EH10 กองทหารมา

 

ถึงตอนเช่าที่ผ่านมาจะเกิดเหตุยิงปืนสะเทือนขวัญ แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจคือโรงเรียนยังคงดำเนินการสอนเหมือนปกติ...ผมเซงมาก คงมีใครหลายคนที่คิดเหมือนผม

 

แต่โรงเรียนฝั่งตรงข้ามมีการสั่งปิดโรงเรียน กองกำลังติดอาวุธเร่งมาถึงที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว นักเรียนที่นั่นถูกย้ายไปยังสถานที่ปลอดภัยใต้ดิน… การรับมือของโรงเรียนฝั่งนั้นแตกต่างจากโรงเรียนผมโดยสิ้นเชิง

 

หลักสูตรมัธยมปีสามจะให้นักเรียนออกไปเค้นสมองเพื่อฝึกงานเป็นเวลา 1 ปี ไปทำในสิ่งที่น่าเบื่อที่ไม่มีสอนในโรงเรียน

 

วันนี้ผมมีเรียนภาษาอังกฤษ อาจารย์ที่เข้ามาสอนเป็นคุณยายแก่ๆ เธอบอกว่าเคยสอนอยู่ในโรงเรียนหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าไม่เหมาะกับนักเรียนบ้านๆเหมือนพวกผมแน่นอน เวลาสอนเธอจะพูดเป็นภาษาอังกฤษประโยคยาวๆ ทั้งยังพูดเร็วเหมือนแลมโบกีนี่ แต่พอมาแปลเป็นภาษาจีนให้พวกผมฟัง กลายเป็นพูดช้าเหมือนเต๋าคลาน ยิ่งการออกเสียง เธอเน้นการออกเสียงอย่างชัดเจนเพราะกลัวว่าพวกผมจะไม่รู้เรื่อง

 

ผมนั่งหรี่ตา พยายามฟังคุณครูพูดสำเนียงอังกฤษ... ถือเป็นเรื่องท้าทายที่จะพูดสำเนียงให้ได้เหมือนคุณครู แต่ผมคิดว่า ยังไงผมก็ไม่มีทางทำได้แบบนั้นได้ ในช่วงที่ผมกำลังตั้งใจฟังคุณครู กระดาษก้อนโดนก็กระทบเข้าที่หัวผม

 

ผมเก็บกระดาษที่ถูกกำจนเป็นก้อนขึ้นมาแล้วหันมองไปยังทิศทางที่คาดว่าจะเป็นต้นทาง ก่อนจะคลี่กระดาษออกมาดู

 

บรรทัดแรกที่เขียน ตัวหนังสือดูเหมือนภาษาเอเลี่ยน “อาจุน น้องสาวนายเป็นอะไรไป?”

 

ผมเหลือบมองไปยังเด็กสาวที่น่ารัก ที่นั่งห่างจากเชียนเชียนไม่มาก ตอนนี้เธอกำลังเขียนบางสิ่งลงกระดาษด้วยมือซ้าย สิ่งที่เธอเขียนลงไปเป็นสิ่งที่คนอ่านแล้วไม่เข้าใจ ต้องใช้เวลาคิดค่อนข้างนาน เชียนเชียนเองก็ไม่เข้าใจ ดูเหมือนสิ่งที่เธอเขียนลงไป ไม่ต้องกลัวใครหยิบขึ้นมาอ่าน

 

“ก็ดี… ทั้งคุณครูและคนอื่นๆก็ดูแลเธอดี คงไม่มีใครคิดอยากรังแกสาวน้อยตาบอดแบบนี้หรอก” ผมพยายามอ่านส่งที่เขียน

 

“ก็ไม่แน่หรอก นายควรดูแลเธอให้ดีกว่านี้ เธอน่าสงสารมาก ถ้าเกิดนายปล่อยให้เธอถูกรังแก ชั้นไม่ให้อภัยนายแน่!”

 

ผมคิดไม่ถึงว่าแพนโดร่าที่น่ารัก… น่าสงสาร... และโชคร้าย จะกลายเป็นที่รักใครของทุกคนในห้อง เชียนเชียนเองก็กลายเป็นเหมือนผู้ปกครองแพนโดร่าไปเลย

 

ปล่อยให้แพนโดร่าถูกรังแก? ผมว่าแพนโดร่าน่าจะเป็นฝ่ายรังแกคนอื่นมากกว่า

 

ต่อให้ยกโขยงเป็นกองทัพมาก็คงทำอะไรเธอไม่ได้

 

ในขณะที่ผมกำลังจินตนาการถึงแพนโดร่าที่ประกอบร่างกับอาวุธ ยืนหยัดต่อสู้กับกองทัพของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ผมก็รับรู้ได้ถึงคงวามรู้สึกแปลกๆบางอย่าง ความรู้สึกนี้… เหมือนผมมีบางอย่างที่เชื่อมต่อกับแพนโดร่าอยู่

 

แต่เดี๋ยว ไม่ใช่แพนโดร่า เธอถือเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผม ระหว่างผมกับเธอมีส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่ เรียกว่า ‘ช่องสัญญาณไม่จำกัด’ ทำให้เธอสามารถสื่อสารกับผมได้ตลอดเวลา ต่างจากความรู้สึกที่ผมกำลังได้รับอยู่ตอนนี้

 

ถึงผมจะไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร แต่ผมรู้ว่ามันเกี่ยวข้องจักรวรรดิชี่หลิง

 

ผมก้มหน้า พยายามอ่านข้อความที่เขียนอยู่ แต่ไม่นานความรู้สึกที่ผมได้รับก็ชัดเจนขึ้นจนผมตกใจ!

 

“ที่นี่นคือ ‘โลกจักรกลตุลาการหมายเลข 2’ ไกอากำลังส่งข้อความตรงมาหาท่านจักรพรรดิ” เสียงนี้ดังขึ้นในหัวผม

 

ไกอา? ผมนิ่งไปชั่วขณะก่อนนึกถึงเครื่องฉายภาพโฮโลแกรมที่เคยเห็นในความฝัน

 

เดิมทีผมมีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับเรื่องราวในความฝัน อย่างเช่นทำไมทุกครั้งที่เข้าไปในนั้น ผมจะเห็นดวงดาวขนาดใหญ่สองดวงลอยอยู่บนท้องฟ้า หรือนั่นจะเป็นโลกจักรกลตุลาการที่พูดถึง! อีกอย่าง ไกอา น่าจะเป็นชื่อของผู้หญิงที่ถูกฉายเป็นภาพโฮโลแกรม

 

แต่ถึงจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่สุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดก็เกี่ยวข้องกับจักรวรรดิชี่หลิงอยู่ดี

 

แต่พอผมถามแพนโดร่า เธอก็บอกว่าไม่มีสิทธิ์ในการเข้าถึงข้อมูล

 

แล้วสิ่งที่ติดต่อผมมาตอนนี้… คือเอไอในจักรวรรดิชี่หลิงเหรอ?

 

แต่ข้อสงสัยของผมก็เหมือนอีกฝ่ายที่ติดต่อมาจะรับรู้ แต่ไม่นานก็มีสัญญาณสายหนึ่งเชื่อมต่อเข้ามาในหัวของผมอีก

 

เป็นสัญญาณของแพนโดร่า ด้วยที่เสียงของไกอาส่งผ่านระยะทางที่ไกลมากๆ สัญญาณก็เลยไม่ชัด ดังนั้นแพนโดร่าถึงเข้ามาช่วยรับสัญญาณที่ส่งมา หากไม่ได้เธอผมคงฟังไม่รู้เรื่อง

 

แต่พอได้ยินสัญญาณที่ส่งมาอย่างชัดเจน ผมก็ต้องตกใจจนสะดุ้ง!

 

“กองกำลังเคลื่อนที่เร็วของจักรพรรดิ ได้เข้าสู่จุดจั้มข้ามอวกาศ คาดว่าอีกไม่เกิน 12 ชั่วโมง กองกำลังจะไปถึง! เตรียมตัวรับด้วย”

 

อะไรนะ? เดี๋ยวก่อน! ถ้ายกโขยงมาแบบนั้นพี่สาวผมจะไม่เข้าใจผิดเหรอ?

 

คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวผม ต่อให้ผมถามไปยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ตอบ ดูเหมือนช่องการสื่อสารจะขาดไป

 

ช่องสัญญาณที่ติดต่อมาหาผมถูกฝืนสร้างขึ้น ทำให้การติดต่อที่ได้ไม่เสถียร

 

กองกำลังเคลื่อนที่เร็ว!

 

“เอ่อ… แพนโดร่า เธอได้ยินเสียงเมื่อกี้หรือเปล่า? เป็นเรื่องเกี่ยวกับกองกำลังเคลื่อนที่เร็ว”

 

“ได้ยิน”

 

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆก็มีกองทัพพวกมาที่นี่?”

 

“พูดง่ายๆก็ กองกำลังที่มาเป็นกองกำลังของดิชั้นเอง”

 

บางทีเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องทั่วไปที่สำหรับแพโดร่า แต่สำหรับผมมันคือเรื่องใหญ่

 

ดูเหมือนหลังจากนี้ชีวิตผมจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง