เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 605-2 คนที่น่าสงสาร (อ่านฟรี)
เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 605-2 คนที่น่าสงสาร (อ่านฟรี)
แปลโดย iPAT
“นายท่าน ข้าควรส่งคนไปจับตามองไท่เป่ยหยุนเฉิงหรือไม่?” ไห่ซูถาม
ไห่ลั่วหลันยกถ้วยสุราขึ้นดื่มโดยปราศจากความกังวลอย่างสิ้นเชิง เขามองแผ่นหลังของไท่เป่ยหยุนเฉิงและหัวเราะเสียงเย็น “ไท่เป่ยหยุนเฉิงเป็นเพียงผู้ใช้วิญญาณสายรักษา เพียงชื่อเสียงจะช่วยสิ่งใดได้? ฮ่าฮ่า หลังจากนี้ผู้ใดยังจะกล้าเชื่อถือเขาอีก? เรื่องดีไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น เรื่องชั่วจะเดินทางไปสุดขอบฟ้า...”
ไห่ซูคิด ‘ตัวตนระดับสูงมักมีแผนการสุดหยั่งถึงเสมอ’
เมื่อถึงจุดนี้ไห่ซูจึงตระหนักถึงแผนการฆ่านกสามตัวด้วยหินก้อนเดียวของไห่ลั่วหลันในที่สุด
ประการแรก การกวาดล้างชนเผ่าเหล่านั้นเป็นการแสดงตัวอย่างให้ทุกคนเห็น ประการที่สอง ไห่ลั่วหลันสามารถสะกดข่มไท่เป่ยหยุนเฉิงและทำให้ชายชราผู้นี้เข้าใจสถานะของตน ประการที่สาม มันคือการทำลายชื่อเสียงของไท่เป่ยหยุนเฉิง
ไท่เป่ยหยุนเฉิงเร่งเดินทางไปยังที่เกิดเหตุ
การสังหารหมู่หยุดลงแล้ว เพื่อสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้อื่น ไห่ลั่วหลันจึงไม่ได้สั่งให้คนของเขาเก็บกวาดพื้นที่
ไท่เป่ยหยุนเฉิงกวาดตามองรอบๆด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน
วังหลวงถูกอาบย้อมด้วยเลือด ศพมนุษย์ทิ้งตัวนอนอยู่ทุกหนทุกแห่ง
ไม่เพียงบุรุษ แต่กระทั่งเด็ก ผู้หญิง และคนชรายังตกตายด้วยดวงตาเบิกกว้าง บางคนถูกตัดแขนตัดขาหรือผ่าครึ่งตัว มันเป็นภาพที่น่าสยดสยอง หลายคนหน้าตาบิดเบี้ยวผิดรูป เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกทรมานก่อนเสียชีวิต
ทั้งหมดนี้...
“ทั้งหมดนี้เกิดจากข้า เพราะข้าเชื่อใจไห่ลั่วหลัน ข้าโง่เขลาและไร้เดียงสาเกินไปที่ไม่เห็นความชั่วร้ายของไห่ลั่วหลัน ผู้คนเหล่านี้เสียชีวิตเพราะข้า!”
ร่างของไท่เป่ยหยุนเฉิงสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรงเมื่อเห็นทะเลศพที่อยู่ด้านหน้า
เขาล้มลงบนพื้นด้วยหัวใจที่แตกสลาย
“ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษ...”
ไท่เป่ยหยุนเฉิงร่ำไห้ด้วยความรู้สึกผิด
‘เขาเป็นคนดี...แต่เขาก็ยังเป็นมนุษย์ทั่วไปที่หวาดกลัวต่อความตาย’ ฟางหยวนสังเกตไท่เป่ยหยุนเฉิงอยู่ในมุมมืด
ตอนนี้ฟางหยวนเห็นกับตาตนเองแล้ว
มันกลายเป็นว่าเมฆหมอกแห่งโชคชะตารูปโลงศพสีดำหมายถึงหายนะใหญ่หลวงที่คุกคามถึงชีวิต ความตายของชนเผ่าเหล่านี้เป็นหลักฐานที่ดีที่สุด
อย่างไรก็ตามพลังงานแห่งโชคร้ายของฟางหยวนกระทั่งรุนแรงกว่าชนเผ่าเหล่านั้นนับร้อยเท่า
‘ฮ่าฮ่าฮ่า โชคร้ายงั้นหรือ? น่าสนใจ’ ฟางหยวนยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยิ่ง เขาต้องการดูว่าโชคร้ายนี้จะหยุดเขาได้หรือไม่
‘ในชีวิตนี้ไม่มีผู้ใดหรือสิ่งใดสามารถหยุดความตั้งใจของข้า’ ฟางหยวนมองไท่เป่ยหยุนเฉิงด้วยสายตาเย็นเยียบ
‘ผู้ใดกล่าวว่าคนดีจะได้รับรางวัล? ฮ่าฮ่า’ ฟางหยวนเย้ยหยัน ‘เช่นนั้นข้าจะให้เจ้ายืมมือ’
เขากระตุ้นใช้วิญญาณอย่างลับๆและสร้างเสียงปลอมส่งเข้าหูไท่เป่ยหยุนเฉิง
ภายใต้จิตใจที่แทบล่มสลาย
เขาได้ยินเสียงของจูไจ้กับเกาหยาง
“ข้าเชื่อมั่นในตัวท่าน ท่านจะต้องช่วยพวกเรา”
“ผู้อาวุโสเป็นผู้มีพระคุณของพวกเรา พวกเรายินดีเสี่ยงชีวิตเพื่อท่าน”
“อ๊าก...” ไท่เป่ยหยุนเฉิงกรีดร้อง
น้ำตาไหลเป็นสายออกมาจากดวงตาที่เบิกกว้างของเขา
เขาเงยหน้ากรีดร้องขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยพลังทั้งหมด
“อ๊าก...”
เสียงแหลมสูงของเขาดังไปทั่วโรงฆ่าสัตว์แห่งนี้
“ฮ่าฮ่าฮ่า...ฮ่าฮ่าฮ่า...ฮ่าฮ่าฮ่า...”
อย่างไรก็ตามหลังจากกรีดร้อง เขากลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เขาทั้งโกรธ เศร้า และเย้ยหยันโลกหล้า
“เขาบ้าไปแล้วงั้นหรือ?”
“ผู้อาวุโสไท่เป่ยบ้าไปแล้ว!”
คนเผ่าไห่ที่อยู่รอบๆตกใจขณะที่ฟางหยวนม้วนริมฝีปากขึ้น
ไท่เป่ยหยุนเฉิงเป็นคนดี
แต่การกระทำในห้องโถงเลือดเป็นการทรยศต่อตนเองและสหายของเขา
เรื่องนี้ทำให้เขาเจ็บปวด
เขาเดินอยู่บนเส้นทางแห่งคุณธรรมมาตลอดชีวิต สำหรับเขา การค้นพบตัวตนอันน่ารังเกียจของตนเป็นเรื่องยากที่เขาจะสามารถยอมรับ
คำร้องขอของกลุ่มผู้นำเผ่าเป็นโอกาสให้เขาไถ่ถอนความผิด
หากเขาประสบความสำเร็จ มันจะช่วยเยียวยาจิตใจของเขา
แต่ความจริงก็คือไห่ลั่วหลันสั่งฆ่าทุกคนไม่เว้นกระทั่งเด็ก ผู้หญิง หรือคนชรา นี่ทำให้ไท่เป่ยหยุนเฉิงกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดหลักในคดีฆาตกรรมครั้งนี้
มันกลายเป็นยาพิษที่กัดกร่อนหัวใจของเขา
บางทีอาจมีเพียงฟางหยวนที่เข้าใจจิตใจของคนผู้นี้
แต่โชคร้ายที่ฟางหยวนไม่ใช่มิตรของชายชรา
ฟางหยวนที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดหัวเราะด้วยความพึงพอใจ
“หากเขาสูญเสียตัวตน แล้วเขาจะทำสิ่งใดต่อไป?” ฟางหยวนพึมพำเบาๆ
“ฮ่าฮ่า ด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกผิดต่อมโนธรรมของตนเอง เจ้ายังมีทางเลือกใดอีก?”
ฟางหยวนรู้คำตอบอย่างชัดเจน
“อย่าทำให้ข้าผิดหวัง” ดวงตาของฟางหยวนส่องประกายขึ้นขณะมองไท่เป่ยหยุนเฉิง
ไท่เป่ยหยุนเฉิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแต่เสียงหัวเราะของเขากลับเต็มไปด้วยความขมขื่น
เขาฉีกเสื้อผ้าของตนจนไม่เหลือสภาพของผู้ใช้วิญญาณระดับห้าที่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป
เขาหวาดกลัวต่อความตาย แต่เขาก็เป็นคนดีที่ถูกผลักให้เข้าสู่ทางตัวโดยโลกอันโหดร้าย
เขาเป็นคนน่าสงสาร
ทันใดนั้นสายลมพลันกรรโชกแรงอย่างกะทันหัน
เมฆบนท้องฟ้าเหนือวังหลวงเริ่มหมุนวนโดยมีไท่เป่ยหยุนเฉิงเป็นจุดศูนย์กลาง
พลังงานลึกลับทำให้สวรรค์พิภพเกิดการสั่นสะเทือน
“เจ้าไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ” ฟางหยวนรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ แต่ในวินาทีต่อมาเขากลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เขาล่าถอยออกไปด้วยความเร็วสูง
เพราะ...
มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเมื่อคนผู้หนึ่งกำลังจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ!
เมฆสีดำปลุกคลุมท้องฟ้าเอาไว้ราวกับสวรรค์กำลังจะถล่มทลาย
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทุกที่
“เกิดสิ่งใดขึ้น?”
“เกิดเหตุนรกแตกอันใดขึ้น?”
ผู้คนมากมายตกอยู่ในความหวาดกลัว
“นี่...เป็นไปได้หรือไม่?” บางคนที่มีประสบการณ์ตกตะลึงกับฉากอันยิ่งใหญ่นี้
“ไปตรวจสอบ! มันเป็นผู้ใด?” ไห่ลั่วหลันคำรามเสียงดัง
“นายท่าน มันคือไท่เป่ยหยุนเฉิง!” ไห่ซูกลับมารายงานด้วยเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก
ใบหน้าของไห่ลั่วหลันกลายเป็นมืดครึ้ม
เขาตะโกนเสียงดัง “ถอย! ทุกคน ออกจากวังหลวง! แน่นอนว่าผู้ใดต้องการตายสามารถอยู่ที่นี่!”
