ตอนที่ 36 หลบหนีอย่างบ้าคลั่ง [อ่านฟรี]
ตอนที่ 36 หลบหนีอย่างบ้าคลั่ง
"วางแผนคำนวณมากมาย สุดท้ายยังต้องตายในเงื้อมมือของข้า!"
ในขณะนี้หลินป้าเตามองหลินฮันที่มีสีหน้าขุ่นมัว แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในทันที
วูม!
เขาเหวี่ยงมีดยาวในมือ สสารถ่องแท้ที่อยู่ในร่างกายพุ่งออกมากระหน่ำ
ปรากฏประกายแสงมีดที่หนาแน่นหนึ่งชั้นบนใบมีด แสดงให้เห็นถึงความสามาถอันทรงพลัง
อากาศถูกเฉือนตัดและแตกร้าวในพริบตา!
ทันใดนั้น ไอสังหารที่น่ากลัวได้แพร่กระจายออกไปโดยมีร่างกายของหลินป้าเตาเป็นใจกลาง พุ่งเข้าไปล็อกตัวหลินหานทันที
แต่ทว่า ในเสี้ยววินาทีที่หลินป้าเตาเตรียมพร้อมจะฟันด้วยมีด
ตูม!
เสียงตูมตามที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้นจากในส่วนลึกของป่าหม่าง ราวกับว่ามังกรเกรี้ยวกราดกำลังคำราม
"อะไรหน่ะ ?!"
หลินป้าเตาตกตะลึงจนใบหน้าถอดสี
เขามองไปทางด้านหลังของหลินหาน และทันใดนั้นเขาก็มองเห็นดวงตาขนาดใหญ่เท่าระฆังทองสัมฤทธิ์คู่หนึ่งที่มีเปลวไฟสีเลือดลุกโชน เฉกเช่นตะเกียงไฟสองใบปรากฏขึ้นจากในป่าทึบ
รรรรรรร!
เสียงร้องคำรามน่าขนลุกดังสนั่นขึ้น เสมือนสัตว์ป่ายักษ์ที่สามารถดิ้นรนจนหลุดพ้นจากในส่วนลึกของภูเขา จนทำให้แผ่นดินแตกแยก เสียงคำรามดังสะเทืออนเลือนลั่น
เสียงคำรามนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวจากในส่วนลึกของวิญญาณ
นั่นคืออะไร?
หลินฮันหันกลับมามอง สายตาตกตะลึง
มันคือสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่
เป็นจระเข้ยักษ์โบราณที่กำลังแหงนหน้าขึ้นฟ้าร้องคำราม ร่างกายถูกปกคลุมด้วยเกล็ดสีดำหนาเป็นชั้นชั้น ราวกับสร้างด้วยเหล็กหลอม
ภายใต้แสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่สาดส่อง ร่างกายของสัตว์โบราณที่แข็งแกร่งเฉกเช่นภูเขาสูงตระหง่าน ยิ่งทำให้รู้สึกหนาวเย็น หนักอึ้ง และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่ง
มันค่อยๆก้าวออกมาจากส่วนลึกของภูเขา ทุกย่างก้าวที่เดิน ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ในขณะนี้ จระเข้โบราณซึ่งมีดวงตาโลหิตดั่งเปลวไฟลุกโชนในตะเกียงไฟสองดวง กำลังจ้องมองหลินหานและหลินป้าเตา ทำให้ทั้งสองสั่นเทิ้มไปถึงวิญญาณราวกับอยู่ในห้องแข่เเข็ง
นี่สิถึงจะเป็นสัตว์อสูรขนาดยักษ์ในป่าหม่างแห่งเมืองต้วนเทียนอย่างแท้จริง!
แม้ว่าปรมาจารย์ยุทธิ์จะมายืนอยู่ตรงหน้า ก็กลัวว่าจะต้านทานไม่ได้
"หนี!"
ในหัวใจของหลินป้าเตาในขณะนี้ มีเพียงความกลัว
เขาปลดปล่อยสสารถ่องแท้ในร่างกายอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายแทบจะกลายเป็นแสงมีดที่พุ่งทะยานออกไปจนตัดไม้โบราณมานับไม่ถ้วน หายไปในป่าภูเขาในพริบตา
เมื่อเห็นฉากนี้ หลินหานยิ้มอย่างกล้ำกลืน
เทพเจ้าโรคห่าตนหนึ่งผ่านไป เทพเจ้าโรคห่าตนใหม่ผ่านมา
กรร!
ทางด้านหลัง จระเข้โบราณคำรามขึ้นฟ้า อ้าปากกว้าง ซึ่งเต็มไปด้วยฟันแหลมหนาทึบ
หลินหานมองจนหัวใจเสียววาบ
เขาเป็นเพียง "จุดเล็ก ๆ " เกรงว่ายังยัดได้ไม่เต็มร่องฟันของจระเข้โบราณนี้ด้วยซ้ำ
"เวิง"
ดวงตาสีเลือดนั้นพวยพุ่งไอความชั่วร้ายเหลือคณานับออกมา ทำให้สีหน้าของหลินหานเปลี่ยนไปทันที
แย่แล้ว!
จระเข้โบราณนี้ต้องการฆ่าเขา!
"เคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกร สำแดง!"
ทันใดนั้น ดวงตาของหลินหานเป็นเส้นสีทอง
ตอนนี้เขากำลังระเบิดพลังวิญญาณของเขาออกมาอย่างกระหน่ำ
กรรร!
มังกรสีทองในสภาพวิญญาณคำรามออกมาจากร่างของหลินหาน พลังแห่งมังกรมากล้น เจตจำนงค์แห่งราชันต์ผู้เป็นหนึ่งในหล้าแผ่ออกไปในทันที
ตุบตุบตุบ!
และครู่ต่อมา สิ่งที่ให้หลินหานมีความสุขมากนั่นก็คือ
ส่วนลึกในจิตวิญญาณจระเข้โบราณกลัวมังกรทองอย่างหาใดเปรียบ ร่างสัตว์ขนาดใหญ่ยักษ์ของมันถอยกลับไปทางด้านหลังหลายก้าวในทันที
โอกาสดี!
"หนี!"
ในสถานการณ์ที่คับขัน หลินหานใช้พลังเฮือกสุดท้ายของร่างกายทั้งหมด วิ่งหนีไปไกลอย่างดุเดือด
เขาเป็นเพียงนักพรตวิญญาณเท่านั้น นักพรตวิญญาณยังอ่อนแออย่างหาใดเปรียบ
มังกรสีทองไม่มีพลังโจมตี แต่หลินหานใช้เพื่อขู่ให้จระเข้โบราณตัวนั้นกลัว
มันประสบความสำเร็จอย่างไม่คาดคิด
แน่นอนหลินหานย่อมไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไป เขาปลดปล่อยกายาจักรพรรดิมังกรทันทีและเพิ่มความเร็วในการดูดกลืนเป็นสองเท่า
พลังปราณรอบๆถูกหลินหานดูดกลืน สสารถ่องแท้ของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
"รรรรร!"
แต่ในขณะนี้เอ ด้านหลัง มีเสียงคำรามของจระเข้โบราณดังขึ้นในทันใด
ตึมตึมตึม!
ทันใดนั้น ร่างกายใหญ่ยักษ์นั้นไล่ตามหลินหานทันที
"ซวยแล้ว ถูกมองออก!"
ใจของหลินหานตกตะลึง และหนีไปอย่างบ้าคลั่ง
ในระหว่างที่หลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด สิ่งที่ทำให้หลินหานประหลาดใจคือ แม้กระทั่งเข้าสู่ระดับที่สมบูรณ์แล้วแต่เขายังไม่รู้ตัวเลย
ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้น
แต่ทว่า จระเข้โบราณนั้นยังเร็วมากอย่างหาใดเปรียบเช่นกัน
ร่างกายสัตว์อสูรขนาดใหญ่เท่าเนินเขาเล็กๆ แค่ก้าวหนึ่งก้าว ก็ไปได้ไกลห้าสิบหรือหกสิบเมตร น่าตะลึงอย่างหาที่เปรียบมิได้
ครึ่งชั่วโมงของการหลบหนีระหว่างความเป็นและความตาย
หลังจากปลดปล่อยกายามังกรจนทำให้ความเร็วในการเพิ่มเป็นสองเท่า แต่การเพิ่มพลังยังไม่สามารถไล่ทันการสิ้นเปลืองพลังของหลินหาน
สสารถ่องแท้ของเขากำลังจะหมดลง!
ควรทำอย่างไร?
ในช่วงเวลาวิกฤตินี้เอง หลินหานแผ่ขยายพลังตรวจจับออกไป เนตรนภาของนักพรตญาณทำการสำรวจภูมิประเทศโดยรอบอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ แม้แต่หลินหานก็ยังไม่รู้ว่ามาถึงสถานที่แบบไหน
"หุบเขาลึก!"
ในเวลานี้ ดวงตาของหลินหานเป็นประกาย
เนตรนภาแห่งนักพรตวิญญาณมองผ่านป่าไม้ที่ปกคลุมหนาแน่น จนสามารถค้นพบหุบเขาลึกในทันใด
"ตุบ"
หลินหานย่างเท้าลงบนพื้น แล้วกระโดดเข้าไในหุบเขานั่นทันที
ในขณะนี้ เขาร่ายวิชากายาหงส์สง่า หลินหานจึงสามารถยืมพลังสายลมในอากาศเพื่อทะยานผ่านไป แล้วลงกับพื้นอย่างปลอดภัย
"กรรรรร!"
เสียงคำรามอย่างดุร้ายดังจากด้านบนของหุบเหว สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ก็กระโดดตามไปทันที
เมื่อเห็นจระเข้โบราณที่ไล่ตามมาอย่างไม่ลดละ ราวกับว่ามันได้สาบานเอาไว้ว่าถ้าไม่ได้กลืนหลินหานก็จะไม่ยอมหยุด
ในเสี้ยววินาทีที่จระเข้โบราณกระโดดตามลงไป ดุจดั่งเนินเขาเล็กๆกระแทกลงมา ทำให้หลินฮันเบะมุมปาก
"ชิ!"
หลินหานสบถคำหยาบออกมา
เขามองเห็นถ้ำ
"ถ้ำแห่งนี้มีขนาดเล็กมาก จระเข้โบราณคงไม่สามารถเข้าไปได้"
ดวงตาของหลินหานเป็นประกาย
ดั่งเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์!
ปัง!
หลินหานเตะกองหินกรวดด้านหน้าถ้ำ แล้วกระโดดเข้าไปทันที
"รรรรรร!"
ข้างนอก เสียงร้องคำรามด้วยความโกรธของจระเข้โบราณดังเข้ามา
"ฮ่าฮ่าฮ่า แกหมดหนทางแล้วสินะ"
หลินหานหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างสบายอารมณ์ในถ้ำ
ครานี้ ถูกไล่ล่าโดยผู้แข็งแกร่งแห่งยุทย์ฉะสวรรค์ถึงสองคน เป็นสถานการณ์ที่ต้องตายแน่ๆ
คิดไม่ถึง ท้ายที่สุดสามารถฆ่าได้คนหนึ่งและทำให้อีกคนหนึ่งหวาดกลัวจนหนีไป
"หลินป้าเตานั่นคงคิดว่าข้าตายด้วยมือของจระเข้โบราณไปแล้ว ... หึ รอให้ข้าฝึกตนอยู่ในถ้ำแห่งนี้สักหลายๆวัน เมื่อถึงงานเลี้ยงน้ำชาแห่งวิถียุทย์ เขาคงจะกลัวจนตาย"
หัวใจของหลินหานหัวเราะอย่างเย็นชา
หลินป้าเตาได้อยู่ในรายชื่อที่เขาจะต้องสังหารแล้ว
ข้างนอก จระเข้โบราณตัวใหญ่ยักษ์แหงนหน้าคำรามขึ้นท้องฟ้า แต่ในถ้ำหลินหานกลับเริงระรื่น
เขาเดินลึกเข้าไปในถ้ำ
หลังจากก้าวเข้าสู่นักพรตวิญญาณ วิญญาณของหลินหาานนั้นเฉียบแหลมมาก เขาสามารถตรวจจับได้ถึงความลึกของถ้ำและดูเหมือนจะมีกลินไอที่ผิดปกติ
ตึกตึก!
ถ้ำที่มืด ยิ่งลึกเข้าไป ยิ่งเงียบเหงา เงียบงันมากขึ้นเท่านั้น
ชู่ ชู่ ชู่ ......
ที่ด้านบนของถ้ำ มีดวงตาสีเลือดแต่ละคู่เปล่งประกายสีแดง
มันคือค้างคาวดูดเลือด!
อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่ค้างคาวดูดเลือดจะร่อนลงมา หลินหานจะใช้เคล็ดวิชากฝ่ามือเพลิงผลาญ เผาค้างคาวแต่ละตัวจนกลายเป็นกองขี้เถ้าทันที
ในที่สุด หลินหานก็ไปถึงปลายทาง
ดวงตาของเขาจึงเปล่งประกายย่างสดใส
ภายในของถ้ำมีอุโมงค์หินเก่าแก่ห้องหนึ่ง
ในใจกลางของอุโมงค์หินมีโครงกระดูกแห้งนั่งขัดสมาติ ด้านหน้าโครงกระดูกแห้ง วางกล่องหินแปลก ๆ สองกล่อง
"ในหุบเขาลึกของป่าภูเขาลึกนี้ ยังแอบซ่อนสถานที่ที่คนโบราณบำเพ็บตนจนตาย"
หลินหานบ่นพึมพำ ใบหน้าของเขาตื่นเต้นเล็กน้อย จากนั้นเขาเดินออกไปที่ใจกลางห้องหิน
เขามองกล่องหินแปลกตาทั้งสองกล่องที่อยู่หน้ากระดูกเก่า แล้วเดินเข้าไปเพื่อจะเปิดมันออก
แต่เมื่อเขาเอื้อมมือไปครึ่งทาง ทันใดนั้นเขาก็หยุดชะงักอยู่กลางอากาศ
"ทุกอย่างจะต้องคิดซ้ำเเล้วซ้ำอีกก่อนจะลงมือทำ อย่าปล่อยให้ความโลภส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจปกติของข้า"
เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทองในใจสั่นไหว ทำให้หลินหานตระหนักได้ในพริบตา แล้วสงบลงอย่างรวดเร็ว
หากมีกลอุบายหรือยาพิษใดๆในกล่องหินนี้ที่ใช้เป็นเครื่องป้องกัน ก็กลัวว่าคนอย่างเขาจะถูกจัดการโดยคนโบราณ
เมื่อมาถึงจุดนี้ หลินหานจึงครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกายในทันใด
"บางที ข้าอาจลองใช้วิธีของนักพรตวิญญาณ"
ในพริบตานั้น หลินหานออกไปให้ห่างจากกล่องหินทั้งสองกล่อง จนแน่ใจแล้วว่าทริคที่ร้ายแรงในกล่องหินจะไม่สามารถทำร้ายตัวเองได้
"เวิง"
เขาปลดปล่อยพลังวิญญาณของตัวเอง
วินาทีต่อมา
พลังที่มองไม่เห็นค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้กล่องหินทั้งสอง ราวกับเป็นมือสองข้างไร้รูปร่างที่กำลังลูบฝาและเตรียมพร้อมที่จะเปิด
............................................................