Chapter.3 - มันกำลังพูด! (ฟรี)
" ผู้บัญชาการอดาเมลีช! สัตว์เลี้ยงของท่านหนีออกมาจากกรงแล้ว! " ทหารพูด
" หนีออกมา? ปล่อยมันหนีออกมาได้ยังไง! "
" เราหาพบมันซ่อนอยู่ในหมู่บ้านที่ถูกทำลายไปเมื่อเร็ว ๆ นี้! พลังของมันยังไม่เป็นที่รู้จัก! " ทหารตอบ
" ค้นหามันให้เจอแล้วนำมันมาให้ข้าและมันก็ไม่ควรที่จะมีพลังหลงเหลือมากนักเพราะมันจะได้ไม่โจมตีข้าเมื่อข้าไปพบมัน " ผู้บัญชาการสั่ง
" รับทราบ " ทหารกล่าว
เมื่อประตูปิด ผู้บัญชาการถอนหายใจอย่างหนักขณะที่เขาสั่งให้ทหารออกไป
" บ้าจริง ข้าลืมทำสัญญากับสิ่งนั้น ... " ผู้บัญชาการพูดพึมพำ
" แผนการของฉันที่จะเข้ายึดกองทัพปีศาจนั้นกำลังช้าลงไปเรื่อย ๆ .. "
********
" งั้นฉันกลายเป็นทาสไปแล้วจริง ๆ ... " ฮิโรชิพูด
ฉันอยู่ในนรกมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว นับตั้งแต่นั้นมาสิ่งที่ฉันได้ทำก็มีแต่งานหนักๆและยังมีทาสคนอื่นๆด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตามพวกเขาทั้งหมดนั้นล้วนคิดถึงแต่สิ่งชั่วร้าย จริงๆแล้วฉันคิดว่านรกจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้ แม้ว่าฉันจะไม่สนุกกับมัน แต่ชีวิตที่มีแต่แรงงานก็ไม่เลว
ในทุกๆวัน ฉันจะอยู่ในทาสกลุ่ม A และจะทำงานเกี่ยวกับการสร้างหรือซ่อมบำรุง ดูเหมือนว่าในนรกจะมีสิ่งที่ถูกทำลายไปมากมาย
กลุ่มของเราได้รับการยกย่องว่าเป็นประโยชน์มากที่สุด อับดุลคือผู้จัดการทาสของกลุ่มของเรา กลุ่มของเรานั้นทำงานต่างๆเสร็จได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นในทางกลับกันกลุ่มของเราก็ได้รับรางวัลตอบแทน แต่รางวัลมันก็เป็นเพียงแค่การได้หยุดพักหลังจากทำงานหนัก
ในแต่ละวันก็จะเป็นอย่างนี้เหมือนกันเสมอ ท้องฟ้าสีแดงที่ไม่เคยเปลี่ยนสีไปเลย งานเดิมๆ กลุ่มของเราเสร็จงานแล้วและกำลังมุ่งหน้าไปยังค่ายที่พักของเรา มันถึงเวลาแล้วที่กลุ่มของเรานั้นจะได้หยุดพักหลังจากทำงานหนัก กลุ่มของเรานั้นจะนั่งลงบนพื้นเป็นวงกลมและพูดคุยกันในขณะที่พวกเรากำลังกินอาหารของเราสำหรับวันนี้
" สิ่งนี้มันทำให้ฉันนึกถึงอดีตของเรางั้นเรามาพูดถึงชีวิตในอดีตของเรากันดีกว่า พวกคุณไปทำอะไรมาถึงถูกส่งมายังที่นี่ " ทาสคนหนึ่งถามขึ้นมา
" ฉันปล้นหมู่บ้านแล้วก็ฆ่าพวกมันทั้งหมดทุกคน สีหน้าของพวกมันที่กำลังจะตายมันดูตลกมาก! พวกคุณน่าจะได้เห็นสีหน้าของพวกมันบ้างนะ " ทาสอีกคนหนึ่งตอบ
" ฉันฆ่าเด็กไปหนึ่งคนเพราะมันส่งเสียงร้องน่ารำคาญ " ทาสคนอื่นๆพูด
" มีหญิงแก่คนหนึ่งเดินชักช้าขวางทางของฉัน ฉันจึงฆ่าเธอซะ " ทาสคนหนึ่งพูดพร้อมกับหัวเราะ
เมื่อฉันพูดถึงคนชั่ว ใช่ฉันนั่นหมายถึงคนพวกนี้ พวกคนเหล่านี้เป็นโรคจิตดีๆนี่เอง ก่อนที่ฉันจะลุกออกไปจากตรงนั้น
ฉันถูกถามคำถาม
" แล้วคุณล่ะ คุณไปทำอะไรมาถึงถูกส่งมาที่นรกนี่? "
" ฉันไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้นี่ " ฉันพูด
“หว้า ไม่สนุกเลย” ทาสคนหนึ่งพูด
ฉันไม่สามารถยืนอยู่ทามกลางพวกขยะเหล่านี้ได้ ฉันจะรีบกินขนมปังให้เสร็จแล้วรีบลุกออกจากกลุ่มนี้และใช้เวลาที่เหลือของฉันในการสำรวจรอบ ๆ พื้นที่ที่เราถูกส่งให้ไปทำงาน มันเป็นหมู่บ้านที่ถูกทำลาย หากตั้งใจดมกลิ่นดีๆคุณจะสามารถได้กลิ่นคาวเลือดที่ยังเหลืออยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้
ในขณะที่เดินอยู่ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนหินถูกลากอยู่ในบ้านที่ฉันกำลังเดินผ่าน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นฉันจึงมองผ่านเข้าไปรอยแตกของประตูที่ถูกทำลาย สิ่งที่ฉันเห็นนั้นมันทำให้ฉันประหลาดใจ
มันดูเหมือนแมวแต่มันตัวใหญ่กว่ามาก มันมีขนสีดำและสีส้มเล็กน้อยปะปนกันไปจนถึงหาง แมวที่กำลังอยู่ในซากปรักหักพัง มันดูเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง แต่อย่างไรก็ตามดูเหมือนเป็นเพราะฉันร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ มันหยุดเดินและมองมาที่ฉัน
ใบหน้าของมันดูเหมือน ➝ (ⓛωⓛ) มันมีดวงตาสีส้มและหนวด
" แกเป็นใคร เมี้ยว? "
มันกำลังพูด!
" ฉันชื่อฮิโรชิ ชิมิซึ " ฉันตอบกลับไปอย่างไม่เต็มใจในขณะที่หันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองมาของมัน
ไม่มีการตอบสนองใดๆ แต่สิ่งที่ฉันได้ยินคือเหมือนมีหินปะทะกันฉันจึงหันกลับมามอง
แมวมันไม่สนใจฉัน ... ดูเหมือนว่ามันจะหาอะไรบางอย่าง
" นั่นกำลังหาอะไรเหรอ? " ฉันพูด
" ม้วนกระดาษ เมี้ยว "
ม้วนกระดาษ? ทำให้ฉันนึกถึงอะไรบางอย่าง ฉันจำได้ว่าหยิบม้วนกระดาษที่ดูแปลกๆและมันก็มีตัวอักษรที่ฉันอ่านไม่ออก ...
" นี่ใช่มั้ย " ฉันพูดขณะหยิบม้วนกระดาษนั่นออกมาจากกางเกง
ในขณะที่แมวหันหน้ามา ดวงตาของมันก็เปิดกว้าง ดูเหมือนว่าม้วนกระดาษนี่คือสิ่งที่มันกำลังตามหาอยู่แต่ก่อนที่ฉันจะส่งม้วนกระดาษนี้ให้กับมันไป มันก็ตัดสินใจโจมตีฉันในทันที
กรงเล็บของมันเหยียดออกมาที่หน้าของฉัน ด้วยสัญชาตญาณฉันจึงใช้ม้วนกระดาษในมือมาปกป้องหน้าของฉัน ในตอนนั้นฉันคิดแล้วว่าฉันจะต้องตายด้วยน้ำมือของแมวแน่ๆ แต่ทันใดนั้นก็ได้มีแสงไฟส่องสว่างออกมาเมื่อแมวนั้นแตะโดนม้วนกระดาษที่ฉันถืออยู่
เมื่อแสงจางลง ฉันก็แปลกใจที่เห็นว่าแมวตัวนี้กำลังก้มตัวลงต่อหน้าฉัน
" ทำไมแกถึงมาก้มตัวลงต่อหน้าฉัน เมื่อกี้แกจะไม่ฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ " ฉันพูด
" สำหรับพวกแกก็คงเรียกข้าได้ว่าสัตว์เลี้ยงละมั้ง ข้านั้นไม่สามารถแสดงความเกลียดชังหรือจะฆ่าผู้ทำสัญญาของข้าได้หรอก ... " แมวพูด
ผู้ทำสัญญา? อย่าบอกนะว่าเมื่อแมวมันแตะม้วนกระดาษนั่นมันก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน? ฉันคงไม่สามารถพูดอะไรได้แต่มันก็เป็นเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ ฉันนั้นก็ต้องการสัตว์เลี้ยงมาโดยตลอด
อย่างไรก็ตามความสุขของฉันก็ได้จบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากฉันก็หันไปมองและเห็นทหารกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาที่บ้านที่ฉันอยู่
" จงมอบสิ่งมีชีวิตนั้นมาให้เรา อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากเลย " ทหารที่อยู่ข้างหน้าสุดพูด
" ไม่มีทาง! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกคุณเป็นใคร! " ฉันพูดออกไปในทันที
" หืมม นั่นคือคำตอบสินะ ใช้เวทย์ของพวกแกซะ "
" เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน เวทมนตร์เหรอ เชี้ยฉันจะตายอีกแล้วเหรอเนี่ย? "
ฉันมองไปรอบ ๆ และพยายามหาทางหนี อย่างไรก็ตามฉันอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบอย่างมาก ฉันคงต้องปีนข้ามซากปรักหักพังพวกนี้ถ้าฉันอยากจะหนี
จนกระทั่งเวทย์เหล่านั้นถูกยิงออกมา สายฟ้าสีดำขนาดใหญ่พุ่งตรงลงมาหาฉัน
" ดูเหมือนว่านี่มันคงจะเป็นจุดจบสำหรับฉันอีกแล้วสินะ " ฉันพูดขณะที่ฉันกระโดดไปอยู่ข้างหน้าแมวและหลับตา
แต่เมื่อฉันลืมตาอีกครั้งฉันกลับยังคงยืนอยู่และสิ่งที่ฉันได้เห็นก็คือสายตาที่งงงันของทหารและร่างกายที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยของฉัน
