81 ยาสมุนไพรถูกปรุงโดยมนุษย์

81 ยาสมุนไพรถูกปรุงโดยมนุษย์

 

สมุนไพรจีนถูกนำมาโดยใส่เอาไว้ในกล่องสีแดง ซึ่งดูแตกต่างไปจากสมุนไพรธรรมทั่วไป หวังเย้าตรวจสอบสมุนไพร สมุนไพรตัวหลักคือโสมและเห็ดหลิยจือ มันถูกใช้เป็นส่วนประกอบสำคัญ ดังนั้นราคาของมันจึงสูงกว่า ส่วนสมุนไพรตัวอื่นนั้นราคาถูกลงมา

 

เมื่อมองไปที่โสม มันไม่ใช่โสมป่าของแท้ แต่เป็นโสมปลอมที่ถูกปลูกเอาไว้ในฟาร์มก่อนที่จะย้ายมันไปปลูกไว้บนภูเขาตั้งแต่ยังเป็นต้นกล้า คุณสมบัติทางยาของมันนั้นสูงแต่ก็ไม่สามารถเทียบเท่ากับของจริงได้ มันมีความแตกต่างตั้งแต่เริ่มเป็นต้นกล้าแล้ว

 

ส่วนเห็ดหลินจือนั้นเป็นของป่า100% แต่อายุของมันนั้นไม่ถูกต้อง มันไม่แก่พอกับที่หวังเย้าต้องการ

 

“เป็นยังไงบ้าง? ผมลำบากมากกว่าจะหามันมาได้นะ” ผู้จัดการหลี่มองไปที่หวังเย้าอย่างระมัดระวัง

 

“อืม ผมเอาทั้งหมด” หวังเย้าตรวจดูสมุนไพรแล้วจึงวางมันลง

 

“เยี่ยม คุณมีรสนิยมที่ดีจริงๆ” ผู้จัดการหลี่ยกนิ้วโป้งให้กับเขา

 

“แต่ว่าเราต้องมาคุยเรื่องของราคากันใหม่” หวังเย้าพูดอย่างสงบ

 

“หา?” ผู้จัดการหลี่ตกใจ

 

“โสมนั้นไม่ใช่โสมป่า แต่เป็นโสมที่ถูกย้ายไปปลูกทีหลัง อายุของมันก็ไม่ถูกต้อง ที่ผมต้องการคืออายุที่มากกว่า20ปี แต่ตัวนี้ยังมีอายุไม่ถึง” หวังเย้าชี้ไปที่โสม

 

“เห็ดหลินจือนั้นเป็นของป่าและอายุไม่ถูกต้อง ผมต้องการอายุที่ไม่น้อยกว่า50ปี แต่นี่อายุของมันห่างไปไม่มากไม่น้อยไปกว่าสิบปีได้” หวังเย้าชี้ไปที่เห็ดหลินจือแล้วพูด

 

“ส่วนที่เหลือ ผมไม่มีอะไรต้องพูดถึง”

 

ผู้จัดการหลี่ได้แต่ตกตะลึง เพราะเขานั้นรู้ดีถึงปัญหาของสมุนไพรและมันตรงตามที่ชายหนุ่มได้พูดไว้ทุกอย่าง เขานั้นรู้เรื่องสมุนไพรไม่มากเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่คิดว่าคนธรรมดาทั่วไปจะสามารถแยกโสมป่าและโสมที่ถูกย้ายที่ออกได้ มันเป็นความโชคดีที่คุณจะสามารถแยกแยะโสมได้ครั้งหนึ่ง แต่หากเป็นครั้งที่สองมันหมายความว่าคุณนั้นฉลาดมาก

 

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้นยังเด็กมาก แต่เขากลับมีความรู้เรื่องสมุนไพรเป็นอย่างดี นั้นมันทำให้เขาต้องประหลาดใจเป็นอย่างมาก

 

“นี่...” เขาพยายามคิดว่าจะอธิบายให้หวังเย้าฟังยังไง

 

ในขณะที่ หวังเย้านั่งอยู่บนโซฟาเงียบๆ เขาสามารถใช้สมุนไพรพวกนี้ได้ และพวกมันก็คุณภาพมากพอที่จะนำไปรวมกับชานจิงและกุยหยวนเพื่อทำซุปเป่ยหยวนได้ ถึงแม้พวกมันจะมีคุณภาพต่ำกว่าที่คาดไว้ แต่ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่เขารับได้ แต่เขาก็อาจจะไม่ซื้อพวกมันถ้าหากผู้จัดการหลี่ยังคงขายพวกมันให้กับเขาในราคาที่สูงเท่าเดิม

 

เขานั้นมีเงิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมจ่ายมันออกไปง่ายๆ

 

สีหน้าของผู้จัดการหลี่นั้นดูยุ่งยากและลังเล เขาตั้งใจที่จะโกง แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหวังเย้า กลายเป็นว่าเขาต้องมาเจอกับผู้เชี่ยวชาญระดับสูงแทน

 

“เราสามารถลดราคาลงหนึ่งหมื่นหยวนจากที่เคยได้ตกลงกันเอาไว้ก่อนหน้านั้นครับ” ผู้จัดการหลี่พูดด้วยความไม่เต็มใจ

 

“ลดลงสองหมื่น” หวังเย้าพูด จากความรู้ของระบบและที่เขาศึกษาอยู่เสมอนั้น เขาสามารถกะราคาคร่าวๆของสมุนไพรได้ว่าควรจะอยู่ที่เท่าไหร่

 

“ตกลง!” หลังจากที่ลังเลอยู่พักหนึ่ง ผู้จัดการหลี่ก็ตกลง

 

หวังเย้าจึงรีบจ่ายเงินออกไปในทันที

 

“คุณสามารถมาหาผมได้ ถ้าคุณต้องการสมุนไพรป่าอีก” ผู้จัดการหลี่พูดด้วยรอยยิ้ม

 

ถึงแม้ว่าสมุนไพรจะแย่ว่าที่เขาหวังเอาไว้ แต่หวังเย้าก็ได้ประโยชน์จากพวกมัน ทำให้ได้ราคาที่ถูกลง

 

“ได้ครับ ผมหวังว่าครั้งหน้าผู้จัดการหลี่จะซื่อตรงกับผม” หวังเย้าพูด

 

“แน่นอน ผมสัญญา” ผู้จัดการหลี่ให้สัญญากับเขา

 

หวังเย้าไม่ได้อยู่ที่ร้านนานนัก เขาปฎิเสธคำเชิญทานมื้อเย็นของผู้จัดการหลี่และจากไปพร้อมกับสมุนไพร เขาได้กลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชานทันทีที่กลับมาถึงหมู่บ้าน

 

ในตอนนี้เขาก็สามารถปรุงซุปเป่ยหยวนได้แล้ว

 

...

 

ในเมืองห่ายชิว ภายในวิลล่าที่ติดกับชายหาด มีชายวัยกลางคนกำลังเดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในห้องรับแขก

 

“เป็นอะไรคะ? ทำไมคุณถึงดูกังวลจังเลย?” หญิงวัยสามสิปปีนั่งอยู่บนโซฟาและมองไปที่สามีของเธอ

 

“มันก็หลายวันแล้ว แต่เขายังไม่ได้มีการตอบกลับอะไรมาเลย” ชายคนนั้นพูด เขาคือเทียนหยวนถูและเขากำลังกังวลเกี่ยวกับเพื่อนของเขา

 

“ทำไม่ไม่ลองโทรหาเขาดูล่ะคะ?”

 

“ช่างมันเถอะ ผมจะรอดูอีกสองวัน” เขาถือโทรศัพท์ขึ้นมาและวางมันกลับไปที่เดิม

 

“มันเกี่ยวกับห่ายชุนใช่ไหมคะ?”

 

“ใช่ แม่ของเขาป่วยน่ะ”

 

“อาการป่วยที่เป็นมานานกว่าสิบสองปีนั้นไม่ใช่ว่าจะรักษากันได้ง่ายๆนี่คะ” ซวีเจียหุยพูด

 

“แต่คุณก็เคยป่วยมาสิบกว่าปีเหมือนกัน แล้วคุณก็หายจากการกินยาแค่สองโดสเท่านั้น!”

 

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ลองรอดูเขาก่อนล่ะคะ” ซวีเจียหุยพูด เธอค่อนข้างที่จะเชื่อมั่นในตัวของชายหนุ่มที่อยู่บนเนินเขานั้นเป็นพิเศษ เธอคิดว่าเขาจะต้องสร้างปาฎิหาริย์ในการรักษาอาการป่วยของแม่เพื่อนของสามีเธอได้แน่

 

...

 

ภายในกระท่อมบนเนินเขาหนานชาน หวังเย้าตระเตรียมสมุนไพรเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะต้มยา

 

เขาเงยหน้าและมองออกไปด้านนอก มันมืดแล้ว แล้วเขาก็เดินไปที่หน้าต่าง เขาโบกมือแล้วหนังโบราณ คัมภีร์จื้อหราน(คัมภีร์หลักธรรมชาติ)ก็ปรากฏออกมา เขาท่องคัมภีร์ด้วยเสียงทุ่มต่ำดังออกมา

 

เช้าของวันต่อมา เขาจัดการงานในแปลงและฝึกฝน หลังจากนั้นเขาจึงเริ่มต้มซุปเป่ยหยวน

 

สมุนไพร ฟืน น้ำแร่โบราณ หม้ออเนกประสงค์ ทุกอย่างถูกเตรียมไว้พร้อมแล้ว

 

เขาได้เริ่มต้มยา เขาจุดไฟแล้วฟืนก็เริ่มเผาไหม้ หม้อถูกวางลงบนเตา สมุนไพรถูกใส่ลงไปตามลำดับ แล้วจากนั้นไม่นานกลิ่นของสมุนไพรก็ลอยออกมาจากหม้อ

 

พวกมันเดือดอย่างสม่ำเสมอ สมุนไพรทั้งหมดค่อยๆรวมตัวเข้ากับน้ำแร่โบราณ หวังเย้านั่งอยู่หน้าเตาเงียบๆ และคอยเติมฟืนเข้าไป สมุนไพรทั่วไปถูกใส่ลงไปหมดแล้ว มีเพียงสมุนไพรรากเพียงสองชนิดเท่านั้นที่ถูกใส่ลงไป ก็คือ ชานจิงและกุยหยวน

 

พวกมันคือส่วนผสมที่สำคัญที่สุดในการทำซุปครั้งนี้

 

สีของซุปเปลี่ยนไป แล้วซุปเป่ยหยวนก็เสร็จเรียบร้อย

 

เขานำหม้อออกจากเตา แล้วเทซุปลงไปในขวดกระเบื้องเคลือบสีขาว พระอาทิตย์กำลังตกดินแล้ว

 

ยาสมุนไพรจีนทั่วไปนั้นสามารถต้มได้ทุกเวลา แต่สำหรับสูตรยาที่ได้มาจากระบบนั้นแตกต่างออกไป คนโบราณให้ความสำคัญในเรื่องเวลาเมื่อพวกเขาลงมือทำเรื่องสำคัญ ตั้งแต่การทำสงครามจนถึงเรื่องธุรกิจ และในปัจจุบันก็ยังคงให้ความสำคัญในเรื่องนี้อยู่

 

การต้มยาก็เช่นกัน มันคือการซึมซับเวลาและวิญญาณ สูตรยาเดียวกันและสมุนไพรตัวเดียวกัน แต่กลับได้ผลลัพธ์ที่ต่างกัน เมื่อต้มยาคนละช่วงเวลา ตัวยานั้นจะผันแปรไปตามอารมณ์ที่สงบและสดชื่น หรือคนที่ใจร้อนและไม่มั่งคงได้เช่นกัน