี่คลายปัญหาทั้งหมด ยังได้วิชายุทย์ระดับกึ่งสูงสุดหนึ่งบท ทวนทองคำประกายแดงที่ดูคล้ายอาวุธวิญญาณ ตั๋วทองคำ เก็บเกี่ยวได้มหันต์
"การสังหารผู้คนแล้วแย่งชิงสมบัติ เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการทำเงินจริงๆ!"
หลินคาดหวังเล็กน้อยว่าอยากให้มีคนมาตามสังหารเขา เพื่อจะได้กอบโกยอีก แต่พอนึกถึงถึงความยากเย็นจากการสังหารทั้งสามคนในคืนนี้ หลินหานก็ตัวสั่นเทิ้มอย่างอดไม่ไหว หากเขาไม่ได้เป็นเจ้าของคันธนูน้ำแข็งซึ่งเป็นอาวุธวิญญาณแห่งการสังหารที่ทรงพลังนี้ เกรงว่าคนที่ตายในคืนนี้จะเป็นเขา
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลินหานก็มาถึงตระกูลหลินในที่สุด เขาเดินตรงไปยังที่พักของตัวเองทันที
เสี่ยวหนู่ทาสตัวน้อยหลับไปแล้วหลินหานจึงไม่อยากรบกวน เมื่อเข้าไปในห้องของตัวเอง ความเครียดก็ได้เบาบางลง
คืนนี้เป็นคนที่น่าตื่นเต้นสำหรับหลินหานมาก เขายังไม่กล้าเชื่อจนกระทั่งตอนนี้ ว่าเขาได้สังหารปรมาจารย์ยุทย์ครึ่งก้าวสองคนและนักพรตวิชายุทย์ขั้นสูงสุดอีกหนึ่งคน
ไม่กี่วันต่อมา หลินหานปิดประตูไม่ต้อนรับแขก เพื่อที่เขาจะได้ทำเข้าใจประสบการณ์การต่อสู้ของสงครามนี้อย่างเงียบๆ นอกจากนี้หลินหานยังเสริมความแข็งแกร่ง"ดวงตาพิฆาต" และฝึกฝน"เคล็ดวิชาดาบปลิดชีพสังหาร"
บางช่วงเวลา หลินหานจะมาที่สระน้ำในสวนที่อยูด้านหลังของจวน ค่อยๆยื่นมือไปที่ก้นสระ ไม่ได้ใช้สสารถ่องแท้ ไม่ได้ร่ายวิชาฝ่ามือใดๆ เพียงแค่กดลงไปให้มันล่องลอยแบบนั้น แต่หากมองดูอย่างละเอียด จะเห็นว่าฝ่ามือของหลินหานคล้ายคลึงกับฝ่ามือของซู่เหอในวันนั้น เขาฟาดโจมตีด้วยวิถีที่อธิบายไม่ได้
" ซู่ว" ข้างหน้าของหลินหานคือสระน้ำสงบ เมื่อฝ่ามือกดลงไป ผิวน้ำที่เหมือนกระจก จู่ๆก็ปรากฏฝ่ามือลายน้ำขนาดใหญ่
ตูม!
วินาทีต่อมา คลื่นน้ำขนาดใหญ่ระเบิดขึ้น พลังแบบนั้นแทบจะไม่ด้อยไปกว่าวิชาฝ่ามือของวิชายุทย์ระดับสูง
"ฝ่ามือนี้ ในที่สุดข้สก็เข้าใจเพียงเล็กน้อยเท่าเส้นขน มันแฝงพลังแห่งผืนโลก เป็นฝ่ามือที่รังสรรค์ขึ้นโดยพลังแห่งฟ้าดิน จะตั้งชื่อมันว่า "ฝ่ามือรังสรรค์ " หลินหานบ่นพำพำ
นี่เป็นวิชาที่แอบเรียนจากซู่เหอ หลายวันมานี้เขาใช้เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทองวิเคราะห์เเละทำความเข้าใจจนตระหนักรู้เพียงเล็กน้อย แม้กระนั้น กลับทรงพลังเทียบเท่าวิชายุทย์ระดับสูง
"ซู่เหอ เจ้าเป็นใครกันแน่? มีความลับอะไรซ่อนอยู่? หวังว่าครั้งต่อไปที่เจอกัน ข้าจะรู้ ... "
ขณะที่หลินหานนึกถึงมัน เสียงของทาสตัวน้อยดังขึ้นในระยะไกล "นายน้อย คุุณหนูหรูเยียนมารอที่หน้าจวน"