68 อินทรีย์ที่บาดเจ็บ

68 อินทรีย์ที่บาดเจ็บ

 

“พ่อ ผมกลับมาแล้วครับ พ่อกลับบ้านได้แล้ว” หวังเย้าพูดเมื่อเขาเข้าเดินเข้าไปในกระท่อม

 

“หนังสือนี้มันเกี่ยวกับอะไรเหรอ?” หวังเฟิงฮวาถามแล้วชี้ไปที่คัมภีร์ฮวางถิง

 

“เป็นหนังสือเกี่ยวกับเต๋าครับ มันช่วยให้จิตใจสงบขึ้น” หวังเย้าพูด

 

“อ้อ” หวังเฟิงฮวาพูด เขาปิดหนังสือแล้วลุกขึ้น

 

“ข้างบนนี้มันหนาว อย่าลืมหาผ้าหนาๆมาห่มด้วยล่ะ” หวังเฟิงฮวาพูดก่อนที่เขาจะไป

 

“ได้ครับ” หวังเย้าพูด

 

“ซานเซียนแกเดินไปส่งพ่อที่บ้านด้วยนะ” หวังเย้าชี้ไปที่พ่อให้กับซานเซียน

 

“ไม่ต้องหรอก พ่อไปเองได้” หวังเฟิงฮวาพูด

 

ซานเซียนดูคล้ายกับว่ามันเข้าใจหวังเย้า และวิ่งออกจากบ้านของมันตามพ่อของหวังเย้าไป

 

ซานเซียนกลับมาหลังจาก 40 นาทีผ่านไป หวังเย้าโทรไปที่บ้านเพื่อให้แน่ใจว่าพ่อของเขาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว

 

เช้าของอีกวัน หวังเย้ารดน้ำสมุนไพรรากด้วยน้ำแร่โบราณที่เข้มข้น แล้วจึงขึ้นไปบนเนินเขาเพื่อฝึกการหายใจภายใต้แสงตะวันของยามเช้า

 

อากาศบนเนินเขานั้นหนาวเย็นมาก

 

หวังเย้าได้ยินเสียงลมหายใจที่สอดประสานกันเป็นจังหวะ และพลังฉีที่ไหลเวียนไปทั่วเส้นเลือดของเขาราวกับสายน้ำ พระอาทิตย์โผล่พ่นจากก้อนเมฆ ในเวลาเดียวหวังเย้ารู้สึกได้ถึงพลังฉีที่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา แล้วกลับมารวมกันที่ท้องน้อยของเขา

 

นี่เป็นสิ่งที่หวังเย้าทำเป็นประจำทุกวันในตอนเช้า เมื่อเขาฝึกเสร็จแล้ว เขาก็ลงไปที่แปลงสมุนไพรเพื่อรดน้ำด้วยน้ำแร่โบราณที่เจือจางแล้ว เขามีสมุนไพรปลูกในแปลงอยู่พอสมควร และถึงแม้ว่าจะมีน้ำแร่โบราณเพิ่มขึ้นมา แต่มันก็ยังไม่เพียงพออยู่ดีถ้าเขาไม่ผสมน้ำธรรมดาลงไปด้วย

 

จางซิวหยิงขึ้นมาบนเนินเขาในเวลา 10โมงเช้า

 

“สวัสดีครับแม่ แม่มาที่นี่ทำไมเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

 

“บอกแม่มาสิ ว่างานเลี้ยงเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง? มีผู้หญิงหลายคนไหม? ได้เบอร์ติดต่อพวกเธอมารึเปล่า?” จางซิวหยิงถามด้วยรอยยิ้ม

 

“แม่ครับ พวกเราแค่ไปพูดคุยกัน คนก็ไม่ได้เยอะมาก แล้วส่วนใหญ่ก็มาพร้อมกับลูกของพวกเขาด้วย” หวังเย้าพูด

 

“อะไรกัน? ดูลูกสิ! อยู่แต่บนเนินเขาทั้งวัน หรือลูกจะรอจนสาวๆในหมู่บ้านนี้แต่งงานกันไปจนหมดก่อน?” จางซิวหยิงพูดด้วยความหงุดหงิด

 

“มันไม่ใช่แบบนั้นครับแม่ แม่นั่งลงก่อน ให้ผมชงชาให้แม่ดื่มดีกว่านะครับ” หวังเย้าชงชาดำให้กับแม่ของเขา

 

“แม่ไม่เอาชาของลูก แม่อยากให้ลูกหาแฟนให้ได้!” จางซิวหยิงพูด

 

“ผมจะพยายามให้ดีที่สุดครับ” หวังเย้าพูด

 

“ยังไง? โดยการอยู่แต่บนนี้ทั้งวันทั้งคืนน่ะเหรอ?”

 

“แม่ครับ อย่าอารมณ์เสียเลย ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?” หวังเย้าพูด

 

“อะไร?” จางซิวหยิงพูด

 

“ผมเห็นว่าที่ที่พี่เช่าอยู่ตอนนี้มันดูไม่ดีเลย ตึกดูเก่าแล้วเพื่อนบ้านที่อยู่ในตึกก็ดูไม่เป็นมิตรเลย ผมเลยตั้งใจว่าจะซื้ออพาร์ทเมนต์ในเมืองให้พี่สักห้องน่ะครับ” หวังเย้าพูด

 

“ที่ลูกพูดมามันก็ถูก แต่อพาร์ทเมนต์ในเมืองมันแพงมากนะ แม่ได้ยินมาว่า แค่ห้องที่พี่สาวของลูกเช่าอยู่ก็ราคาตารางเมตรละ 5,000 หยวนแล้ว แล้วเราจะไปซื้ออพาร์ทเมนต์ในเมืองได้ยังไงกัน? แล้วลูกจะทำยังไง ถ้าเกิดเราเอาเงินไปซื้ออพาร์ทเมนต์ให้พี่ของลูกหมด?” จางซิวหยิงพูด

 

ในหมู่บ้าน ผู้คนยังคงให้ความสำคัญกับผู้หญิงน้อยกว่าผู้ชาย

 

“ผมจะเป็นคนจ่ายค่าอพาร์ทเมนต์ให้พี่เองครับ แม่คิดว่ายังไง?” หวังเย้าถาม

 

“ลูกเหรอ? ลูกมีเงินเท่าไหร่?” จางซิวหยิงถามด้วยความประหลาดใจ

 

“ปล่อยให้เป็นเรื่องของผมเถอะครับ แม่แค่บอกมาว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?” หวังเย้าพูด

 

“แม่ต้องปรึกษาพ่อของลูกก่อน” จางซิวหยิงพูด

 

“ได้ครับ ไปคุยกับพ่อ แต่อย่าเพิ่งบอกให้พี่รู้นะครับ ผมกลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับ” หวังเย้าพูด

 

“ได้จ๊ะ” จางซิวหยิงออกไปจากกระท่อมหลังจากที่ดื่มชาเสร็จแล้ว แต่เธอกลับหยุดเดินกะทันหัน

 

“ห้ามลืมหาแฟนล่ะ!” จางซิวหยิงพูด

 

“ผมรู้แล้วครับแม่!” หวังเย้าพูด

 

หวังเย้ากลับเข้าไปในกระท่อมเพื่ออ่านหนังสือ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอกกระท่อม ในช่วงเวลาใกล้เที่ยงวัน ซานเซียนก็เริ่มเห่าเสียงดัง

 

เกิดอะไรขึ้นกัน?

 

หวังเย้าออกมาจากกระท่อม แล้วเดินไปบริเวณที่เกิดเสียงดังขึ้น

 

เขาเห็นอินทรีย์นอนอยู่บนพื้น ขนของมันยุ่งเหยิงและปีกของมันก็เต็มไปด้วยเลือด เห็นได้ชัดว่ามันได้รับบาดเจ็บอยู่

 

ซานเซียนยืนห่างออกไปสองเมตรจากอินทรีย์ที่กำลังจ้องมันด้วยความระแวดระวัง

 

“อยู่ห่างๆซานเซียน!” หวังเย้าตะโกน ซานเซียนถอยออกมาในทันที แต่ยังคงจ้องเขม่งไปที่อินทรีย์ สำหรับซานเซียน อินทรีย์คือสัตว์ที่เป็นอันตราย

 

“นายบาดเจ็บ เราต้องเย็บแผลของนาย” หวังเย้าพูด เขาเดินเข้าไปหาอินทรีย์ อินทรีย์สยายปีกของมันและแสดงท่าทางตื่นตัว

 

“ดูเหมือนนายไม่อยากให้ฉันแตะตัวสินะ ก็ได้” หวังเย้ากลับเข้าไปในกระท่อม และปล่อยให้ซานเซียนคอยเฝ้าอินทรีย์จากที่ไกลๆ

 

อินทรีย์ที่บาดเจ็บอยู่นั้นมองไปรอบๆ มันพยายามที่จะบิน แต่ก็ทำไม่ได้

 

หวังเย้าออกมาจากกระท่อมเพื่อดูอินทรีย์ แต่มันก็ยังคงต่อต้านเขาอยู่ เขาบอกให้ซานเซียนคอยจับตาดูเอาไว้และห้ามทำอะไร ก่อนที่เขาจะลงจากเนินเขาไปในตอนกลางวัน

 

หลังอาหารกลางวัน หวังเย้าเอาเนื้อมาด้วย เผื่อว่าอินทรีย์นั้นต้องการจะกินมัน ในระหว่างที่กำลังเดินขึ้นไปบนเนินเขานั้น เขาก็ได้ยินเสียงของระบบพูดขึ้นมาในตอนที่เขากำลังจะไปซื้อยาสำหรับรักษาบาดแผล

 

‘โปรดผสมยาสมานแผลด้วยตัวท่านเอง’

 

ในอนาคตฉันคงซื้อยาไม่ได้? หวังเย้าคิด

 

สุดท้ายเขาก็ซื้อแต่ผ้าพันแผล แล้วกลับขึ้นไปบนเนินเขา

 

หวังเย้าเอาเนื้อสดใส่ไว้ในถ้วย และวางมันไว้ตรงหน้าของอินทรีย์ เขายังเอาน้ำให้มันด้วย

 

อินทรีย์ยังคงระมัดระวังเกินกว่าที่จะแตะต้องอาหาร

 

โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง! ซานเซียนเริ่มเห่าอีกครั้ง คล้ายกับว่ามันกำลังพูดอยู่กับอินทรีย์ “กินซะ! ฉันยังไม่เคยได้อาหารที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย!”

 

หวังเย้าผสมยารักษาบาดแผลในตอนกลางวัน เขาไม่จำเป็นต้องต้มมัน แค่บดมันให้เป็นผงละเอียดเท่านั้น มันไม่ใช่ขั้นตอนที่ยากเย็นเลย และหวังเย้าก็มีสมุนไพรที่ต้องการอยู่ในแปลงสมุนไพรทั้งหมดอยู่แล้วด้วย สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือ การรอให้อินทรีย์ผ่อนคลายลงและยอมให้เขาใส่ยาสมานแผลให้กับมัน

 

ซานเซียนยังคงจ้องไปที่อินทรีย์ อินทรีย์ยังคงขยับปีกหลายครั้งด้วยกำลังที่อ่อนลงเรื่อยๆ

 

ที่ด้านนอกกระท่อมท้องฟ้าเริ่มมืด อากาศหนาวเย็นลงและลมพัดแรง

 

หวังเย้าไปดูอินทรีย์อีกครั้งหลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จ มันยังคงตั้งการ์ดระวังเขาอยู่ และยังไม่ยอมแตะเนื้อที่หวังเย้าเอาให้มัน

 

“ช่างเป็นสัตว์ที่หยิ่งยโสจริง!” หวังเย้าถอนหายใจ

 

หวังเย้ากลับเข้าไปในกระท่อมเพื่ออ่านคัมภีร์ เขาดูอินทรีย์อีกครั้งก่อนที่จะเข้านอน และเห็นว่ามันเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ แต่ก็ยังคงไม่ยอมแตะอาหารของเขา

 

หนึ่งคืนผ่านไป

 

วันต่อมา ในตอนเช้าหวังเย้าไปดูอินทรีย์ก่อนเป็นอันดับแรก

 

มันยังคงอยู่ตรงนั้น แต่ดูเหมือนว่ามันเริ่มจะทนไม่ไหวอีกต่อไป แสงสว่างในดวงตาของมันเริ่มจางหายไป

 

“กินเนื้อซะสิ” หวังเย้าชี้ไปที่เนื้อ แม้ว่ามันจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม

 

แล้วเขาจึงเริ่มฝึกการหายใจและทำงานในแปลงสมุนไพรของเขาเหมือนเช่นทุกวัน