69 คำชมจากสาวงาม การเติบโตของสมุนไพร
69 คำชมจากสาวงาม การเติบโตของสมุนไพร
หวังเย้ากลับเข้าไปในกระท่อม หลังจากที่เขาฝึกการหายใจและดูอาการของอินทรีย์เสร็จแล้ว สายตาของมันไม่ได้คมกริบเหมือนทุกครั้งแล้ว
หวังเย้าสังเกตุเห็นว่าเนื้อที่อยู่ในถ้วยนั้นมีปริมาณลดลงในตอนกลางวัน
“ดีแล้วที่นายกินมัน ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี” หวังเย้าหัวเราะ
เช้าของอีกวันเขาก็เห็นว่ามีเนื้อเหลืออยู่ไม่มากแล้ว
บางทีนายอาจจะไม่ชอบเนื้อหมูก็ได้ ฉันควรจะลองหาอย่างอื่นมาให้นายกิน
หวังเย้าจึงไปซื้อเนื้อกระต่ายมา แล้วใส่มันไว้ในถ้วยตรงหน้าของอินทรีย์ คราวนี้อินทรีย์ดูระวังตัวน้อยลงกว่าเดิม
“ฉันอยากจะดูแผลของนาย” หวังเย้าชี้ไปที่ปีกของมัน
หวังเย้าผสมยาสมานแผลในตอนกลางวันและสวมเสื้อผ้าตัวหนาก่อนที่จะไปหาอินทรีย์ อินทรีย์ไม่ยอมให้ความร่วมมือเหมือนที่คาดไว้ มันขยับปีก กัดหวังเย้า และกรีดเสื้อผ้าของเขา ซานเซียนเห่าด้วยความกังวลอยู่ไม่ห่าง
หวังเย้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพันแผล และเสื้อผ้าของเขาก็เสียหาย
สมแล้วที่เป็นนกนักล่า!
หวังเย้ามองไปที่เสื้อผ้าของเขาที่ถูกทำลาย ดีที่ฉันเตรียมมาดีและมีโชค ไม่อย่างนั้นกรงเล็บของมันคงจะตัดผ่านเสื้อผ้าของเขาและเข้าเนื้อ
“ตอนนี้ พักผ่อนให้ดีล่ะ แล้วอีกสองสามวันฉันจะมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ใหม่” หวังเย้าพูด แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในกระท่อมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
หวังเย้ายกเรื่องซื้ออพาร์ทเมนต์ขึ้นมาพูดอีกครั้งกับพ่อแม่ของเขา บนโต๊ะอาหารในมื้อกลางวัน เขาถามพ่อแม่ของเขาถ้าพวกเขาตัดสินใจได้แล้ว
“เย้า บอกแม่มาว่าลูกมีเงินอยู่เท่าไหร่?” จางซิวหยิงถาม
“มากกว่าหนึ่งล้านครับ” ความจริงหวังเย้ามีมากกว่าสองล้านหยวนอยู่ในบันชีของเขา แต่เขาไม่อยากให้พ่อแม่ของเขาต้องตกใจกับจำนวนเงินที่เขามี
“อะไรนะ? ลูกไปเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมาย!” พ่อแม่ของเขาก็ยังคงตกใจอยู่ดี
“ผมหาเงินได้จากการขายสมุนไพรและต้มยาครับ ผมไม่ได้ใช่เงินเลย ได้แต่เก็บเอาไว้ในบันชี แล้วผมก็ยังลงทุนในหุ้นและได้เงินมาเพิ่มด้วยครับ” หวังเย้าพูดอย่างใจเย็น
“ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?” จางซิวหยิงพูด
“ใช่ แบบนั้นแหละครับ” หวังเย้าพูด
“ในเวลาสั้นๆแบบนี้น่ะเหรอ?” จางซิวหยิงพูด “ลูกจ่ายเงิน 400,000 หยวนทำสัญญาเช่าเนินเขา และยังจ่ายไปอีกมากเพื่อซื้อรถ แล้วตอนนี้ยังเหลือเงินกว่าล้านหยวนอย่างนั้นเหรอ?”
พ่อแม่ของหวังเย้าตกตะลึงอย่างแท้จริง จะมีใครบ้างในหมู่บ้านที่จะหาเงินได้เกือบสองล้านภายในเวลาไม่ถึงครึ่งปีกัน
“เย้า บอกแม่มาว่าลูกทำเรื่องผิกฎหมายอยู่รึเปล่า?” จางซิวหยิงถามด้วยความกังวล
“แม่พูดเรื่องอะไรเนี้ย? มันจะเป็นไปได้ยังไง? แล้วผมก็อยู่บนเนินเขาแทบจะตลอดเวลา ผมจะไปทำอะไรได้?” หวังเย้าพูด
“ก็จริงของลูก” จางซิวหยิงพูด “แต่ลูกก็ได้เงินมาเร็วเกินไป!”
“ผมก็แค่โชคดีที่หาเงินได้เยอะจากหุ้น แต่เงินที่ได้มันก็ได้มาง่ายและหมดได้ง่ายเหมือนกันนะครับ!” หวังเย้าพูด
“แม่เข้าใจแล้ว ลูกต้องดูแลเงินของลูกให้ดีล่ะ” จางซิวหยิงพูด
“แน่นอนครับ นั้นเป็นเหตุผลที่ผมอยากจะซื้ออพาร์ทเมนต์ยังไงล่ะครับ”
“ตกลง! ซื้ออพาร์ทเมนต์กันเถอะ!” หวังเฟิงฮวาพูด
“เยี่ยมไปเลย! ผมจะเริ่มมองหาเลยครับ” หวังเย้าพูด
หวังเย้ากลับไปที่เนินเขาหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ เขาได้โทรไปหาหวังหมิงเปาเพื่อถามเกี่ยวกับเรื่องอพาร์ทเมนต์ เพราะธุรกิจของหวังหมิงเปานั้นเกี่ยวข้องกับพวกอสังหาริมทรัพย์อยู่แล้ว
ทันใดนั้น ซานเซียนก็เห่าขึ้นมาในเวลาที่หวังเย้าเตรียมตัวเข้านอน
ขโมย?!
หวังเย้าลุกขึ้นมาจากเตียงในทันที และออกมาจากกระท่อมเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ที่ด้านนอกนั้นเขาไม่เห็นใครสักคน ซานเซียนก็วิ่งออกมาจากบ้านหมาของมันแล้วกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน
“เกิดอะไรขึ้นซานเซียน?” หวังเย้าถาม
หวังเย้าตามซานเซียนไปที่แปลงสมุนไพร และเห็นว่าสมุนไพรบางต้นถูกกัด
“สัตว์ป่าเหรอ งั้นก็ไม่เป็นไร” หวังเย้าลูบหลังของซานเซียน และเดินกลับเข้าไปในกระท่อม
วันต่อมา เขาก็เห็นรอยเท้าในแปลงสมุนไพร ที่ดูคล้ายกับรอยเท้าของกระต่ายป่า
กระต่าย! ฉันหวังว่าพวกมันจะไม่กลับมาอีก หวังเย้าคิด
กระต่ายป่านั้นมักจะตกใจกลัวได้ง่าย พวกมันไม่ควรจะกลับมาอีกหลังจากที่ถูกซานเซียนทำให้กลัว
หวังเย้าเพิ่มเนื้อกระต่ายลงไปถ้วยให้กับอินทรีย์ในตอนเช้า และขอให้แม่ของเขาเฝ้าแปลงสมุนไพรให้ แล้วเขาก็ขับรถเข้าไปในเมือง เขาตรงไปหาหวังหมิงเปา ที่ได้ช่วยดูอพาร์ทเมนต์ไว้หลายห้อง แล้วพวกเขาจึงไปดูอพาร์ทเมนต์ด้วยกัน
หวังหมิงเปาเลือกอพาร์ทเมนต์เอาไว้สามที่และห้องที่มีการออกแบบที่เป็นที่นิยมไว้อีกส่วนหนึ่ง อพาร์ทเมนทั้งสามที่นั้นต่างตั้งอยู่ใกล้กับโรงเรียนและช๊อปปิ้งเซนเตอร์ แน่นอนว่าราคาของอพาร์ทเมนนั้นไม่ถูกเลย หลังจากที่ดูเรียบร้อยแล้ว หวังเย้าก็ได้เลือกอพาร์ทเมนต์ที่มีขนาด 130 ตารางเมตรพร้อมกับที่จอดรถ ราคาอยู่ที่ประมาณ 800,00หยวน
แต่ราคา 800,000หยวนนี้ยังไม่สามารถจ่ายได้แม้กระทั่งราคาของห้องน้ำในเซี่ยงไฮ้และปักกิ่งได้เลย
หลังจากที่หวังเย้าได้เลือกอพาร์ทเมนต์แล้ว เขาก็ตรงไปหาตัวแทนขายอสังหาริมทรัพย์พร้อมกับหวังหมิงเปาในทันที ตัวแทนได้ให้ส่วนลดกับเขาเพราะเขาจ่ายด้วยเงินสด หวังเย้าได้รับกุญแจห้องมาหลังจากที่เขาจ่ายเงินทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ตัวแทนขายได้บอกกับหวังเย้าว่าจะต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งอาทิตย์สำหรับใบรับรองสิทธิ์การเป็นเจ้าของห้อง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หวังเย้าก็ได้มอบหน้าที่ในการตกแต่งภายในทั้งหมดให้กับหวังหมิงเปาที่ทำธุรกิจตกแต่งภายในอยู่แล้ว
“ที่เหลือฉันยกให้นายจัดการแล้วกัน”หวังเย้าพูด
“ไม่มีปัญหา! ฉันมั่นใจว่านายจะได้รับการออกแบบและการบริการที่ดีที่สุดแน่นอน” หวังหมิงเปาพูดด้วยรอยยิ้ม นี้เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา
“ขอบคุณ!” หวังเย้าพูด
“ไม่มีปัญหา!”
หวังเย้าได้เอากุญแจอพาร์ทเมนต์ให้กับหวังหมิงเปา
มันเป็นเวลาเกือบบ่ายสองโมงแล้ว หวังเย้าก็ได้ชวนหวังหมิงเปาไปทานข้าวที่ร้านอาหาร แล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาหลังจากที่เขาทานมื้อกลางวันเสร็จแล้ว
“ฮัลโหล? ฉันคือถงเว่ยนะ สบายดีไหม?” เสียงของหญิงสาวดังมาตามสาย เสียงของเธอนั้นไพเราะและนุ่มนวล
“ฮัลโหล ฉันสบายดี ตอนนี้ฉันอยู่ในเมืองและกำลังจะกลับบ้าน เธอมีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่า?” หวังเย้าถาม
“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก ฉันอยากจะเลี้ยงมื้อเย็นนายเป็นการขอบคุณที่ขับรถพาฉันไปส่งเมื่อวันก่อนน่ะ” ถงเว่ยพูด
“ฉันไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย เธอไม่จำเป็นต้องเลี้ยงข้าวฉันหรอก”
“แค่ข้าวมื้อเดียวเอง ไม่ใช้เวลานานหรอก” ถงเว่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
“เอ่อ” หวังเย้ามองเวลา “คืนนี้ฉันไม่ว่างจริงๆ ฉันจะโทรหาเธอวันอื่นได้ไหม? ฉันเลี้ยงเอง!”
“ได้สิ!” ถงเว่ยวางสายไป เธอรู้สึกไม่ยินดี แต่เธอก็ยังโอเคอยู่
“ผู้หญิงโทรมาเหรอ?” หวังหมิงเปาถาม
“ใช่” หวังเย้าพูด
“เธอต้องการเลี้ยงข้าวนายเหรอ?”
“ใช่”
“แล้วนายก็ปฎิเสธเธอ?”
“ใช่ ฉันต้องไปดูแลแปลงสมุนไพร” หวังเย้าพูด
“นี่นายพูดจริงใช่ไหมเนี้ย? นายรู้ไหมว่าแม่ของนายจะต้องฆ่านายแน่ ถ้ารู้ว่านายปฏิเสธคำชวนของเธอ!” หวังหมิงเปาพูด “มันถือเป็นเกียรติมากเลยนะที่ได้รับคำเชิญจากสาวๆน่ะ! เฮ้ หรือว่าเธอไม่สวยใช่ไหม?”
“ไม่เลย เธอสวยมาก” หวังเย้าพูด
ถงเว่ยเป็นคนที่สวยมากแม้ว่าเธอจะไม่แต่งหน้าเลยก็ตาม