Chapter 4 : โรงเรียนนินจา
ไนโตะ ดูสับสนในความรู้สึกของเขา เขารู้สึกดีใจและขอบคุณที่ คุชินะ ปกป้องเขาเพราะเขาไม่สามารถใช้คาถานินจาได้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกแย่และไม่สบายใจที่ ต้องมาให้เธอคอยปกป้องอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกเศร้าของเขาแสดงออกทางใบหน้าอย่างชัดเจน ไนโตะ เดินกลับไปที่ห้องของเขาด้วยความกระวนกระวายใจ เขาจึงตัดสินใจเริ่มฝึกซ้อมอีกครั้งเพราะเขาไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว
126…127!
…
331…332!
เขานับจำนวนครั้งในการวิดพื้นอย่างเงียบๆ ขณะที่ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เหงื่อของเขาหยดลงบนพื้นมากจนมีลักษณะเป็นแอ่งน้ำเล็ก ๆ เลยทีเดียว
ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ยังคงฝึกซ้อมต่อไป ความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตที่ผ่านมามันตอกย้ำว่าเขาไม่สามารถที่จะอ่อนเออแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว
แขนของเขาเกรงและชาไปหมด แต่เขาก็พยายามเค้นพลังทั้งหมดที่พอจะเหลืออยู่ในกล้ามเนื้อทุกมัด เส้นเลือดทุกเส้น และตั้งมั่นแนวแน่ที่จะทำลายสถิติเดิมที่เขาเคยทำไว้ได้
ครั้งที่แล้ว ไนโตะ ทำได้เพียงแค่ 276 ครั้งเท่านั้น
แต่คราวนี้เขาสามารถวิดพื้นไปได้แล้วทั้งหมด 320 ครั้ง แล้วเขาก็อดมนกัดฟันทำต่อไปเรื่อย ๆ
ในครั้งนี้เขาตั้งใจไว้ว่าเขาจะต้องทำให้ถึง 350 ครั้งให้ได้ แต่เขากลับมาหยุดที่ครั้งที่ 345 และไม่สามารถทำต่อไปได้ เขาทรุดลงนอนแผ่กับพื้น หายใจหอบและถี่ ครั้งนี้ ไนโตะ ตั้งใจฝึกซ้อมมากกว่าครั้งก่อน ๆ เพราะเขาตั้งใจที่จะทำลายสถิติของเขา
(ฮะ..ฮะ..ฮา..ดี เป้าหมายครั้งต่อไปต้องเพิ่มขึ้นอีกอย่างน้อยร้อยครั้ง หากไม่ฝึกซ้อมให้มากกว่านี้ ก็จะไม่มีทางเทียบชั้นพวกนักเรียนคนอื่นในโรงเรียนได้แน่) ไนโตะ พูดกับตัวเองด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น
แขนเขาชาจนไม่สามารถรับรู้และรู้สึกได้หรือแม้แต่จะขยับแขนก็ยังทำไม่ได้ แต่ดวงตาของเขากลับลุกโชนไปด้วยแปลวไฟแห่งความมุ่งมั่น
หลังจากที่เขาหยุดพักซักครู่หนึ่ง เขาก็มีแรงพอที่จะลุกขึ้นยืนแต่แขนและขาของเขายังคงเมื่อยล้าอยู่ เขาจึงลุกขึ้นนั่งยอง ๆ เพื่อที่จะฝึกซ้อมด้วยการลุกนั่ง
(โอ้ …คราวนี้มากกว่าหนึ่งร้อยครั้ง !) ไนโตะ พูด
การฝึกซ้อมของเขาครั้งนี้ไม่ใช้แค่การทำลายสถิติเดิมของเขาเพียงเท่านั้นแต่เขายังบรรลุเป้าหมายที่เขาได้ตั้งไว้อีกด้วย
ไนโตะ ไม่ได้สังเกตเลยว่าเหงื่อของเขาไหลออกมามาก มากขนาดที่กลายเป็นแอ่งน้ำได้เลยทีเดียว
เขาทำท่าลุกนั่งได้ 160 ครั้ง เขาดูมีความสุขที่เขาสามารถข้ามขีดจำกัดของตนเองและบรรลุเป้าหมายมราเขาว่าไว้ได้
หลังจากฝึกซ้อมจนเสร็จเขาก็ใช้พลังเฮือกสุดท้ายของเขาเพื่อลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปบนเตียงแล้วเขาก็หลับในทันที
บ่อยครั้งที่เขาฝึกซ้อมอย่างหนักจนไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัวแต่เขาก็สามารถฟื้นฟูตัวเองให้เป็นปกติได้ได้เพียงแค่เขานอนหลับฝันดี เพราะโลกแห่งนี้เต็มไปด้วยตัวละครที่เขาชื่นชอบและผู้มีพลังเหนือมนุษย์ แต่ท้ายที่สุดแล้ว ไนโตะ ก็จะต้องต่อสู้กับพวกเขาอยู่ดี ถึงแม้ว่า ไนโตะ จะไม่สามารถใช้คาถานินจาได้เนื่องจากจักระที่ไหลเวียนอยู่ของเขายังมีอยู่น้อยมากแต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เขาสามารถฝึกซ้อมหนัก ๆ ได้ มากกว่าผู้ที่ไม่มีจักระ
….
เช้าวันต่อมา ไนโตะ ตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นโดยไม่มีอาการเหนื่อยล้าจากการฝึกซ้อมเมื่อวานเหลืออยู่เลย เขาลุกขึ้นยืนอย่างคล่องแคล่วเหมือนได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์
(เมื่อวานนี้ ฉันทำลายสถิติได้ตั้ง 2 ครั้งแหนะ รู้สึกว่าร่างกายฉันจะแข็งแรงขึ้นนะเนี่ย )
เขากำกำปั้นของเขาและรับรู้ได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งขึ้นของเขา ไนโตะ ไม่สามารถเก็บอาการดีใจของเขาได้เลย เข้ายิ้มด้วยความภูมิใจ
(มันจะดีมากหากฉันสามารถทำลายสถิติของตัวเองได้ทุก ๆ วัน) ไนโตะ คิดกับตัวเองขณะที่เขาเดินออกไปนอกบ้านและเดินไปยังพื้นที่ฝึกซ้อมของเขา
อาจเป็นผลมาจากการที่เขากินผลปีศาจเข้าไป บางทีขัดจำกัดสายเลือดที่เขาได้มาอาจมีส่วนช่วยทำให้เขาสามารถฝึกซ้อมได้มากขึ้นก็เป็นได้
พลังใหม่ของเขา พลังการสั่นไหวที่เขาสามารถสร้างได้นั้น ถูกจำกัดด้วยความแรงที่เขาต่อยหมัดออกไปและความแรงหมัดนั้นก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของร่างกายเขาเอง
(มาลองพลังนั่นกันใหม่อีกครั้งกัน) ไนโตะ คิด
เขาแทบจะไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นของเขาได้เลย เขากำกำปั้นของเขาไว้แน่นและตั้งท่าเตรียมต่อยหมัดออกไป ออร่าสีขาวเจิดจ้าล้อมรอบกำปั้นของเขาจากนั้นเขาก็ต่อยหมัดออกไปในอากาศตรงหน้า
ฟิ้ววว ฟุ้วว
ในขณะที่หมัดของเขาพุ่งทะยานออกไปยังอากาศด้านหน้าที่เขาเล็งเอาไว้ ทันใดนั้นก็เกิดการระเบิดขึ้น
ฟ้าววว แกรกๆ
ทันใดนั้นก็เกิดรอยแตกร้าวคล้ายแก้วแตกในบริเวณที่เขาต่อยหมัดออกไป รอยแตกนั้นยังบางอยู่มากแต่เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม..
(นั้นไงละ! หมัดฉันมันมีพลังมาขึ้นแล้วมันกำลังพัฒนาขึ้นแล้ว แต่มันยังเบาอยู่มากนักระยะการโจมตีก็ยังสั้นอีกด้วย)
เขารู้สึกได้ว่าระยะการทำลายของการสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นมีความยาวประมาณ หนึ่ง เมตรเท่านั้นนับจากจุดที่หมัดเขาต่อยไปถึงและแน่นอนระยะการทำลายจะเพิ่มขึ้นไปอีกถ้าเขาฝึกซ้อมและพัฒนามัน
สำหรับตอนนี้ความสามารถของเขาทำได้เพียงการโจมตีในระยะประชิดเท่านั้น ไนโตะ ยังไม่สามารถโจมตีในระยะไกลได้
ทันใดนั้น ไนโตะ ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้น เขาหยิบ คุไน (มีดสั้น) ในกระเป๋าเขาออกมาและถือมันไว้ ทันใดนั้นคุไนที่อยู่ในมือของเขาก็มีออร่าสีขาวขึ้นมาปกคลุมมันจากนั้นเขาก็ปามันออกไปยังต้นไม่ที่อยู่ห่างไกลจากเขา
ปัก!
เมื่อคุไนปักเข้ากับต้นไม้ ออร่าสีขาวที่ปกคลุมมันอยู่ก็หายเข้าไปในต้นบริเวณที่เกิดรอยเจาะเล็ก ๆ ของคุไน
กะ! กะ! แกรบ!
ต้นไม้ต้นนั้นเกิดการสั่นสะเทือน เปลือกนอกของต้นไม้เกิดการแตกออก
(ใช้ท่าแบบนี้เหมือนจะกินพลังจักระของฉันไปเยอะเลยแหะ พอแค่นี้ดีกว่า) ไนโตะ พูดขณะที่เขายิ้ม
(ในอนาคต เมื่อฉันมีพลังจักระมากกว่านี้ได้ละก็ ท่านั้นของฉันมันก็จะมีอำนาจการทำลายมากขึ้นได้อีกแน่นอน) ไนโตะ คิดขณะที่เขาเดินไปที่ต้นไม่และดึงคุไนออกมา
เขามองไปที่รอยแตกบนต้นไม้ที่เกิดจากพลังของเขา เขามองมันแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แล้วจากนั้นเขาก็หันหน้าไปยังทิศทางที่ตั้งของโรงเรียนนินจา
(วันนี้มีการทดสอบแบบตัวต่อตัวด้วยสิ ฉันต้องออมพลังไว้แล้วละ)
เขาเดินกลับไปยังบ้านของเขาและกินอาหารก่อนที่เขาจะเดินทางไปโรงเรียน
โรงเรียนนินจา ถูกก่อตั้งขึ้นโดย เซนจู โทบิรามะ ด้วยความคิดของเข้าที่อยากให้ที่นี่เป็นที่ฝึกสอนหน่วยรบเพื่อฝึกสอนนินจารุ่นต่อไปและเพื่อให้นินจาที่จบหลักสูตรมาได้รับการยอมรับเป็นมาตรฐาน
ในปัจจุบันจำนวนนักเรียนที่มีคุณภาพของโรงเรียนแห่งนี้ยังคงมีจำนวนน้อยอยู่มากทั้งในด้านของความสามารถและความประพฤติ จะมีก็แต่ตระกูล อุจิวะ ตระกูลของพวกเขามีผู้ที่มีความสามารถที่แข็งแกร่งอยู่หลายคน บางคนก็อยากใช้ชีวิตธรรมดาเหมือนคนทั่วไปแต่บางคนกลับทะเยอทะยานและมุ่งมั่นที่จะเป็นผู้ที่มีเกียรติสูงส่งเท่านั้น
“นายมา..” คุชินะ พูดทักทาย ไนโตะ ทันทีที่เขาเดินเข้ามาในห้องเรียนและ ไนโตะ ก็คิดว่าเธอจะต้องเป็นคนเดียวที่เข้ามาทักทายเขาเช่นกัน ส่วนนักเรียนคนอื่น ๆ ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อยและบางคนถึงกับไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำไป
“เอ้อ” ไนโตะ พูดขณะที่เขายิ้มให้เธอ
จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งที่นั่งข้างๆ คุชินะ และเธอก็พูดกับเขาว่า
“ยาที่ฉันให้นายไปเมื่อคืน นายได้เอามาด้วยไหม?”
“เอ้อ..ฉันลืมเอามาน่ะ” ไนโตะ พูด
“ทำไมนายประมาทแบบนี้ฮ่ะ ถ้าเกิดบาทเจ็บขึ้นมานายจะทำยังไง?” คุชินะพูดและใบหน้าเริ่มแดงด้วยความโกรธ
(…) ไนโตะ รู้สึกรำคาญเสียงบ่นของเธอ
“อ๊ะ เธอพูดอย่างกับว่าฉันจะต้องบาทเจ็บแน่ ๆ อย่างนั้นละ เธอไม่มีความเชื่อใจในตัวฉันเลยใช้ไหมเนี่ย?”