บทที่ 192 - สรรสร้าง (1) [21-08-2019]

บทที่ 192 - สรรสร้าง (1)”

 

ด้วยปีกของยูอิลฮานได้ทำให้เขาใช้เวลาเพียง 1 นาที 30 วินาทีก็มาถึงที่คฤหาสน์ของเขา คฤหาสน์ของเขายังคงปกติเหมือนเดิมอย่างที่เขาได้คิดเอาไว้

ปัญหาเดียวที่มีอยู่ก็คือมอนสเตอร์รอบๆที่แห่งนี้

[ว้าว นี่มันบ้ามาก โลกนี้บ้าเกินไปแล้ว]

"ฉันเห็นด้วยเลย"

ระหว่างมหาภัยพิบัติขั้นที่สองไม่ได้มีอนสเตอร์คลาส 4 เกิดขึ้นมาบนโลกตรงๆ มอนสเตอร์คลาส 4 ที่โผล่ออกมาล้วนแล้วแต่วิวัฒนาการมาจากคลาส 3 หรือข้ามประตูมิติมาโลก หรือไม่ก็เกิดขึ้นจากผลของการล้นของมานา ยังไงก็ตามไม่มีการเกิดของคลาส 4 แบบตรงๆเลย

ยูอิลฮานกำลังคิดว่ามอนสเตอร์คลาส 4 น่าจะเกิดขึ้นมาทั้งหมดในดันเจี้ยนนรกแล้วก็เปลื่ยนไปเป็นปีศาจ แต่ว่าเมื่อได้เห็นมอนสเตอร์คลาส 4 นับร้อยที่อยู่บนพื้นดินคฤหาสน์ของเขาแล้วมันดูจะไม่ใช่แบบนั้น

[พวกเราจำเป็นต้องทำลายที่นี่]

[นี่คือสิ่งก่อสร้างเดียวที่คนๆนั้นเหลืออยู่ พวกเราต้องทำลายมัน]

[ทำเหมือนกับว่ามันจะกลับมาเหยียบที่นี่ไม่ได้อีก]

[ทวงคืนพื้นที่นี้]

ยังไงก็ตามจากคำพูดของพวกมนอสเตอร์ มันดูเหมือนว่าการที่พวกมันมาที่นี่ไม่ใช่เพราะการดึงดูดจากมานาของพื้นแห่งความอบอุ่นและความเศร้า แต่เป็นเพราะมันรู้ว่าที่นี่คือบ้านของยูอิลฮาน หลังจากได้ยินแบบนี้เขาได้แต่หัวเราะออกมา

"ถ้ามากันทั้งหมดเลยฉันจะยินดีมาก"

ยูอิลฮานได้กระชับหอกมังกรแปดหางในมือและทรงตัว เขาได้กางปีกออกให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้และเร่งความเร็วขึ้นกระทันหันด้วยคลื่นกระแทกขนาดใหญ่

[ติดคริติคอล!]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 610,395,305]

[พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 0.85 เป็นเวลา 5 นาทีจากสกิลยมทูต ระยะเวลาและเปอร์เซ็นจะเพิ่มขึ้นหากคุณฆ่ามอนสเตอร์เพิ่มขึ้นอีกในเวลา 5 นาทีโดยที่การซ่อนเร้นยังไม่หายไป]

เพียงแค่การทิ้งดิ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็ว เขาไดหั่นมอนสเตอร์คลาส 4 ขาดครึ่งในทันที การโจมตีที่หมดจดที่ทำให้มอนสเตอร์ไม่ได้รู้ตัวใดๆนี้เป็นธรรมดาที่การซ่อนเร้นของเขาจะยังไม่หายไป

"นี่มันง่ายมาก"

[ทั้งๆที่นายยังอยู่คลาส 3 ตอนนี้นายก็ฆ่ามอนสเตอร์คลาส 4 ได้ในทันทีแล้ว... ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่หอกไร้วิถีหรือไพทย์บังเกอร์ด้วย!]

"อย่ามาโกรธสิ"

[ฉันไม่ได้โกรธ! ฉันก็แค่รู้สึกหงุดหงิดรำคาญนิดๆ!]

ในตอนนี้ยูอิลฮานกำลังจะได้คลาส 4 แล้ว แม้เขาจะยังไม่ได้คลาสมา แต่ด้วยสกิลและฉายาสุดโกงของเขานเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เขาจฆ่ามอนสเตอร์คลาส 4 เลเวลต่ำได้ในทันที

ถ้าเป็นตัวยูอิลฮานในปัจจุบันตกลงไปในดาเรย์เมื่อก่อน มังกรก็จะถูกกำจัดออกไปโดยที่ไม่มีมังกรแม้แต่ตัวเดียวได้หายใจรดตัวเขาเลยด้วยซ้ำ

[อยู่นี่ มันอยู่ที่นี่แล้ว!]

[แต่ว่าเรามองไม่เห็นมัน สัมผัสก็ไม่ได้]

[อ๊ากกก... ไปทำลายคฤหาสน์นี้กันดีกว่า! พวกเราหามันไม่ได้ แต่ว่าเราเห็นคฤหาสน์นี่!]

มอนสเตอร์ดูจะตกใจกับการปรากฏตัวของยูอิลฮาน และไม่นานนักมันก็ได้เริ่มรู้สึกตัว แน่นอนว่าเมื่อรู้สึกตัวก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมมากนัก และยูอิลฮานก็แค่ขำออกมาและไปจัดการล่ามอนสเตอร์

[ก๊าซซซซซซซ!]

[กี๊ซซซซซ!]

ถ้าหากพื้นที่แห่งความอบอุ่นและความเศร้านี้บรรเลงเพลงด้วยกับดักและอาร์ติแฟคแล้ว ยูอิลฮานก็ทำเต้นบนที่แห่งนี้ด้วยคมหอกของเขา บางครั้งก็ค้อน หรือขวาน หรือดาบใหญ่ หรือไม่ก็แส้ เลือดได้กระจัดกระจายออกไปทุกทิศจากการสะบั้นคอและตัดหัวใจของมอนสเตอร์ทีล่ะตัว

ในตอนนี้เขากำลังทำการฝึกหอกสะบั้นจักรวาล โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องแยกความแต่ต่างระหว่างอาวุธ เขามั่นใจว่าเขาสามารถฆ่าพวกมอนสเตอร์พวกนี้ได้ในทันทีไม่ว่าเขาจะใช้อาวุธอะไร และการซ่อนเร้นของเขาก็ไม่ได้หายไปเลยซักครั้งเดียวในตลอดเวลานี้

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 543,285,486]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 491,009,315]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 635,581,102]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ …….]

"แต่เจ้าพวกนี้มันไม่ได้ให้ค่าประสบการณ์เยอะเลยแหะ นี่น่าจะเพราะว่าพวกมันเพียงจะมาถึงคลาส 4 สินะ"

สำหรับเขาแล้วค่าประสบการณ์ 500 ล้าน 600 ล้านไม่นับว่าเยอะเลย ยังไงก็ตามด้วยจำนวนมหาศาลของพวกมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาน่าจะได้ค่าประสบการณ์ประมาณล้านล้านได้หากฆ่าพวกมันทั้งหมดที่นี่

[อ๊ะ อ๊ากก....!]

เลียร่าต้องพยายามอย่างมากเพื่อที่จะไม่โกรธออกมา เอาล่ะ ยูอิลฮานได้เลเวลเพิ่มขึ้นมาอย่างต่อเนื่องในตอนที่เขาไปฆ่าพวกปีศาจในนรก ดังนั้นนี่มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะคิดว่าค่าประสบการณ์จำนวนเท่านี้ที่ได้มันน้อยไปสำหรับเขา ใช่แล้ว เพราะแบบนี้เธอเลยยอมรับได้

[ก๊าซซซซซซซ!]

[ทำลาย พวกเราจำเป็นต้องลบร่องรอยของมนุษย์สารเลวนี่]

ไม่ว่าพวกมันจะเคลื่อนไหวกันเร็วยังไง พื้นที่แห่งความอบอุ่นและความเศร้าก็ไม่ได้คลาดกับพวกมัน และเมื่อมอนสเตอร์เริ่มถอย ยูอิลฮานก็ได้บินออกไปฆ่าพวกมันในทันที ในทุกๆนาทีที่ผ่านไปได้มีมอนสเตอร์คลาส 4 จำนวนมากตายไปเรื่อยๆ

ยังไงก็ตามไม่ว่าเขาจะฆ่ามอนสเตอร์พวกนี้ด้วยการช่วยเหลือจากพื้นที่แห่งความอบอุ่นและความเศร้ายังไง เขาก็ยังคงรู้สึกเหนื่อยหลังจากมองไปเห็นคลื่นมอนสเตอร์ที่ดูจะไม่มีจุดสิ้นสุด

แน่นอนว่าเขามั่นใจว่าเขาสามารถฆ่ามอนสเตอร์ต่อไปแบบนี้เป็นชั่วโมงได้ แต่ว่าเขาจะล่าแบบนี้ไปตลอดไม่ได้แน่

"นี่มันไม่ดีเลย"

ยูอิลฮานได้ดึงหอกกลับมาแทงลงไปบนพื้น ในตอนนี้เองหอกนับร้อยที่ทำขึ้นมาจากกระดูกมังกรได้ฝังลงไปในส่วนต่างๆของสวน จากนั้นยูอิลฮานก็ได้หยิบเอาค้อนสายฟ้าออกมาและเปิดใช้งานออฟชั่นพายุสายฟ้าที่อยู่ในกำไลข้อมือของเขา

พลังที่อัดแน่นอยู่ภายในกำไลข้อมือที่ซึ่งเก็บพายุสายฟ้าที่รุนแรงนี้ไว้ได้สามเท่าและปลดปล่อยออกมาในคราวเดียวได้ถูกปล่อยออกมาจากจุดเล็กๆตรงปลายค้อนเกิดขึ้นเป็นการสะท้อนระหว่างกระดูกมังกรทั้งหมด

ในตอนนี้เองกระดูกมังกรทั้งหนึ่งร้อยอันในสวนทั้งหมดได้สั่นพ้องสะท้อนกับค้อนและปล่อยสายฟ้าจำนวนที่น่ากลัวออกมาโจมตีมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆ

[ติดคริติคอล!]

[ติดคริติคอล!]

[ติดคริติคอล!]

[ติดคริ...]

เนื่องจากก่อนหน้านี้มอนสเตอร์ที่เขาเจอมากต่างก็แข็งแกร่งเกินไปทำให้เขาไม่เคยมีโอกาสได้ใช้สิ่งนี้เลย แต่ว่าในสถานการณ์แบบตอนนี้เป็นโอกาสดีที่เขาจะได้ใช้มันจัดการกับมอนสเตอร์จำนวนมาก

ในตอนนี้พื้นคฤหาสน์คล้ายกันกับทะเลสายฟ้า สายฟ้าได้เกิดขึ้นมาในระดับที่มหาศาลเพราะสกิลสะท้อนกันระหว่างหอกกระดูกกับค้อนสายฟ้า และสายฟ้าก็ได้ถูกส่งต่อไปยังหอกกระดูกอันอื่นๆและเสริมพลังกันเอง ในเวลาเดียวกันก็ย่างมอนสเตอร์ทุกๆตัวที่ผ่านไปด้วย

[ก๊าซซซ!]

[กี๊ซซซซซซซ!]

แม้ว่ายูอิลฮานจะเผยตำแหน่งออกมาเพราะเขาไม่อาจจะฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดในทีเดียวได้ แต่มอนสเตอร์ก็ไม่อาจจะเข้ามาโจมตีเขา พายุสายฟ้าที่ปลายค้อนสายฟ้าที่มีมานาจำนวนมากพอที่จะเกิดเป็นไต้ฝุ่นได้ถูกบีบอัดไปในค้อนจุดๆเดียวเป็นผลให้สายฟ้าถูกปล่อยออกมาอย่างไม่สิ้นสุดลงง่ายๆ

[บางคนอาจจะคิดว่านายเป็นจอมเวทย์ได้เลยนะ]

"เยี่ยม ฉันได้ใช้มันแล้ว ในที่สุดก็ได้ใช้แล้ว"

ยูอิลฮานได้ขยับตัวอย่างยินดี ในตอนนี้ได้เวลากำจัดพวกมันทั้งหมดด้วยพายุไต้ฝุ่นที่อยู่ในค้อนแล้ว

ในเวลาไม่ถึง 10 นาทีหลังจากนั้นยูอิลฮานก็ได้จัดการกวาดล้างมอนสเตอร์ทั้งหมดในคฤหาสน์ได้สำเร็จ ยังไงก็ตามด้วยมหาภัยพิบัติขั้นที่ 3 ทำให้จำนวนมอนสเตอร์เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งตลอดเวลาและพวกมันทั้งหมดต่างก็เหมือนกับเล็งมาที่เขา เพราะแบบนี้เองทำให้เขาต้องสิ่งเดิมที่เพิ่งจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

[ตอนนี้แหละอิลฮาน!]

"เข้าใจแล้ว!"

ยูอิลฮานได้วิ่งเข้าไปในคฤหาสน์และเปิดใช้งานนาฬิกาทรายแห่งกาลเวลา ตอนนี้เอมอนสเตอร์ที่เข้ามาได้ถูกขับออกไปทั้งหมดและคฤหาสน์ได้ถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยบาเรียของนาฬิกาทราย

"ฟู่"

ยูอิลฮานได้ตรวจดูสภาพของตัวเขาเองก่อนจะถอนหายใจออกมา ในขณะเดียวกันเลียร่าก็ได้ตรวจดูด้านนอกและพึมพัมขำๆ

[นี่มันทำให้ฉันนึกไปถึงในตอนที่นายถูกทิ้งเอาไว้บนโลกตอนแรกเลยนะ]

"สภาพน่าสมเพชของฉันก็ยังเหมือนเดิมตลอดแหละ"

[ไม่ ไม่ว่าจะเป็นในตอนนั้นหรือตอนนี้อิลฮาน นายก็เจ๋งเสมอ]

เสียงของเลียร่าฟังดูแล้วเหมือนกับพี่สาวกำลังชมน้องชาย แต่ยังไงก็ตามนี่มันไม่ได้แย่เลย ดังนั้นยูอิลฮานก็เลยถอดเกราะออกมาด้วยรอยยิ้ม

[นายจะเริ่มเลยไหม?]

"ใช่แล้ว ถ้ามันเป็นไปได้มันก็คงจะดีถ้าฉันมีหินพลังเวทย์คลาส 5 แต่ในตอนนี้ด้วยความรู้ด้านวิศวกรรมเวทย์ฉันคิดว่าแค่คิดพลังเวทย์คลาส 4 ก็น่าจะพอทำได้แล้ว"

[คฤหาสน์? ถ้างั้นมีอะไรอีกไหมล่ะ?]

"เกราะแล้วก็อาวุธ ฉันต้องการหินพลังเวทย์คลาส 5 สำหรับของพวกนี้แน่นอน นอกไปจากนี้ฉันก็จำเป็นต้องใช้วิวัฒนาการสกิลภาษาด้วย ฉันจำเป็นต้องใช้เลื่อนไปคลาส 4 จริงๆแล้วฉันจะม่อยากได้อะไรอีกเลยถ้าฉันได้ฆ่าคลาส 5 ซัก 100 ตัวติด"

[การที่นายพัฒนาเร็วมากจนมาพูดเรื่องความต้องการแบบนี้มัน...]

ยูอิลฮานได้มุ่งหน้าที่ที่ทำงานและปล่อยเพลิงนิรันดร์เข้าไปในเตาเผาทันที

เขาได้โยนหินพลังเวทย์คลาส 4 ก้อนหนึ่งเข้าไปทำให้เพลิงนิรันดร์ลุกประกายขึ้นมาราวกับว่าในที่สุดก็ได้กลับมาบ้านแล้วและมันได้รับหินพลังเวทย์ไปด้วยความยินดี จากนั้นไม่นานนักเพลิงนี้ก็ยังหลอมละลายแม้แต่กระดูกมังกร ยูอิลฮานได้หยักหน้าออกมาด้วยความพึงพอใจ

"ถ้างั้นฉันควรจะเริ่มเลยไหม?"

[นายพูดถึงแต่ปราการลอยฟ้า แต่ว่านายจะทำยังไงล่ะ?]

"10 ชิ้นส่วนใหญ่ที่ช่วยยกคฤหาสน์กับพื้นให้ลอย 100 ชิ้นส่วนเลกที่เป็นตัวควบคุมทิศทาง เส้นที่เชื่อมต่อทั้งหมดนี้เข้าด้วยกัน รวมไปถึงห้องควบคุมทั้งหมดนี้ด้วย ฉันยังต้องทำอาวุธรอบๆสักพันอันที่ไว้โจมตีทั้งใต้น้ำ บนพิ้นดิน และบนท้องฟ้าด้วย"

หากคำพูดนี้หลุดออกมาให้คนอื่นได้ยินคนที่ได้ยินคงจะคิดว่านี้เป็นโครงการที่จะต้องใช้ทั้งชีวิตมนุษย์คนหนึ่งทำแน่ๆ แต่ว่ายูอิลฮานได้ทำทั้งหมดนี้ราวกับว่าพิมพ์เขียวทั้งหมดได้อยู่ในหัวเขาแล้ว

สมองของเขาที่เต็มไปด้วยพรของเทพแห่งช่างตีเหล็ก รวมไปถึงความรู้เรื่องวิศวกรรมเวทย์ที่เขาได้รับมาในตอนไปลานปาส รวมไปถึงวัตถุดิบที่มีศักยภาพไร้ขีดจำกัดที่เข้าได้รับมาจากดันเจี้ยนนรกทำให้มันไม่มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้สำหรับเขา

"เยี่ยม ถ้างั้นมาเริ่มทำกันเลยดีกว่า"

ยูอิลฮานได้เปลื่ยนไปเป็นโหมดทำงานและเริ่มทุบโลหะและกระดูกมอนสเตอร์ในทันที แต่ว่าเลียร่าที่กำลังดูอยู่ไม่รู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เธอก็แค่รู้สึกว่ายูอิลฮานดูเท่ในตอนสร้างของเท่านั้นเอง

[ในท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่มีอะไรเปลื่ยนไม่ว่าจะเป็นเมื่อร้อยปีก่อนหรือตอนนี้ ยูอิลฮานที่ตีเหล็กแล้วก็ฉันที่เฝ้าดู...]

เลียร่าได้พึมพัมออกมาและเธอก็ดูจะขำออกมาก่อนจะตีแก้มตัวเอง โชคดีที่ยูอิลฮานไม่ได้ยินเสียงเธอเพราะเขาได้ถูกการทำงานดึงดูดไปแล้ว

[ฟู่ เยี่ยม ในตอนนี้ฉันมีแรงแล้ว]

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในตำแหน่งที่คล้ายๆแต่ก่อน แต่ว่ามีอย่างหนึ่งที่เธอต้องไม่ลืม โลกในตอนนี้แตกต่างไปจากพันปีก่อนแล้วอย่างสิ้นเชิง

ในตอนนั้นมันไม่มีอะไรที่จะทำร้ายยูอิลฮานได้ อย่างมากที่สุดก็ปลาวาฬที่เขาไปล่าก็เท่านั้น

ยังไงก็ตามตอนนี้มันต่างออกไป มอนสเตอร์คลาส 4 ได้โผล่ออกมาราวกับจะยืนยันว่าที่นี่ต่างไปจากโลกอื่น และในอนาคตจะต้องมีเรื่องแย่กว่านี้เกิดขึ้นอีกแน่

'บางทีมันอาจจะเป็นไปได้ที่... คลาส 5 จะเกิดขึ้นมาเองตามธรรมชาติ ไม่สิ มันจะต้องออกมาแน่'

เลียร่าอยากที่จะเชื่อว่ายูอิลฮานจัดการทุกอย่างได้ แต่ว่าเหตุผลที่เขาเอาชนะเทวดาตกสวรรค์ได้ก็เพราะว่าเขาได้ทำการคำนวนอย่างละเอียดและเสริมพลังตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว เขาไม่มีทางจะอยู่ในสภาพเสริมพลังแบบนั้นได้ในทุกๆครั้งที่เจอกับคลาส 5

และเพราะแบบนี้ถ้า ถ้าหากยูอิลฮานตกอยู่ในอันตรายจากการสู้กับคลาส 5... ถ้างั้นเลียร่าก็จะต้องทำอะไร

เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องถามเลย นับตั้งแต่ที่เธอได้รับพรจากเทพธิดาแห่งความรักหรือบางทีอาจจะก่อนหน้านั้นอีกด้วย

'ถ้ามันเป็นในเวลานั้น... ฉันก็จะใช้พลังที่ฉันได้รับมาจากเทพธิดาแห่งความรัก'

เลียร่าได้คิดขึ้นในหัวระหว่างที่มองดูภาพร่างของยูอิลฮาน เธอต้องการให้เขามีชีวิตไม่ว่าเธอจะต้องทำอะไรก็ตาม ต่อให้เธอจะต้องจ่ายค่าชดเชยอย่างมากก็ตามที

บนโลกที่แม้แต่มหาภัยพิบัติขั้นที่ 3 ยังหยุดลงชั่วคราวนี้มีแต่เสียงของค้อนที่กระทบกับวัตถุดิบต่างๆดังสะท้อนออกมาเพียงเท่านั้น