หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.35 - รักษาบาดแผล (ฟรี)
หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.35 - รักษาบาดแผล
หนิงเยว่ฉานยืนนิ่งราวกับหุ่นกระบอก ไม่เอ่ยอะไรออกมาเลย
กงซุนซีคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาหันไปมองรอบๆอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะกระซิบกล่าวเสียงแผ่ว “สติหลุดลอยไปแล้วหรือ? หากยังชักช้ามารสวรรค์จะ …”
เขาหยิบดิสก์ค่ายกลสีแดงเข้มขึ้นมา ก่อนจะจิ้มนิ้วลงไป
ดิสก์ค่ายกลไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง
เมื่อเห็นดังนั้น จิตใจของกงซุนซีจึงค่อยผ่อนคลายลง เขามองไปยังหนิงเยว่ฉาน ก่อนจะสลับไปมองกู่ฉิงซานที่ยังคงปิดปากเงียบ
หากไม่ใช่เรื่องของมารสวรรค์ที่คอยรบกวนจิตใจ หนิงเยว่ฉานก็คงจะไม่เก็บมาคิดให้เป็นปัญหาใดๆ นี่เป็นเรื่องระหว่างหนิงเยว่ฉานและกู่ฉิงซาน กงซุนซีจึงไม่คิดเข้าแทรกแซง
ทุกสิ่งอย่างย่อมเป็นไปตามกฏแห่งกรรม และผลของการกระทำในครั้งนี้ก็จะส่งผลลัพธ์ไปในทางที่ดี มันอาจถึงขั้นช่วยชีวิตเธอไว้ได้เลย ทว่าหนิงเยว่ฉานต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ไม่มีใครสามารถคิดแทนได้
กู่ฉิงซานมองหนิงเยว่ฉาน ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกกังวลนิดๆแล้ว
กองทัพมารจะยกพลมาในไม่ช้า แต่ผู้หญิงคนนี้ยังลังเล และไม่ยอมรับมันไปรักษาบาดแผล
ทันทีที่กองทัพมารมาถึง ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงกองกำลังย่อยอื่นๆที่ถูกส่งมา เพียงแค่รามสูรไร้พักตร์เจอตัวพวกเรา ก็นับว่าเป็นปัญหาใหญ่แล้ว
กู่ฉิงซานคิดถึงจุดนี้ เขาก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขาเอื้อมคว้ามือหยกของหนิงเยว่ฉานละวางถุงน้ำดีงูลงในมือ
เขาตะโกน “มัวยืนบื้ออะไรอยู่ ถ้ายังไม่อยากตาย ก็รีบใช้มันรักษาบาดแผลของคุณเร็วเข้า!”
ใบหน้าของกงซุนซีกระตุก เขามองหนิงเยว่ฉานอย่างเคร่งเครียด และเตรียมที่จะเอ่ยห้ามปรามทั้งสอง
เด็กหนุ่มคนนี้กล้าจับมือของหนิงเยว่ฉานจริงๆ เขาไม่รู้หรือว่าคนที่ทำเช่นนั้นจะพบจุดจบยังไง?
ในช่วงปีที่ผ่านมา มีผู้กล้าที่ได้กระทำเหมือนดั่งเช่นเขา แต่สุดท้ายผู้กล้าคนนั้นก็ถูกหนิงเยว่ฉานทุบตีจนกลายเป็นคนพิการไม่อาจฝึกฝนวรยุทธได้อีกเลยตลอดชีวิต
สายตาของกงซุนซีจับจ้องทั้งสอง และในที่สุดหนิงเยว่ฉานก็เริ่มเคลื่อนไหว
เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของกู่ฉิงซานและกล่าว “ขอเวลาฉันหนึ่งส่วนสี่ชั่วยาม ฉันจำเป็นต้องใช้เวลารักษา”
คิ้วของกงซุนซียกสูงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
ครั้งสุดท้ายมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่นักบุญหนิงเยว่ฉานแห่งนิกายเทียนจี ไม่ได้พูดจากับผู้ชายด้วยน้ำเสียงเย็นชา
อนิจจา การกระทำของหญิงสาวนั้นไม่แน่นอน เปลี่ยนแปรกระทันหันยากจะทำความเข้าใจเสียยิ่งกว่าการฝึกฝนเทคนิคลับใดๆ กงซุนซีแอบส่ายหัวอย่างเงียบๆ
กู่ฉิงซานเผยท่าทีพอใจและเอ่ย “ต้องอย่างนั้นสิ”
ต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นเรื่องปกติ หากร่างกายได้รับการฟื้นฟูรักษา ความแข็งแกร่งที่ใช้ในการต่อสู้ก็จะฟื้นกลับคืนมา
แม้ว่าเขาจะยังไม่ทราบถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหนิงเยว่ฉาน แต่ในชีวิตก่อนหน้าของเขา หนิงเยว่ฉานสามารถต่อสู้อย่างดุเดือดกับห้ามารผู้ยิ่งใหญ่ทั้งวันทั้งคืน พลังต่อสู้ที่แท้จริงของเธอจะต้องไม่เลวร้ายอย่างแน่นอน
หนิงเยว่ฉานก้มหัวลง กล่าวเสียงแผ่ว “ขอบคุณมากกู่ ...”
หนิงเยว่ฉานยังเอ่ยไม่ทันจบ กู่ฉิงซานก็ไม่ได้ยืนรอฟังอยู่เบื้องหน้าเธออีกต่อไป เขาเดินไปดึงกงซุนซีออกไปด้านข้างและกล่าว
“เวลาไม่ค่อยท่า อาวุโสกงซุน ฉันก็พอจะมีฝีมือในด้านการวางกลยุทธของกองทัพอยู่บ้างเล็กน้อย ดังนั้นถึงมีบางคำถามที่ต้องขอคำแนะนำ”
นี่คือปรมาจารย์ค่ายกลผู้ยิ่งใหญ่ เป็นถึงหัวหน้านายพลแห่งพันธมิตรมนุษยชาติ และเป็นที่ตัวตนที่รู้จักกันดีในประวัติศาสตร์
มีการประเมินทางประวัติศาสตร์เพิ่มเติมว่า ชายชราคนนี้เสียชีวิตเร็วเกินไป หากเขายังอยู่ทิศทางของสงครามจะต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
ในอดีตกู่ฉิงซานก็เคยเป็นถึงผู้บัญชาการกลยุทธ์ ดังนั้นตอนนี้เมื่อได้พบเจอกับกงซุนซี ก็รู้สึกราวกับอีกฝ่ายเป็นคู่แข่งในเชิงหมากรุก จึงอย่างที่จะขอคำแนะนำจากเขาสักหนึ่งหรือสองกระดาน
กงซุนซีสบสายตาอันร้อนแรงของอีกฝ่าย ก่อนจะกล่าวสั้นๆ “ตกลง”
กู่ฉิงซานเอ่ยถามทันทีว่า “จุดเริ่มต้นของสงครามอยู่ตรงบริวเณราบสูงทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ แต่ทำไมคุณถึงต้องจัดวางสองกำลังพลผู้ใช้มนตราธาตุทั้งห้าไปไว้ที่จุดนั้น?”
กงซุนซี “สำหรับคำถามนี้ ฉันคิดว่าการจัดวางรูปแบบนี้จะช่วยให้ทางฝั่งเรามีข้อได้เปรียบถึงสามข้อ …”
ทั้งสองเอ่ยหารือกันอย่างรวดเร็ว
หนิงเยว่ฉานเดินไปที่เบาะรองนั่ง เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะถอดหน้ากากเงินที่ปิดบังใบหน้าออก
ด้วยจิตสัมผัสเทวะ ทำให้เธอสามารถเฝ้าจับตาดูชายทั้งสองได้อย่างใกล้ชิด แต่เมื่อเธอเห็นว่าทั้งสองไม่ได้หันกลับมาหรือใช้จิตสัมผัสเทวะจับตาดูเธอ หนิงเยว่ฉานก็ผ่อนคลายลง
กงซุนซีเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องของความบ้าคลั่ง ชีวิตหมกหมุ่นอยู่แต่กับค่ายศึกษาค่ายกล จนแม้กระทั่งไม่คิดคบหาสหายเต๋าคนอื่นๆเนื่องจากคิดว่ามันทำให้เสียเวลามากเกินไป
มันจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลยที่กงซุนซีจะไม่สนใจเธอ … ว่าแต่แล้วทำไมเจ้าเด็กตัวเหม็นนั่นถึงไม่สนใจเธอเลยเล่า?
หนิงเยว่ฉานเบ้ปาก ก่อนจะอ้ามันเล็กน้อยแล้วกลืนถุงน้ำดีงูลงไป และบางครั้งก็แอบเหลือบสายตาไปมองกู่ฉิงซานที่กำลังหารือเรื่องกลยุทธ์กับกงซุนซีอย่างจริงจัง
หนิงเยว่ฉานเน้นประสาทสัมผัสไปที่หู แล้วตั้งใจฟังอยู่สักพัก
ก่อนจะค้นะบว่ากู่ฉิงซานไม่ได้แกล้งทำทีเป็นเอ่ยถามไปเรื่อย แต่ละคำถามมันค่อนข้างลึกซึ้งมากทีเดียว จนบางทีกงซุนซีต้องขบคิดเป็นเวลานานก่อนจึงจะตอบกลับไปได้
อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยก็นับว่ากู่ฉิงซานประสบความสำเร็จในการกระตุ้นความสนใจของกงซุนซี ในการกล่าวหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์บางอย่างร่วมกัน
กงซุนซีเป็นคนที่ยึดถือความภาคภูมิในพรสวรรค์ ในแต่ละวันสายตาของเขามักจะมองผู้อื่นอย่างคนที่เหนือกว่า แม้กระทั่งผู้นำกองทัพบางคนเขาก็ยังไม่ไว้หน้า ทว่าตอนนี้เขากลับสามารถหารือกลยุทธ์กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งได้อย่างจริงจัง และแถมในแต่ละประโยคที่ทั้งสองเอ่ยกันไปมาก็ยังแฝงไว้ซึ่งความตื่นเต้น
นี่มันหายากจริงๆ
แม้หนิงเยว่ฉานจะประหลาดใจ แต่อีกด้านหนึ่งเธอก็หดหู่เล็กน้อย
แต่จะยังไงก็เถอะ ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องสวมหน้ากากแล้ว
เนื่องเพราะใบหน้าของเธอมันดึงดูดสายตาของผู้ฝึกยุทธ ทำให้ในระหว่างต่อสู้แทนที่พวกเขาจะทุ่มทั้งหัวใจให้กับศัตรูตรงหน้า พวกเขากลับแบ่งใจมาครึ่งหนึ่งเพื่อเฝ้ามองเธอ ทำให้พวกเขาพลาดพลั้งในการต่อสู้ หรือบางทีอาจถึงขั้นเสียชีวิต
การสวมหน้ากาก คือการป้องกันเพื่อไม่คนอื่นเอาแต่เฝ้ามองใบหน้าของเธอ ตอนนี้ฉันถอดมันออกแล้ว นี่เป็นโอกาสดีที่แสนหายาก แล้วทำไมเขาถึงยังไม่หันมามองอีก?
หนิงเยว่ฉานกลืนถุงน้ำดีงูเสร็จ เธอก็ค่อยๆยกหน้ากากเงินขึ้นมาสวมอย่างเงียบๆ
หนิงเยว่ฉานเกิดความรู้สึกสับสนเล็กๆน้อยๆขึ้นในหัวใจของเธอ
อย่างไรก็ตาม ไม่ช้าหนิงเยว่ฉานก็หลับตาลงและเริ่มที่จะทำการรักษาบาดแผล ความคิดอันยุ่งเหยิงก็ค่อยๆจางหายไปตามธรรมชาติ
ณ ภายในค่ายทหาร
จ้าวหลิวรื้อที่พักหลังเล็กๆของเขา ข้างๆเรียงรายไปด้วยแผ่นไม้ที่วางอยู่อย่างเรียบร้อย
ฤดูหนาวกำลังมาถึงในไม่ช้า ดังนั้นจึงต้องตระเตรียมไม้ไว้ให้พร้อมสำหรับทำความร้อน
ถึงแม้ว่าภายในค่ายจะไม่มีอุปกรณ์ใดๆ แต่น้ำและเครื่องปรุงอาหารนับว่ามีเพียงพอ
มารอสูรหลายตัวที่กู่ฉิงซานไปต่อสู้หามายังยังถูกเก็บไว้ ในตอนที่เขาจากไปเขาหยิบเนื้อตากแห้งของพวกมันไปบางส่วนเท่านั้น ส่วนที่เหลือถูกเก็บรักษาอย่างดีโดยจ้าวหลิว
วันนี้ข่ายอาคมก็ยังทำงานได้ดี จ้าวหลิวลองนับคำนวนวัน เพื่อจะใช้ผัดเปลี่ยนศิลาวิญญาณให้ตรงเวลา
จ้าวหลิวรู้สึกได้ถึงการกระทำอันรอบคอบสมบูรณ์แบบ และดูเขาจะมั่นใจมาก
ตราบใดที่ในอนาคต มนุษยชาติทำการตอบโต้กลับ เขาก็จะต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างแน่นอน
ทหารกุ๊ก เอาชีวิตรอดในพื้นที่แนวหน้าที่กำลังจะล่มสลายอยู่เพียงลำพัง เมื่อคิดถึงจุดนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น
การกระทำอันกล้าหาญเช่นนี้ เมื่อกลับบ้านเกิด เขาจะต้องได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากชาวบ้านอย่างแน่นอน
เมื่อถึงตอนนั้น ด้วยชื่อเสียงและความกล้าหาญ เขาก็จะได้ครอบครองสาวงาม และแต่งงานอยู่กินกับเธออย่างมีความสุข … นี่คือช่วงชีวิตที่จ้าวหลิววาดฝันไว้
เมื่อคิดถึงจุดนี้ จู่ๆจ้าวหลิวก็ได้ยินเสียงดังอะไรบางอย่างจากด้านนอกค่าย
เท้าข้างหนึ่งผุดลงมาจากหมู่เมฆ และเมื่อมันย่ำถึงพื้น โลกก็เกิดการสั่นสะเทือน
จากนั้นเท้าอีกข้างก็ตามลงมา
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงดังสนั่นก็จางหายไป
จ้าวหลิวมองมอนสเตอร์ยักษ์เดินจากไปไกล หลังจากเฝ้ามอง จู่ๆความฮึกเหิมของเขาก็เพิ่มสูงขึ้น
เจ้าเด็กนั่นบอกว่ามอนสเตอร์ตัวเมื่อครู่คือ เผ่ามาร รามสูรไร้พักตร์ ปฐมบทแห่งความโกลาหล
ก็แล้วยังไง! เห็นหรือเปล่า!? ไม่ว่าเจ้ามารตนนั้นจะน่าหวาดหวั่นขนาดไหน แต่หากอยู่ในข่ายอาคมอำพรางฉันก็จะปลอดภัย
หลังจากมองอยู่นานจ้าวหลิวก็คิดว่าแท้จริงแล้วเผ่ามารก็ไม่ได้ดีเด่อะไร
ทว่าสิ่งที่น่าแปลกก็คือ ความถี่ในการปรากฏตัวของมอนสเตอร์ดูเหมือนว่าจะสูงขึ้น
ดูเหมือนพวกมันกำลังพยายามมองหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังไม่ค้นพบ
ขณะที่จ้าวหลิวกำลังคิด ทันใดนนั้นก็ปรากฏเสียงคำรามของพื้นโลกขึ้นอีกครั้งในจุดที่ห่างไกลออกไป
มันเป็นเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามา
จ้าวหลิวถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เขากำลังเฝ้ารอให้เสียงฝีเท้านี้จางหายไป จะได้กลับไปนอนพักผ่อนต่อเสียที
หลังจากที่รออยู่ครู่หนึ่ง เสียงฝีเท้าก็หายไปอีกครั้ง
จ้าวหลิวหาวและตรง และตรงกลับเข้าไปยังที่พัก
แต่ในตอนนั้นเอง เขาบังเอิญหันไปมองทางประตูค่ายทหาร และจู่ๆก็ชะงักไป
คู่ฝ่าเท้ายักษ์อันน่าสยองขวัญยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าทางเข้าค่ายทหาร
ทันใดนั้นทุกอย่างก็พลันทะมึน ทั่วทั้งค่ายทหารจมลงสู่ความมืด
จ้าวหลิวเงยหน้าขึ้น และเห็นแค่เพียงมือยักษ์อันน่าสยดสยองกำลังทิ้งดิ่งลงมาจากฟากฟ้า ขนาดของมันบดบังได้แม้กระทั่งท้องนภาและแสงอาทิตย์
ข่ายอาคมรอบค่ายทหารปรากฏประกายแสงจางๆเล็กน้อย ก่อนที่มันจะสลายไปราวกับฟองสบู่เมื่ออยู่ต่อหน้ามือยักษ์
มันจบแล้ว
จ้าวหลิวจ้องมองมือยักษ์สยองขวัญที่กำลังใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และทันใดนั้นเขาก็พลันนึกถึงคำชักชวนของกู่ฉิงซาน
ความสำนึกเสียใจอันไร้ที่สิ้นสุดหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของจ้าวหลิว เขาคร่ำครวญออกมาเสียงดัง
“ไม่! อย่ากินฉัน!”
และนั่นคือเสียงคร่ำครวญครั้งสุดท้ายของจ้าวหลิวในโลกใบนี้ ...
