ตอนที่ 55 แผนการที่ถูกคำนวณอย่างดี [อ่านฟรี]
ตอนที่ 55 แผนการที่ถูกคำนวณอย่างดี
คำคืนที่มืดมิด แสงจันทร์หนาวเย็นเสียดแทงกระดูก จิตสังหารเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง ทว่า หลินหานยังคงนั่งขัดสมาติอยู่ในที่โล่งราวกับไม่รู้สึก เขาถือศิลาวิญญาณระดับสูงสุดในมือ กำลังดูดซับพลังของมัน เหงื่อท่วมหัว คล้ายกับกำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของการทลายขอบเขต
"เวลาดี!"
ทั้งคนสามคนเคลื่อนไหวเข้ามาอย่างเงียบๆ หลินป้าเตาเกลียดหลินหานมากที่สุด พอเขาเห็นเหงื่อเย็นๆบนศีรษะของหลินหาน นั่งนัยน์ตาปิด ใบหน้าดิ้นรน เขาก็เข้าใจในทันทีว่าหลินหานกำลังทลายด่านแห่งขอบเขต หากลงมือตอนนี้ คงไม่สามารถต้านทานได้
"ฆ่า!"
หลินป้าเตากระโจนพุ่งออกจากในป่าทึบ ไม่มีเวลาพูดคุยกับคนสองคนที่อยู่ข้างหลัง มีดยาวในมือของเขาเปล่งแสง แล้วฟันไปทางหลินหานทันที แสงดาบฟันเป็นเส้นโค้งท่ามกลางม่านฉากยามค่ำคืน
แต่ในเสี้ยววินาทีที่หลินป้าเตาเข้าใกล้หลินหาน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าออร่าในร่างของหลินหานยังมั่นคง ไม่ใช่สภาวะของออร่าที่ไม่มั่นคงเหมือนตอนจะทลายขอบเขตพลัง
ในพริบตานั้น หลินป้าเตาฉุกความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เจ้าหนูนี่กำลังเล่นละคร! แต่หลังจากนั้นสักครู่ เขายังไม่ทันตอบสนอง ในวิสัยทัศน์การมองของเขา เห็นดวงตาที่เย็นยะเยือกของหลินหานกำลังจ้องเขม็งเขา มีแสงวาบในมือ คันศรใหญ่สีฟ้าน้ำแข็งปรากฏขึ้น
"ไม่?!" หลินป้าเตาเปลี่ยนสีหน้าของเขาในทันที เขาเคยเห็นพลังอันน่ากลัวของธนูคริสตัลน้ำแข็ง ในวันนั้น คันศรนี้ยิงหลินอู๋หยาที่มีระดับพลังเดียวกับเขาตายในหนึ่งดอก!
"สายไปแล้ว" หลินหานยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นฟันขาว
เวิง!
เขาโน้มร่างกายทันที กระดูกสันหลังราวกับมังกรขนาดใหญ่กำลังขดนอนอยู่ พละกำลังรวบรวมที่แขน ดึงสายธนูจนเป็นรูปพระจันทร์เต็มดวง ในขณะนี้ พลังแห่งผืนโลกโดยรอบและสสารถ่องแท้ถูกรวบรวมขึ้นที่คันธนู สร้างลูกศรน้ำแข็งคริสตัล
"ซู่!" หลินหานปล่อยมือ ลูกธนูน้ำแข็งคริสตัลทันทีพุ่งทะลวงอากาศออกไปทันที จู่โจมไปทางหลินป้าเตา
"เคล็ดวิชามีดปลิดชีพ!"
"มีดสะท้านมหาสมุทร!"
หัวใจของหลินป้าเตาช่างเยือกเย็น เขามีเวลาพอที่จะดิ้นรนทุกวิถีทางโดยการร่ายวิชาที่ยอดเยี่ยมที่สุดของตัวเอง
ตู้มมมม!
ในพริบตามีดยาวพุ่งชนลูกศรน้ำแข็งคริสตัล สายตาของหลินป้าเตาเผยเศษเสี้ยวความปีติยินดี เขาสามารถกันธนูน้ำเเข็งดอกนี้ได้ แต่ในทางตรงกันข้าม หลินหานกำลังยิ้มเยาะเย้ย แล้วค่อยๆพูดออกมาว่า "ผนึกน้ำแข็ง!"
บูม!
ในเวลาต่อมาเพียงเสี้ยววินาที พลังน้ำแข็งอันทรงพลังพุ่งกระหน่ำออกจากลูกศรน้ำแข็ง พริบตานั้น มีดยาวที่หลินป้าเตาถืออยู่ในมือ แม้กระทั่งทั้งร่างของเขา ต่างถูกน้ำแข็งผนึกจนกลายเป็นรูปสลักน้ำเเข็งรูปร่างคน
แผนการนี้คล้ายกับเชื่องช้ามาก แต่ในความจริง เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น
ทั้งสองคนที่อยู่ในป่าทึบด้านหลัง ได้เห็นมีดหลินป้าเตาจู่โจมออกไปอย่างไปอย่างอดใจรอไม่ไหว ทั้งยังส่งเสียงตะโกนด้วยความกลัว ในวินาทีต่อมาถูกแช่แข็งเป็นรูปสลักน้ำแข็ง
"เจ้าเด็กเปรตรนั่น กล้าวางแผนเล่นงานพวกเรา!" ผู้เฒ่าไป๋เหมยเข้าใจในพริบตาแล้วโกรธในทันใด
ส่วนชายชุดเกราะสีดำที่อยู่ข้างหลังก้าวออกมาทันทีด้วยสีหน้ามืดมัว
ทั้งสามคนถูกหลอก ส่วนราคาที่พวกเขาต้องจ่าย คือ สูญเสียหลินป้าเตาผู้เป็นนักพรตวิชายุทย์แห่งยุทย์ฉะสวรรค์ในเวลาไม่กี่ลมหายใจ
เพี๊ยะ!
ผู้เฒ่าไปเหมยแตะเบาๆบนรูปปั้นน้ำแข็งของหลินป้าเตา รูปปั้นน้ำแข็งเกิดรอยร้าวแล้วแตกออก ร่างของหลินป่าเตากลายเป็นก้อนเนื้อน้ำแข็งกระจายอยู่บนพื้น
"ครืน!"
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้เฒ่าไป๋เหมยและชายชุดเกราะสีดำต่างสูดลมหายใจเข้า เจ้าหนูนั่นมีทักษะแปลกๆ เช่นนี้ด้วยหรือ?
ตุบ!
ในพื้นที่เปิดโล่งข้างหน้า หลินหานไม่พูดอะไร เพราะลูกศรที่เขายิงออกไปเมื่อครู่ใช้สสารถ่องแท้เกือบสองในสาม เขาจึงรีบหนีไปในป่าลึกทันที ส่วนผู้เฒ่าไป๋เหมยและชายชุดเกราะสีดำที่ยังอยู่ที่เดิมคล้ายกับตระหนักถึงสิ่งได้ในพริบตา
“เด็กชั่วนั่น มีอาวุธสังหารทรงพลังอยู่ในมือ แต่มันต้องใช้สสารถ่องแท้จำนวนมหาศาล รีบไล่ตามไป มันจะต้องไม่เหลือพลังแล้ว!” ชายชุดเกราะสีดำส่งเสียงในทันใด ผู้เฒ่าไป๋เหมยจึงพยักหน้าอย่างรุนแรง แล้วตามชายชุดเกราะสีดำทะยานไปในทิศทางที่หลินหานหลบหนีไป
"เจ้าเด็กชั่ว คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีสมบัติมากมายในตัว รอให้ฆ่าเจ้าให้ได้ก่อน แล้วทุกสิ่งของเจ้าจะเป็นของผู้เฒ่าคนนี้ ... " ผู้เฒ่าไป๋เหมยมองชายชุดเกราะสีดำที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาของชายชราเผยร่องรอยของความโลภและความร้ายกาจ
ภายใต้เวลากลางคืน ในป่ามืดมิด การไล่ล่าเอาเป็นเอาตายได้ดำเนินขึ้น ผู้เฒ่าไป๋เหมยและชายที่สวมเกราะสีดำต่างเป็นปรมาจารย์ยุทย์ครึ่งก้าว บัดนี้ออร่าแข็งแกร่งของร่างกายกำลังล็อกเป้าร่างของชายหนุ่มชุดสีสีเขียวที่อยู่ด้านหน้า
"ทำไมเจ้าเด็กชั่วนั่นถึงหนีเร็วได้ขนาดนี้!" ผู้เฒ่าไป๋เหมยเผยสีหน้าตื่นตระหนก
ครึ่งชั่วยามเต็มที่พวกเขาตามรอยเท้าของหลินหาน แต่ไม่สามารถตามทัน.. สิ่งที่ทำให้คนสองคนรู้สึกเหลือเชื่อก็คือไม่ว่าพวกเขาจะไปทางไหน สุดท้ายหลินหานก็หลบพ้นอยู่ดี ราวกับมีดวงตาลึกลับกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา จึงรู้ทุกๆเส้นทางที่พวกเขาจะมุ่งหน้าไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้เฒ่าไป๋เหมยและชายเสื้อเกราะสีดำต่างมองกันและกัน แล้วเห็นการความหวั่นไหวในดวงตาของอีกฝ่าย
"ฆ่า!" ทันใดนั้น มีเสียงเย็นชาดังขึ้นอย่างฉับพลันท่ามกลางความมืด
“เจ้าหนูนั่นกล้าที่จะลอบโจมตีพวกเรา?” ผู้เฒ่าไป๋เหมยเปล่งประกายความชั่วร้ายในดวงตา เเล้วฟาดฝ่ามือไปในทิศทางของเสียง
"ฝ่ามือทลายนภา!"
บูม!
ฝ่ามือออร่าขนาดใหญ่ควบแน่นเป็นรูปร่างในอากาศ เฉกเช่นแผ่นดิสก์ขนาดใหญ่บดขยี้เข้าไปในป่าที่สะท้อนเสียงออกมาทันที
บูม!
ต้นไม้เก่าแก่ขนาดใหญ่ที่รายล้อมคนทั้งสองพังทลายลงทันที ต้นหญ้าขาดเป็นเศษเล็กเศษน้อยบินว่อน
"วูม"
แต่ในวินาทีต่อมา เสียงฟันดาบดังมาจากอีกทิศทางหนึ่งอย่างฉับพลัน
“เสียงเมื่อครู่ยังอยู่ทางนั้น แต่ดาบกลับโจมตีมาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว ท่าร่างรวดเร็วนัก!” ชายหนุ่มชุดเกราะสีดำหัวเราะเยาะเย้ย ทวนทองคำประกายแดงปรากฏขึ้นในมือของเขา แล้วฟันไปในทิศทางที่ดาบยาวนั้นโจมตีเข้ามา
ตูม!
ทวนใหญ่ปะทะกับดาบยาว เสียงโลหะกระทบกันจนแสบแก้วหู
ตู้มมมม!
พลังมหึมาพุ่งปะทะกัน ชายชุดเกราะสีดำไม่ขยับ แต่สีหน้าหลินหานเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยแล้วถอยหลังไปทันที ร่างกายหายไปในความมืดรอบๆอีกครั้ง
"พลังแข็งแกร่งมาก สมแล้วที่เป็นปรมาจารย์ยุทย์ครึ่งขั้น!" หลินหานซ่อนตัวอยู่ในความมืด กำดาบสนิมในมือแทบจะไม่อยู่
พลังจากการโจมตีของทวนทองคำประกายแดงเมื่อครู่นั้น มีพลังหนักถึงถึง500กิโล เกือบเทียบเท่ากับความแข็งแกร่งของปรมาจารย์ยุทย์สัตตะสวรรค์ขั้นต้น
ชายชุดเกราะสีดำจากตระกูลของผู้ครองเมือง ใกล้จะก้าวข้ามขอบเขตของปรมาจารย์ยุทย์เต็มที เมื่อคิดได้ดังนี้ ดวงตาของหลินหานเปล่งประกาย เขาอุส่าห์หลอกล่อทั้งสองจนเข้ามาในป่ามืด เพื่อที่จะได้ใช้ประโยชน์ของเนตรนภาอย่างเต็มที่แล้วหาโอกาสฆ่าทั้งสองคน แต่คิดไม่ถึงว่าชายชุดเกราะสีดำจะแข็งแกร่งถึงระดับนี้ได้
หากไม่ใช่เพราะทวนของชายชุดเกราะสีดำมาต้านรับเอาไว้ การโจมตีด้วยดาบเมื่อครู่ หลินฮันเชื่อว่าแม้ว่า ต่อให้ไม่สามารถฆ่าผู้เฒ่าไป๋เหมยได้ ก็น่าจะตัดแขนได้สักข้างหนึ่ง
ในขณะที่คิดเกี่ยวกับกลยุทธิ์ตอบโต้อย่างรวดเร็ว หลินหานถือศิลาวิญญาณระดับสูงสุด หมุนโคจรเคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่ด้วยความไวถึงขีดสุดเพื่อดูดซึมพลังของมัน แล้วนำมาฟื้นฟูสสารถ่องแท้ในร่างกายอย่างว่องไว เดิมทีหลินหานต้องการใช้ศิลาวิญญาณระดับสูงสุดในการทลายขอบเขตยุทย์ แต่ตอนนี้เพื่อที่จะฆ่าสองคนนี้ หลินหานจำต้องใช้สิ่งที่มีพลังรุนแรงเพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว
พื้นที่โล่งที่ด้านนอกในเวลานี้ ผู้เฒ่าไป๋เหมยยังคงหวาดกลัวอยู่พักหนึ่ง เขายกมือคำนับชายชุดเกราะสีดำข้างๆ แล้วพูดว่า "ขอบคุณ"
“ไม่มีปัญหา ถ้าจะโทษก็โทษที่เจ้าหนูนั่นเจ้าเล่ห์เกินไป พวกเราต้องตรวจสอบดูสภาพแวดล้อมโดยรอบตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นอาจจะถูกเจ้าหนูนั่นลอบฆ่าจนหมดจริงๆ” ชายชุดเกราะสีดำถือทวนทองคำประกายแดงไว้ในมือของเขาด้วยสายตาหวาดระแวง
ครึก!
ไม่ไกลนัก มีเสียงกิ่งไม้ดังขึ้น
"อยู่นั่น!"
ทั้งสองเปลี่ยนสีหน้า พลันร่างก็พุ่งเข้าไปในป่า แต่ในวินาทีต่อมา พวกเขาเห็นเพียงกองผงศิลาวิญญาณบนพื้นดินที่ถูกดูดพลังจนแห้ง
พริบตานั้น ชายชุดเกราะสีดำเป็นคนแรกที่ตอบสนอง
"แย่แล้ว! เจ้าหนูดูดซึมพลังทั้งหมดของศิลาวิญญาณระดับสูงสุดจนหมด มันสามารถใช้พลังนั้นได้อีกครั้ง ... "
ซู่!
ทว่า ก่อนที่ชายชุดเกราะสีดำจะพูดจบ ลูกศรน้ำแข็งที่เปล่งประกายความเย็เยียบนไม่สิ้นสุด ได้ถูกยิงออกมาจากความมืดในระยะที่ไม่ไกลนัก โดยเล็งหัวของชายทั้งสองคนโดยตรง
"มืดขนาดนี้ เขายิงธนูอย่างแม่นยำเช่นนี้ได้ยังไง" ชายชุดเกราะสีดำสีหน้าเปลี่ยนไป เขาหลบไปด้านข้างในทันที
แต่ลูกธนูน้ำแข็งนั้นรวดเร็วเกินไป วิถีที่มันพุ่งทะยานในอากาศ ได้จู่โจมไปยังทิศทางซึ่งทั้งสองคนกำลังจะหลบพอดี
คาดคะเนล่วงหน้า!
คำๆคำนี้ดังขึ้นในใจ ทั้งสองสั่นไหวไปถึงจิตวิญญาณ เสียววาบไปถึงขั้วหัวใจ
คู่ต่อสู้ของพวกเขาเป็นเพียงชายหนุ่มอายุสิบกว่าปีจริงๆหรือ?
จิตใจที่เหี้ยมโหดปานนี้!
การคำนวณแผนการที่ช่ำชองปานนี้!
การคาดคะเนที่แม่นยำปานนี้!
ครานี้ ทั้งสองรู้สึกว่าเงาแห่งความตายล้อมรอบทั้งร่างกาย
"ผู้เฒ่าคนนี้จะตายไม่ได้!" ทันใดนั้น ผู้เฒ่าไป๋เหมยเปล่งประกายความเหี้ยมโหดในดวงตา เขายืนฝ่ามือออกไป ผลักชายชุดเกราะดำที่ไม่ได้ระวังตัวไปในทิศทางของลูกศรน้ำแข็ง
"เจ้า!" ชายในชุดเกราะสีดำโกรธเกรี้ยวมาก
แต่จากนั้นสักพัก
"ฉึก"
ลูกศรน้ำแข็งแทงหัวของเขาทันที เลือดยังไม่ทันหยดออกมา ร่างกายทั้งหมดของเขาก็ถูกแช่แข็งทันที กลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งรูปร่างมนุษย์ พลังชีวิตถูกขยี้จนดับมอด
ส่วนผู้เฒ่าไป๋เหมยหายใจเข้าลึกๆแล้วรีบหลบ
"ตอบแทนคนที่ช่วยชีวิตโดยการผลักไปทางวิถีลูกธนูจนตาย เจ้าตอบแทนบุญคุณคนเช่นนี้เหรอ?"น้ำเสียงเย็นชาได้ดังขึ้น
เป็นเสียงของหลินหาน!
เขาก้าวออกมาจากความมืดทันที ดวงตาคมดุจมีด จ้องมองผู้เฒ่าไป๋เหมยที่หนีไปอย่างหวาดกลัวหัวหดได้ไม่ไกลนัก เขาจึงยิ้มเยาะ
....................................