Chapter.4 - สั่งฆ่า (ฟรี)
ฮะ? ทำไมพวกเขาถึงทำหน้าอย่างนั่นล่ะ? ฉันเป็นคนที่รังน่าเกลียดขนาดเลยเหรอ?
แล้วทำไมฉันถึงไม่ตายล่ะ?
" ข้าเห็นแล้วแกสามารถลบล้างความเสียหายได้ เมี้ยว .. "
ลบล้างความเสียหาย? นั่นไม่ใช่ว่าฉันมีพลังที่เหนือกว่าหรอกเหรอ? งั้นก็หมายความว่าฉันไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว!
" ถ้าพวกเราไม่สามารถสร้างความเสียหายโดยใช้เวทมนตร์ละก็ พวกเราก็จะใช้อาวุธของเรา ฆ่ามัน! " ทหารที่ยืนอยู่ข้างหน้าพูด
" พวกเขาไม่สามารถทำให้ฉันบาดเจ็บได้ " ฉันคิด
แต่แทนที่จะโจมตีฉัน พวกเขากลับเล็งไปที่เจ้าแมวอ้วนที่อยู่ข้างหลังฉัน
" เอาจริงดิ? นี่พวกแกกำลังเล็งไปที่แมวของฉันแทนที่จะโจมตีฉันเหรอ? "
ทหารเหวี่ยงกระบองตีไปที่แมวพูดได้
ฉันขอต่อยแกสักเปรี๊ยงเถอะน่า
ทหารที่ฉันจะต่อยไปนั่นคือทหารที่เป็นผู้สั่งการ ทหารนั่นโยกหัวหลบหมัดของฉันและหมุนตัวด้วยเท้าซ้ายของเขาจากนั้นเขาก็หมุนต่อไปที่ด้านหลังของฉัน เขาหลบหมัดของฉันได้อย่างง่ายดาย
ก่อนที่ฉันจะได้ตอบโต้ฉันถูกฟาดเข้าไปที่กะโหลกของฉัน
********
เมื่อฉันตื่นขึ้นมาก็ได้เห็นท้องฟ้าสีแดงสดที่ไม่มีเมฆเหมือนเดิม
ฉันหายจากอาการมึนอย่างรวดเร็วจากนั้นฉันก็หันมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าฉันอยู่ที่ไหน
มันเป็นที่เดียวกันกับเมื่อก่อนที่ฉันเคยมา ไม่นานฉันก็ตระหนักถึงบางสิ่ง
" แมวนั่นหายไปอยู่ไหนแล้ว? "
" ข้าอยู่ตรงนี้นี่ไง เมี้ยวว "
เสียงนั่นดังขึ้นมาจากข้างหลังฉัน ฉันรีบหันหลังกลับไปและได้เห็นแมวน่ารักตัวเดิม
เฮ้อ แกปลอดภัยดีนี่ แต่ได้ยังไง?
" แล้วไอ้พวกทหารนั่นอยู่ที่ไหน " ฉันพูด
" เพราะแกหมดสติไป ฉันเลยต้องจัดการพวกมันด้วยตัวเองไงละ เมี้ยว "
" เดี๋ยวนะ จริงเหรอ? นี่แกบาดเจ็บตรงไหนหรือป่าวเนี่ย? " ฉันถามเจ้าแมวของฉัน
“ฉันไม่สามารถได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีที่สร้างความเสียหายได้เพียงเล็กๆน้อยๆเช่นนี้หรอก เมี้ยว”
ว้าว สัตว์เลี้ยงที่น่ารักของฉันสามารถจัดการพวกทหารได้อย่างง่ายดายเลยเหรอเนี่ย
" ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป แกไม่ได้พูดไว้หรอกเหรอหรือว่าฉันนั้นสามารถลบล้างความเสียหายได้? " ฉันถาม
" บางทีเมื่อแกหลับตาแกอาจจะสามารถลบล้างความเสียหายได้ก็ได้นะ "
" อืม โอเคงั้นโจมตีมาที่ฉันที "
ปิดตาของฉันลงแล้วฉันก็รอการโจมตีของสัตว์เลี้ยงของฉัน
" นี่ฉันจะบุกเข้าไปแล้วนะ เมี้ยว "
หลังมันพูดจบมันก็กระโดดเข้ามาและกางกรงเล็บของมันแล้วขวนไปที่แขนของฉัน ฉันรู้สึกกดดันเล็กน้อยจากความเจ็บปวดที่อาจจะเกิดขึ้นที่แขนของฉัน แต่แรงกดดันนั้นก็ได้หายไปเมื่อกรงเล็บของมันขวนเข้ากับแขนของฉัน
ลืมตา แขนของฉันยังคงเหมือนเดิมไม่มีแม้แต่ร้องขีดขวนสักนิดเลย งั้นก็แสดงว่าตอนนี้ฉันจะไม่ตายต่อให้ฉันนั้นหมดสติไป เพราะเมื่อฉันหลับตาฉันก็จะสามารถลบล้างความเสียหายได้ทั้งหมด ความเสี่ยงที่ฉันได้ทำการทดลองไปนั้นสำเร็จไปได้ด้วยดี
" แต่ถ้าฉันหลับตาก็เหมือนกับว่าฉันตาบอดสิแล้วฉันจะโจมตีศัตรูของฉันได้อย่างไร? แม้ว่าความสามารถนี้จะทำให้ฉันเป็นอัมตะและฉันก็จะไม่ตายถ้าฉันไม่โจมตีศัตรูของฉันเหรอ? " ฉันพูด
" อย่าโง่ไปหน่อยเลย การทำสัญญากับสิ่งมีชีวิตต่างๆให้มากขึ้นก็จะทำให้แกมีความสามารถมากขึ้นเหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นการสุ่มก็เถอะ เมี้ยว บางทีแกก็สามารถได้รับความสามารถที่ดีได้เช่นกันแล้วแต่ดวง เมี้ยว "
" ถ้าฉันมีสัตว์เลี้ยงมากขึ้น ฉันก็จะมีความสามารถพิเศษนี้ได้มากขึ้นเหรอ? "
" ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ทุกคนก็คงจะได้ปกครองโลกนี้กันไปหมดแล้ว เมี้ยว? โอกาสในการได้รับความสามารถนั้นยากมากและยิ่งหายากมากยิ่งขึ้นสำหรับความสามารถที่ลบล้างความเสียหายได้ เมี้ยว แต่บางทีแกก็อาจจะได้รับความสามารถระดับต่ำที่อ่อนแอมากก็ได้เช่นเวทย์ไฟบอล เมี้ยว สิ่งที่แกได้มานั้นน่าจะเป็นความสามารถระดับสูงสุด เมี้ยว "
" สูงสุดเป็นระดับความยากของความสามารถที่จะได้มันมาไงล่ะ เมี้ยว มันจะไล่จากระดับต่ำ กลาง สูงและสูงสุด เมี้ยว "
ดังนั้นแสดงว่าฉันโชคดีมากเลยน่ะสิ เมื่อฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ฉันสังเกตเห็นว่าท้องฟ้าสีแดงสดเปลี่ยนไปเป็นสีดำ
ถ้าฉันกลับไปที่ค่ายตอนนี้ฉันจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน ถ้างั้นฉันก็จะไม่กลับไป
โชคดีที่มีเมืองใกล้เคียงมีหมู่บ้านที่ถูกทำลายอยู่และมีป่าอยู่ระหว่างหมู่บ้านที่ถูกทำลายกับค่าย มันคงจะดีถ้ามีอาหารที่นั่นด้วย ฉันเดาว่าฉันควรที่จะไปที่ป่านั่น
ฮิโรชิไม่รู้ว่าทหารที่ฟาดเขาจนหมดสติไปจะยังอยู่ที่หมู่บ้านนั่นหรือไม่
*******
ประตูเปิดออกกว้างและมีทหารที่กำลังบาดเจ็บหนัก
" ผู้บัญชาการอดาเมลีช! สัตว์เลี้ยงที่เราควรจะจับมันได้มันหนีไปได้แล้วครับ! " ทหารพูดด้วยสีหน้าขมขื่น
" อะไรนะ! ฉันไม่ได้ฝึกฝนพวกแกทุกคนให้อ่อนแอแบบนี้นะ! " ผู้บัญชาการตะโกน
เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วทั้งปราสาทและสร้างความหวาดกลัวให้กับทุกคนที่ได้ยิน
" ผู้บัญชาการดูเหมือนว่าไอ้คนนั้นมันจะทำสัญญากับสัตว์เลี้ยงไปแล้ว .. " ทหารพูด
" ไอ้พวกไร้น้ำยา ไปทำการสั่งฆ่าไอ้เวรนั่นกับสัตว์เลี้ยงของมันซะ ใครทำได้สำเร็จจะได่ 10,000 ทอง เป็นรางวัล " ผู้บัญชาการอดาเมลีชสั่ง
" รับทราบ ท่านผู้บัญชาการ "
ทหารรีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
" มาดูกันว่าใครที่มันกล้าลองดีกับราชอาณาจักร ... " ผู้บัญชาการพึมพำ
********
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่ฮิโรชิได้อยู่กับแมวของเขา ฮิโรชิต้องการตั้งชื่อให้มันในซักวันหนึ่งเพราะในตอนนี้เขายังคิดชื่อไม่ออก
การคาดการณ์ของฮิโรชินั่นถูกต้องมันมีอาหารอยู่ในป่าจริงๆด้วย แมวของฮิโรชินั้นสามารถฆ่าพวกสัตว์ได้อย่างง่ายดายและปล่อยให้ฮิโรชิเป็นคนทำอาหาร
ขณะที่นั่งอยู่บนท่อนซุง เขากำลังย่างไก่จนมันเปลี่ยนสีน้ำตาลที่ดูตลกคือมันเหมือนท่อนไม้เลยฮ่า ๆ มันมีกลิ่นที่ดี
วิดีโอบน Youtube ทั้งหมดที่เกี่ยวกับการเอาชีวิตรอดสามารถช่วยได้มากนั่นคือสิ่งที่ฮิโรชิคิดในตอนนี้
" นี่คงจะเป็นมื้อสุดท้ายของเราจนกว่าเราจะไปถึงเมือง " ฮิโรชิพูดกับแมวของเขา เมื่อย่างเสร็จเขาก็ส่งส่วนที่เป็นน่องให้กับแมวของเขา (ท้อแท้กับนรกนี้เหลือเกินมีทั้งแมว ทั้งไก่ โอ้ยชีวิตนิยายไรวะเนี่ย 55+)
แมวของเขาตอบรับด้วยความอ่อนโยน " เมี้ยว "
แมวตัวนี้กินเยอะจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันอวบอ้วนมากขนาดนี้
เมื่อกินเสร็จ ฮิโรชิรอให้แมวกินไก่ที่เหลือให้หมด หลังจากแมวกินเสร็จเขาก็กลับไปที่เมืองต่อ
มันเหมือนป่าจริงๆ มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่จะกลายเป็นสัตว์สายพันธุ์ใหม่หากไปปรากฏอยู่บนโลก
เมื่อเดินผ่านป่าไปก็ได้พบกับแมลงมากมาย มันมีตั้งแต่ผีเสื้อที่ดูแปลก ๆ มีปีกขนาดใหญ่ ตัวหนอนที่มีหนามแหลมที่ด้านหลังและสตัว์ต่างๆอีกมาก
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากป่า เมืองอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ร้อยฟุต มันมีกำแพงขนาดใหญ่ล้อมรอบอยู่ ด้านหน้ามีประตูมีทหารยามยืนเฝ้าอยู่
พวกเขาเดินขึ้นไปที่ประตู แต่ก่อนที่พวกเขาจะมองเห็นในยาม มีมือหนึ่งมาปิดปากของฮิโรชิแล้วดึงเขาเข้าไปหลังก้อนหินก้อนหนึ่ง
" จงเงียบซะ " เสียงแหลมที่เขาไม่คุ้นเคยพูดกับเขา
ถ้าจะมีอันตรายเกิดขึ้นฉันก็แค่หลับตา แต่ฉันกลับหมดสติไป
" เฮ้ คุณโอเคไหม " เสียงพูดขณะที่มีคนหนึ่งกำลังเขย่าตัวฉัน
เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอมีหน้าตาที่น่ารัก ผมเปียสีบลอนด์และดวงตาสีเขียว
เมื่อเธอปล่อยฉัน ฉันก็มองเธออีกครั้ง
เธอดูเหมือนโจร เพราะเธอมีมีดสั้นที่เอวและเกราะหนังบนหน้าอกของเธอ เธอช่างเตี้ยจริงๆ ถ้าให้ฉันอธิบายง่ายก็คือเธอเหมือนโลลิ แมวที่เป็นสัตว์เลี้ยงของฉันก็ไปยืนอยู่ข้างเธอด้วยและถูหัวของมันไปที่ขาของเธอ
" เธอเป็นใคร? " ฉันถาม
" ฉันชื่อฮิโตมิ " เธอพูด
" เธอต้องการอะไร? " ฉันถาม
" คุณไม่รู้เหรอว่าว่าตอนนี้คุณกำลังถูกสั่งฆ่าและมีค่าหัว " เธอพูด
ค่าหัว? สั่งฆ่าเหรอ? เดี๋ยวก่อนนะนี่มันหมายความว่าโลลิคนนี้กำลังจะฆ่าฉันเหรอ?
" ทำตัวตามสบายน่า ฉันไม่ได้มาอยู่ที่นี่เพื่อฆ่าคุณหรอก ในความเป็นจริงคือฉันมาพื่อช่วยคุณ หากหทารรักษาความปลอดภัยเห็นคุณและสัตว์เลี้ยงของคุณเข้าละก็ มันจะเป็นจุดจบของพวกคุณ "
เธอจะมาช่วยฉันเหรอ ฮืมมม
" เธอต้องการอะไร? " ฉันถามอีกครั้ง
" ถ้าคุณจ่าย 10 ทองให้กับฉัน ฉันจะแอบเข้าไปในเมืองให้ " เธอพูด
" 10 ทอง? นั่นคืออะไรน่ะ? " ฉันถาม
เมื่อฉันถามคำถามนั้น สีหน้าที่ดูน่าเวทนาแสดงอยู่บนหน้าของเธอทันที
" นี่คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทองคืออะไร? ลืมมันไปก่อนละกันมาเดี๋ยวฉันจะอธิบายให้คุณฟังเองถึงเรื่องต่างๆในนรก พวกเรานั้นใช้มันแทนสกุลเงินเช่นทองแดง เงิน ทองและแพลตทินัม แพลตทินัมนั้นจะมีค่ามากที่สุดและทองแดงมีค่าน้อยที่สุด "
" งั้นถ้าฉันจ่ายให้เธอ 10 ทอง เธอก็จะแอบเข้าไปในเมืองให้ใช่มั้ย " ฉันพูด
" ถูกต้อง " เธอตอบ
" ไอ้โง่ ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องถามถึงเรื่องทอง .. แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกฉันจะแอบเข้าไปฟรีๆเพราะฉันเองก็มีค่าหัวเหมือนกันถูกสั่งมาจากตระกูลแมลิซ " เธอพูด
" โอเค ขอบคุณมากแล้วเธอจะแอบเข้าไปข้างในเมืองนั่นได้อย่างไร " ฉันถาม
จากนั้นเธอก็อธิบายแผนให้ฉันฟัง
" เพื่อเข้าเมืองเราต้องผ่านยามเข้าไปแต่ที่ทางเดินใต้ดินนั่นจะเป็นเหมือนตั๋วฟรีของเราที่จะเข้าไปข้างในได้ เมื่อเราเข้าสู่ทางเดินนั่นได้เราก็จะสามารถแอบเข้าไปโดยผ่านใต้กำแพงและเข้าไปถึงใจกลางเมืองได้ " โลลิพูด
ฉันพยักหน้าจากนั้นโลลิส่งผ้าพันคอมาให้ฉัน
" ใช้สิ่งนี้เพื่อปกปิดใบหน้าของคุณเอาไว้ด้วย มันคงจะไม่ดีแน่หากผู้คนพบว่าคนที่มีค่าหัวอยู่กับฉัน "
สวมผ้าพันคอปิดไว้ โลลิพาฉันกับสัตว์เลี้ยงไปที่ทางออก เธอใช้มือของเธอ เธอผลักประตูกลไปข้างหน้า เมื่อประตูกลเปิดเราก็จะเห็นบันไดที่ทอดยาวลงไปข้างล่าง เธอเข้าไปในประตูกลและไต่ลงบันไดไป
พวกเราก็ทำตามเธอและไต่บันไดลงไป หลังจากไต่ลงไปได้ไม่กี่วิ ก็ลงมาถึงถ้ำแคบ ๆ พร้อมกับประตูที่อยู่ปลายทาง มีชายอ้วนคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ประตูถัดไปก็มีอีกสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นทหารยามยืนอยู่ข้างๆเขา
โลลิเดินเข้าไปหาคนอ้วนนั่นและนำ 5 ทอง ให้เขาไปชายอ้วนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหยอบกุญแจออกมาปลดล็อคประตู
" ตามฉันมา นี่คือทางเดินใต้ดิน " โลลี่กล่าว
ฉันเดินตามเธอไปตามทางเดินใต้ดิน ทางเดินนั้นกว้างไม่เหมือนกับถ้ำแคบ ๆ ก่อนหน้านี้ที่ได้เดินเข้ามา ที่ปลายทางมันมีบันไดอื่นๆอีกมากมาย
เราไต่บันไดขึ้นไปและเปิดประตูด้านบน เมื่อปีนออกมาเราก็พบว่าเราได้เข้ามาอยู่ในตรอกแห่งหนึ่ง
ฉันตามเธอไปที่ประตูที่ซ่อนอยู่ในตรอกและเข้าไป
ห้องพักมีกลิ่น " ของของใหม่ " มันมีพรมกำมะหยี่สีแดงและผนังสีแทน สิ่งที่แขวนไว้บนเพดานคือโคมระย้า ดูเหมือนว่าหัวหน้าของโลลินี้จะรวยมาก ที่ด้านข้างของห้องมับีนไดอยู่
“หัวหน้าของฉันอยู่ที่ชั้นสอง” โลิกล่าว
ฉันพยักหน้าและตามเธอไปที่ชั้นสองพร้อมกับแมวของฉัน เมื่อเข้ามาจะเห็นคนที่น่ากลัวมีดวงตาสีแดงนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับโต๊ะ เขาใส่สูทและดูเหมือนนักธุรกิจ
" ฮิโตมิ ผู้ชายคนนี้ใช่หรือไม่ " ชายคนนั้นกล่าว
" ใช่ " โลลิตอบ
" เยี่ยมมากจับเขาไว้ " ชายคนนั้นกล่าว
