ตอนที่ 284 จุดจบ 1
“ฟู่...”
เสียงลมหายใจหนักเต็มห้องเหมือนเสียงร้องที่ขาดห้วง และความหนืดของเลือดก็อัดแน่นเต็มคอ
หน้ากากที่ปกคลุมด้วยเลือดตกลงบนพื้น เอนกับโต๊ะ ผู้นำลืมตาขึ้นและเห็นห้องที่ถูกทำลายหลังการต่อสู้ ผู้นำคือคนเดียวที่ยืนอยู่ในห้อง ส่วนคนอื่นล้วนล้มลงนอนกับพื้น สีหน้าหวาดกลัวของเจ้าหน้าที่อาวุโสยังคงประทับอยู่แม้จะหยุดหายใจไปแล้ว
ผู้นำถ่มเลือดและสูดหายใจลึก กลิ่นเหม็นของเลือดทำให้จมูกเขาระคายและเขาก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมปอดเขาอยู่สองนาที
การต่อสู้ดุเดือดได้กระตุ้นอาการบาดเจ็บเก่าเขาจากการซุ่มโจมตี เมื่อเขาได้รับบาดเจ็บหนักโดยหานเซี่ยว เขาไม่มีเวลาฟื้นตัว และในไม่ช้า เขาก็ไม่อาจรักษามันให้หายได้
ทุกครั้งที่เขารู้สึกเจ็บปวด เขาจะนึกถึงหานเซี่ยว จนถึงตอนนี้ ผู้นำยังรู้สึกเกลียดชัง เมื่อความโกรธหายไป เขากลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากความว่างเปล่า
ผู้นำยืนตรงหน้าแผงควบคุมส่วนกลางและเลือดปล่อยระเบิดนิวเคลียร์ เขาถอดถุงมือ สแกนนิ้วมือและตาเขาและอนุมัติการปล่อย หลังกุญแจสองดอกเสียบลงรู มันก็เหลือแค่การหมุน จากนั้นระเบิดนิวเคลียร์ก็จะยิง ในขั้นตอนสุดท้าย มือที่เต็มไปด้วยรอยแผลยังคงกุมกุญแจ แต่ไม่อาจบิดพวกมันได้
ผู้นำเอนพิงเก้าอี้และแหงนมองเพดาน ดวงตาเขาไม่สนใจอะไรราวกับกำลังฝันกลางวัน ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
ตื้อออ!
หน้าต่างโผล่ออกจากมุมหน้าจอ และน่าแปลกใจ มันเป็นสายโทรจากหานเซี่ยว
ผู้นำกดปุ่มยอมรับโดยไม่ลังเล จากนั้นหน้าจอก็แสดงหน้าของหานเซี่ยว
เมื่อเห็นศพบนพื้น หานเซี่ยวก็เลิกคิ้วขึ้น เขาอยากโทรไปดูสถานการณ์ทางฝั่งองค์กรต้นกำเนิด เขายังอยากดูผู้นำเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็เข้าใจสถานการณ์หลังเห็นเหตุการณ์ เขาส่ายหัว“ดูเหมือนว่าแกจะตัดสินใจแล้ว”
ดวงตาของผู้นำเผยความผิดหวังออกมา
“ฉันยังไม่เชื่อว่าฉันแพ้แก แก...ข้อผิดพลาดที่ไม่สลักสำคัญ ข้อผิดพลาดหลังความผิดพลาด งานทั้งชีวิตฉันถูกแกทำป่นปี้...ตอนนี้แกต้องการอะไร?มาดูผลงานแก?ฉันอยู่นี่แล้ว ชีวิตฉัน จุดจบขององค์กรต้นกำเนิดจะเป็นส่วนสำคัญของประวัติศาสตร์แก แกคือผู้ชนะ ดังนั้นแกจึงมีอำนาจดูถูกผู้แพ้”
“ฉันบอกแกแล้ว กาแล็กซี่กว้างใหญ่ ดาวนี้เป็นแค่ฝุ่นเล้กๆ และไม่มีใครคิว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่”หานเซี่ยวส่ายหัว แม้เขาจะเฝ้าดูการล่มสลายของศัตรู หานเซี่ยวก็ยังสงบ ท้ายที่สุด เขายังเป็นสุภาพบุรุษ“ฉันแค่คิดว่า หลังเรื่องราวต่างๆในชีวิตแก แกยังไม่ได้มีโอกาสได้แสดงความรู้สึกออกมาเลย”
“แกอยากให้ฉันสารภาพกับแก ศัตรูของฉันงั้นหรอ?”สีหน้าผู้นำน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม เขาเอนพิงเก้าอี้และผ่อนคลาย”นั่นดูน่าสนใจ
หานเซี่ยวยักไหล่และตัดเข้าเรื่องที่เข้าต้องการ“บุตรแห่งโชคชะตาคืออะไร?”
ผู้นำหัวเราะเสียงดังและหยุดหลังส่ายหัว“บุตรแห่งโชคชะตาก็แค่คนน่าสงสาร เขาสามารถเห็นอนาคต เปลี่ยนชะตากรรมของคน แต่ก็ยังไม่อาจตัดสินชีวิตเขาได้ เขาถูกลิขิตมาให้คนอื่นใช้ แกเองก็มีความสามารถทำนายอนาคต ดังนั้นแกอาจมีชะตากรรมเหมือนเขา”
หานเซี่ยวไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิด“พูดถึงตัวแก ดูเหมือนว่าแกจะมาจากกอลลัมใช่ไหม?”
สีหน้าผู้นำเปลี่ยนไปและตอบ“ดดูเหมือนว่าแกจะพบแล้ว...ใช่ ฉันเคยเป็นพลเมืองกอลลัม ย้อนกลับไป ฉันเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความหลงใหลและความโกรธ หลังเหตุการณ์มิโมก ฉันได้เข้าร่วมฝ่ายกบฎ ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือช่วยประเทศฉันจากรัฐบาลเสื่อมโทรม”
“แต่ทันใดนั้น สงครามก็อุบัติขึ้น เรย์เร็นรุกรานประเทศ และประเทศฉันก็ล่มสลายภายในปรสิตภายในและการโจมตีภายนอก...”
น้ำเสียงผู้นำกลายเป็นกราดเกรี้ยว“แกได้ยินไหม?คนที่เราเรียกว่าปรสิต!ฉฉันทำอะไรผิด?การประท้วงความผิดพลาดงั้นหรอ?ไม่!ทั้งหมดที่เราต้องการคือคืนสิทธิที่เราเคยมีมาและทำให้ประเทศเราดีขึ้น!”
“เราเข้าใกล้กับชัยชนะ และเส้นทางที่เต็มไปด้วยแสงก็อยู่ตรงหน้า แต่สงครามกลับทำลายทุกสิ่ง หลังการล่มสลายของกอลลัม เพื่อนทุกคนของฉันถูกประหาร เราทุกคนถูกมองเป็นจุดบกพร่องของสังคมและการกำจัดพวกเราก็คือทางเลือกเดียว พลเมืองที่เหลืออยู่ของกอลลัมตกเป็นทาสและถูกทรมาน มีเพียงไม่กี่คนที่หนีมาได้ และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น”
“ฉันไม่ใช่ตำนาน ฉันแค่เด็กธรรมดาที่หลงทางจนกระทั่งเห็นชายแดนกอลลัม ซึ่งถูกปิดตาย เมื่อเห็นธงของกอลลัมที่ตกลงและธงของเรย์เร็นที่ผงาดขึ้น ฉันก็ตื่น และตระหนักว่าต้องทำภารกิจอะไร”
“กอลลัมไม่สมบูรณ์แบบ มีความดำมืดและความอ่อนแอ แต่...มันยังเป็นประเทศฉัน สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ก็คือ...”
“แก้แค้นให้ประเทศฉัน!’
ผู้นำหายใจออกและดวงตาเขาก็เลื่อนลอย ความทรงจำเขาๆเผยในใจ
“แต่ในช่วงเวลาที่ชายหนุ่มไม่เหลือใคร และชีวิตเขาก็เปราะบางดั่งแมลง เขาได้เดินทางผ่านสนามรบ ลากร่างอันเหนื่อยล้าและย้ายไปค่ายลี้ภัยทีละแห่ง ฉันถูกปฏิบัติเหมือนกับสุนัข และก็ใช้ชีวิตโดยปราศจากความเคารพ”
“แต่ทว่า เลือดฉันกลับเดือดพล่าน และฉันก็เฝ้าบอกตัวเองเสมอว่าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป มันเป็นความเกลียดชังที่ทำให้ฉันใจฉันสูบฉีด ซึ่งทำให้ขาฉันก้าวเดินต่อไป...ท้ายที่สุด หลังผ่านสนามรบ ฉันได้หยุดมองหาที่หลบภัยและมุ่งหน้าสู่ถิ่นทุรกันดาร”
“ฉันรู้ว่าเมื่อไม่มีอำนาจ ฉันก็ไม่อาจถามหาการล้างแค้น นั่นทำให้ฉันใช้ชีวิตในป่าและสู้กับสัตว์ร้าย ฉันเปลี่ยนตัวเองเป็นเหล็กที่ไม่อาจแตกหัก”
ในจุดๆนี้ ผู้นำชี้ไปยังรอยแผลบนใบหน้าและมือ’รอยแผลเป็น176จุดคือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อพลังอำนาจ”
หานเซี่ยวเลิกคิ้ว“งั้น แกก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาจริงๆ?”
“ทำไมฉันจะเป็นมนุษย์ธรรมดาไม่ได้?”ผู้นำถามกลับ
หลังคิด หานเซี่ยวก็พยักหน้าและบอกใบ้ว่าผู้นำสามารถเล่าเรื่องต่อได้
จากนั้นผู้นำก็กล่าว“ในป่า ฉันยังเฝ้าคิด และเมื่อย้อนกลับไปสนามรบ ฉันก็ได้ยินว่าองค์กรมิโมกยังมีอยู่ ช่างน่าสมเพช เครื่องมือที่ถูกสร้างเพื่อนำมาซึ่งความหวาดกลัวต่อโลกกลับเป็นสิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของกอลลัม จากนั้นแผนก็เกิดขึ้นในหัวฉันเมื่อฉันลอบสังหารผู้นำมืโมกและเปลี่ยนชื่อเป็นองค์กรต้นกำเนิด ฉันซ่อนและค่อยๆพัฒนามัน และตั้งแต่นั้นมาฉันก็สวมหน้ากาก”
“สงครามได้สร้างโอกาสมากมาย คนจำนวนนับไม่ถ้วนสูญเสียบ้านและไร้ที่อยู่ จากนั้นฉันก็ตัดสินใจเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ขององค์กรต้นกำเนิดและให้ความหวังว่าจะสร้างโลกใหม่ วิสัยทัศน์ได้กลายเป็นแหล่งสนับสนุน มันไม่ใช่ฉันที่ใช้ผู้ลี้ภัยไร้ประเทศ แต่พวกเขาเหล่านั้นอาสาสมัครเอง นี่คือความเกลียดและพวกเขาไม่สนใจตราบเท่าที่บรรลุเป้าหมายได้ต่อให้ต้องเสียสละชีวิต”
“ในเมื่อความปราถนาฉันตรงกับสาธารณะ ฉันจึงได้รับความช่วยเหลือมากมาย และองค์กรต้นกำเนิดก็กินผลพวงหลังสงครามอย่างรวดเร็ว”
เสียงของผู้นำเต็มไปด้วยความชิงชัง หลังความฝันที่ผู้นำได้รับถูกทำลายโดยคนอื่น นอกจากความโกรธ อีกความรู้สึกคือความสับสน
“จากนั้น...แกก็เผยออกมา”
“แก...ตัดต้นไม้ของฉัน”
