มารดาปีศาจ ตอนที่ 18 ผู้รอดชีวิต
“ทำไมคุณถึงเหงื่อออกเยอะจัง คุณกลัวมากเลยเหรอ” กู้พ่านพ่านตรวจสอบร่างกายของผู้หญิงคนนั้นอย่างคร่าวๆ ค้นพบว่าไม่มีรอบแผลหรือเลือดออก ฝ่ายภรรยาที่มีสีหน้าซีดเซียวก็ปาดเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเธอ “แน่นอนว่าฉันต้องกลัวสิ! ซอมบี้ตัวนั้นจู่ๆ ก็กระโดดลงมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันแทบจะกลายเป็นอาหารอยู่ในท้องของมันไปแล้วนะ”
“ตราบใดที่คุณไม่มีบาดแผล ถ้าหากเปรียบเทียบกับอย่างอื่นแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ถือว่าดีกว่าทั้งนั้นแหละ” กู้พ่านพ่านตบบ่าของผู้หญิงคนนั้นเบาๆ อีกฝ่ายเพียงแค่แย้มยิ้มให้เธอ แต่ใบหน้านั้นกลับยิ่งซีดเผือดมากกว่าเดิม
“ไปเถอะ เธอยังยืนอยู่ตรงนั้นทำไมน่ะ” ฝ่ายสามีเดินเข้ามาหา ตบไหล่ฝ่ายภรรยาเบาๆ แต่หญิงสาวคนนั้นดูจะตกใจมากรีบเอ่ยตอบตะกุกตะกัก “ไป ไป ไป ...”
“ขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้วหรือไงกัน” ฝ่ายสามีหัวเราะ ดึงแขนภรรยาให้เดินตามไป
คราวนี้เป็นอาถูที่จัดการเคลียร์เส้นทาง เพราะเขาเป็นผู้ใช้พลังพิเศษธาตุดินซึ่งมีความสามารถในการป้องกันสูงที่สุด เขาจึงเหมาะสมกับหน้าที่นี้มากกว่าใครๆ
คราวนี้ ทุกคนพากันระมัดระวังและเข้มงวดอย่างยิ่งขณะที่พวกเขาก้าวเข้าไปข้างใน ทว่าไม่พบซอมบี้ตัวอื่นอีก เห็นเพียงแค่กองกระดูกที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าผู้คนเหล่านี้ไปเสียชีวิตไปสักพักแล้ว
“เสบียงเต็มไปหมดเลย...” กู้พ่านพ่านจ้องเขม็งไปในยุ้งฉางด้วยท่าทางโง่งม เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าในยุ้งฉางจะมีอาหารเหลืออยู่มากมายเหนือความคาดหมายถึงขนาดนี้ จะต้องเป็นเพราะซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนั้นที่คอยป้องกันพื้นที่นี้ไว้ ดังนั้นแล้วเสบียงอาหารส่วนใหญ่จึงยังไม่ถูกคนอื่นเอาไป
คนอื่นๆ พากันไปดูยุ้งฉางในบริเวณใกล้เคียงที่สร้างไว้โดยรอบ อย่างที่คิดไว้ คนอื่นไม่เจอข้าวหรือเสบียงใดๆ หลงเหลืออยู่แม้แต่เมล็ดเดียว นี่ทำให้สันนิษฐานได้ว่า กองกระดูกเหล่านั้นอาจเป็นเศษซากที่เหลืออยู่ของทีมสำรวจก่อนหน้านี้
“คงเป็นเพราะว่าพวกเขานำเสบียงจำนวนมากออกไปจากยุ้งฉางอื่นๆ จนหมดแล้ว และคนที่พวกเขาส่งมาสำรวจยุ้งฉางนี้ก็ถูกซอมบี้กลายพันธุ์ฆ่าตายทั้งหมด ในเมื่อพวกเขาเก็บเกี่ยวเสบียงได้มากมายขนาดนั้นแล้ว พวกเขาก็เลยไม่ได้ใส่ใจจะเอาวัตถุดิบอาหารเพียงเล็กน้อยจากที่แห่งนี้ อีกอย่างพวกเขาก็อาจจะกังวลว่ายุ้งฉางแห่งนี้อาจจะมีซอมบี้กลายพันธุ์อยู่ไม่น้อย ดังนั้นแล้วพวกเขาก็เลยตัดสินใจจะจากไปทั้งอย่างนั้น ตอนนี้ก็กลายเป็นพวกเราที่ได้ประโยชน์แทน” กู้พ่านพ่านตื่นเต้นดีใจอย่างมาก
แม้แต่อาถูก็ส่งเสียงเป็นเชิงเห็นด้วยกับกู้พ่านพ่าน “ผมก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน! โชคของพวกเราช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ด้วยเสบียงปริมาณมหาศาลขนาดนี้ ต่อให้พวกเราต้องส่งมอบออกไปครึ่งหนึ่ง ที่เหลืออยู่ก็ไม่ใช่น้อยเลย!”
“รีบไปเอารถมาเร็วเข้า ไม่งั้นพวกเราคงขนเสบียงจำนวนมากขนาดนี้ออกไปไม่ทันแน่” จ้าวฉิงยังคงสุขุมเยือกเย็นอยู่ได้ เพราะถึงอย่างไร พวกเธอสองแม่ลูกก็ไม่จำเป็นต้องทานอาหารพวกนี้อยู่แล้ว
“ผมจะไปเอามาเอง” กู้ชวนเอ่ยปากอาสา และเหยียนฮ่านชิงก็ติดตามเขาไปด้วยเช่นกัน
คนอื่นๆ ที่เหลือพากันเฝ้าระวังที่ประตูทางเข้า นั่งพักอยู่ในยุ้งฉางอย่างผ่อนคลายลงเล็กน้อย คู่รักหนุ่มสาวนั้นถึงขนาดหยิบสิ่งของออกมาและเริ่มปรุงอาหารจากเนื้อสัตว์ตากแห้ง
หลังจากใส่เนื้อแห้งลงไปตุ๋นในหม้อ แล้วใสวัตถุดิบอื่นๆ ลงไปผสม มันก็จะช่วยฟื้นคืนพละกำลังให้กับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย ระหว่างที่รอกู้ชวนและเหยียนฮ่านชิงขับรถทั้งสองคันเข้ามาในพื้นที่ คนอื่นในกลุ่มก็เริ่มทานอาหารกันแล้ว
กล่าวตามตรง จ้าวฉิงไม่อยากกินของพวกนี้เลยแม้แต่น้อย ทว่าเธอย่อมไม่อาจแสดงออกให้คนอื่นสงสัยว่าตัวเธอแตกต่างจากคนธรรมดามากจนเกินไป ดังนั้น หญิงสาวจึงเดินตามคนอื่นๆ เข้าไป และทานอาหารลงไปเล็กน้อย ทั้งยังป้อนน้ำแกงเนื้อข้นๆ ให้เสี่ยวเปาจื่อด้วย
จากนั้น เธอจึงไปค้นหาสถานที่ลับตาแห่งหนึ่ง แล้วคายทุกอย่างในกระเพาะอันปวดร้าวทรมานออกมาจนหมด
หลังจากจัดการกับความหิวโหยจนเสร็จสิ้นและรู้สึกอิ่มหนำสำราญดีแล้ว พวกเขาทั้งกลุ่มก็เริ่มขนย้ายเสบียงเข้าไปในรถ ทุกคนพากันตื่นเต้นยินดีและมีความสุขมาก ตั้งแต่แรกพวกเขามีรูปแบบการแบ่งเสบียงอยู่แล้ว ผู้ใช้พลังพิเศษสามคนที่อยู่ในกลุ่มแต่เดิมจะได้รับคนละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และคู่รักสองคนนั้นจะได้รับคนละสิบเปอร์เซ็นต์
สมาชิกที่เพิ่งเข้าใหม่อย่างเหยียนฮ่านชิงและจ้าวฉิงจะได้รับรวมกันเป็นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เหตุผลก็เป็นเพราะว่าพวกเขาเพิ่งเข้าร่วมได้ไม่นาน ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าหนึ่งในพวกเขายังเป็นเพียงคนธรรมดาอีกด้วย ในขณะที่อีกคนก็เป็นผู้ใช้พลังพิเศษธาตุไม้ที่มีระดับแค่หนึ่ง แถมยังเป็นผู้หญิง
หากพูดกันอย่างทื่อด้านก็เป็นเพราะว่ากู้ชวนและคนอื่นยังไม่เข้าใจชัดเจนถึงความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของจ้าวฉิงและเหยียนฮ่านชิง ดังนั้นรูปแบบการจัดแบ่งจึงออกมาเป็นเช่นนี้
กู้ชวนและกู้พ่านพ่านมองสบตากันไปมา จากนั้นกู้พ่านพ่านก็ก้าวออกมาข้างหน้า “ฉิงเจี่ยเจีย (พี่สาวฉิง) ถึงแม้ว่าพี่จะเพิ่งมาเข้าร่วม แต่ความสามารถที่พี่แสดงออกมาตลอดการเดินทางนี้ ทุกคนในทีมย่อมมองเห็นได้ ดังนั้นแล้ว ฉันเองรู้สึกว่ากลุ่มของฉิงเจี่ยเจียได้รับเพียงแค่ยี่สิบเปอร์เซ็ตต์ออกจะน้อยไปหน่อย หลังจากปรึกษากับพี่ชายแล้ว พวกเราก็เลยตัดสินใจว่าจะแบ่งอีกสิบเปอร์เซ็นต์ไปให้พวกพี่....”
ก่อนที่กู้พ่านพ่านจะได้พูดจนจบฝ่ายชายจากคู่รักหนุ่มสาวนั้นก็ไม่อาจสะกดกลั้นไว้ได้ “เดี๋ยว! ผมไม่สนใจหรอกนะถ้าคุณจะแบ่งให้พวกเขาให้เยอะขึ้นอีก แต่ว่าส่วนแบ่งที่เพิ่มมานี่จะเอามาจากไหนกัน”
กู้พ่านพ่านอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ ผู้นำที่ทุกคนให้การยอมรับก็คือกู้ชวน ไม่ว่าจะมองจากจุดไหน เพียงแค่ยึดตามความแข็งแกร่งในการต่อสู้หรือแม้แต่การลงแรงในแต่ละครั้ง กู้ชวนและตัวเธอเองย่อมเป็นผู้ที่มีส่วนร่วมมากที่สุด ถ้อยคำของผู้ชายคนนี้คล้ายกับว่าจะไม่ไว้หน้าพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“สิบเปอร์เซ็นต์ที่จะแบ่งให้กลุ่มของฉิงเจี่ยเจียจะแบ่งออกมาจากสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของพวกเราเอง พวกเราจะได้รับสามสิบเปอร์เซ็นต์และฉิงเจียเจียก็จะได้รับสามสิบเปอร์เซ็นต์เช่นเดียวกัน คุณสบายใจได้เลย พวกเราจะไม่ไปแตะยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของคุณแน่” กู้พ่านพ่านเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ด้วยใบหน้าเฉยชา
พูดออกมาจนชัดเจนเช่นนี้แล้วคู่รักหนุ่มสาวนั่นจึงค่อยสงบลง ในทางกลับกัน อาถูกลับรู้สึกอับอาย “เอาอย่างนี้เป็นไงครับ แบ่งส่วนของผมไปซักห้าเปอร์เซ็นต์และพวกคุณก็แบ่งของพวกคุณมาแค่ห้าเปอร์เซ็นต์ จากนั้นเราก็เอาห้าเปอร์เซ็นต์นี้มารวมกัน แล้วกลุ่มของคุณจ้าวฉิงก็จะได้ส่วนแบ่งเพิ่มอีกสิบเปอร์เซ็นต์”
“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราเพิ่งเข้าร่วม ได้รับมายี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ถือว่าเหลือเฟือแล้ว” จ้าวฉิงไม่ได้สนใจเรื่องเสบียงอาหารอยู่แล้ว เธอสนใจก็แต่ผลึกพวกนั้น
“ตกลง ถ้างั้นก็กลับไปที่ฐานกันก่อน จากนั้นค่อยแบ่งสันปันส่วน” กู้พ่านพ่านพูดอย่างรวดเร็วฉับไวตามนิสัยของเธอ “กลับกันได้แล้วล่ะ”
ไม่มีใครปฏิเสธ ทุกคนเก็บข้าวของต่างๆ แล้วเริ่มออกเดินทาง
ทีมสำรวจตามปกติจะไม่อยู่ค้างคืนข้างนอก เพราะระหว่างช่วงกลางคืนนั้น จะเป็นช่วงเวลาสำหรับซอมบี้ มีอันตรายที่ไม่อาจคาดคิดได้อยู่มากมายเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นจ้าวฉิงและคนอื่นๆ ก็เก็บเกี่ยวได้มากเกินพอและไม่จะเป็นต้องทำการสำรวจอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นหลังจากกวาดตามองไปผ่านๆ ทั่วบริเวณอีกรอบหนึ่ง พวกเขาก็กลับไปในทิศทางเดียวกันกับขามา
รถที่เต็มไปด้วยเสบียงทั้งหมดที่พวกเขาพบเจอจนแน่นเอี๊ยด ค่อนข้างเคลื่อนที่ได้ช้ากว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย
หลายครั้งที่ทีมสำรวจจำเป็นต้องลงมาเคลียร์ซอมบี้ออกไปจากถนน และก็เสียเวลาไปมากจนไม่อาจกลับไปที่ฐานได้ก่อนเวลาค่ำมืด
“เหมือนจะมีบ้านหลังหนึ่งอยู่ข้างหน้า เข้าไปเคลียร์ข้างในและก็พักอยู่ซักคืนหนึ่งเถอะ แล้วเราจะได้รีบออกเดินทางแต่เช้า” อาถูแนะนำ การเดินทางในความมืดมิดนั้นอันตรายเกินไปจริงๆ
“ตลอดเวลาช่วงเย็นเป็นต้นไปจะเป็นช่วงที่ซอมบี้มีการเคลื่อนไหวมากที่สุด ฉันเองก็เห็นด้วยว่าพวกเราควรจะหาที่พักก่อนซักคืนหนึ่ง” หลังจากกู้พ่านได้เอ่ยเป็นเชิงเห็นด้วยกับอาถู คนอื่นๆ ก็ไม่มีข้อคัดค้านอื่นใดอีก จากนั้นอาถูจึงได้ไปหาบ้านที่ประตูยังใช้งานได้ดีอยู่
ในชนบทเช่นนี้ประตูบ้านส่วนใหญ่มักจะสร้างขึ้นจากไม้หรือไม่ก็โลหะ เห็นประตูโลหะปิดสนิทแน่นดูท่าทางปลอดภัยและเงียบสงบ อาถูจึงพุ่งกายตรงไปยังประตูบานนั้นเพื่อจะเปิดมันออก
อย่างไรก็ตาม ก็ที่เขาจะทันได้เปิดประตูออก ประตูก็แง้มเปิดออกเองเห็นเป็นช่องว่างเล็กน้อย บุคคลผู้มีดวงตาเขียวหม่น ทั้งร่างกายมีเพียงเนื้อหนังติดกระดูก อาจเป็นเพราะอดอาหารมาเป็นเวลานาน ก็ได้เผยตัวออกมาจากรอยแยกของประตูที่เปิดออกนั้น
“พวกคุณเป็นใครกัน”
