มารดาปีศาจ ตอนที่ 21 มนุษย์กินคน
รอจนจ้าวฉิงยืดกายลุกขึ้น ร่างกายของซอมบี้หญิงนั้นก็ยังคงฝังติดแน่นอยู่ในพื้น ทั้งร่างของเธอยังสั่นกระตุกระริกเบาๆ
“ครั้งต่อไปต้องแน่ใจว่าคุณตรวจสอบได้ละเอียดถี่ถ้วนดีแล้ว” จ้าวฉิงหยัดยืน ปรายตาเหลือบไปมองฝ่ายชายที่ตกตายไปอย่างน่าสมเพช
คนมากมายล้วนมีนิสัยย่ำแย่ฝังรากลึกเด่นชัดจนเกินเยียวยา ฉันต้องตาย แล้วทำไมพวกเขาถึงยังได้มีชีวิตอยู่ต่อไปล่ะ? ฉันโดนกัด แต่ก็อาจมีโอกาสที่ฉันจะไม่ต้องกลายเป็นซอมบี้อยู่นี่นา
ในเสี้ยววินาทีนั้น ฝ่ายหญิงของคู่รักหนุ่มสาวก็คิดหวังลมๆ แล้งๆ เช่นนี้เอง สุดท้ายเมื่อเธอต้องตายไป ก็กลับลากสามีให้ตกตายตามไปด้วย
หากเหตุการณ์เป็นไปในอีกรูปแบบหนึ่ง เธออาจจะทำให้ผู้คนภายในฐานเกินกว่าครึ่งต้องตายไปโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่
กู้พ่านพ่านและอาถูรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง ถึงอย่างไร ในตอนนั้นก็เป็นพวกเขาสองคน ที่ทำหน้าที่ตรวจสอบคู่รักหนุ่มสาวนั้นด้วยตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกู้พ่านพ่านที่รู้สึกอับอายเป็นพิเศษ ใบหน้าที่อึดอัดขัดข้องใจของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน
“ฉันต้องขอโทษจริงๆ พวกเราทำให้พวกคุณต้องมาเห็นภาพที่น่าอับอายเข้าแล้ว” จ้าวฉิงหันไปแย้มยิ้มให้ฝ่ายนายใหญ่ผู้นั้น ประกายดำมืดสายหนึ่งวาบผ่านดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็พลันเอ่ยตอบกลับทันควัน “ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรเลย ตราบใดที่พวกคุณไม่เป็นไร นั่นก็ดีมากแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันไปได้แล้วล่ะ พวกเรายังต้องตื่นนอนแต่เช้าในวันพรุ่งนี้ เพื่อเราจะได้รีบออกเดินทาง”
“ค่ะ...” จ้าวฉิงยังส่งยิ้มให้ ขณะที่นายใหญ่นั้นเดินผ่านข้างกายเธอไป หญิงสาวก็ขยับมือพุ่งออกไปอย่างกะทันหัน การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็วอย่างถึงที่สุด อีกทั้งนายใหญ่ก็ไม่ได้ระวังป้องกันตัวเองจากเธอแต่อย่างใด ทั้งหมดนี้ทำให้เขาถูกดตรึงเข้ากับกำแพงด้วยคมมีดในมือจ้าวฉิง
มีดนั้นแทงทะลุหน้าอกข้างขวาของเขา แขวนตรึงเขาไว้กับผนัง คนสองคนที่ติดตามมาด้วยนั้นก็มองเหม่ออึ้งงันอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็พลันเคลื่อนไหวทันที เหยียนฮ่านชิงผู้ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจในการประเมินสถานการณ์ก็ได้กุมมีดสั้นไว้ในมือแล้ว และทิ่มแทงทะลุผ่านกระบอกตาของคนผู้หนึ่งไปอย่างไร้ความปราณี
กู้ชวนและอีกสองคนนั้นกลับตกตะลึงกับการกระทำอย่างกะทันหันของจ้าวฉิง โดยเฉพาะอาถู อย่างไรก็ตาม กู้ชวนนั้นฟื้นคืนสติได้เร็วกว่าคนอื่นๆ จึงรีบใช้พลังธาตุน้ำแข็งของเขาออกมา สร้างเป็นคมมีดน้ำแข็งเล่มหนึ่ง และเจาะทะลุคอหอยของผู้ติดตามอีกคนหนึ่ง
ทั้งสามคนนั้นเป็นผู้ใช้พลังพิเศษกันหมด จู่ๆ ก็พลันสิ้นชีวิตไปเสียแล้วสอง บาดเจ็บอีกหนึ่ง ถึงแม้ฝ่ายนายใหญ่นั้นจะถูกตรึงไว้กับผนัง แต่อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ได้ถูกฆ่าตาย เขาเหลือบมองที่จ้าวฉิงอย่างโกรธแค้น เอ่ยถามอย่างเดือดดาล “นี่คุณกำลังทำอะไร ผมให้ที่พักกับคุณด้วยจิตใจที่ดีงาม ให้การดูแลต้อนรับอย่างอบอุ่นกับคุณ แล้วนี่พวกคุณกลับกล้า....”
“คุณถามว่าฉันกำลังทำอะไรงั้นหรือ” จ้าวฉิงหยิบมีดสั้นขึ้นมาอีกเล่ม ชี้ตรงไปที่นายใหญ่ผู้นั้น “บรรดาผู้คนที่คุณแล่เนื้อไปกินเหล่านั้น ก็อาจจะอยากถามคุณด้วยคำถามเดียวกันนี้เช่นกัน คุณกำลังทำอะไรอยู่”
หลังจากถ้อยคำเหล่านั้นหลุดออกจากริมฝีปากจ้าวฉิง ทุกคนที่อยู่ที่นั่นล้วนแล้วแต่อึ้งงัน ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มของกู้ชวนหรือกลุ่มผู้รอดชีวิตอีกฝั่งที่ยืนเรียงรายอยู่
“คุณ.... คุณ... คุณพูดอะไรกัน” นายใหญ่ดูจะตื่นตระหนกมาก กัดฟันกรอดเอ่ยคำ “ทำไมคุณถึงต้องใส่ร้ายผมแล้วก็โกหกทุกๆ คน ผมไม่เข้าใจจริงๆ กลุ่มของเรามีอะไรล่อตาล่อใจคุณงั้นเหรอ ถึงได้สุมหัวกันมาทำร้ายเราแบบนี้!”
“งั้นให้ฉันถามคุณหน่อย พวกคุณกว่าสิบแปดคนนั่นใช้อะไรเป็นอาหารกันเหรอ ตั้งแต่วันแรกจนมาถึงวันนี้” จ้าวฉิงถามเขากลับอย่างเย็นชา ฝ่ายนายใหญ่ไม่ขาดความมั่นใจแม้แต่น้อยขณะที่ตอบโต้กลับมา “แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นเสบียงอาหาร! ที่พวกเราพึ่งพาได้ก็คือตรงแถวที่มียุ้งฉางตั้งอยู่ พวกเราก็เลยไม่กลัวว่าจะไม่มีอะไรกิน”
“คุณโกหกทั้งหมดนั่นแหละ... บริเวณที่มียุ้งฉางอยู่นั่นยังมีซอมบี้กลายพันธุ์ที่รวดเร็วมากเฝ้าอยู่ พวกคุณย่อมไม่กล้าไปลองเสี่ยงดูที่นั่นแน่นอน! ตั้งแต่ฉันมาถึงที่นี่ ก็รู้สึกอยู่แล้วว่ามีบางอย่างแปลกๆ มีสัญญาณของการต่อสู้ ซากศพเกลื่อนกลาดอยู่เต็มไปหมด ถ้าหากหมาป่าได้กินซากศพมนุษย์มากๆ เข้า ร่างกายของพวกมันจะเริ่มเปลี่ยนแปลงไป แค่มองดูดวงตาที่มืดหม่นเย็นเยียบของคนพวกนั้นก็รู้แล้ว ตั้งแต่ที่เข้ามาถึง ฉันก็รู้สึกถึงสายตาของพวกเขาได้ มันเป็นเช่นเดียวกันกับหมาป่ากินคนพวกนั้นไม่มีผิด”
จ้าวฉิงเอ่ยต่อไปโดยสีหน้าท่าทางไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย “แน่นอนว่าแค่เพราะเรื่องพวกนี้ฉันเองก็ยังไม่อาจจะมั่นใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ชัดเจนนัก ตอนนั้นฉันเพียงแต่รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกประหลาด จนกระทั่งเมื่อหัวค่ำ ผู้หญิงที่ฉันได้เจอ (คนที่อุ้มห่อผ้าท่าทางสติไม่สมประกอบ) ตอนที่เพิ่งก้าวเข้ามาที่นี่หายตัวไป แล้วมื้อค่ำก็มีอาหารจานเนื้อที่เพิ่มเข้ามา คุณภาพของเนื้อจานนั้นสดใหม่และอ่อนนุ่มเป็นพิเศษ เทียบกับอาหารอย่างอื่นแล้วช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...”
ก่อนที่จ้าวฉิงจะได้กล่าวถ้อยคำที่เธอต้องการจะพูดออกมาจนจบ อาถูก็เอามือกุมท้องแล้วเริ่มอาเจียนออกมาเรียบร้อยแล้ว เพราะ ‘เนื้อ’ ที่หญิงสาวเอ่ยถึงนั่น เขากระเดือกพวกมันเข้าไปเป็นจำนวนมาก
“ความสงสัยของฉันจึงได้กลับกลายเป็นความเชื่อมั่น หลังอาคารค่ำ ฉันก็ออกไปที่ลานบ้าน เดินเตร่ไปรอบๆ กลิ่นเลือดพวกนั้นยังไม่จางหายไปในอากาศเลยด้วยซ้ำ นี่ก็คงไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกคุณกินเนื้อมนุษย์ล่ะสิ ถูกรึเปล่า? ทักษะการจัดการกับเศษชิ้นส่วนที่เหลืออยู่ย่อมต้องช่ำชองเป็นธรรมดา” จ้าวฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา
“ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วจะยังไง” เห็นว่าถูกเปิดเผยออกมาจนหมดเปลือกเช่นนี้แล้ว นายใหญ่ผู้นั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างไร้มโนธรรมใดๆ “ก็ฉันเป็นคนช่วยเหลือพวกมัน ถ้าพวกมันจะต้องตายเพราะฉัน นั่นก็เป็นสิ่งที่สมควรจะเกิดขึ้นอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่านั่นเป็นแค่ลูกแกะสองตัวที่ฉันเลี้ยงขึ้นมาในคอก ต้องถูกเอามากินก็ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ...”
ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยจนครบทุกถ้อยคำ คล้ายว่าเหยียนฮ่านชิงจะมาถึงจุดสิ้นสุดของความอดทน เขาเสือกมีดในมือเข้าไปในแก้มของคนผู้นี้จนทะลุออกกะโหลกศีรษะด้านหลัง ต่อให้ชายผู้นี้อยากจะอ้อนวอนของชีวิต หลังจากเอ่ยปากพูดประโยคสิ้นไร้มโนธรรมออกมาเช่นนี้แล้ว คำอ้อนวอนเหล่านั้นคงเก็บไว้ใช้ในชีวิตหน้า
จ้าวฉิงย่นหน้าผากเล็กน้อย จากนั้นก็กวาดตามองไปรอบๆ กาย “มีใครอยากจะแก้แค้นให้พวกเขาหรือเปล่า”
ผู้คนที่รายล้อมอยู่พากันสั่นศีรษะอย่างเร่งรีบ จ้าวฉิงจึงไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่อยู่บนพื้นหรือบนกำแพงอีกต่อไป เธออุ้มเสี่ยวเปาจื่อที่เกาะหลังอยู่แล้วเดินกลับไปที่ห้องพัก
“ฉิงเจี่ยเจีย จะกลับไปแบบนี้เลยเหรอ” กู้พ่านพ่านเตะซากศพบนพื้นออกไปอย่างไม่พอใจ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าผู้คนที่นี่จะพึ่งพาการกินเนื้อมนุษย์ด้วยกันเองเพื่อเอาชีวิตรอด มีคนมากมายเท่าไหร่แล้วที่ถูกพวกเขากลืนกินลงท้องไป
“ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เราก็จะจากไปแล้ว”
ศีรษะของจ้าวฉิงไม่ได้หันกลับมาด้วยซ้ำขณะที่เธอเอ่ยตอบคำ ถึงอย่างไรยามนี้ก็ดึกดื่นมากแล้ว ไม่เหมาะสมที่พวกเขาจะเร่งรีบออกเดินทางไป
กู้พ่านพ่านไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียวแล้วจริงๆ แค่คิดว่าทุกคนที่รายล้อมพวกเขาอยู่ตอนนี้เป็นพวกมนุษย์กินคนกันทั้งหมด นึกย้อนกลับไปอีกถึงตอนอาหารมื้อค่ำของพวกเขาก่อนหน้านี้ ตัวเธอก็ยังเกือบจะกินเนื้อคนเข้าไปด้วยแล้ว หญิงสาวก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนและอยากจะอาเจียนออกมา
“ไปกันเถอะ” กู้ชวนเหลือบมองอาถูที่ยังไม่ได้สติคราหนึ่ง แล้วก็จากไปเช่นกัน กู้พ่านพ่านเดินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด
จ้าวฉิงและเหยียนฮ่านชิงคนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่หลัง เดินมาจนถึงหน้าประตูห้อง จ้าวฉิงหยุดชะงักที่ปากทางเข้า แย้มยิ้มให้เขา “อะไรกัน หรือคุณเตรียมจะเข้ามานอนในห้องฉันด้วย”
ใบหน้าของเหยียนฮ่านชิงแดงก่ำทันที จากนั้นก็เอ่ยตะกุกตะกัก “มะ ไม่! ผมแค่ตามคุณมา... ลืมไปว่า....”
จ้าวฉิงเปิดประตูอ้าออก ส่งยิ้มแผ่วจางให้เหยียนฮ่านชิง “เข้ามาก่อนสิ ถึงยังไง ฉันก็ยังนอนไม่หลับอยู่แล้ว...”
