ตอนที่ 37 ไม่อยู่ในสายตา

ทั้งพื้นที่ตกอยู่ในความเงียบสงัด

สายตาของทุกคนจ้องมองไปที่ฉู่ชิงหยุนด้วยความประหลาดใจและตกตะลึง

ฉู่ผิงเทียนกลืนน้ำลาย เขามองไปที่สีหน้านิ่งเฉยของฉู่ชิงหยุนและหัวใจของเขาจมดิ่งอยู่ในความคิด

มันกลับกลายเป็นว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาที่ฉู่ชิงหยุนไม่ลงมือจัดการพวกเขา มันไม่ได้เป็นเพราะเขาแข็งแกร่งไม่พอ แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่อยู่ในสายตา

ในตอนที่ปรมาจารย์พิษเหยียนปรากฏตัวออกมา มันเหมือนกับเป็นการตบหน้าเขาอย่างรุนแรงทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ และก่อให้เกิดความรู้สึกที่น่าละอายอยู่ในใจ

ฉู่ชิงหยุนเดินไปอยู่ด้านหน้าฉู่ผิงเทียนด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก "ฉู่ผิงเทียน ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าเคยเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฉู่และทำประโยชน์ให้มากมายกับตระกูล ข้าเลยคิดที่จะไว้ชีวิตเจ้า แต่เจ้ากลับหมกมุ่นอยู่กับการล้างแค้น ถึงขั้นแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์ของตระกูลฉู่เพื่อรวบรวมผู้คนมาเพื่อสังหารข้า แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร?"

"ถ้าตายด้วยน้ำมือของเจ้า ข้าคงไม่มีอะไรต้องสั่งเสีย น่าเสียดายที่เจ้ายังเด็กเกินไปที่จะสังหารข้าได้" ฉู่ผิงเทียนกัดฟันพูดกับฉู่ชิงหยุน

"จัดการซะ"

ในขณะที่ฉู่ชิงหยุนหันหลังกลับ มือของปรมาจารย์พิษเหยียนปรากฏแสงสีม่วงที่เปรียบเสมือนกับคมดาบออกมา และโจมตีไปที่ระหว่างคิ้วของฉู่ผิงเทียน

ในพริบตาพื้นดินก็ถูกย้อมไปด้วยเลือดของผู้คนมากกว่าสิบคนร่วมถึงฉู่ผิงเทียนด้วย พวกเขานอนกองอยู่กับพื้นและกลายเป็นศพไปแล้ว

เมื่อฝูงชนเห็นฉากที่เกิดขึ้น หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาสั่งให้ปรมาจารย์พิษเหยียนลงมือฆ่าโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าพวกเขามีอายุสิบหกปีจริงๆหรือ?

ฉู่หู่รู้สึกตกใจเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับคนอื่นแล้ว เขากลับรู้สึกโล่งใจมากกว่า

ฉู่ผิงเทียนและคนพวกนั้นทำไปเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น แม้ว่าฉู่ชิงหยุนจะไม่เป็นคนเริ่ม พวกมันก็ไม่มีทางปล่อยไปอยู่ดี

ปรมาจารย์พิษเหยียนยังคงปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมาและจ้องมองไปที่หลินฉงเตากับคนอื่นๆ แล้วพูดว่า "นายท่าน พวกเราจะจัดการกับคนพวกนั้นยังไงดี?"

สีหน้าของหลินฉงเตาเปลี่ยนไปทันที และรู้ว่าวันนี้เขาตัดสินใจผิดพลาดอย่างมหันต์ แต่เขาก็ยังคงฝืนยิ้มออกมาและพูดว่า "ผู้นำตระกูลฉู่ เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นความเข้าใจผิด พวกเราทุกคนถูกฉู่ผิงเทียนหลอกล่อมา หากพวกเราทำอะไรผิดไป ข้าสัญญาว่าวันพรุ่งนี้จะไปที่ตระกูลฉู่เพื่อขอโทษอย่างแน่นอน"

หลินฉงเตากล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และเมื่อเขาอ้าปากพูด เขาได้โยนความผิดทั้งหมดให้กับฉู่ผิงเทียน เพราะยังไงฉู่ผิงเทียนก็ตายไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลหลิน แม้กระทั่งเจ้าเมืองซีเฟิงยังต้องไว้หน้าเขา ซึ่งแน่นอนว่าฉู่ชิงหยุนไม่ใช่คนโง่

"เจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?" ฉู่ชิงหยุนยิ้ม "เช่นนั้นข้าจะทำให้ผู้นำตระกูลหลินตาสว่างเอง"

แววตาของปรมาจารย์พิษเหยียนปรากฏแสงที่เยือกเย็นออกมาให้เห็น ทันใดนั้นร่างของเขาก็หายไปและปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลินฉงเตาและกระแทกฝ่ามือใส่อีกฝ่าย

หลินฉงเตาต้องการที่จะตอบโต้ แต่เขาทำได้แค่มองฝ่ามือของปรมาจารย์พิษเหยียนที่เข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ปัง!

ฝ่ามือของปรมาจารย์พิษเหยียนกระแทกไปที่ร่างของหลินฉงเตา ทำให้เขากระอักเลือดออกมาทันที และกระเด็นไปด้านหลังสิบกว่าเมตร และเขายังคงพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา

แต่ปรมาจารย์พิษเหยียนก็ยังไม่หยุดโจมตีแค่นั้น และโจมตีออกไปด้วยฝ่ามืออีกครั้ง

ฝ่ามือที่เขาปล่อยออกไปครั้งนี้ทรงพลังกว่าก่อนหน้านี้มาก จึงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่ใบหน้าของหลินฉงเตาจะบิดเบี้ยวจนน่าเกลียดและยังคงกระอักเลือดออกมา

ปังปังปัง!

ฝ่ามือจำนวนมากของปรมาจารย์พิษเหยียนโจมตีไปที่บาดแผลของหลินฉงเตา แต่เขาไม่ได้โจมตีถึงขั้นหมายเอาชีวิตของหลินฉงเตา แค่ทำให้เขาได้รับความเจ็บปวดทรมานเท่านั้น

ฝ่ามืออีกชุดโจมตีไปที่หน้าอกของหลินฉงเตาอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้เขาไม่อาจยืนหยัดได้อีกต่อไป ร่างของเขาล้มลงกับพื้นและคิดว่าความคิดของตัวเองนั้นไร้สาระแค่ไหน ฉู่ชิงหยุนเป็นแค่คนพูดจาไม่รู้เรื่องและไร้เหตุผล

"ผู้นำตระกูลหลิน ตอนนี้เจ้าตาสว่างแล้วหรือยัง?" ฉู่ชิงหยุนถามขณะเดินเข้ามาใกล้และเอามือไขว้ไว้ข้างหลัง

"ข้าตาสว่างแล้ว และขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือจากผู้นำฉู่เป็นอย่างมาก" หลิงฉงเตากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

จอมยุทธจากเมืองอื่นกำลังจับตามองดูหลินฉงเตาผู้ที่มักทำตัวหยิ่งผยองและอวดดีกำลังร้องขอความเมตตาจากเด็กหนุ่มที่มีอายุแค่สิบหกปีเท่านั้น นี่ทำให้พวกเขารู้สึกตกตะลึงมากและร่างกายสั่นเทากว่าเดิม

"เจ้าคือผู้นำตระกูลหลินที่อยู่เหนือกว่าคนคนหนึ่ง แต่อยู่ต่ำกว่าคนนับพัน แม้ว่ากลยุทธ์ยืมดาบฆ่าคนจะเป็นกลยุทธ์ง่ายๆ แต่ก็คุ้มค่าแต่ตอนนี้เจ้าน่าจะเข้าใจแล้ว และข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำผิดพลาดแบบนี้อีกในภพหน้า"

เมื่อพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่ชิงหยุนเริ่มจางหายไป และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนาวเย็นว่า "ปรมาจารย์พิษเหยียน ฆ่าเขาซะ!"

"ว่าไงนะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินฉงเตารีบพูดออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวายว่า "ฆ่า? เจ้าต้องการฆ่าข้า?"

เขาถึงขั้นสงสัยว่าหูของตัวเองมีปัญหาหรือไม่ และแววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และพยายามยิ้มออกมาขณะที่พูดว่า "ฉู่ชิงหยุน เจ้าบ้าไปแล้วรึ ข้าเป็นถึงผู้นำตระกูลหลิน หากเจ้าสังหารข้า เจ้าไม่กลัวว่าตระกูลหลินของข้าทำการแก้แค้นเจ้าอย่างไม่รู้จบหรือไง!"

"ทำไมข้าต้องกลัวด้วย?" ฉู่ชิงหยุนจ้องมองไปที่หลินฉงเตาราวกับว่าเขาเป็นตัวโง่งม

"ตอนที่เจ้าพูดว่าจะสังหารข้า ในสายตาของข้า เจ้าได้ตายไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหลินหรือการแก้แค้นอะไรนั่น มันไม่อยู่ในสายตาของข้าแม้แต่น้อย หากข้าต้องการให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องตาย!"

ในคำพูดของฉู่ชิงหยุน เขาได้แฝงความรู้สึกที่ดูถูกเข้าไปด้วยทำให้หัวใจของหลินฉงเตาเกือบจะหยุดเต้น และทันใดนั้น มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นแค่มดที่ต่ำต้อยและหวาดกลัวต่อความตาย

ในเวลานี้หลินฉงเตารู้สึกหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์ ความมั่นใจที่อยู่ภายในใจของเขาหายไปจนหมดสิ้น

เขาหมอบคลานอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าซีดขาวและพูดว่า "ผู้นำตระกูลฉู่ ข้ารู้สึกผิดไปแล้วที่ไม่รู้ว่าสิ่งใดผิดสิ่งใดถูก ข้าเป็นจอมยุทธระดับจิตวิญญาณขั้นห้าตราบใดที่ท่านไม่สังหารฆ่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลหลินจะเป็นพันธมิตรที่ซื่อสัตย์ที่สุดของตระกูลฉู่ และมีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉู่หู่รู้สึกปิติยินดีเป็นอย่างมาก ตระกูลหลินเป็นตระกูลที่ทรงพลัง ถ้าตระกูลฉู่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา มันจะทำให้พวกเขาทรงพลังมากยิ่งขึ้นไปอีก

“พันธมิตร?” ฉู่ชิงหยุนเผยรอยยิ้มดูถูก "จอมยุทธระดับจิตวิญญาณขั้นห้า เจ้าคิดว่าแข็งแกร่งแล้วอย่างนั้นรึ? ในสายตาของข้า แม้ว่าระดับพลังของเจ้าจะเพิ่มขึ้นหลายร้อยเท่า ข้าก็ไม่แม้แต่จะชายตามองและไม่ลังเลที่จะฆ่าเจ้า!"

อึก!

หัวใจของทุกคนกระตุก จอมยุทธระดับจิตวิญญาณขั้นห้าทั้งยังเป็นผู้นำตระกูลหลินอีก ตัวตนของเขาเพียงพอที่จะมีอิทธิพลด้านใดด้านหนึ่ง แต่ในสายตาของฉู่ชิงหยุนนั้นราวกับเป็นคนไร้ค่า

ปัง!

ในขณะนั้นเองมีแสงสีม่วงพุ่งไปที่ร่างของหลินตงเตา โลหิตของเขาสาดกระเซ็นไปทั่วและย้อมพื้นดินให้กลายเป็นดอกไม้สีแดงที่เบ่งบาน

หลินฉงเตาเป็นคนที่ไร้ยางอาย ดังนั้นการตายของเขาจะเป็นเยี่ยงอย่างให้กับคนที่อยู่ที่นี่!