ตอนที่ 307 เอาตัวนางไปและฆ่านางซะ !

สิ่งนี้ทำให้เฟิงจินหยวนถึงกับใจหายแวบ เขามองกลับไปอย่างรวดเร็ว ที่นั่นเขาเห็นองค์หญิงคังอี้นั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด รุ่ยเจียอยู่ข้าง ๆ และร้องตะโกนว่า “เสด็จแม่! เสด็จแม่เกิดอะไรขึ้น ท่านล้มลงอย่างไร ? เสด็จแม่ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ? เสด็จแม่อย่ากลัว! สถานที่แห่งนี้คือราชวงศ์ต้าชุน ถ้าเสด็จแม่เป็นอะไรไป ข้าควรจะอธิบายกับเสด็จลุงว่าอย่างไร !”

“อ๊ะ !” เฟิงจินหยวนปล่อยเฟิงหยูเฮง แล้วรีบวิ่งไปหาคังอี้

ดูเหมือนว่าคังอี้จะได้รับบาดเจ็บ นางยังคงนั่งอยู่บนพื้นและลุกไม่ขึ้นมาเป็นเวลานาน ในท้ายที่สุดเฟิงจินหยวนก็ประคองนางขึ้นมาและเข้าไปในคฤหาสน์

เมื่อเฟิงหยูเฮงเข้าไปนางยืนข้างรุ่ยเจีย ทันใดนั้นนางกำนัลของรุ่ยเจียได้เอ่ยขึ้นมาว่า “เป็นเพราะนาง ! นางกำนัลผู้นี้เห็นใต้เท้าเฟิงมาถึงรถม้าของเราแล้วและกำลังจะช่วยองค์หญิงคังอี้ แต่ใต้เท้าเฟิงถูกเรียกกลับไปเพราะนาง นางยืนยันให้ใต้เท้าเฟิงช่วยนางลงจากรถม้าของนางก่อน ทำให้องค์หญิงคังอี้ต้องล้ม เป็นเพราะนาง !”

รุ่ยเจียจ้องมองไปที่เฟิงหยูเฮง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยกมุมปากของนาง นางยกมือขึ้นและตบนางกำนัล 2 ครั้งโดยไม่พูดอะไร จากนั้นนางก็พูดอย่างดุดันว่า “เอาตัวนางไปและฆ่านางซะ !”

เมื่อได้ยินคำสั่งของเฟิงหยูเฮง หวงซวนก็ลงมือทันที คว้าคอของนางกำนัล หวงซวนลากนางไปยังคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ในเวลาเดียวกันนางพูดกับทหารองครักษ์ว่า “ให้คนสองคนมาที่นี่แล้วพาผู้หญิงคนนี้ไปยังสถานที่ซึ่งไม่มีคน เฆี่ยนนางจนตาย”

ทหารองครักษ์เฝ้ายามอยู่ที่ฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงเป็นหัวหน้าของพวกเขา สำหรับพวกเขา คำสั่งของเฟิงหยูเฮงนั้นเปรียบเสมือนคำสั่งจากฮ่องเต้ ไม่ต้องพูดถึงการเฆี่ยนนางกำนัลให้ถึงตาย แม้ว่าพวกเขาจะได้รับคำสั่งให้รีบเข้าไปในคฤหาสน์เฟิงและกำจัดครอบครัวเฟิง พวกเขาก็จะไม่ขัดคำสั่ง

เมื่อเห็นนางกำนัลของนางถูกลากออกไป รุ่ยเจียก็ตะลึงงัน เมื่อได้ยินนางกำนัลร้องไห้และกรีดร้อง นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยความหวาดกลัวแล้วพูดเสียงดังว่า “เจ้ากล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร? เจ้ากล้าดีเช่นไรถึงได้จะเฆี่ยนนางกำนัลของข้าจนตาย”

เฟิงหยูเฮงตอบด้วยความสับสน “ทำไมข้าถึงไม่กล้า ? นางกำนัลบังอาจชี้มาที่องค์หญิงแห่งมณฑลของราชวงศ์ต้าชุนและให้ร้ายข้า การที่ข้าตีนางจนตายถือเป็นการลงโทษสถานเบาแล้ว องค์หญิงรุ่ยเจีย ถ้าองค์หญิงตั้งใจจะปกป้องนางกำนัลขององค์หญิง องค์หญิงแห่งมณฑลคนนี้จะบอกเหตุผลกับองค์หญิง การที่ท่านพ่อมาช่วยข้าส่งผลกระทบต่อองค์หญิงได้อย่างไรเพค่ะ ?”

“แต่พวกเราคือแขก !” รุ่ยเจียตะโกนอย่างมีนัยสำคัญ

“แขกควรดูและประพฤติตัวเช่นแขก !” เฟิงหยูเฮงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีแขกที่ไหนกล้าตะโกนใส่เจ้าของบ้านของพวกเขามาก่อน! หวงซวนนำตราประทับขององค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อเชิญหมอหลวง นี่จะสิ่งที่องค์หญิงแห่งมณฑลทำเพื่อองค์หญิงใหญ่” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็เข้าไปในคฤหาสน์ ในขณะที่เดินเข้าไปนางพูดว่า "มีโรงเตี้ยมที่ดีเลิศ แต่เจ้าไม่ต้องการอยู่ในนั้น ตอนนี้เจ้าได้รับบาดเจ็บจากการตกรถม้า ใครจะถูกตำหนิ ? ใช่แล้ว เจ้าได้รับของจากองค์ชายซงซุยหรือไม่ ? ”

เฮ่อจงที่เดินตามนางไปอย่างรวดเร็วกล่าวว่า “บ่าวรับใช้คนนี้กำลังจะบอกคุณหนูว่ามีคนมาส่งเต่าหยกโดยบอกว่าเป็นของขวัญปีใหม่จากองค์ชายสี่ของซงซุยถึงคุณหนูขอรับ”

“อ่า” นางพยักหน้า “นำไปที่โถงด้านหน้าของเรือนโบตั๋นและวางไว้ที่นั่น นั่นหมายถึงนำสันติสุขจะกลับมาสู่บ้าน จะต้องวางไว้อย่างถูกต้อง”

“คุณหนูรองไม่ต้องกังวล บ่าวรับใช้ผู้นี้จะรีบไปจัดการตอนนี้เลยขอรับ” เฮ่อจงคำนับและไปจัดการเรื่องนี้

เฟิงจินหยวนพาคังอี้กลับไปที่เรือนที่นางอาศัยอยู่ซึ่งทำให้บ่าวรับใช้ในคฤหาสน์เฟิงเริ่มถกกันเรื่องนี้ ก่อนอื่นพวกเขาไม่เข้าใจว่านางบาดเจ็บได้อย่างไรหลังจากออกจากคฤหาสน์ ประการที่สองพวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายของพวกเขาจึงดูแลองค์หญิงคังอี้ดีเช่นนี้ พวกเขาซุบซิบกันเรื่องนี้ขณะเดินตามหลังมา

รุ่ยเจียรีบวิ่งไปตามพวกเขาด้วยความโกรธ เมื่อได้ยินการสนทนาของบ่าวรับใช้ นางก็อดไม่ได้ที่จะโกรธจัด “นินทาเจ้านายขณะที่เดินตามหลัง นี่เป็นหนึ่งในกฎของตระกูลเฟิงหรือไม่ ?”

บ่าวรับใช้รู้สึกหวาดกลัวเงียบ ๆ เฟิงหยูเฮงได้ยินแล้วหยุดเคลื่อนไหว “นี่เป็นหนึ่งในกฎของคฤหาสน์ของเรา หากองค์หญิงรุ่ยเจียไม่สามารถทำความคุ้นเคยกับมันได้ก็มีทางออกอยู่ทางหนึ่ง องค์หญิงสามารถย้ายออกจากคฤหาสน์ของเรา”

“เจ้ากำลังไล่ข้าออกไปหรือ ?” รุ่ยเจียสามารถเข้าใจสิ่งนี้ “เราได้รับเชิญจากลุงเฟิงและฮูหยินผู้เฒ่าให้เข้ามาในคฤหาสน์ !”

เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ใครบอกว่าหม่อมฉันอยากไล่องค์หญิงออกไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เต่าหยกก็ถูกนำเข้ามาเพื่อนำความสงบสุขมาสู่คฤหาสน์ นอกจากนี้ผู้บาดเจ็บไม่ใช่หม่อมฉัน”

“ช่างเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันที่ยิ่งใหญ่ !” รุ่ยเจียกัดฟันของนางและพูดว่า “เจ้ามีพฤติกรรมที่แตกต่างออกไปเมื่อต้องรับมือกับผู้คนเมื่อเทียบการซุบซิบนินทาลับหลังแล้ว เจ้าช่างร้ายกาจเสียจริง”

“องค์หญิงคิดผิด” เฟิงหยูเฮงแก้ไขนาง “ไม่ว่าจะจัดการกับผู้คนต่อหน้าหรือการซุบซิบนินทาลับหลัง องค์หญิงแห่งมณฑลผู้นี้ก็ทำแบบเดียวกันเสมอ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ไม่สามารถไปเยี่ยมคังอี้ นางหันหลังกลับออกไปกับหวงซวน

รุ่ยเจียเฝ้าดูการจากไปของนางและถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างลับ ๆ ไม่น่าแปลกใจที่มารดาของนางบอกว่าคุณหนูรองของตระกูลเฟิงนั้นจัดการได้ไม่ง่าย ตอนนี้สิ่งนี้เกิดขึ้นแน่นอนว่าไม่มีข้อผิดพลาด ในพริบตานางได้สูญเสียนางกำนัล สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดมาก

ในขณะที่กลับไปที่เรือนตงเซิง เฟิงหยูเฮงแจ้งหวงซวน “เดี๋ยวเจ้าไปที่ตำหนักหยู บอกเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ บอกองค์ชายเกี่ยวกับองค์ชายแห่งซงซุยที่จะเข้าเฝ้าในวันพรุ่งนี้ด้วย ให้นางกำนัลอาวุโสโจวเตรียมตัว”

หวงซวนพยักหน้า “เจ้าค่ะ นอกจากองค์หญิงคังอี้ได้รับบาดเจ็บที่คฤหาสน์เฟิง จะไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ?”

“จะเกิดอะไรขึ้นได้ ?” เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “นางกำนัลของนางไม่สามารถแม้แต่จะช่วยเจ้านายของนางลงจากรถ แล้วจะมีพวกเขาไว้ทำไม อีกสักครู่ส่งบ่าวรับใช้ 10 คนจากเรือนตงเซิงไปดูแลพวกเขา บอกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลนี้ไม่วางใจบ่าวรับใช้ของเฉียนโจว เนื่องจากพวกเขามาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เฟิง องค์หญิงแห่งมณฑลนี้จึงมีข้อผูกพันในการรับรองความปลอดภัยขององค์หญิงใหญ่”

หวงซวนเริ่มยิ้ม “ด้วยการที่นางกำนัลทั้งหมดถูกสับเปลี่ยนออกไป มันจะแปลกถ้านางไม่รู้สึกหดหู่ใจอย่างยิ่ง”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนาง “ถ้ามีคนบอกว่ารุ่ยเจียสลดใจข้าก็จะเชื่อ แต่คังอี้สามารถรอดชีวิตจากการต่อสู้เพื่อครองบัลลังก์ได้จนถึงทุกวันนี้ จะเป็นได้อย่างไรที่จะจัดการนางได้ง่ายดายเช่นนี้ ?”

ทั้งสองเดินพูดคุยและมาถึงที่ลานหน้าคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปในสวนพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างมีชีวิตชีวา เมื่อมองดูอีกครั้งปรากฏว่าเหยาซื่อพาเฟิงจื่อหรูมาแล้ว เฟิงจื่อหรูเล่นกับวังซวนทำให้บ่าวรับใช้ทุกคนในลานหัวเราะ

เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกลับมา วังซวนก็รีบมาคำนับ “ในที่สุดคุณหนูก็กลับมา ช่วยบ่าวรับใช้ผู้นี้ด้วยเจ้าค่ะ นายน้อยกำลังถามคำถามที่ข้าไม่สามารถให้คำตอบได้ ข้าแพ้ดื่มชาไป 6 จอกแล้ว ถ้าคุณหนูยังไม่กลับมา บ่าวรับใช้คนนี้คงตัวแตกตายเจ้าค่ะ”

เฟิงจื่อหรูพูดเสียงดัง “มันเป็นวังซวน นางต้องการแข่งขันกับจื่อหรูในเรื่องความรู้ จื่อหรูได้เลือกหัวข้อง่าย ๆ แล้วนะท่านพี่”

เหยาซื่อเดินไปดึงเฟิงจื่อหรูพร้อมพูดว่า “วังซวนปล่อยให้เจ้าชนะ อย่าได้หยิ่งผยอง”

วังซวนรีบแก้ตัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่เจ้าค่ะ บ่าวคนนี้แพ้นายน้อยจริง ๆ เจ้าค่ะ”

เหยาซื่อยิ้มและพูดว่า “เจ้ารู้ดีที่สุดว่าจะดูแลเขาได้อย่างไร” จากนั้นนางมองที่เฟิงหยูเฮงและพูดว่า “ข้ามีอะไรจะถามเจ้า ข้ากำลังวางแผนจะไปพระราชวังเหวินซวนในวันพรุ่งนี้ เจ้ามีเวลาว่างพอที่จะไปด้วยหรือไม่ ?”

ได้ยินว่านางต้องการไปที่พระราชวังเหวินซวน เฟิงหยูเฮงต้องการไปด้วยเช่นกัน นอกจากนั้นนางกับซวนเทียนเก้อยังสนิทกันแล้วก็เข้ากันได้ดี และองค์หญิงเหวินซวนเป็นบุตรสาวของราชครูฟู่หรง จากมุมมองนั้นนางควรเป็นคนที่จะไปเที่ยว โชคไม่ดีที่นางมีนัดแล้ว “ข้าสัญญากับองค์ชายจากซงซุยว่าจะพาเขาไปเยี่ยมองค์ชายเก้า ข้าคงไม่ไปกับท่านแม่ไม่ได้เจ้าค่ะ”

เหยาซื่อส่งเสียง “โอ้” ออกมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “เรื่องของเจ้าเป็นเรื่องงานและมีความสำคัญที่สุด ห้ามยกเลิก พรุ่งนี้ข้าจะพาจื่อหรูนำไปด้วย เจ้าก็จัดการเรื่องของเจ้าเถิด”

เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ท่านแม่รอก่อนนะ” หลังจากพูดอย่างนี้นางเข้าไปในห้องเก็บยาทันที หลังจากจัดเรียงสิ่งของต่าง ๆ ในมิติของนาง นางก็ดึงถุงเจลทำความร้อนออกมา 2 ถุงจากนั้นจึงเดินออกมา “นี่ใช้เพื่อประคบหัวเข่า ท่านใต้เท้าเหวินซวนแก่แล้ว ขาและเท้าของท่านใต้เท้าไม่แข็งแรงมาก ท่านแม่นำสิ่งนี้ไปมอบให้ คิดว่ามันเป็นของกำนัลเล็กน้อยจากหยูเฮง”

ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางมอบให้กับเหยาซื่อ นางถืออีกถุงหนึ่งในมือของนาง จากนั้นนางก็บีบถุงเจลทำความร้อนแล้วพูดว่า “ท่านแม่ควรลองด้วย แค่บีบมันแบบนี้ หลังจากบีบ มันจะเริ่มรู้สึกอุ่น มันสะดวกมากที่จะใช้”

เหยาซื่อทำตามนางและบีบสองสามครั้ง แน่นอนถุงเจลในมือของนางเริ่มรู้สึกร้อนและนางก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “ดีจริง ๆ ท่านใต้เท้าเหวินซวนต้องมีความสุขมากที่ได้เห็น”

“เจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงไม่เคยสงสัยเลยว่าสิ่งต่าง ๆ ของนางจะทำให้ผู้คนในยุคนี้ประหลาดใจ นางแนะนำทั้งสอง “ท่านแม่ต้องระวังตัวให้มาก พรุ่งนี้ข้าจะให้หวงซวนและวังซวนไปกับท่านแม่”

“แล้วเจ้าล่ะ?” เหยาซื่อกังวลเล็กน้อยว่า “ให้ไปกับข้าทั้งหมด เจ้าจะทำอย่างไร?”

“ข้ายังมีผู้คุ้มกันลับอยู่ ท่านแม่ไม่ควรเป็นกังวลเจ้าค่ะ” นางจูงมือเหยาซื่อแล้วเดินไปส่งเหยาซื่อออกจากลาน เมื่อเหยาซื่อจากไป นางบอกหวงซวน “ไปที่ตำหนักหยูเร็ว ข้าจะให้ฉิงหยูดูแลส่งบ่าวรับใช้ไปที่คฤหาสน์เฟิง”

หวงซวนรับคำสั่งและจากไป จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็บอกกับวังซวนและฉิงหยูถึงสิ่งที่นางกำนัลของคังอี้กล่าวหานาง สิ่งนี้ทำให้พวกเขาทั้งสองโกรธเมื่อพวกเขาตัดสินใจเลือกบ่าวรับใช้บางคนที่เจ้าระเบียบ

ฉิงหยูและวังซวนกลับมาหลังจากครึ่งชั่วยาม พวกเขาบอกกับเฟิงหยูเฮง “มีบ่าวรับใช้ 10 คนที่ถูกส่งไปแล้ว องค์หญิงคังอี้ไม่พูดอะไรมาก แต่เสนาบดีเฟิงโกรธและองค์หญิงรุ่ยเจี่ยก็โกรธเช่นกันเจ้าค่ะ แต่เราบอกว่าเพราะบ่าวรับใช้ของเฉียนโจวไม่สามารถแม้แต่จะดูแลช่วยเจ้านายให้ลงจากรถม้าได้ ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ คุณหนูรองไม่ต้องการให้ผู้คนกล่าวว่าคฤหาสน์เฟิงดูแลองค์หญิงใหญ่ไม่ดี ดังนั้นคุณหนูจึงส่งคนมาช่วยด้วยความปรารถนาดี ดังนั้นองค์หญิงคังอี้จึงยอมรับอย่างจริงใจ”

เฟิงหยูเฮงเข้าใจดีว่านางจะไม่ยอมรับมันได้อย่างไร ความอดทนของคังอี้เป็นสิ่งที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน รวมถึงรุ่ยเจีย บางทีนางอาจจะไม่ง่ายอย่างที่นางเห็นอย่างผิวเผิน

ในวันถัดไปเฟิงหยูเฮงตื่นเช้าเพื่อไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า หลังจากนางคารวะ นางก็จะไปยังตำหนักหยู

สิ่งที่นางไม่คาดคิดก็คือเมื่อนางมาถึงที่เรือนซูหยา นอกจากผู้หญิงของตระกูลเฟิงที่นั่งอยู่ที่นั่น ยังมีคังอี้และรุ่ยเจียมาด้วย

นางเดินไปข้างหน้าและคำนับฮูหยินผู้เฒ่า หลังจากนั่งลงนางก็ถามด้วยความกังวล “องค์หญิงใหญ่รู้สึกดีขึ้นหรือไม่เพคะ ? เมื่อวานนี้อาเฮงรู้สึกเป็นห่วงมากเพคะ”

คังอี้ยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลที่เป็นห่วงข้า ข้าดีขึ้นแล้ว เมื่อวานหิมะตกเลยทำให้พื้นลื่น ข้ารู้สึกผิดที่ทำให้องค์หญิงแห่งมณฑลเห็นอะไรที่น่าอับอายเช่นนั้น”

“เป็นเรื่องดีที่องค์หญิงใหญ่ไม่เป็นอะไรมาก อาเฮงจะหัวเราะเยาะองค์หญิงได้อย่างไรเพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านพ่อต้องมาช่วยอาเฮงลงจากรถม้า บางทีคนที่ลื่นคงจะเป็นอาเฮง องค์หญิงใหญ่ได้รับบาดเจ็บหรือไม่เพคะ ?”

คังอี้กล่าวว่า “ข้าข้อเท้าแพลงและปวดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสามารถในการเดินของข้า แพทย์สั่งยาบางตัวให้แล้ว หลังจากที่ทานยาคงจะดีขึ้น”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ถ้าเป็นอย่างนั้นอาเฮงก็สบายใจ แต่มีบางสิ่งที่หม่อมฉันอยากรู้ตลอดเวลา โดยปกติแล้วเฉียนโจวคงถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งบ่อยครั้ง องค์หญิงใหญ่ควรคุ้นเคยกับถนนน้ำแข็งเป็นอย่างดี แล้วทำไมองค์หญิงถึงลื่นล้มที่ราชวงศ์ต้าชุนได้เพคะ”

คังอี้รู้สึกอับอายเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางพูดทันที “ข้าประมาทเอง” นางตอบ “บางทีอาจเป็นเพราะบ่าวรับใช้ดูแลข้าไม่ดี เมื่อวานองค์หญิงแห่งมณฑลส่งบ่าวรับใช้มาให้ และองค์หญิงผู้นี้ก็รู้สึกขอบคุณมาก”

เมื่อกล่าวถึงบ่าวรับใช้ที่ส่งโดยเฟิงหยูเฮง รุ่ยเจียก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมในการแสดงความโกรธออกมา นางพูดได้อย่างขมขื่น “ถูกต้อง องค์หญิงแห่งมณฑลจัดการได้ดี”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงซึ่งดวงตาของนางเป็นสีแดงก่ำและใบหน้าซีดเซียว แล้วเฟิงหยูเฮงก็มองฮูหยินผู้เฒ่าด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าตกตะลึงทันที...