ตอนที่ 44 ทลายขอบเขตพลัง (2) [อ่านฟรี]
ตอนที่ 44 ทลายขอบเขตพลัง (2)
แต่เมื่อเข้าสู่ยุทย์ฉะสวรรค์ ระฆังทองตะวันฉายและฝ่ามือเพลิงที่เป็นวิชายุทย์ระดับสูงเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองการใช้งานของหลินหานได้อย่างแน่นอน ดังนั้นวิชายุทย์ที่มีระดับสูงขึ้นจึงมีความสำคัญ
พอดีเลยที่รางวัลในครั้งนี้มีวิชายุทย์ระดับสูงสุด จึงเป็นการเสริมความไม่เพียงพอของหลินหานชั่วคราว
หลังจากที่ผู้นำประกาศจนจบก็มอบรางวัลกับเหล่าศิษย์ทำเนียบภายใน
หลินหานได้รับรางวัลของตัวเอง ยาตันหนิงหยวนหนึ่งแม็ด ยาตันพ่อหยวนหนึ่งเม็ด และบัวหิมะพันปีหนึ่งดอกซึ่งเก็บไว้ในกล่องหยก
ดวงตาของหลินหานร้อนแรงเล็กน้อย รางวัลเหล่านี้ถูกเก็บในมิติแห่งแหวนวิญญาณโดยไม่เหลืร่องรอย ส่วนวิชายุทย์ระดับสูงสุด เมื่อสิ้นสุดงานเลี้ยงน้ำชาแห่งทำเนียบภายใน ศิษย์ที่ได้อันดับหนึ่งในสามจะสามารถเข้าไปเลือกได้ด้วยตัวเองหนึ่งบทที่ตำหนักวิชายุทย์ชั้นสาม
......
ระหว่างทางกลับ หลินหานและหลินหรูเยียนเดินไปด้วยกัน
ผมของหลินหรูเยียนเป็นสีดำเมื่อม ผิวขาวใสดั่งหิมะ ดวงตาคู่งามดูเฉี่ยว ริมฝีปากสีแดงงดงาม เลอโฉมจนทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก
แต่ในขณะนี้ เรือนร่างที่สง่างามของนางกำลังเคลื่อนไหวไปรอบๆร่างกายของหลินหาน แล้วถามด้วยสายตาออดอ้อน “หลินหานเจ้าเก่งไม่หยอกเลย ปิดบังได้มิดชิดขนาดนี้ รีบพูดมานะว่าการโจมตีสุดท้ายคือวิชาขิงนักพรตวิญญาณใช่ไหม?”
“ก็คงใช่” หลินหานยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้า
ฉากของคนสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ทำให้เหล่าศิษย์ทั้งทำเนียบภายนอกและทำเนียบภายในพากันอิจฉา
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลินหรูเยียนเป็นดั่งสตีผู้เย่อหยิ่งอันสูงส่งในตระกูล แต่กลับยอมให้หลินหานในขณะนี้ จึงมีศิษย์จำนวนมากที่มองดูหลินหานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา
อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงความแข็งแกร่งของหลินหาน ผู้คนเหล่านี้ก็ดับความคิดในใจนี้ทันที
บางที อาจจะมีเพียงอัจฉริยะอย่างหลินหานจึงจะคู่ควรแก่สตรีเลอโฉมอย่างหลินหรูเยียน
"พี่หลินหาน ... " ในเวลานี้ หลินเม่ยเอ๋อที่ในมุมที่ไม่มีใครรู้ กำลังมองหญิงสาวที่รายล้อมหลินหาน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความสำนึกผิด
แต่นางรู้ว่าตัวเองไม่สามารถกลับไปอยู่ข้างกายของหลินหานได้อีก และนางได้ก็สูญเสียเพื่อนในวัยเด็กที่เติบโตมาด้วยกัน สูญเสียคนที่เคยปกป้องนางตอนอยู่ที่หมู่บ้านฉางหยุนไปตลอดกาล
ดวงตาของหลินเม่ยเอ๋อสลัวลง นางหันหลังเดินออกไป ร่างนั้นหายไปอย่างช้าๆในตระกูลหลิน
ในเวลานี้ยังมีคนอีกคนหนึ่งที่ดูร่างของหลินหานและหลินหรูเยียนเดินเคียงคู่กัน ดวงตาของเขาเผยความเย็นชา
"ศิษย์จากตระกูลสาขาคนหนึ่ง วันนี้สามารถมาถึงจุดนี้ได้ ไม่เลวจริงๆ ... " หลินกู่เทียนมองที่ด้านหลังของคนสองคน ดวงตาที่ลึกล้ำแฝงความเย็นชาอำมหิต
......
กลับถึงจวนในยามค่ำคืน
หลินหานกลืนยาตันหนิงหยวนและยาตันพ่อหยวนอย่างไม่ลังแลย
เคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่มอบสสารถ่องแท้แห่งพลังมังกรอย่างล้นหลามแก่หลินหาน แม้ว่าเขาจะไม่ได้กระตุ้นกายาจักรพรรดิมังกร เขาก็สามารถปล่อยพลังที่สามารถเอาชนะคนในรดับพลังเดียวกันได้
ทว่า นี่กลับทำให้หลินหานรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
เพราะยิ่งสสารถ่องแท้ในร่างกายมีพลังมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งยากที่ทลายระดับพลังที่สูงขึ้น จำเป็นต้องใช้พลังที่ทรงอานุภาพยิ่งกว่าในการก้าวข้ามอุปสรรคนี้ นี่คือเหตุลว่าทำไมหลินหานจึงกินยาตันหนิงหยวนและยาตันพ่อหยวนในเวลาเดียวกัน
หลินหานใช้เวลาอยู่ในจวนเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็มๆ
ในช่วงเวลานั้นมีข้าทาสสี่ยวหนูเท่านั้นที่มาส่งอาหาร แม้ว่าจะมีบุคคลชั้นสูงบางคนของตระกูลหลินต้องการผูกมิตรกับหลินหาน แต่จะถูกปิดประตูปฏิเสธอยู่ร่ำไป
อย่างไรก็ตาม คนใหญ่คนโตเหล่านั้นไม่รู้สึกโกรธแม้แต่น้อย
เพราะตัวตนของหลินหานในตอนนี้ แตกต่างออกไปอย่างมาก
อันดับสามแห่งทำเนียบภายใน มีคุณสมบัติที่จะนั่งในระดับเดียวกับระดับเดียวกับเหล่าผู้อาวุโสระดับสูงมากมายของตระกูล
เฉกเช่นหลินกู่เทียนซึ่งเป็นลูกศิษย์อันดับหนึ่งแห่งทำเนียบภายใน ตำแหน่งของเขาในตระกูลเป็นรองแค่ผู้นำตระกูลคนเดียวเท่านั้น
คนบางคนคิดว่าหลินหานมีพลังที่แข็งแกร่งสูสีหลินกู่เทียน โดยธรรมชาติแล้วเขาจึงมีเกียรติอย่างยิ่ง
ในความเป็นจริง มีใครหลายคนมองว่าหลินหานเป็นศิษย์อันดับหนึ่งของทำเนียบภายในแล้ว
ดังนั้น จึงไม่มีใครกล้ารบกวนเมื่อหลินหานปิดประตูเก็บตัวฝึกฝน
ฉากนี้ทำให้ทาสอย่างเสี่ยวหนู่แอบภาคภูมิใจ
หากผู้คนในหมู่บ้านฉางหยุนรับรู้ความสำเร็จของนายนอ้ยในวันนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะตื่นเต้นดีใจมากแค่ไหน
เวลาผ่านไปอีกสองวัน
ตอนเช้าตรู่
ในเวลานี้เอง
"บูม"
คลื่นพลังอันทรงพลังปะทุออกมาจากในจวน
ในเวลาต่อมา ประตูห้องก็เปิดกว้าง ร่างของคนผู้หนึ่งซึ่งสวมชุดสีเขียวก้าวออกมาจากในจวนด้วยสายตาเป็นประกาย
เขาคือหลินหาน
กินยาตันพ่อหยวนและยาตันหนิงหยวน ในที่สุดเขาก็ทลายขอบเขตพลังอีกครั้งแล้วก้าวเข้าสู่ยุทย์ฉะสวรรค์!
“นายน้อย ในที่สุดก็ออกมาแล้วเหรอ?”
เสียงของข้าทาสอย่างเสี่ยวหนู่ดังขึ้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆวิ่งมาข้างหน้าแล้วพูดว่า "นายน้อย หลายวันก่อนคุณหนูหรูเยียนมาที่นี่ แล้วฝากโน้ตไว้ให้ บอกให้เสี่ยวหนู่มอบให้ทันทีที่นายน้อยออกมา "
พอพูดจบข้าทาสเสี่ยวหนู่หยิบโน้ตเล็ก ๆ ออกมาจากเสื้อในอก
"หลินหรูเยียนเหรอ?"
ตาของหลินหานสื่ออารมณ์งงงวยเล็กน้อย เขาหยิบกระดาษมามองดูในทันใด
