86 ฮีโร่ที่ถูกจัดการด้วยกระดาษหนึ่งแผ่น

86 ฮีโร่ที่ถูกจัดการด้วยกระดาษหนึ่งแผ่น

 

หวังเย้าต้มยาด้วยสมุนไพรที่เขาปลูกเอาไว้ ซึ่งมีคุณภาพสูงกว่าที่ได้จากร้านขายสมุนไพรมาก เขาแบ่งยาออกเป็นสองขวดและนำมันลงจากเนินเขาในตอนกลางวัน

 

“แม่ ผมทำยาพวกนี้ไว้ให้คุณลุงกับคุณป้าครับ” หวังเย้าวางยาลงบนโต๊ะ “นี้ใช้สำหรับกินสามวัน คุณป้าควรจะอาการดีขึ้นหลังจากที่ดื่มมัน”

 

เมื่อหวังเย้าพูดกับแม่ของเขาเสร็จ ลูกพี่ลูกน้องของพ่อเขาก็มาพอดี หวังเย้าเอายาให้เขาและอธิบายวิธีใช้

 

“คุณลุงครับ ช่วยเก็บเรื่องที่ผมทำยาให้กับคนในบ้านเอาไว้ไม่บอกคนอื่นจะได้ไหมครับ?” หวังเย้าถาม เขาไม่อยากให้คนรู้เกี่ยวกับแปลงสมุนไพรและการที่เขาสามารถทำยาได้มากจนเกินไป เขาไม่อยากให้ชีวิตที่สงบสุขของเขาต้องถูกรบกวนโดยคนที่ต้องการสมุนไพรของเขา เขาจะทำยาให้กับคนที่มีความสำคัญในชีวิตของเขาเท่านั้น

 

“ได้สิ” ลุงของเขารับปาก แต่เขาก็ยังไม่จากไปทันที “แล้วลุงต้องจ่ายเท่าไหร่เหรอ?”

 

“ลุงไม่ต้องจ่ายเงินให้ผมหรอกครับ เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน บอกผมด้วยแล้วกันถ้าคุณป้าดีขึ้นหลังจากที่ดื่มยาไปแล้ว” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม สูตรนี้ไม่ใช่สูตรที่ได้มาจากระบบ ดังนั้นหวังเย้าจึงไม่จำเป็นต้องคิดเงิน

 

“จริงเหรอ?” ลุงของเขาพูดด้วยความประหลาดใจ   เขาไม่คิดว่าจะได้มาฟรีๆ เขาเพิ่งจะโทษภรรยาของเขาไปเมื่อวาน เพราะเขาคิดว่าเขาจะต้องจ่ายค่ายาจำนวนมาก

 

“ก็เหมือนที่ลูกชายของฉันพูดนั้นแหละ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วยานี่ก็ทำมาจากสมุนไพรที่หวังเย้าปลูกเอาไว้ ไม่ได้แพงอะไรมาก” จางซิวหยิงพูด

 

“ขอบคุณนะ!” ลุงของหวังเย้ารู้สึกยินดีมาก แล้วเขาก็จากไปพร้อมกับยา

 

หวังเย้าไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร

 

“เย้า ลูกไม่มีใบอนุญาตออกใบสั่งยา แล้วลูกจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?” หวังเฟิงฮวาถามในตอนที่กำลังทานอาหาร

 

“ฉันขอโทษ คุณจะโทษว่าเป็นความผิดของฉันก็ได้นะ ฉันไม่ควรบอกเฟิงโฉวเกี่ยวกับเรื่องของลูกเลย” จางซิวหยิงรู้สึกผิดและหยุดกิน

 

“คือ...” หวังเย้าพูด

 

เขาได้เคยคิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน ยาตัวแรกๆที่เขาได้ทำนั้น เป็นยาที่เขาได้ทำให้กับลูกค้ากลุ่มพิเศษที่รับปากว่าจะไม่บอกเรื่องยาว่าได้รับมาจากที่ไหน แต่หวังเย้ารู้ดีว่าไม่ช้าก็เร็ว เขาก็ต้องเจอปัญหาเรื่องของใบอนุญาตที่เขาไม่มี มันไม่เป็นไรถ้าเขาจะปลูกสมุนไพรโดยไม่มีใบอนุญาตหรือใบรับรอง แต่การออกใบสั่งยานั้นไม่ใช่ เขาจะต้องได้รับโทษถ้าหากถูกจับได้

 

ดังนั้น หวังเย้าจะต้องมีใบอนุญาตหรือใบรับรองเพื่อป้องกันปัญหาด้านกฎหมาย แต่นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้หวังเย้าไปเรียนเภสัชที่มหาวิทยาลัย ทางเลือกอีกทางหนึ่ง คือเขาสามารถเรียนกับหมอยาจีน อาจารย์ที่เขาต้องการ คือผู้ที่มีประสบการณ์สูง ได้รับการรับรองและสอบผ่านด้านยาและสมุนไพรของรัฐ

 

“พ่อครับ แม่ครับ ผมจะหาใบรับรองมา” หวังเย้าพูด “ช่วยอย่าบอกคนอื่นเรื่องที่ผมทำยารักษาคนด้วยนะครับ”

 

“ได้!” พ่อแม่ของเขาพูด

 

ลุงของเขากลับไปที่บ้านในขณะที่หวังเย้ากำลังทานอาหารเย็น

 

“อ้าวคุณกลับมาแล้วเหรอ คุณได้จ่ายไปเท่าไหร่เหรอ?” ภรรยาของเขาถามเมื่อเห็นยา

 

“ผมไม่ได้จ่าย” เขาพูด

 

“อะไรนะ?” ภรรยาของเขาประหลาดใจ “หลานชายของคุณใจดีมากเลยนะคะ”

 

“เขาเป็นคนในครอบครัว ลองยาที่เขาทำให้คุณดู” ลุงของหวังเย้าพูด

 

“เมื่อวานคุณไม่อยากให้ฉันกินมัน แล้วคุณก็บอกว่าหลานของคุณเรียนชีววิทยาในมหาวิทยาลัยไม่ใช่เภสัช คุณเลยไม่มั่นใจว่ายาที่เขาทำจะปลอดภัยไหมไม่ใช่เหรอคะ” ภรรยาของเขาพูด

 

“แค่ลองดู เขาตั้งใจทำมาให้ด้วยความหวังดี บางทีมันอาจจะดีก็ได้ คุณจะทิ้งมันไปก็ได้ถ้าคุณไม่อยากดื่มมันจริงๆ” ลุงของหวังเย้าเปลี่ยนความคิดของเขาใหม่เพราะหวังเย้าได้แสดงเจตนาดีต่อเขาและภรรยา

 

“ก็ได้ ฉันจะลองดู” ภรรยาของเขาพูด

 

“มากินข้าวกันก่อนเถอะ”

 

ภรรยาของเขาอุ่นและดื่มยาของหวังเย้าหลังจากที่พวกเขาทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว รสชาติของมันไม่ได้แย่อย่างยาสมุนไพรที่เธอเคยกินมาก่อน แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความแตกต่างหลังจากที่ดื่มยาไปได้สักพักแล้ว

 

“รู้สึกยังไงบ้าง?” ลุงของหวังเย้าถาม

 

“มันไม่ใช่ยาวิเศษนะ มันไม่ออกฤทธิ์เร็วขนาดนั้นหรอก!” เธอจ้องไปที่เขา

 

“ก็จริง แต่ถ้าเธอรู้สึกสบายขึ้นมาก็อย่ากินต่อล่ะ!” ลุงของหวังเย้าพูด

 

“รู้แล้ว”

 

มีภารกิจใหม่มอบให้หวังเย้า เมื่อหวังเย้ากำลังคุยอยู่กับพ่อแม่บนโต๊ะอาหาร  เขาก็ได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นมา

 

‘ภารกิจ(ทำเพื่อเหตุผลที่ดี) : ได้รับใบรับรองทางการแพทย์ภายในสิบวัน

 

รางวัล : หนังสือเกี่ยวกับการแพทย์

 

บทลงโทษ : ถูกยึดกาน้ำแร่โบราณและลดสองคุณสมบัติครึ่งหนึ่ง’

 

เวลาสิบเดือนนั้นฟังดูง่าย แต่หวังเย้ารู้ว่าขั้นตอนนั้นซับซ้อนมาก เขาจะต้องหาอาจารย์ที่ดีสักคนเป็นอันดับแรก แล้วอาจารย์ที่เขาได้กุขึ้นมาก็ไม่สามารถเอามาใช้ประโยชน์ในครั้งนี้ได้

 

ลองถามคนอื่นดูก่อนดีกว่า

 

เขาเย้าได้ลองค้นหาในมือถือของเขาเกี่ยวกับการลงทะเบียนเป็นแพทย์แผนจีน

 

เขามีวุฒิปริญญาตรีอยู่ ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่กำหนด แต่การหาอาจารย์นั้นเป็นปัญหาใหญ่ เขาจำเป็นต้องได้รับการรับรองจากคณะกรรมการแพทย์แผนจีนประจำมณฑลและต้องเรียนภายใต้การดูแลของแพทย์แผนจีนอีกสามปี และเขาไม่สามารถหาอาจารย์ที่ไหนก็ได้มาสอนด้วย อาจารย์ของเขาจะต้องเป็นหมอระดับอาวุโสที่ได้รับการับรองจากทางการแพทย์และมีประสบการณ์ตรวจคนไข้อย่างน้อย 20ปีและยังต้องมีความประพฤตที่ดีมีคุณธรรม

 

“ข้อกำหนดเข้มงวดมาก มีแค่พระเจ้าเท่านั้นที่จะรู้ว่ามีคนมากเท่าไหร่ที่ต้องล้มเลิกความตั้งใจไป!” หวังเย้าถอนหายใจ

 

ใบรับรองนั้นข้อดีและข้อเสีย

 

ฉันควรจะทำยังไงดี? พรุ่งนี้เข้าเมืองไปหาข้อมูลน่าจะดี

 

...

 

ตอนกลางวัน ภายในบ้านหลังหนึ่งของหมู่บ้านมีการสนทนาเกิดขึ้น

 

“ยาที่หลานของคุณทำมาให้มันได้ผลดีมากเลยล่ะ” เธอพูดกับสามี

 

เธอดื่มยาที่หวังเย้าเป็นคนต้มหลังอาหารกลางวันแต่ตอนแรกมันก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่เพียงไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป เธอก็รู้สึกอบอุ่นและสบายที่ท้องของเธอ

 

“ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ดื่มยานั้นต่อเถอะ” สามีของเธอพูด

 

“ได้ค่ะ ฉันคิดว่าหลานของคุณมีปริญญาด้านชีววิทยา แล้วทำไมเขาถึงทำยาสมุนไพรได้ล่ะคะ?” เธอถามด้วยความสงสัย

 

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? บางทีเขาอาจจะเรียนจากในมหาวิทยาลัยก็ได้ เธอรู้ไหม ว่าเราสามารถเรียนปริญญาสองใบได้” สามีของเธอพูด

 

“จริงเหรอ?” เธอพูด

 

“เลิกถามเรื่องไร้สาระได้แล้ว ถ้าเธอคิดว่ายามันดีก็กินต่อไป ถ้าคิดว่ามันไม่ดีก็ทิ้งมันไป หลานชายของฉันเขาตั้งใจทำมาให้คุณด้วยตัวเองและอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นล่ะ” สามีของเธอพูดอย่างจริงจัง