ตอนที่ 309 กอดคน...

“พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน ?” รุ่ยเจียเต็มไปด้วยความสงสัย “ทำไมพวกเจ้ามายืนอยู่ตรงนี้ ? เกิดอะไรขึ้น ?”

บ่าวรับใช้คนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ทูลองค์หญิง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นพะยะค่ะ ท่านใต้เท้าคุยกับองค์หญิงใหญ่ และสั่งให้พวกเราอยู่ที่นี่ บ่าวรับใช้ของเราไม่สะดวกที่จะอยู่ในลาน ดังนั้นเราจึงรออยู่ที่นี่ต่อไปพะยะค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าเฟิงจินหยวนอยู่ข้างใน คิ้วอันงดงามของรุ่ยเจียก็ขมวดเข้าหากัน นางเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและผลักบ่าวรับใช้ชายไปด้านข้าง พร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ “ออกไปให้พ้นทาง !” จากนั้นนางก็รีบตรงไปที่เรือน

บางทีมันอาจจะเป็นการหลีกเลี่ยงข้อครหา ประตูห้องของคังอี้ถูกเปิดทิ้งไว้ แต่บ่าวรับใช้อยู่ห่างจากห้องมาก พวกเขาไม่ได้มองไปในทิศทางนั้น

รุ่ยเจียรีบเข้าไปในห้อง เมื่อนางก้าวเท้าเข้าไปข้างใน นางก็ได้ยินเสียงเฟิงจินหยวนพูดกับคังอี้ “ถ้าองค์หญิงมีความปรารถนาเช่นนี้แล้ว เสนาบดีผู้นี้ก็จะมีโอกาสนำขึ้นกราบทูลพระองค์”

คังอี้ตอบอย่างเฉยเมย “ทุกอย่างจะสำเร็จตามที่เสนาบดีเฟิงกล่าว”

“ไม่ !” รุ่ยเจียตะโกนเสียงดัง ทำให้ทั้งสองตกใจ มือของคังอี้สั่นทำให้เตาอั้งโล่ตกลงไปที่พื้น

เฟิงจินหยวนอยู่ห่างจากนางออกไปเล็กน้อย และไม่มีร่องรอยของการล่วงละเมิดใด ๆ ระหว่างทั้งสอง แต่ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องนอนด้านในและบ่าวใช้ของพวกเขาก็ไม่อยู่ในห้อง ไม่ว่ารุ่ยเจียจะมองอย่างไร นางก็รู้สึกอึดอัดใจ

นางก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และยืนตรงระหว่างคนทั้งสองแล้วพูดเสียงดัง “ข้าไม่เห็นด้วย!”

คังอี้หวาดกลัวแต่เมื่อเห็นว่ามันเป็นรุ่ยเจีย นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อย “เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ?”

“เสด็จแม่ !” ลมหายใจของรุ่ยเจียนั้นติดขัดและใบหน้าของนางก็ดูไม่ค่อยดีนัก เมื่อมองไปที่คังอี้ นางพูดว่า “รุ่ยเจียรู้ว่าลุงเฟิงเป็นคนดี และข้ารู้ว่าลุงเฟิงปฏิบัติต่อเสด็จแม่อย่างดี และข้าเข้าใจว่าเสด็จลุงปรารถนาที่จะสานสัมพันธ์กับต้าชุน แต่เดิมรุ่ยเจียเห็นด้วยกับเรื่องนี้เพราะข้าชอบลุงเฟิง เขาปฏิบัติต่อรุ่ยเจียอย่างดี ถ้าข้าเป็นบุตรสาวของเขา แต่… แต่…”

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่ ?” คังอี้เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับรุ่ยเจีย นางมองไปที่เฟิงจินหยวนอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ?”

เฟิงจินหยวนยังกล่าวอีกว่า "รุ่ยเจีย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า บอกลุงเฟิงมา ลุงจะช่วยเจ้าเอง”

“ท่านช่วยได้หรือ ?” รุ่ยเจี๋ยส่ายหน้าของนางแล้วมองเฟิงจินหยวน “องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันนั้นน่ากลัวมาก ถ้าเสด็จแม่และข้ายังคงอยู่ในครอบครัวเฟิง ไม่ช้าก็เร็วเราจะตายด้วยน้ำมือของนาง นั่นเป็นสาเหตุที่รุ่ยเจียไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ไม่ว่าท่านลุงจะพูดอะไร ข้าก็จะไม่เห็นด้วย! ลุงเฟิงโปรดกลับไป เราจะย้ายกลับไปที่โรงเตี๊ยมวันพรุ่งนี้”

ได้ยินนางพูดถึงเฟิงหยูเฮง จิตใจของเฟิงจินหยวนก็สั่นไหวเช่นกัน เขากลัวบุตรสาวคนที่สองผู้นี้อย่างแท้จริง ถ้าเฟิงหยูเฮงคัดค้านในเรื่องนี้ บางทีมันอาจจะไม่ง่ายที่จะทำสำเร็จ เมื่อเร็ว ๆ นี้เฟิงหยูเฮงเป็นคนที่ได้รับความชื่นชมมากที่สุดในต้าชุน ใครกล้าทำอะไรกับนาง ยิ่งกว่านั้นด้วยความดุร้ายของผู้หญิงคนนั้น ใครกล้าแตะต้องนาง ?

แต่เขายังคงต้องทำให้สถานการณ์ของคังอี้คงที่ ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องกังวล หากเสนาบดีผู้นี้อยู่ที่นี่ ไม่มีใครกล้ารังแกองค์หญิงทั้งสองพระองค์แน่นอนพะยะค่ะ แม้ว่าจะเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันก็ตาม !”

คังอี้ถอนหายใจอย่างเบา ๆ และพูดด้วยความเสียใจ “ข้าไม่ต้องการให้คฤหาสน์ของเจ้าวุ่นวายในเรื่องนี้ หากองค์หญิงแห่งมณฑลคัดค้านเรื่องนี้จริง ข้าคิดว่า…เราควรจะลืมมันไปก่อน”

“ไม่ !” เฟิงจินหยวนตะโกนอย่างหนักแน่นเพื่อขจัดความคิดนี้ “กระหม่อมไม่เคยได้ยินเรื่องของมารดาและบุตรสาวที่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของบิดา แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกกราบทูลต่อฮ่องเต้ เสนาบดีผู้นี้ก็จะมั่นคง องค์หญิงเพียงแค่รอข่าวดี !” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็สะบัดแขนเสื้อแล้วออกไป

หลังจากทิ้งให้คังอี้และรุ่ยเจียอยู่ในห้อง รุ่ยเจียทำใจให้สงบ จากนั้นนางก็บอกคังอี้เกี่ยวกับสิ่งที่นางได้ยิน

หลังจากได้ยินมันคังอี้ขมวดคิ้วแน่นและไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

หลังอาหารเย็นเฟิงหยูเฮงกำลังเล่นอยู่ในสนามกับเฟิงจื่อหรู เมื่อนางเห็นฉิงหยูนำบ่าวรับใช้ชายและบ่าวรับใช้หญิงบางคนไป บ่าวรับใช้ส่งไปเรือนจินฟูเป็นคนของเรือนตงเซิง เฟิงหยูเฮงรู้จักคนส่วนใหญ่และนางไม่คุ้นเคยกับบ่าวรับใช้ชาย เป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวของเฟิงจินหยวน

ฉิงหยูกล่าวว่า “องค์หญิงคังอี้และท่านใต้เท้าได้ส่งผู้คนนำสิ่งของมามอบให้คุณหนูเพื่อปลอบขวัญงคุณหนูเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและพูดกับตัวเองว่าทั้งสองนั้นเร็วเหมือนลมพัด ฮ่องเต้ได้ส่งของปลอบขวัญมา ดังนั้นจึงเป็นการไม่เหมาะสมที่ครอบครัวเฟิงจะไม่แสดงออก

“รับพวกมันไว้” นางเปล่งเสียงของนางแล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านพ่อและองค์หญิงใหญ่ ในเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่ ฝากข้อความไปแจ้งท่านพ่อและองค์หญิงใหญ่ด้วย เพียงแค่พูดว่าแทนที่จะปลอบขวัญทีหลัง มันจะเป็นการดีกว่าถ้าไม่ปล่อยให้ข้าตกใจในเวลานั้น” หลังจากพูดอย่างนี้นางโบกมือ "พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว"

บ่าวรับใช้หญิงและบ่าวรับใช้ชายวางสิ่งของ และติดตามฉิงหยูออกไป

เฟิงจื่อหรูวิ่งไปดูของปลอบขวัญ เขาเห็นแค่อาหารเสริมและผ้าต่วนที่ผู้หญิงใช้กับเครื่องประดับ ไม่มีอะไรที่น่าสนใจจริง ๆ“เขาจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ ”ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว แทนที่จะปลอบขวัญทีหลัง มันจะเป็นการดีกว่าถ้าไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นในตอนแรก  จื่อหรูไม่ชอบท่านพ่อมากขึ้นเรื่อย ๆ ”

เฟิงหยูเฮงได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่ไม่ตอบทันที ในใจของนางมีความขัดแย้งเล็กน้อย สำหรับนาง เฟิงจินหยวนไม่ใช่บิดาของนาง สำหรับเจ้าของร่างเดิม นี่คือคนที่พยายามฆ่านางโดยตรง แต่สำหรับเฟิงจื่อหรู เขาเป็นทายาทโดยตรงของเฟิงจินหยวน หากนางทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา เมื่อเด็กคนนี้โตขึ้นเขาจะโทษนางหรือไม่ ?

เฟิงจื่อหรูเห็นว่าพี่สาวกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงจับมือนางแล้วพูดอย่างจริงจัง “ท่านพี่เพียงแค่ทำสิ่งต่าง ๆ ตามที่ท่านพี่คิดว่าท่านพี่ควรจะทำ ความสัมพันธ์ไม่ได้สร้างขึ้นมาโดยสายเลือด จื่อหรูจำได้เพียงดีถึงความสัมพันธ์กับท่านแม่และท่านพี่เท่านั้น ข้าจำได้แค่ว่าอยู่ในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ท่านพี่อุ้มจื่อหรูและเดินไปรอบ ๆ เพื่อเลือกฟืน ความทรงจำของการใช้ชีวิตในคฤหาสน์เฟิงเริ่มจางหายไปจากความทรงจำของข้าแล้ว”

นางรู้สึกเศร้าใจเมื่อนางดึงน้องชายเข้ากอด ครอบครัวที่เย็นชาและไม่รัก ถ้านางไม่ลงเอยด้วยการหลงมาในยุคนี้ บางทีนางอาจจะไม่เชื่อเลยว่ามันจะมีอยู่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปดูโคมไฟ เจ้าจะไปหรือไม่ ?” ทุกปีต้าชุนจะมีเทศกาลโคมไฟในวันที่ห้าของปีใหม่ทุกครั้ง จัดบนถนนที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวง เฟิงหยูเฮงจำได้ถึงรอยยิ้มและความสุขของเด็กคนนี้เมื่อนางพาเขาไปเมื่อเขายังเด็ก

แต่คราวนี้เฟิงจื่อหรูส่ายหัว “ข้าสัญญาองค์ชายเฟยหยูว่าไปกับเขาแล้ว ท่านแม่ก็จะไป องค์ชายเฟยหยูกล่าวว่าอาเก้าของเขาจะมาและไปดูโคมไฟกับท่านพี่ ดังนั้นเราจะไม่ขัดจังหวะ” เฟิงจื่อหรูกล่าวขณะที่ยิ้ม "ข้าไม่เคยคิดเลยว่าพระองค์จะดูแลท่านพี่ดีเช่นนี้ ข้าวางใจได้แล้ว”

สิ่งสุดท้ายทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าน้องชายของนางเติบใหญ่แล้ว ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าเด็กน้อยคนนี้จะสูงส่งและแข็งแรง เขาก็สามารถยืนเคียงข้างนางเพื่อปกป้องนาง

หลังจากเล่นกับเฟิงจื่อหรูอีกสักครู่ ก็มีบ่าวรับใช้ส่งเขากลับไปพักผ่อน จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็บอกหวงซวน “รับเงินและมอบให้กับบ่าวรับใช้ที่ถูกส่งไปยังเรือนจินฟู บอกให้ทำงานต่อไปเรื่อย ๆ เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถถูกไล่ออก มันเป็นเรื่องดีที่จะได้รับเงิน”

วังชวนยิ้ม และพูดว่า “หลังจากการเฉลิมฉลองปีใหม่ บ่าวรับใช้คนนี้จะไปที่เซียวโจว ร้านห้องโถงสมุนไพรคงจะได้รับผลกำไรในตอนนี้”

“ไม่ต้องรีบร้อนที่จะทำกำไร” นางกล่าว “สิ่งสำคัญสำหรับร้านห้องโถงสมุนไพรคือให้ความสนใจกับการพัฒนาความสามารถ อาจารย์ทุกคนจะต้องรับลูกศิษย์ ในการเตรียมตัวสำหรับการเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรสาขาใหม่ ผู้คนจะต้องพร้อมที่จะถูกส่งออกไปได้ทุกเมื่อ”

“คุณหนูไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ บ่าวรับใช้คนนี้แจ้งให้เจ้าของร้านทราบแล้วเพื่อนำคนใหม่เข้ามามากขึ้น นอกจากนี้เด็กผู้หญิงที่เรียนรู้จากหยิงเทียนก็ทำได้ดีมาก คุณหนู ถึงเวลาที่จะนำกลุ่มของพวกเขาออกไปหรือยัง ?”

“เราทำได้” เฟิงหยูเฮงบอกนางว่า “หากมีอะไรเหมือนบ้านเด็กกำพร้าในเซียวโจว เจ้าสามารถเริ่มให้ทุนได้ หากเจ้าพบเด็ก ๆ ที่สดใส เจ้าสามารถพาพวกเขาไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อเรียนรู้ในฐานะผู้ฝึกงาน หลังจากการเฉลิมฉลองปีใหม่แล้วคงได้ข้อสรุป ข้ากลัวว่าจะมีหลายสิ่งที่ต้องทำ”

หลังจากนอนหลับพักผ่อน วันรุ่งขึ้นรถม้าของซวนเทียนหมิงมาถึงประตูคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลในช่วงเย็น เฟิงหยูเฮงสวมเสื้อกันหนาวสีแดงและมีปิ่นปักผม 2 อัน นางดูน่ารักมาก

ซวนเทียนหมิงต้องการออกไปรับนาง แต่นางโบกมือแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเลย ขาของเจ้ายังไม่หายดี ข้าที่จะขึ้นรถม้าเอง” หลังจากพูดเสร็จ นางเริ่มปีนขึ้นไปบนรถม้า

ในเวลานี้ประตูของคฤหาสน์เฟิงก็เปิดขึ้นเช่นกัน เฟิงจินหยวนออกมาพร้อมกับคังอี้และรุ่ยเจีย รถม้าขนาดใหญ่กำลังรออยู่ข้างนอก เมื่อเห็นเจ้านายออกมา คนขับก็ยกม่านขึ้นและดึงออกมา 1 ก้าว

เฟิงจินหยวนช่วยคังอี้และรุ่ยเจียขึ้นรถม้าก่อนที่เขาจะตามขึ้นไป เขาไม่ได้มองไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลแม้แต่ครั้งเดียว

เฟิงหยูเฮงยักไหล่และปีนเข้าไปในรถม้าแล้วพูดว่า “ข้าบอกเจ้าแล้ว หากเสด็จพ่อของเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าก็จะไม่ให้วิธีการหลอมเหล็กแก่พระองค์”

ซวนเทียนหมิงหัวเราะ “ครอบครัวของฮ่องเต้มีความสัมพันธ์กับราชาและบริวารของเขาเท่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกอยู่ที่ไหน ชายชราคนนี้ทำได้ดีกว่านี้มากเมื่อเทียบกับฮ่องเต้องค์ก่อน ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่เพียงแต่ให้ใต้เท้าเหวินซวนเป็นลุง”

เฟิงหยูเฮงคิดเล็กน้อย และเห็นด้วย ถ้าฮ่องเต้เหมือนเฟิงจินหยวน องค์ชายห้าคงจะตายไปนานแล้ว

“ข้ายังไม่เห็นโคมไฟของต้าชุน” นางมีความสุขเล็กน้อยเพราะนางพูดแบบนี้โดยไม่คิดมาก

ซวนเทียนหมิงมองนางด้วยความสับสน “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?”

นางสาปแช่งตัวเองอย่างเงียบ ๆ เพราะความโง่เขลาของนางแล้วเสริมว่า “ข้าบอกว่านับตั้งแต่กลับมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ ข้ายังไม่เคยเห็นโคมไฟของต้าชุนเลย”

“อ้อ” เขาพยักหน้า “ฟังดูสมเหตุสมผลกว่านี้” จากนั้นเขาพูดต่อ “ความจริงแล้วไม่มีอะไรให้ดูมากมาย แค่มีคนไม่กี่คน รถม้าอีกสองสามคันและไฟอีกสองสามดวง”

เฟิงหยูเฮงเริ่มโกรธขึ้นมา “เรายังไม่ได้ไปถึงที่นั่น แต่เจ้าก็พูดออกมาจนไม่น่าไปแล้ว น่ารำคาญยิ่งนัก !”

เขาเข้าใจดีจึงยิ้มออกมา และไม่ได้พูดถึงโคมไฟอีกต่อไป รถม้ายังคงดำเนินต่อไปจนถึงจัตุรัสกลาง เนื่องจากมีคนจำนวนมากอยู่ข้างนอก เฟิงหยูเฮงจึงปฏิเสธความคิดของซวนเทียนหมิงที่ออกจากรถม้า นางยืนขึ้นและเปิดม่านทั้งหมดของรถ จากนั้นนางก็ให้เป่ยจื่อวางโคมไฟด้านนอกเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ

ซวนเทียนหมิงมองผู้หญิงคนนี้กระโดดไปมาและจัดการงานของนาง เขารู้สึกว่าเขาทำให้นางผิดหวังอย่างแท้จริง เมื่อทั้งสองพบกันครั้งแรก นางตัวเล็กกว่านี้แต่นางลากเขาลงจากภูเขา เมื่อครึ่งปีผ่านไปเขาก็ยังคงนั่งอยู่บนรถเข็น เขาไม่สามารถเดินตามนางไปท่ามกลางแสงไฟได้ เขาไม่มีประโยชน์อะไรเลยเหรอ ?

เมื่อเฟิงหยูเฮงหันหลังกลับ นางเห็นความเศร้าเล็กน้อยอยู่ภายใต้หน้ากากทองคำ นางตกใจและเอื้อมมือโบกตรงหน้าเขาสองสามครั้ง “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ?”

ซวนเทียนหมิงพูดขึ้น และถามนางว่า “เจ้าโทษข้าหรือไม่ ?”

นางเงยหน้าขึ้นแล้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง นางเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าคำถามนี้เกี่ยวกับอะไร จากนั้นนางก็ยิ้ม และพูดว่า “ถ้าข้าบอกว่าข้าโทษเจ้าล่ะ ? เจ้าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง”

ซวนเทียนหมิงส่ายหัว “การรักษาขาของข้าขึ้นอยู่กับเจ้าจริง ๆ”

“งั้นก็ยังไม่พอ !” นางนั่งลงข้าง ๆ เขาแล้วหันหน้าไปพูดว่า “สิ่งที่ข้าไม่พอใจคือ ข้าพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษา ขาของเจ้าจะต้องใช้เวลา 1 เดือนก่อนที่ขาของเจ้าจะสามารถเดินได้ หลังจากนั้นอีก 2 เดือนขาจะกลับมาเป็นปกติ เจ้าควรเชื่อใจข้า”

เมื่อนางพูดดวงตาของนางสั่นไหว ราวกับว่านางเป็นกระต่ายทำให้ผู้คนสงสารนางและรักนาง

ทันใดนั้นเสียง "บูม" ก็ระเบิดออกไปข้างนอก ทำให้นางตกใจสะดุ้งขึ้นมา ในช่วงเวลาที่นางตกใจ นางถูกมือโอบเข้าไปในอ้อมกอด

หลังจากนั้นสักครู่นางสูดกลิ่นของน้ำมันยางสนเต็มจมูก...