Chapter.2 - ฉันถูกส่งไปยังนรกแล้ว (ฟรี)
ฮิโรชิ ชิมิซึ อายุ 17 ปีและเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลชิมิซึ มีผมสีดำ ตาดำ เสื้อผ้าสีดำ แต่ฉันไม่ใช่คนผิวดำนะ ฉันแค่มักจะสวมใส่อะไรที่มันมีสีดำ อย่าไม่มีเหตุผลอะไรเลย
เมื่อฉันเกิดมาคุณสมบัติที่โดดเด่นของฉันนั้นขัดแย้งกับตระกูลชิมิซึเพราะทุกคนนั้นล้วนแต่มีผมสีเงิน มันทำให้ฉันนั้นดูเหมือนลูกบุญธรรมที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เมื่อฉันนั้นได้เติบโตขึ้นก็ได้มีส่วนหนึ่งของฉันก็โดดเด่นเป็นพิเศษนั่นก็คือดวงตาของฉัน ทุกครั้งที่ฉันมองใครซักคนพวกเขาจะหลีกเลี่ยงฉันหรือหนีไป
เนื่องจากสไตล์สีดำของฉัน ฉันจึงไม่เคยได้ทำกิจวัตรประจำวันในฐานะสมาชิกของตระกูลชิมิซึมาก่อนเลย คุณคงจะสงสัยล่ะสิว่ากิจวัตรประจำวันนี้มันคืออะไร เรื่องมันเป็นมาอย่างนี้ คือ ผู้ก่อตั้งตระกูลชิมิซึนั้นได้ถูกทอดทิ้งบนถนนและถูกทิ้งให้อดตายและกลายเป็นเด็กกำพร้า อยู่มาวันหนึ่งก็ได้คนตัดไม้กลุ่มหนึ่งเดินผ่านมาและได้เดินไปสะดุดเข้ากับร่างที่กำลังอ่อนแอและตัวที่เย็นเยือกของเขา คนตัดไม้จึงพาเขาไปที่บ้านและเลี้ยงดูเขา จนเขานั้นได้เติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงและในที่สุดเขาก็ได้แต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งและมีลูกสองคน เมื่อผู้ก่อตั้งได้ก่อตั้งตระกูลขึ้นมาเขาตัดสินใจที่จะกำหนดกิจวัตรประจำวันขึ้นมา คือจะต้องทำสิบ "ความดี" ในทุกๆวัน ผู้นำตระกูลจะต้องติดตามการกระทำเหล่านี้โดยที่เมื่อใดก็ตามที่คนในตระกูลทำความดีก็จะต้องมีลายเซ็นต์มายืนยันว่าได้ทำความดีจริงๆ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นภาระของคนหลายคนในตระกูล ดังนั้นแทนที่พวกเขานั้นจะทำความดีสิบอย่างด้วยตนเอง พวกเขากลับตัดสินใจทำความดีโดยใช้เงินแทน
หลังจากที่ไม่เคยได้ทำกิจวัตรประจำวัน ฉันก็รู้สึกอับอายจากคนในตระกูลร่วมไปถึงเพื่อนของฉันด้วย ส่วนใหญ่ฉันทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ แต่มันก็ทำให้ฉันอดทนต่อการกระทำในทางที่ผิดและมันช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางจิตใจของฉัน
และเพราะด้วยสีของดวงตาของฉันที่ดูไม่เหมาะกับการทำ "ความดี" ฉันจึงได้รับฉายาว่า "ปีศาจ" ด้วยฉายาของฉันมันทำให้ฉันมีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะผู้ที่กระทำผิด แม้ว่าฉันจะไม่เคยทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับการผิดศีลธรรมเลย แต่ด้วยสีของดวงตาและฉายาของฉันมันก็เหมาะแล้วที่จะถูกมองในฐานะผู้กระทำผิด
แต่ด้วยการที่ฉันนั้นได้เติบโตมากับการทำความดีเหล่านี้ มันช่วยทำให้ฉันได้ลองทำในสิ่งที่ดีๆเสมอ และเห็นได้ชัดว่าฉันไม่สามารถแสดงตัวกับคนที่ฉันจะทำความดีด้วยได้ มิฉะนั้นพวกเขาจะวิ่งหนี สิ่งที่ดีที่สุดคือไปทำความดีกับสัตว์ที่ไม่ได้สนใจถึงรูปลักษณ์ของฉัน ดังนั้นฉันจึงมักจะไปเดินเล่นกันสุนัขและแมวเป็นส่วนใหญ่ และไม่ระบุชื่อตนเองในการทำความดี นั่นคือสาเหตุที่ฉันจะต้องใช้การปลอมตัวเข้าไปทำความดี ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างสูงมีความสูงอยู่ที่ 190 เซนติเมตร ซึ่งต่อให้ปลอมตัวมากยังไงฉันก็ยังดูน่าสงสัย ฉันจึงมักจะสวมแว่นกันแดดเท่านั้นและนั่นคือตอนที่ฉันออกไปเดินเล่นกับสัตว์
********
แก๊ง ๆ ๆ ! เสียงระฆังดังขึ้นซึ่งเป็นสัญญสาญของการปิดเทอมของโรงเรียนและเป็นจุดเริ่มต้นของฤดูร้อน นักเรียนเกือบทุกคนรีบวิ่งออกจากโรงเรียนเหมือนมดที่กำลังแตกรัง แต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันที่จะเดินไปไหนมาไหนเพราะทุกคนต่างหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้กับฉัน
ฉันจะทำอะไรดีในตอนนี้ ฉันจะไปลงสมัครเข้ากองทัพดีหรือไม่ ฉันจะหารายได้ได้อย่างไร
คำถามเหล่านี้ทั้งหมดมันวนเวียนอยู่ในจิตใจของฉันตลอดทางที่ฉันนั้นเดินไปบนทางเท้า ภายในใจของฉันเหมือนอยู่หมอกที่หาทางออกไม่เจอ
" กรี๊ดดดดด! "
ด้วยเสียงกรีดร้องนั่นฉันก็รีบหันไปทางซอยที่ส่งเสียงนั่นออกมา
ฉันคิดว่าคงมีบางคนที่อาจจะกำลังมีปัญหาอยู่ในตอนนี้
ฉันรีบวิ่งไปที่ซอยนั้นในทันทีและทันใดนั้นฉันก็ได้เห็นแก๊งนักเลงที่มีร่างกายผอมบางกำลังต้อนผู้หญิงอยู่
" เฮ้! พวกแกออกไปจากเธอเดี๋ยวนี้นะ! "
หลังจากที่ฉันตะโกนใส่แก๊งนักเลง ฉันก็พุ่งเข้าไปต่อยชายคนหนึ่งในแก๊งนั้น แต่คนที่ฉันกำลังจะต่อยไปนั้นเขาได้ชักปืนออกมา เขาเล็งไปที่หัวฉันแล้วเหนี่ยวไก
ฉันพยายามที่หลบกระสุนแล้ว แต่มนุษย์นั้นไม่สามารถที่จะหลบกระสุนที่พุ่งไปที่หัวของคุณด้วยระยะเพียง 1 เมตร
ความรู้นั้นมันรู้สึกเหมือนมีคนเอาค้อนขนาดใหญ่ไปทุบที่กะโหลกของฉัน ฉันทรุดตัวลงในทันทีและวิสัยทัศน์ของฉันพร่ามัวจนกลายเป็นสีดำ ทั้งหมดที่ฉันได้ยินคือเสียงหัวเราะ
ฉันไม่คิดเลยว่าเขานั้นจะชักปืนออกมา มันช่างไร้สาระเสียจริง ฉันได้ตายไปภายในไม่กี่วินาที
ฉันจะได้เห็นวิญญาณของฉันขึ้นไปบนสวรรค์หรือไม่ ฉันอยากรู้จริง ๆ แต่ว่ามันคงจะเป็นคำถามที่ไม่มีทางได้คำตอบ และในตอนนี้วิสัยทัศน์ของฉันก็ยังคงเห็นทุกอย่างเป็นสีดำ ฉันไม่รู้สึก ไม่ได้ยินหรือรู้รสชาติอะไรเลย มันยากมากที่จะอธิบายเพราะทั้งหมดที่ฉันเห็นมีแต่สีดำเหมือนลางร้าย มันอยู่แบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว ฉันไม่รู้เลยว่าเวลานั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ กี่วินาที กี่นาที กี่ชั่วโมงหรือแม้กระทั่งกี่ปี มันสับสนจริงๆ
เมื่อคิดอย่างมีเหตุผลฉันคิดว่าความเชื่อในสวรรค์และนรกนั้นเป็นของปลอม ถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่จะอธิบายโมฆะนี้ที่เติมวิสัยทัศน์ของฉัน? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อใดก็ตามที่คนตายพวกเขาจะเห็นทุกอย่างเป็นสีดำ มันช่างน่าผิดหวังอย่างมาก แต่ความผิดหวังของฉันกินเวลาไปเพียงระยะหนึ่งเท่านั้น และในที่สุดฉันก็ได้ลืมตาขึ้นและพบว่าฉันนั้นกำลังอยู่ในศาล เมื่อมองขึ้นไปฉันเห็นร่างสีดำสนิทกับค้อนที่อยู่ในมือของร่างสีดำนั่น
" ฮิโรชิ ชิมิซึ คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถุงมาอยู่ที่นี่ " ร่างสีดำนั่นถามฉัน
" ฉันเชื่อว่าฉันตายไปแล้ว นี่คือสวรรค์เหรอ? ทำไมฉันถึงอยู่ในศาล? "
เมื่อฉันพูดจบ คนๆนั้นก็อยู่นิ่งแล้วเขาก็พูดอะไรบางอย่าง
" ฮา ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า! "
ทำไมเขาถึงหัวเราะ ... ?
" เฮ้ ทำไมคุณหัวเราะล่ะ? " ฉันถาม
ร่างสีดำนั่นหยุดหัวเราะอย่างกระทันหันและพูดว่า " พ่อหนุ่มน้อย คุณคิดว่านี่คือสวรรค์หรือนรก "
" ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร แต่ว่านี่ก็ดูไม่เหมือนสวรรค์หรือนรกที่ฉันนั่นคิดเอาไว้เลย!! มันเป็นแค่เพียงศาลเท่านั้น! " ฉันพูด
" ฉันจะบอกตรงๆเลยแล้ว ที่นี่คือนรก "
นรกเหรอ? ทำไมฉันถึงได้มาอยู่ในนรกล่ะ?
" ดูเหมือนว่าคุณจะถูกส่งมาที่นรกด้วยความผิดพลาด ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับปีศาจผู้ตรวจสอบหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมองว่าคุณเป็นคนชั่วนะ พวกเขาอาจจะส่งคนมผิดก็ได้ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน "
มันต้องเป็นเพราะดวงตาของฉันแน่ๆ
" ถ้าเกิดมันเป็นความผิดพลาดจริง คุณจะสามารถส่งฉันไปสวรรค์ได้ไหม? " ฉันพูด
" สิ่งที่คุณพูดมานี้คือการท้าทายราชาปีศาจโดยตรง ดังนั้นมันไม่ก็ไม่แน่นอน แต่อย่างไรก็ตามฉันคิดว่าคุณคงจะไม่ใช่คนชั่ว ดังนั้นฉันจะส่งคุณไปตามทางของคุณ "
ทันใดนั้นฉันก็ตกลงไปในหลุมที่เกิดขึ้นมาใต้เท้าของฉันและสิ่งที่ฉันได้เห็นเมื่อลงไปถึงก็คือโลกที่มีแต่ท้องฟ้าสีแดง
แม่งเอ้ย ทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ในนรก...
ฉันมองไปรอบ ๆ ปีศาจไม่ได้ปรากฏตัวออกมาอย่างที่ได้ถูกอธิบายไว้บนโลก มันเหมือนกับโลกข้างบนเลย ถ้าคุณลองเอาท้องฟ้าสีแดงออกไปและแทนที่มันด้วยท้องฟ้าสีน้ำเงิน มันก็จะดูเหมือนท้องฟ้าที่ไม่มีเมฆ บนพื้นที่ฉันยืนอยู่นั่นดูเหมือนทะเลทราย ฉันหยุดมองไปรอบๆทันทีเมื่อฉันได้ยินเสียงบางอย่าง
" ไปทำงานของแกซะ ไอ้หน้าหนอน! "
งานเหรอ? ไอ้หน้าหนอนเหรอ? เดี๋ยวนะ...
เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของฉันและมีลูกตุ้มและโซ่ที่ขาของฉัน ฉันก็ได้รู้อะไรบางอย่าง
ฉันกลายเป็นทาสไปแล้วใช่หรือไม่?
